Sunnudagsblaðið - 01.09.1957, Blaðsíða 13

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
509
) Elizabeth Peterson
Nr. IX.
AST 0 G ODÆÐI

Hann tók aftur um handlegg
hennar.
— Verið nú ekki með þessar mót
^árur, Anna. — Komið með mér
UPP- Það væri mér á við móttöku-
fagnað.
Hún svaraði ekki, en lét Viann
feiða sig upp á loftið. Mundi Honey
^islíka þetta, eða mundi hún gleðj
ast yfir því að fá þetta tækifæri,
til þess að sýna eignarrétt sinn yf-
lr Michael?
Hann opnaði íbúðina. Það var
tjós í forstofunni, en myrkur inni
f herbergjunum, þar til Michael
kveikti. Þau sáu strax að Honey
Var ekki heima.
Hað var sem Önnu létti við.
^að myndi þó að minnseta kosti
ehkert verða úr móttökufagnaði
að þessu sinni. Hún sneri til dyra
u ný, en Michael stöðvaði hana.
— Þér megið ekki fara, sagði
hann.
Hafði eitthvað sérstakt komið
fyrir milli hans og Honeyjar?
^Ugsaði Anna. Að minnsta kosti
Var það þó ekkert, sem Honey virt
2000 mill. kg, árlega og 3A hlutar
l’ess koma frá Brasilíu.
Hanmörk er það land, sem drekk
Ul> mest kaffi, kaffieyðslan þar er
1,1T| 7 kg. á hvert mannsbarn — en
^eildarinnflutningurinn er 29 mill.
árlega. Verðmæti þess í pen-
ir|gum er 23 millj. kr.
^slendingar hafa undanfarið
flutt inn að meðaltali á ári hverju
Uui 550 þús. kg. af kaffi og svarar
l’eð til þess að eyðslan á hvern í-
1:'Ua þjóðarinnar sé um 6 kg. árlega.
ist vita um. Kannski var það heid-
ur ekki neitt. Eða gat það verið að
hann hefði þegar orðið fyrir von-
brigðum, en vildi þó ekki við'ur-
kenna það fyrir sjálfum sér?
Hvers vegna var hún hér kyrr?
spurði Anna með sjálfri sér. Það
var vegna þess, að eitthvað sem
var sterkara en hún sjálf, hélt í
hana. Henni fannst sem hún gæti
vart dregið andann. Gegnum opn-
ar dyrnar sá hún töskur Michaels
standa inni á gólfinu í svefnher- :
berginu. Þegar hún sá þær, datt
henni í hug, að hún gæti notað
tíman til þess að taka upp úr tösk-
unum fyrir hann, og koma öllu í
röð og reglu.
— Ég skal hjálpa yður til þess
að koma fatnaði yðar og öðrum
hlutum fyrir á sínum stað, sagði
hún. — Það er töluvert verk að
koma öllu fyrir eins og það á að
vera.
Hann fylgdi henni eftir og stóð
fyrir aftan hana meðan hún byrj-
aði að taka upp úr töskunum. All-
an tíman vissi hún af honum bak
við sig. Svo beygði hann sig loks
niður til þess að hjálpa henni, og
hönd hans snart hennar, en þau
fjarlægðust hvort annað á ný, og
lamandi þögn ríkti í herberginu.
Anna rétti úr sér. Hvað var hún
eiginlega að gera hér í hjónaher-
bergi Michaels og Honeyjar?
— Kannski ég ætti heldur að
láta yður sjálfan um þetta, sagði
hún og reyndi að tala í rólegum
tón. — Þér vitið betur en ég, hvar
þér viljið hafa hina einstöku hluti.
Hún gekk fram í setustofuna, og
opnaði gluggann til þess að láta gol
una svala heitum kinnum sínum.
En allt í einu hrópaði hún ótta-
slegin upp yfir sig.
Úti á svölunum sá hún döklc-
klæddan mann krjúpa, en um leið
og hún leit út um gluggann stökk
hann upp á svalarhandriðið og var
á sömu stundu horfinn. Hún
beygði sig út yfir svalirnar, og sá
hvar hann læsti sig niður eftir
húsarennunni.
Michael kom hlaupandi út á eft-
ir henni og tók utan um handlegg
hennar.
—Hvað er um að vera? spurði
hann ákafur.
— Það er maður að fara þama
niður, svaraði hún. — Hann heíur
dulizt hér uti á svölunum.
. Michae! hafði þegar klofað yfií
svalarfeandriðið. — KannsM ég
geti náð honum, sagði hann.
— Eruð þér galinn maður, hréþ-
aði Anna. — Þessi náungi er áreið-
anlega þaulvanur að klifra niður
renmr' — en það eruð þér ekki.
Þér gæti.j hálsbrot’ð yður — eldd
sízt nú þegar Ircmið er kolamyrk-
ur.
—• Ef til vill hafið þér rétt fyrir
ýður. Ég góma hann þá þegar hann
kemur niður. En þetta eru þó
tvær hæðir, svo að ég verð að
flýta mér.
Hann hljóp niður stigann, og
Anna greip símann til þess að að-
vara Georg, dyravörðinn og Kenn-
et forstjóra. Það tók ergilega lang-
an tíma að svarað væri. En eftir
stundarkorn kom Michael aftur
upp, og tjáði að ekki hefði sézt
reykur af innbrotsþjófnum —
hann hefði verið allur á bak og
burt.
’ — Ég vildi bara að mér hefði
tekizt að góma náungann, sagði
hann. ■— Ég hugsa að við höfum
ónáðað hann einmitt í þann mund,
er hann hefur verið búinn að full-
vissa sig um að íbúðin var mann-
laus. Han virðist að minnsta kosti
ekki hafa verið búinn að koma hér