Sunnudagsblaðið - 01.09.1957, Blaðsíða 9

SUNNUDAG5BLAÐIÐ
505
Þetta var sveitasírai, og nokkr-
u' fleiri símanotendur voru komn-
lr inn á línuna og hlustuðu. Ég
^lustaði í síman og heyrði at-
^Ugasemdir þeirra og samtöl, og
Sagði pabba, hvaða lög það væru,
Seui þeir óskuðu eftir að heyra.
pS síðan lék hann þau hvert af
°ðru, og áður en við vissum af, var
llctta orðin eins konar óskalaga-
háttur í símanum.
^egar stúlkan á símstöðinni
vissi, hvað um var að vera, þótti
ilenni ósanngjarn að aðrir síma-
Uotendur í sveitinni fengju ekki
að njóta hljómlistarinnar, svo að
irún hringdi þá upp og bauð þeim
að hlusta líka. Þetta var upphafið
a§' f.iölmörgum fleiri „símatónleik
UlU“. Það bar nefnilega við, áð
C'.nhver af nágrönnunum hringdi
Pabba og bæði hann að leika á
^ðluna, og leið þá sjaldan á löngu
^ar til allir aðrir í sveitinni voru
farnir að hlusta í síma sína.
Skólinn var aðalsamkomustað-
UlU f byggðarlaginu, og það var
aiitaf pabbi, sem lék þar á fiðluna
s'Ua, þegar þar voru samkomur.
^ veturna, þegar við börnin sátum
Ufnhverfis ofninn á kvöldin og lás-
Uln lexíur okkar, en mamma vann
þjónustubrögðum, var pabbi
vunur að leika á fiðluna fyrir okk-
Ul' tímunum saman. Mömmu
annst víst stundum jafnvel nóg
u*n, hve iðinn hann var við fiðl-
Una.
^egar pabbi var 76 ára gamall
hætti búskap og fluttist til
UiUstu borgar, fékk hann loksins
Uaegan tíma til þess að helga sig
'olunni, eins og hann hafði dreymt
Ulu alla tíð. Nú var hann frjáls á
°g hann tók þátt í hinu árlega
, oiÚ þar sem gömlu mennirnir úr
°rginni komu saman til þessa
’uóts og hann lét fiðluna sína niður
1 iíassan. Hann hafði heyrt að það
'uiti að vera einskonar samkeppni
1Uiiil gömlu mannanna um það,
lver léki bezt á fiðlu. Hann sagð-
ist að vísu ekki búast við að taka
þátt í samkeppninni — en þegar
hann heyrði hina byrja að stilla
fiðlur sínar, stóðst hann ekki mát-
ið, en tók einnig upp fiðluna sína.
Barnabörnin hans stóðu í fremstu
röð áheyrendanna og dáðust að
honum, og hann var í einu hljóði
ltjörinn sigurvegari í samkeppn-
inni. Árið eftir ráðlagði ég hon-
um að láta sér nægja frægðina frá
í fyrra, og taka ekki þátt í keppn-
inni En hann gat ekki á sér setið
og tók þátt í keppninni, og vann á
ný. Hið sama endurtók sig þriðja
árið, sama árið og hann fyllti átt-
unda tuginn. Fjórða árið neituðu
hinir fiðluleikararnir að mæta til
þátttöku, ef hann væri með, og
nefndin sem fyrir þessu stóð útilok
aði hann frá þátttökunni undir því
yfirskyni, að enginn, sem unnið
hefði fyrstu verðlaun þrisvar í röð,
fengi leyfi til þess að taka þátt í
samkeppninni.
Það voru pabba mikil vonbrigði,
að ekkert af okkur börnunum
hafði neina sérlega músikgáfu. En
þegar Nan dóttir mín byrjaði að
leika á fiðlu, þegar hún var smá-
telpa, varð hann mjög hamingju-
samur. Og alveg eins og hann gat
hún leikið livað scm hemii datt í
hug eftir eyranu, og þegar hún var
orðin átta ára var hún vön að hafa
fiðluna með sér, þegar við heim-
sóttum foreldra mína, og þá léku
þau samleik, faðir minn og hún,
og gátu unað við það tímunum
saman. Stundum skiptu þau líka
um fiðlu. Hann var stoltur eins og
páfinn yfir þessari músíkölsku
sonardóttur sinni og hlakkaði allt-
af til heimsóknar hennar.
Við höfðum vart hugsað út í það,
að komið gæti fyrir, að pabbi yrði
veikur. Það hafði hann aldrei orð-
ið, svo lengi sem við mundum til.
Hár hans var þétt og þykkt, og
hann hafði aldrei fengið svo mik-
ið sem tannpínu, og allar tennur
hans voru heilar.
En árið 1954 var læknirinn
neyddur til þess að skera upp á
honum annað augað. Skurðurinn
hafðist illa við og hann lá hálf-
meðvitundarlaus á sjúkrahúsinu í
marga daga. Læknirinn gaf okkur
ekki miklar vonir um að hann
myndi nokkru sinni ná sér og'
taldi að réttast væri að flytja hann
heim. Ég fékk bréf frá mömmu,
þar sem hún bað mig koma svo
fljótt sem unnt væri.
Við ókum af stað strax næsta
morgun. Það var sunnudagur. Nan
vildi ekki trúa því, að afi sinn
væri raunverulega svona veikur
eins og sagt var, og hún tók með
sér fiðluna sína, eins og venjulega.
Pabbi lá í rúminu með reifað
höfuð. En hann gat þó séð okkur
og þekkti okkur, jafnvel þótt hann
myndi ekki lengur að hann hefði
verið bóndi, og starfað á nýbýli
sínu í 50 ár. Hann krafðist þess að
meiga klæða sig og við hjálpuðum
honum inn í dagstofuna.
Nan spurði hann, hvort hún ætti
að leika á fiðluna fyrir hann, og
hann kinkaði kolli. Þegar hún
hafði spilað nokkur af hinum
gömlu lögum, sem hann sjálfur
hafði svo oí't leikið, tók áhugi hans