Morgunblaðið - 24.07.2004, Blaðsíða 30

MINNINGAR
30 LAUGARDAGUR 24. JÚLÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Aðalheiður JónaSigurgrímsdótt-
ir fæddist í Reykja-
vík 3. júlí 1940. Hún
lést á heimili sínu að
morgni föstudagsins
16. júlí síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru Sigurgrímur
Árni Ólafsson, stræt-
isvagnastjóri og síð-
ar skrifstofumaður
hjá Mjólkursamsöl-
unni, f. 1.2. 1911, d.
19.5. 1969, og Lára
Laufey Sigursteins-
dóttir, f. 8.7. 1914, d.
18.5. 1991. Systur Aðalheiðar eru
Svana Sigurrós, f. 2.9. 1935, gift
Erni Einarssyni, f. 23.12. 1936, þau
búa í Vestmannaeyjum, og Rut, f.
Guðmundsson, f. 1969, sonur
þeirra er Guðmundur Ingi, f.
14.10. 1995, þau búa í Mosfellsbæ.
Fyrir átti Svana Þórunni Björk
Einarsdóttur, f. 19.7. 1980, Fannar
Má Einarsson, f. 22.3. 1983, Elísa-
betu Heiði, f. 1.1. 1986, og Telmu
Valey, f. 16.4. 1988.
Aðalheiður giftist 18.9. 1965
seinni manni sínum Halldóri Har-
aldssyni frá Efri-Rauðalæk í Rang-
árvallasýslu, f. 13.3. 1946. Þau
eiga tvo syni, þeir eru: a) Geir, f.
22.4. 1965, sambýliskona Helena
Sigríður Pálsdóttir, f. 31.7. 1972,
synir þeirra eru Elvar Geir, f. 4.1.
1993, og Halldór Páll, f. 21.7. 1994,
þau búa í Vestmannaeyjum. b)
Haraldur, f. 14.3. 1966. Hann býr í
Vestmannaeyjum.
Aðalheiður vann ýmis störf bæði
innan heimilis og utan. Síðustu ár-
in starfaði hún á Heilbrigðisstofn-
un Vestmannaeyja. Hún var virk í
starfi Hvítasunnukirkjunnar í
Vestmannaeyjum um árabil.
Útför Aðalheiðar fer fram frá
Hvítasunnukirkjunni í Vestmanna-
eyjum í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
26.8. 1950, gift Odd-
var Egeli, f. í Noregi
22.9. 1951, þau búa í
Reykjavík.
Aðalheiður giftist
1959 fyrri manni sín-
um, Guðmundi Bene-
diktssyni. Þau skildu.
Með Guðmundi eign-
aðist hún tvær dætur,
þær eru: a) María, f.
20.3. 1959, gift Sigur-
steini Hjartarsyni, f.
19.9. 1959, þau búa í
Neðri-Hundadal í Döl-
um. Dóttir þeirra er
Sigurdís Elísa Lilja, f.
15.12. 1979. Fyrir átti María son-
inn Guðmund Líndal Pálsson, f.
27.4. 1977. b) Svana, f. 27.4. 1960,
sambýlismaður Hjálmtýr Unnar
Elsku amma.
Það er alltaf erfitt að horfa á eftir
ástvinum sínum hverfa á brott yfir
móðuna miklu, sérstaklega þegar
það gerist svo fljótt og óvænt. Ein-
hvern veginn bjóst maður við því að
eiga þig að miklu lengur en raun bar
vitni en svona er lífið hér á jörðinni.
Við minnumst þess sérstaklega hve
fær þú varst við handavinnuna,
saumaðir út í öll kort sjálf og gerðir
svo fallega muni úr perlum sem þú
svo gafst sem gjafir. Við hugsum
alltaf til þín þegar við sjáum rauðan
ópal því það varstu alltaf með í vas-
anum eða veskinu.
(Þórunn skrifar) Þótt sambandið á
milli okkar hafi nú ekki verið alltof
mikið undanfarin ár þá á ég alltaf
minningarnar um þig þegar ég var
lítil og bjó hjá þér í London í Eyjum.
Ég man líka hvað okkur frændsystk-
inunum fannst nú fyndið að fá jóla-
pakka frá þér, þú gafst okkur oftast
einhver föt en ruglaðir stærðunum
svo saman að við urðum alltaf að
skipta okkar á milli. Þá fannst manni
nú amma í Vestmannaeyjum orðin
skrítin. Það var svo óraunverulegt að
heyra fréttirnar af andláti þínu á
föstudaginn. Hvernig gastu verið dá-
in þegar ég ætlaði að fara að heim-
sækja þig bara daginn eftir? Núna
vildi ég óska að ég hefði haft sam-
band fyrr, en ég er þó þakklát fyrir
að hafa heyrt í þér á afmælisdaginn
þinn. Þá varst þú strax farin að
hlakka til heimsóknarinnar.
(Elísa skrifar) Mig langar sérstak-
lega að þakka þér amma mín fyrir
allan þinn hlýhug í minn garð í veik-
indum mínum og allar spjallstund-
irnar sem við áttum saman síðast-
liðin þrjú ár. Ekki óraði mig fyrir því
að símtalið okkar síðastliðinn mið-
vikudag yrði okkar síðasta. Þú hafðir
nýlega spurt mig hvenær ég ætlaði
að koma og heimsækja þig og nú sé
ég eftir því að hafa ekki farið fyrr.
En ég veit að við hittumst fljótt aftur
amma mín, í upprisunni, þegar
Drottinn kemur og sækir okkur til
sín.
Við kveðjum þig nú með söknuði
elsku amma og þökkum allar sam-
verustundir sem við máttum eiga
með þér. Hvíl í friði. Ástarkveðjur,
þín barnabörn
Þórunn Björk og
Sigurdís Elísa Lilja.
Við vorum bara sex ára. Tvær litl-
ar hnátur með langar fléttur – henn-
ar alltaf þykkari og fallegri en mínar
– ákváðu að verða vinkonur.
Á gangstéttinni fyrir framan þar
sem Samhjálp Hvítasunnumanna er
nú til húsa var þessi örlagaríka
ákvörðun tekin. Svolítið merkileg
staðsetning, vegna þess að sam-
hjálpin og greiðviknin var svo
ríkjandi þáttur í fari Öllu Jónu.
Vinátta sem var okkur báðum
svo dýrmæt gegnum bernsku- og
unglingsárin og fram á fullorðins-
ár, en þá var eins og við týndum
hvor annarri í bili. En þráðurinn
slitnaði aldrei, þó að á honum togn-
aði, og við fylgdumst með eins og úr
fjarlægð.
Alla Jóna giftist Halldóri sínum og
flutti úr borginni og báðar eignuð-
umst við börn og buru og árin liðu við
basl og búskap, en hvorug gleymdi
bernsku- og æskuvinkonunni. Oft
var hún búin að bjóða mér í heim-
sókn til Vestmannaeyja og alltaf ætl-
aði ég að fara, en lét þó ekki verða af
því lengi vel. En þar sem Guð var
sameiginlegur vinur okkar beggja
ákvað Hann að taka í taumana. Hann
vissi líka betur en nokkur annar að
við þráðum báðar að endurnýja og
treysta gömlu vinaböndin.
Svo var það fyrir nokkrum árum
að yngsta dóttir mín, hún Ella Gitta,
og Ketill maðurinn hennar ákváðu að
heimsækja vini sína í Eyjum og drifu
mig með sér.
Það varð ógleymanleg ferð. Alla
Jóna og Halldór tóku á móti mér
opnum örmum. Við áttum yndislega
helgi saman og nutum þess út í æs-
ar.
Halldór, þessi ljúflingur, dekraði
við okkur á alla lund, bauð okkur á
tónleika og út að borða milli þess
sem hann stjanaði við okkur. Sjálfar
máttum við ekki gera handtak, við
áttum bara að njóta. Og það gerðum
við. Ég man ekki eftir að hafa verið
jafn úthvíld eftir nokkurt frí. Síðan
hef ég margoft verið gestur á heimili
þeirra og alltaf komið ríkari heim.
Við nutum báðar þeirra forrétt-
inda að alast upp á kristnum heim-
ilum og vorum mikið saman í kristi-
legu starfi en það komst einhvern
veginn meira upp í vana en að það
væri af sannfæringu. Við þurfum
nefnilega að velja sjálf, í þessu lífi,
hvar við verðum í eilífðinni. Það er
bara ein leið til Himins og hún ligg-
ur í gegnum Golgata. Það er líka
hamingjuleiðin. Við vinkonurnar
völdum báðar Golgataleiðina, en við
vorum óþarflega lengi að ákveða
okkur.
Alla Jóna var afar trygglynd og
góður vinur og vildi lifa í sátt við Guð
og menn. Hún var ekki mannblendin
eða fyrir að trana sér fram, en það
var auðvelt að fá hana til hlæja með
sér í þröngum hópi.
Hún var mikil hannyrðakona og
afar vandvirk. Það var sama hvort
hún heklaði, prjónaði dúka og föt,
saumaði út eða síðast en ekki síst var
í perlusaum, allt lék það í höndunum
á henni og hún kenndi mér margt.
Hún hafði yndi af að gefa án þess
að ætlast til nokkurs í staðinn og
varð gjarnan undrandi þegar henni
var hrósað.
Hún bar hag fjölskyldunnar mjög
fyrir brjósti og þráði af öllu hjarta að
börnin hennar og barnabörnin og all-
ur hópurinn hennar fyndi hamingju-
leiðina, sem Biblían talar um í Jer-
emía 6:16:
Svo mælti Drottinn: Nemið staðar við veg-
ina og litist um og spyrjið um gömlu göt-
urnar, hver sé hamingjuleiðin og farið
hana,svo að þér finnið sálum yðar hvíld.
Hún mátti ekki til þess hugsa að
neinn sem henni var kær missti af
Himninum.
Hún átti einlæga trú á Frelsarann
Jesúm Krist og hafði náið bænasam-
félag við hann á hverjum degi. Henni
fannst hún aldrei geta gert neitt fyr-
ir Jesú, sem hafði gefið henni allt. En
nú hefur hún fengið að heyra Hann
segja:
Gott þú góði og trúi þjónn, yfir litlu varstu
trúr,yfir mikið mun ég setja þig. Gakk inn til
fagnaðar Herra þíns.
(Matt. 25:21.)
Nú er hún í betri stofunni hjá Jesú
og þar ætla ég að hitta hana þegar
minn tími kemur. En þú?
Nú hefur hún hitt þá ástvini sína,
sem farnir eru á undan henni, og nú
er hún laus við allar þjáningar og
áhyggjur, annars væri það ekki
Paradís.
Það voru mörg SMS-in, sem fóru á
milli okkar með bænarefni og þakk-
arefni, þegar bænir okkar voru
heyrðar og það var mjög oft. Auk
þess áttum við „örstutt“ símtöl, þar
sem við gleymdum tímanum.
Í eigingirni minni finnst mér hún
hafa farið alltof fljótt, hún var að vísu
mjög bráðlát, en það var svo margt
sem við áttum eftir að gera og svo
margt sem við áttum ósagt hvor við
aðra, þó töluðum við saman oft í viku.
Við ætluðum að hittast eftir versl-
unarmannahelgina. Við ætluðum að
njóta ellinnar saman, þ.e. elli
barnanna okkar því að við vorum
ekkert gamlar. Í staðinn fáum við að
njóta eilífrar æsku í betri stofunni
hjá Jesú.
Ég fyllist þakklæti til Drottins,
sem gaf mér þessa yndislegu vin-
konu, sem leyfði mér að eiga hlut-
deild í gleði hennar og sorgum, sem
leyfði mér stundum að halda undir
eitt hornið af hennar byrðum, svona
rétt til að létta þær örlítið, en vildi
svo helst taka allar mínar í fangið og
losa mig við þær. Oft tókst henni það
og ef ekki þá fól hún Guði þær og það
breytti öllu.
Elsku Halldór, Halli minn, Mæja,
Svana og Geir. Systur hennar, Svana
og Rut, og Geir stjúpi. Allir ástvinir
aðrir, mínar hjartans dýpstu samúð-
arkveðjur til ykkar allra.
Bið Drottin að gefa ykkur styrk og
kraft til að takast á við sorgina og
söknuðinn.
Verum tilbúin þegar kallið kemur.
Hittumst í „betri stofunni“.
Elín Pétursdóttir (Ella P.).
Það voru óvæntar fréttir sem bár-
ust föstudaginn 16. júlí um andlát
Aðalheiðar Jónu eða Öllu Jónu eins
og hún var oftast kölluð. Leiðir okk-
ar lágu saman í rúman áratug, sér-
staklega í starfi Hvítasunnukirkj-
unnar í Vestmannaeyjum.
Alla Jóna var trúföst í því sem hún
tók að sér. Það fór ekki alltaf mikið
fyrir henni, en hún lagði sitt á vog-
arskálina. Hún sinnti bænastarfi af
alúð, bæði í einrúmi og með öðrum.
Það var notarlegt að koma á heim-
ili Öllu Jónu og Dóra eiginmanns
hennar, alltaf nóg að spjalla.
Alla Jóna hafði skoðanir á ýmsum
hlutum og er margs að minnast í því
sambandi.
Hún vann fallega handavinnu og
voru margir sem fengu fallegar gjaf-
ir sem hún hafði unnið. Alla Jóna
hafði gaman af sálmum og ég minn-
ist þess að hún naut þess að hlusta á
sálma í mismunandi flutingi. Einn af
þeim sálmum sem voru í uppáhaldi
hjá henni var þessi gamli sálmur um
kross Krists.
Upp á afskekktri hæð rís við eldgamall kross,
eins og ímynd af háði og smán.
Ó, ég elska þann kross, sem mitt einasta hnoss,
því að einmitt hér fann ég mitt lán.
Ó, ég elska hinn eldgamla kross,
því hér almættis kraft Guðs ég finn.
Ég vil heiðra þann heilaga kross
þar til himneska sveiginn ég vinn!
(Þýð. Á.E.)
Ég vil senda fjölskyldunni samúð-
arkveðjur, sérstaklega Halldóri og
Haraldi.
Þóranna M. Sigurbergsdóttir.
Kveðja frá Hvítasunnu-
kirkjunni Vestmannaeyjum
Kveðjustundir eigum við margar í
lífinu. Oftast er hlakkað til að hittast
á ný og eiga frekari samvistir. Þó
kemur sú kveðjustund þegar ekki
verður hitst aftur. Þá er gjarnan
staldrað við og litið yfir farinn veg,
en það vantar einn til að fylla mynd-
ina og gera hana heila. Trúsystir
okkar Aðalheiður Jóna Sigurgríms-
dóttir er látin fyrir aldur fram. Það
er skarð í röðum okkar sem vandfyllt
er.
Aðalheiður eða Alla Jóna eins og
hún var oftast kölluð var ekki fyr-
irferðarmikil kona en sannarlega
munaði um hana þar sem hún lagði
hönd á plóg. Alla eignaðist trú á Jes-
úm sem frelsara sinn unglingur að
aldri. Leið hennar í lífinu lá þó út úr
safnaðarstarfinu um langa hríð, en
alltaf blundaði trúin í henni. Upp úr
fimmtugu glaðvaknaði trúin í henni
aftur og nú varð ekki aftur snúið.
Verk hennar verða ekki öll upptalin
því mörg þeirra voru ekki öðrum
kunn. Margar gjafir, sem hún hafði
sjálf búið til því hún var orðlögð fyrir
hannyrðir sínar, glöddu aðra, marg-
ar voru þær krónurnar sem lagðar
voru fram öðrum til blessunar. Eng-
inn nema Drottinn getur þó metið
bænirnar allar sem beðnar voru fyrir
öðrum. Neyð annarra, skyldra eða
ókunnugra, var tilefni til að spenna
greipar og tala við Drottin. Það er
sannarlega tómlegra hjá okkur við
brottför hennar, en nú prýðir hún
aðrar vistarverur, í nærveru Jesú
Drottins hennar og frelsara.
Við þökkum samfylgdina, það vor-
um við sem nutum.
Það er söknuður okkar á meðal, en
við vitum að sárastur er söknuðurinn
hjá aðstandendum og því biðjum við
þeim blessunar og huggunar Drott-
ins.
Ég segi í Öllu stað, það sem ég veit
að hún horfði til:
,,Kom þú, Drottinn Jesús! Náðin Drottins
Jesú sé með öllum.
(Opinberunarbókin 22:20–21.)
Steingrímur Ágúst
Jónsson, safnaðarhirðir.
Aðalheiður Jóna var hluti af Agl-
ow samfélaginu í Vestmannaeyjum,
en Aglow er kærleiksnet kristinna
kvenna. Hún var dugleg að sækja
samfélag og tók hún þátt í bæna- og
hjálparstarfi. Það verður söknuður
er við hittumst á ný í haust án henn-
ar. Bænir hennar voru blessun
hverjum þeim er nutu. En, nú er hún
hjá Drottni sem hún elskaði, komin
þangað sem hún þráði að vera.
Aglow í Vestmanneyjum þakkar
samfylgd og sendir fjölskyldunni
samúðarkveðjur.
Aglowkonur í Vestmannaeyjum.
Svo lengi sem ég man eftir mér
hefur hún Alla Jóna verið hluti af lífi
mínu. Fyrstu árin birtist hún í ótal
sögum sem mamma sagði mér af því
sem þær stöllur höfðu brallað á yngri
árum. Það var svo fyrir nokkrum ár-
um að ég bar gæfu til að kynnast
henni af eigin raun. Eins og svo
margt annað gott í lífi mínu, áttu
þessi kynni sér stað úti í Vestmanna-
eyjum og áttu þau eftir að verða mér
til ómældrar blessunar. Á þessum
árum hafði ég svolítið misst fótanna í
lífinu og frétti Alla Jóna af því. Eftir
það átti ég stað í bænum hennar upp
á hvern einasta dag og urðu bænir
hennar m.a. til þess að ég fékk sigur
á óvini sem ég hafði talið ósigrandi.
Síðustu árin hefur svo vinátta okkar
styrkst og aukist í gegnum tengslin
við mömmu og Eyjarnar. Það er frá-
bært að eiga vini sem gera það að
verkum að maður getur verið maður
sjálfur og samt verið algjörlega af-
slappaður. Vini sem dást að blóm-
unum í garðinum manns en líta
framhjá illgresinu. Þannig vinur var
Alla Jóna. Var eins og stjörnurnar –
maður sér þær kannski ekki á hverj-
um degi en maður veit að þær eru
alltaf þarna, alltaf til staðar.
Alla Jóna var einn af máttarstólp-
um Guðsríkisins. Hún eyddi löngum
stundum til bæna og var þannig drif-
krafturinn á bak við hvert verkið á
fætur öðru í ríki Herrans. Hún var
AÐALHEIÐUR
JÓNA SIGUR-
GRÍMSDÓTTIR
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjógvun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af verður skorið fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgr. Pét.)
Þetta var það fyrsta sem upp kom í
hugann er mér var færð andlátsfrétt
Björgvins Edwardssonar mágs míns
á sjálfan þjóðhátíðardaginn.
Það er ekki nema ár síðan ég stóð
við gröf Jónínu systur minnar og
kvaddi hana og nú ári síðar stend ég
við gröf mannsins hennar og kveð
hann í síðasta sinn.
Að þekkja Björgvin voru forrétt-
indi, hreinn og beinn var hann og þar
sem Björgvin fór var ekkert til í hans
orðaforða sem hét vandamál, það
voru nefnilega engin vandamál í
kringum Björgvin, hann reddaði öllu
og það strax. Hann var greiðvikinn og
var fljótur að leggja öðrum lið ef svo
BJÖRGVIN SNÆVAR
EDWARDSSON
✝ Björgvin SnævarEdwardsson
fangavörður fæddist
í Reykjavík 16. nóv-
ember 1944. Hann
lést hinn 17. júní síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Kot-
strandarkirkju 26.
júní.
bar undir. Margar eru
sögurnar sem hægt væri
að segja af Björgvini og
vekja þær allar gleði í
huga mínum en þær ætla
ég að geyma í hjarta
mínu.
Það er erfitt að trúa því
að Björgvin sé farinn frá
okkur og liggur við að ég
bíði eftir því að hann komi
í heimsókn og kíki í kaffi
eins og hann var vanur og
gerði svo oft þegar hann
var á ferð.
Björgvin hafði gaman af að ferðast
og voru ófáar ferðirnar sem hann og
Jónína hafa farið um landið síðustu
ár, einnig var hann dýravinur mikill
og átti hann bæði hesta og kindur sem
veittu honum ánægju og yndi og var
oft mikið að gera, einkum á sumrin
við heyskap og annað.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Að leiðarlokum þökkum við hjónin
fyrir þær góðu stundir sem okkur
voru ætlaðar hér saman og biðjum
góðan guð að blessa minningu Björg-
vins. Fjölskyldunni allri vottum við
Þórdís dýpstu samúð okkar.
Jón Ólafur.