Sunnudagsblaðið - 01.09.1957, Blaðsíða 14

5/10
inn. Hvers vegna skyldi hann nú
eininitt hafa valið þessa íbúð?
Ja, hvers vegna skyldi hann ein-
mitt hafa yalið þ'essa íbúð til ráns-
ferðar, endurtók Anna með sjálfri
sér. Mundi þetta kannski eitthvað
geta staðið í sambandi við heim-
sókn Len Blakps í dag. Ef Len gat
hringt hispurslaust, eins og hver
annar gestur :— á dyrnar, því
skyidi þá nokkur af hans sauða-
húsi hafa þurft að dyljast úti á
svölunum? Var þetta kannski ein-
urigis tilviljun ein?
— Við. verðum víst að þvo okk-
ur, sagði Michael. — Hendur yðar
eru engu síður óheinar en mínar.
Hún veitti því nú fyrst eftirtekt
að hendur hennar höfðu óhreink-
* * ■ ' • ’
ast við það að konia við múrinn,
þegar hún hafði beygt sig út yfir
svalirnar.
Þau þvoðu hendur sínar samtím-
is inni í hinu stóra baðherberg'i.
Anna gat ekki varist því, að hugsa
um Michael eins og hún hafði séð
hann fýrirno’kkrumdögumerhann
var að' raka sig í eldhúsinu heima
hjá frú Lopp, nakinn að beltis.stað.
Hún þvoði sér í handlauginní,
meðan hann þvoði sér undir yatns
kfana baokersins. Hann oþn-
aði dýrriar upp á gátt til þess að
leiía að hreinu hándkiæði. Hún lét
dyrnar standa opnar, en þegar hún
aátlaði'að loká þeim aftur, kom hún
auga á' lítinn fagran svamppoka,
sein hengdur hafði verið bak við
skapinn. og án þess að hugsa sig
um tók hún hánn og fór að skoða
h'ann. En í sömu andrá opnuðust
dvrnar að íbúðinni og Honey birt-
ist þar.
En Honey var alltof áköf tií þess
að henni væri unnt að dylja það á
þessari stundu. A leiðinni inn í
hótelið haföi hún frétt af mann-
inum sem flúið hafði af svöiunum,
cn það var einmitt einn af þorpur-
unum. Lcn hafði gabbað hana út
undir fölsku vfirskyni. A meðan
hafði verið ráðgert að einn félagi
S UIJ NII D A G S J3 L A D ID
hans rannsakaði íbúðina til þess
að fá úr því skorið, hvort demant-
arnir væru í vörslu Honeyjar.
Kannski hafði hann komist inn í
íbúöina, en flúið þegar Michaei
kom. En baðherbergið hafði þó á-
reiðanlega verið sá staður, sem
hann myndi sí.ðast athuga. Og
varla mundi nokkrum hugkvæm-
ast að láta demantana í litla svamp
pokanum þar inni nema henni.
En — en hvað var nú þetta'!
Þarna var þá Anna ein með Micha-
el og var einmitt að handfjatla
þennan dýrmæta svamppoka. Ef
hún nú opnaði hann og sæi niður
í hann . . .
Honey hljóp í áttina til hennar,
augu liennar skutu gneistum og
varirnar voru herptar saman. Á
þessu augnabliki veitti hún Micha
el enga eftirtekt fremur en hann
v'æri ekki til. Hún hrifsaði svamp-
póka'nií úr höndunum á Onnu, og
sló hana síðán í andlitið með flöt-
um lófa.
'r— Þetta er mátúlegt á þig fyrir
að vera að snuðra í mínúm eignum,
sagði húri og rödd hennar líktist
utri í óarga dýri.
Michael geklí fram. og áugna-
ráð hans varð því valdandi, að
Horiey sefaðiát lítið eitt. Og strax
meðan hann hélt hönd sinrii um
axíir Onnu til þess að tjá henni,
hve sárt sér félli þetta atvik, var
Honey búin að ná sér svo, að hún
gát gripið til leikarahæfileika
sinna á ný, og lét nú sem hún
váíri að falla í yfirlið. Hún lét sem
hún yrði máttfarin og skjögraði
í göngulági, og svo rétti hún út
hendurnar eins og til þess að grípa
til einhvers sér til stuðnings.
;— Eg veit ekkert hvað ég segi
eða geri, stundi hún. — Plg hefi
alltaí verið svo þjófhrædd. Ég var
hrædd með þjófurn, þégar ég var
barn, og því hefi ég aldrei getað
gleymt. Ég hefi alltaf verið tauga-
óstyrkt og aldrei átt neina æsku . .
Michael aumkvaði sig nú yfir
hana, og leiddi hana inn í setu-
stofuna, og lét hana taka sér saeti
í stól. Snerting hans var tilfinning'
arlaus, og rödd hans köld.
—- Hvað kemur þetta Önnu við'.
spurði hann.
Anna fylgdist með þeim. Kinn
hennar var enn rauð eftir högg'ið-
Fyrst í stað hafði hana langað mest
til að ráðast á Honey og borga fyr"
ir sig í sömu mynt. Én hún stillti
sig. Og nú fannst henni sem hún
væri hálf dofin og sljóg.
Iioney studdi olnbogunum a
stólarmana og strauk óstyrkum
höndunum um gullið hár sitt, svo
að það féll fram yfir andlit hennar-
Hún líktist mest óttaslegnu barni.
— Ég vissi raunar að það var
engin hætta á ferðum, snökkti hún-
En ég var alveg utan við mig. Eg
frétti að einhver hefði falið sig her
íyrir utan og ætlað að brjótast inn,
og svó sá ég ykkur tvö ein í her-
berginu og að annað var að hand-
fjátla þennan auðvirðiléga svamp'
poka, eins og hann væri eitthveH
gersémi.
Hún sagði þetta allt mjög sann-
færandi, en á milli örðanna snökkt1
hún og lét tárin renna niður kinn'
ar sér, eins og hún væri í raunveru
legu taugafallsástandi, og á ‘miE1
horfði hún angistarfull á Michael.
Hann stóð grafkyrr fyrir frani'
an hana.
— Þú verður að reyna að komast
til sjálfrar þín, Honev, sagði hán.n
lbks hljómlausri röddu. Og svo
skaltu biðja Önnu afsökunar a
framkomú þinni.
Fari Anna til helvítis, hugsaó1
Hóneý heiftuðlega með sjáfri se1-
Það var einmitt hún, sem var oi'
sökin í þessu öllu, fyrir það að hun
skyldi vera að handfjatla svavnp'
pokann. Ef hún hefði ekki verið
hér myndi ekkert af þessu hai“
komið fyrir, og hún hefði el-k1
komist í ósátt við Michael. Og átt1
hún nú þar ofan í kaupið, að bið.la
Önnu afsökunar. En það var víst