Sunnudagsblaðið - 01.09.1957, Blaðsíða 5

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
501
vill hefur Massai verið harðari í
horn að taka, grimmari og meiri
hermennskuhæfileikum búinn en
flestir aðrir af ættstofni hans, en
samt sem áður var hann lýsandi
dæmi um hugrekki og bardaga-
þrek apache-indíánanna.
Hvítu innflytjendurnir áttu um
langt skeið í baráttu við apache-
kynþáttinn, og mesta erfiðleika
áttu þeir í með Chiricahuas-indí-
ánana og Mimbrenos-indíánana,
tvo flokka af apache-kynstofnin-
um. Að lokum heppnaðist þeim að
semja frið við höfðingja Chirica-
huas-flokksins, sem gaf hvítu
imönnunum leyfi til þess að bú-
setja sig á láglendinu, ef að þeir
lofuðu því, að leita ekki til fjall-
anna. í sex ár lifðu indíánarnir og
hvítu mennirnir í friði hver við
aðra, en svo brauzt ófriðurinn út
á ný. Ástæðan til þessa var sú, að
htill drengur hvarf úr byggð hinna
hvítu innflytjenda, og var indíána
höfðinginn sakaður um að hafa
stolið drengnum. Höfðinginn var
gynntur inn í tjald til hvítu mann-
anna, og hermennirnir tjáðu hon-
Um, að hann væri fangi þeirra.
Coehise, eins og höfðinginn var
nefndur, varð að sjálfsögðu illa
við, og heppnaðist honum að skera
gat á tjaldið og flýja til fjalla
áður en hermönnunum vannst
fíini til að axla byssur sínar.
Cochise hafði neitað því harð-
lega, að hann eða nokkur af sínum
'nönnum hefði rænt drengnum,
en hermennirnir höfðu ekki viljað
Uúa honum. Þeir höfðu ásakað
hann um lygi, og það var nokkuð,
sem apaChe-indíánarnir þekktu
elvki. Nú fylltist Cochise hatri og
tortryggni til hvítu mannanna fyr-
h' svik þeirra, og hann gekk í
handalag við Mangas Coloradas,
hinn milda og herskáa höfðingja
álimbrenos-kynflokksins — og nú
sameinuðust þessir tveir indíána-
Uokkar gegn hvítu innflytjendun-
Um, og drápu alla, sem þeir náðu
til. Þeir gátu teflt fram tvö hundr-
uð þjálfuðunf bardagamönnum,
og það var ekkert spaug við þá
að eiga. Hvítu mennirnir höfðu þó
yfir fullkomnari vopnum að ráða,
og stökktu indíánahernum á flótta.
En Cochise gafst þó ekki upp.
Hann hugði á hefndir, þegar menn
hans væru búnir að jafna sig og
grónir sára sinna. Aftur á móti
hafði Mangas Coloradas fengið
nóg. Hann gekk á fund hvítu her-
mannanna og tjáði þeim, að hann
væi'i fús að hefja sáttaviðræður.
En eina svarið, sem hann fékk var
það, að hann var tekinn fastur og
bundinn á höndum og fótum og
síðan skotinn.
Fregnin um móttökurnar, sem
þessi höfðingi fékk hjá hvítu mönn
unum barst til eyrna Cochise og
annarra indíána, og Mimbrenos-
indíánarnir flykktust nú undir for-
ystu Cochises. Þessir tveir indíána
flokkar hófu á ný harða baráttu
gegn hvítu mönnunum, og forysta
þeirra var svo örugg, að þeir sigr-
uðu hvítu hermennina í hverri
orustu, og í einni orustunni heppn
aðist þeim að stökkva öllum hvítu
hermönnunum á flótta og náðu á
sitt vald vopnum þeirra. Hvítu
mennirnir óttuðust sjálfan höfð-
ingja indíánanna meira en nokk-
urn annan, og þeir gáfu honum
nafnið „hinn rauði Napoleon“. —
í tíu ár hélt hann hvítu mönnun-
um algjörlega í skefjum með sín-
um tvö hundruð manna indíána-
her, og að lokum urðu innflytj-
endurnir að sætta sig við að semja
við hann frið. Indíánarnir fengu
afmarkað svæði í Sierra Madre-
fjöllunum og þar lifðu þeir í friði
og óáreittir þar til Cochise höfð-
ingi þeirra andaðist. Tveimur
árum síðar voru þeir aftur á móti
fluttir til San Carlos, og margir
þeirra flýðu, undir forystu hins
fræga höfðingja síns, Geronimo. í
tólf ár herjuðu þeir gegn hvítu
mönnunum, eftir að allir aðrir
indíánaflokkar höfðu gefizt upp.
Þessi ættflokkur, er nú orðinn fá-