Sunnudagsblaðið - 01.09.1957, Blaðsíða 10

506
SUNNUDAGSBLAÐlö
Happdræftismiðinn
BERNT SANDE blaðamaður
kveikti sér í sigarettu og hagræddi
sér í stólnum.
— Blaðamenn geta upplifað
margt undarlegt, sagði hann. —
Það sem ég ætla nú að segja frá,
gerðist fyrir sex árum. Eg var ný-
byrjaður í blaðamennskunni og
hafði fengið það verkefni, að eiga
viðtal við verkfræðing einn, sern
fundið hafði upp sjálfýirkan > ork-
trékkara. Þegar ég kom aftur til
bláðsins skildist mér, að eitthvað
hefði komið fyrir. Aðstoðarritstjór
inn skýrði mér frá því að hæsti
vinningurinn í happdrættnu hefði
komið upp í bænUm okkar. En
hver af hinum 10 þúsund íbúum
bæjarins hafði unnið? Það var
stórá spurningin.
— Við verðum með einhverjum
hætti að háfa upp á vinnandanum,
sagði aðstoðarritstjórihn ákafur.
— Og við verðum að flýta okkur,
að vakna, og það færðist bros yfir
andlit háns. Svo rétti liann óstyrka
hönd sína eftir fiðlunni hennar.
Hanii strauk bogánum yfir streng-
ina. „Ég héld bara ég muni ekkert
lag“, sagði hann dapurlegri röddu,
svo að við gátum ekki annað en
viknað.
Hanri hristi höfuðið og lagði fiðl
una á öxl sér, svo hóf hann bog-
ann og byrjaði að leika.
Manima kom. inn í stofuna og
mátti ekki mæla af undrun, og bak
við hana stóðu sýstkini mín og
horfðu stórum augufn á pabba.
Þau höfðu vænzt þess að sjá hann
liggjandi í rúminu, en nú sáu þau
hann í hinni kunnu stillingu méð
fiðluna undir hökunni.
Þ'egar hann hafði leikið um
stnh'd á fiðlu Narts hvíldi hann sig
og Nan tók við. Meðan hún spil-
annars verða keppinautarnir við
blaðið „Fólkið“ á undan okkur.
Ég fékk að líta á vinningslistan.
100 000 krónur, nr: 176384.
Þetta var erfiður dagur. Allar
hugsanlegar leiðir voru reyndar.
Öðru hvoru hitti ég starfsbræður
mína, og stundum rakst ég á keppi
nautana við ,,Fólkið“. Við komum
í öll fyrirtæki, þar sem happdrætt-
ismiðar voru seldir, og loks tókum
við að hringja dyrabjöllunum á
Smásaga
einkahúsum. En þegai’ kvöld var
komið, höfðum við ekki enn haft
upp á þeim, sem unnið hafði.
Klukkan hálf tólf um kvöldið
gerðist það. Ég' var enn í ritstjórn-
arskrifstofunum, þegar mér var
aði, sagði hann: „Réttið mér fiðl-
una, nú skulum við leika saman.“
Ég man ekki til þess að ég hafi
séð mömmu vera fljótari til í ann-
an tíma. í fyrsta skipti, eftir 55
ára hjónaband tók hún nú sjálf
fiðluna upp úr kassanum og rétti
hana hinum áldraða fiðluleikara.
Það vár sem minni pabba kæmi
á ný smátt og smátt, eftir því sem
hann lék íleiri af lögunum, sem
hann hafði svo oft leikið fyrrum.
I tvær klukkustundir samfellt lék
hann og Náh, hvert lagið á fætur
öðru, og að lokuni var hann far-
inn að gera að gamni sínu við hana
og stríddi henni með því, að hún
færi stundum út áf laginu!
Frá því þetta gerðist eru liðin
tvö ár. Og enn stillir pabbi fiðl-
una sina og ieikur á haná daglega
— einnig á sunnudögum.
allt í einu hugsað til þesS, að ég
átti sjálfur happdrættisrniða 0&
það heilmiða. Ég tók hann upp °°
bar hann saman við vinningsb^'
ann. Mér sortnaði fýrir augon1,
Það var ég sem var orðinn 100 000
krónum ríkari —• ég hafði unn$’
Mér varð auðvitað strax hugsaO
til blaðsins, en nú átti ég örðug1
með að segja frá því, hvernig 1
öllu lá, því áð sjálfur hafði ég vel^.
ið ákafastur allra um dagih11 a
leita vinnandans.
Skyndilega sló niður hjá mel
bráðsnjallri hugmynd. Ég hringé1
til unnustu minnar, sagði hen>11
frá því, sem gerst háfði og ský1®1
henni frá hugmynd minni. Sv°
hljóp ég inn til næturritstjoraU
og sagði, að ég væri kominn á sp01
ið eftir vinnandanum, og ásan
Ijósmyndara blaðsins þeyttist eá
heim til unnustu minnar. Morgu*1
inn eftir var fréttin efst á fyrstl1
síðu, og það var bara okkár bla ’
sem hafði náð fréttinni.
Rósa Brúrt hafði urtnið 100 0
krónur í happdrættinu!
Ég leit inn til Rósu um m0l2
uninn áðúr en hún fór til s^ri
stofu sinnar. Hún var mjög fa ll ’
og lét mig bíða í forstofunni. ^
— Nú er mér orðið Ijóst hveirUa
þú ert, sagði hún þóttalega.
— Iívernig ég er — hvað ú1 1
við?
— Þú ert mesti aulabárður,
þú vilt ekki sjálfur láta skrifa 1111
þig í blöðin, — fuss og svei!
— Góða Rósa, þú mátt ekki ta u
þetta svona, sagði ég — Levf 100
að skýra þetta ...
— Skýra! sagði hún áköf. ^
þarf engar skýringar. Ég vil elv
ert með þig hafa að gera lenk11
Hér er hringurinn. ,
Þettá var svo sOm full greu1
lega kveðið að orði. Trúl°fur>1
var farin út um þúfur.
— Allt í lagi, svaraði ég kul n
lega. — Viltu þá gjöra $vo