Morgunblaðið - 24.07.2004, Blaðsíða 37

skapi. Í gegnum árin brölluðum við
ýmislegt saman. Í vinnuskólanum í
sumar rifjuðum við Jóhanna ýmis-
legt upp frá því við vorum yngri og
hlógum mikið saman. Við vorum allt-
af í stuði þó við værum bara tvær um
það og stundum var svolítill púki í
okkur og við vorum samtaka í því að
ráðast á strákana með vatni og gáf-
um þeim ekkert eftir.
Jóhanna var mikill dýravinur og
mátti ekkert aumt sjá, síðastliðið
sumar fórum við á hverju kvöldi að
veiða úti á bryggju, þeim stundum
mun ég aldrei gleyma. Það var alltaf
svo gaman hjá okkur og svo auðvitað
mokveiddum við. Ég man að Jó-
hanna vildi aldrei sjá fiskana kvelj-
ast, hún flýtti sér að bjarga þeim,
losaði öngulinn og kastaði þeim út í
sjó og gaf þeim líf. Hluti af ferðinni
var að kaupa slatta af nammi og við
hámuðum það í okkur.
Já, flott heimasíðan þín, ég var
aldrei búin að segja þér hvað hún var
flott, ummæli þín um mig á heima-
síðunni þinni: góð vinkona mín, mjög
fjörug og skemmtileg og hún dýrkar
körfubolta, og ummæli mín um þig á
heimasíðunni minni: Þessi stelpa er
snillingur, hún er mesti dýravinur í
heimi. Hún er rosa góð vinkona og
alltaf í góðu skapi. Æ, elsku Jó-
hanna, mikið er þetta allt óréttlátt,
þú varst full af lífsorku og vissir al-
veg hvað þú vildir gera í framtíðinni,
þú ætlaðir að verða dýralæknir. Það
var svo ótalmargt sem við áttum eft-
ir að gera saman. Í fyrra þegar þú
fermdist varst þú stórglæsileg og
kjóllinn þinn var frábær og heillaðist
ég mikið af honum. Takk fyrir lánið á
öllum tölvuleikjunum sem þú varst
alltaf tilbúin að lána mér. Elsku
Klara, Hlynur og Ívar, stúlkan ykk-
ar var yndisleg vinkona og mun ég
geyma allar fallegu minningarnar
um hana í hjarta mínu. Votta ég ykk-
ur samúð mína.
Bryndís Hanna Hreinsdóttir.
Það er bjartur og fallegur dagur í
litla þorpinu okkar á Bíldudal. Fólk
hefur lokið vinnudegi og hver heldur
til sinna heima, nú er stund til að
sinna sínum hugðarefnum. Sumir
fara í golf í góða veðrinu, aðrir fara í
bíltúr og sumir fara í göngutúr.
Jóhanna fór í gönguferð með
hundinn sinn eins og hún gerði svo
oft. Með henni slæst í för lítil sex ára
hnáta. Þær ganga saman út úr pláss-
inu inn í dal, glaðar og spjalla saman.
Skyndilega flýgur þessi skelfilega
fregn um plássið: Það varð slys, það
var keyrt á Jóhönnu, litla stúlkan
slapp, guði sé lof. Fólk bíður milli
vonar og ótta eftir nánari fréttum.
Fréttirnar berast, þetta var
dauðaslys. Þorpið okkar grætur,
þetta getur ekki verið rétt.
Við sem eigum svo fá ungmenni,
við megum engan missa. Jóhanna
var eitt fallegasta blómið okkar og
ein af fjórum nemendum í 9. bekk í
Grunnskóla Bíldudals.
Jóhanna var mikill dýravinur.Við
minnumst þess að hún kom dag eftir
dag hingað heim til okkar til að fá að
sjá kettlinga sem kisa okkar hafði
eignast. Hún sat tímum saman og
bara horfði á þá og gældi við þá. Að
lokum fékk hún svo að eiga falleg-
asta kettlinginn og það var svo mikil
gleði sem skein úr augum hennar
þegar hún fór með hann heim til sín.
Síðan liðu árin og Jóhanna breytt-
ist í unga stúlku og hafði eignast
nokkur dýr í viðbót, þar á meðal
hundinn sinn, hana Perlu.
Jóhanna Margrét var elskuleg
stúlka og hvers manns hugljúfi. Lífs-
ganga hennar varð ekki löng. Hún
skilur eftir sig margar góðar og fal-
legar minningar. Við erum fátækari
eftir að hún er farin og við eigum öll
eftir að sakna hennar. Sárastur er þó
harmur foreldra hennar og bróður.
Megi góður Guð styrkja þau í sorg-
inni.
Herdís og Sigurður.
Við viljum minnast elsku Jóhönnu
Margrétar Hlynsdóttur í örfáum
orðum.
Það sem var einkennandi við Jó-
hönnu var að góðmennskan geislaði
af henni. Börn skynjuðu hlýju Jó-
hönnu, eitt lítið bros og hún var búin
að ná þeim til sín. Til marks um það
þá varð Vilhjálmur, yngsti sonur
okkar, alltaf friðlaus af eftirvænt-
ingu ef hann vissi að von væri á Jó-
hönnu í heimsókn.
Hugur Jóhönnu snerist mikið um
dýr og ófáar dýrategundir hafa verið
í hennar umsjá í gegnum árin enda
heyrðum við hana oft tala um að
verða dýralæknir.
Systkinin, Jóhanna og Ívar Örn,
voru afar samrýnd eins og reyndar
fjöldskyldan öll. Ívar dvaldi hjá okk-
ur vetrarlangt þegar hann var í Fjöl-
brautaskóla Suðurlands veturinn
2002/2003 og í þau skipti sem Jó-
hanna kom suður með foreldrum sín-
um í heimsóknir urðu miklir fagn-
aðarfundir með þeim systkinum.
Hlynur, Klara og Ívar, sorg ykkar
og okkar allra er lánaðist að kynnast
Jóhönnu er mikil en eftir stendur
minning um góða stúlku.
Þórunn og Guðmundur,
Þorlákshöfn.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. JÚLÍ 2004 37
Kompásstrik Jóns
Þórs Bjarnasonar
kennara í Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík
er nú á enda komið.
Enn einni baráttu við
krabbamein er lokið með ósigri. Það
er erfitt að setjast niður og draga
fram minningabrot síðustu 29 ára
og vita til þess að ekki muni fleiri
samverustundir okkar vinanna bæt-
ast í safn minninganna. Árið 1975
tókum við tveir ungir menn stefnur
sem lögðu leiðir okkar saman þegar
við ákváðum að setjast á skólabekk í
Stýrimannaskólanum og lentum
saman í bekknum hans Jón Þórs.
Reyndar höfðu Jón Þór og Magnús
verið samskipa á Reykjafossi þá um
sumarið þar sem grunnurinn að
löngum vinskap var fyrst lagður.
Við þurftum ekki langan tíma til
að heillast af kennaranum sem hafði
það hlutverk að koma 25 strákum í
gegnum siglingafræði og skipagerð
á fyrsta ári skipstjórnarfræðanna.
Þar voru samankomnir sjómenn úr
öllum áttum og óstýrilátir sumir
hverjir. Jón Þór var þessi kennari
sem hafði svörin á reiðum höndum,
alveg sama að hverju var spurt enda
orðheppinn með eindæmum. Fræð-
unum kom hann mjög skilmerkilega
og vel til skila, enda á ferðinni frá-
bær kennari af lífi og sál. Af þessum
kostum heillaðist bekkurinn.
Þótt við værum aðeins einn vetur
nemendur hjá Jóni Þór, sem þá
kenndi einungis fyrsta árs nemend-
um, hafði ævarandi vinskapur skap-
ast á milli okkar þriggja. Vinskap
sem hafði myndast sýndi Jón Þór
vel í verki næstu tvö árin sem við
áttum eftir að vera í námi í skól-
anum. Alltaf var hægt að leita til
hans með hvert það vandamál sem
upp kom í náminu auk þess sem
hann hafði stöðugan augastað með
árangri okkar. Oft tókum við saman
áherslustundir á námið utan skóla-
tíma, stundir sem minningarnar ein-
JÓN ÞÓR
BJARNASON
✝ Jón Þór Bjarna-son fæddist í
Reykjavík 20. febr-
úar 1943. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 30. júní
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 9.
júlí.
ar munu geyma.
Að námi loknu voru
vinaböndin enn frekar
treyst með föstum
vinafundum og áttum
við okkar sérstaka dag,
ásamt mökum okkar,
sem var síðasti vetrar-
dagur ár hvert svo
fremi að við tveir vær-
um í landi og fríi frá
okkar vinnu á sjónum.
Þegar við hittumst á
síðasta ári fór ekki
milli mála að hann
kenndi sér meins.
Hann sagðist ekki hafa
tíma til að leita læknis fyrr en skóla-
árinu lyki og yrði því aðeins sum-
arfríið notað til að koma heilsunni í
lag. Þannig var forgangsröðin. Ekki
varð af vinafundi okkar í ár þar sem
við vorum báðir erlendis en sam-
mæltumst um að hittast síðar á
árinu þegar Jón Þór væri búinn að
ná betri heilsu. Til þess vinafundar
mun ekki koma en við þrír áttum þó
góða dagstund saman um miðjan
maí þegar við heimsóttum Jón Þór.
Hann var þá að undirbúa námsferð
til Danmerkur, ferð sem hann ætl-
aði reyndar að fara í í febrúar en
varð að fresta sökum veikinda. Þá
ferð fór Jón Þór og sýndi enn sem
fyrr að hann hafði engan tíma til að
standa í veikindum því verkefnin
væru út um allt og er heim kæmi
tæki við undirbúningur kennslu
næsta vetrar.
Að kveðjustundinni er komið þar
sem Jón Þór hefur tekið stefnu til
nýrrar hafnar þar sem síðar munu
verða endurfundir. Við vottum Kittý
og fjölskyldu dýpstu samúð á sorg-
arstundu.
Hilmar Snorrason,
Magnús Harðarson.
Fallinn er frá mikill snillingur.
Jón Þór Bjarnason var meistarinn
minn, þetta segi ég vegna þess að
hann kenndi mér nánast allt sem ég
kann í sambandi við siglingar og
einnig kenndi hann mér margt
fleira. Árið 1999 lágu leiðir okkar
saman þegar ég byrjaði sem nem-
andi í Stýrimannaskólanum. Þó að
það væru rúmir þrír áratugir á milli
okkar fann ég aldrei fyrir aldurs-
mun í samskiptum mínum við Jón
Þór. Með okkur tókst góð vinátta
fljótlega eftir að ég byrjaði sem
nemandi hans. Auk kennslunnar
sem ég fékk á daginn, fór hann að
taka mig með á kvöldin og um helg-
ar í ferðir upp á Grundartanga, í
„draft og bunker survey“. Það leið
ekki á löngu þar til að hann fór að
senda mig einan í þessar ferðir þeg-
ar hann komst ekki sjálfur.
Fyrir u.þ.b. einu ári kom í ljós að
Jón Þór var haldinn illvígum sjúk-
dómi og rétt eftir síðustu áramót fór
hann í aðgerð þess vegna. Veikindin
herjuðu á hann, en hann barðist á
móti og bar sig alltaf karlmannlega
eins og hans var von og vísa. Jón
Þór var ekki tilbúinn til að yfirgefa
þessa veröld, honum þótti svo gam-
an að lifa. Hann var alltaf tilbúinn
að hjálpa nemendum sínum þegar
þeir þurftu á að halda. Þau eru ófá
skiptin sem hann hjálpaði nemend-
um sínum með hina ýmsu hluti.
Ég og Jón Þór erum búnir að
vera mikið saman frá áramótum.
Hinn 5. júní síðastliðinn fórum við
saman á IMDG nánskeið til Dan-
merkur og komum heim aftur 10.
júní. Þessi ferð var síðasta ferð Jóns
Þórs til útlanda og ég held að innst
inni hafi hann vitað það, þó að hann
hafi alltaf talað eins og að hann væri
ekkert veikur. Þessi ferð var
skemmtileg fyrir okkur báða. Við
vöknuðum eldsnemma á morgnana,
gerðum okkur klára, fengum okkur
morgunmat, voru að allan daginn og
á kvöldin sátum við og spjölluðum
um heima og geima. Eftir heimkom-
una fór heilsu Jóns Þórs að hraka
hratt og lést hann aðfaranótt 30.
júní.
Ég votta aðstandendum Jóns
Þórs mína dýpstu samúð um leið ég
kveð minn góða vin.
Kjartan Örn Kjartansson.
Mig langaði að minnast vinar
míns og kennara, Jóns Þórs. Mig
langar að minnast hans sem afburða
kennara, þess besta sem ég hef
kynnst. Þrátt fyrir að það séu tíu ár
liðin frá því ég kláraði skólann
fylgdist hann enn með mér sem og
öðrum nemendum í leik og starfi. Í
skólanum sem og í mínu starfi, sem
stýrimaður, gat ég leitað til hans.
Aldrei sagði hann nei og alltaf leysti
hann málið. Hann hafði þann ein-
staka hæfileika að vera bæði vinur
nemenda sinna sem og kennari.
Hann hjálpaði mér meira en hann
nokkurn tímann gerði sér grein fyr-
ir. Ég er stoltur að kalla hann vin
minn og kennara. Þín verður sárt
saknað.
Birgir Gunnarsson.
Endurminningin merlar æ
í mánasilfri hvað, sem var,
yfir hið liðna bregður blæ
blikandi fjarlægðar,
gleðina jafnar, sefar sorg.
Svipþyrping
sækir þing
í sinnis hljóðri borg.
(Grímur Thomsen.)
Minningarnar streyma fram í dag,
þegar við kveðjum Tyrfing Sigurðs-
son vin okkar. Við höfum átt margar
ánægjustundir með þeim hjónum,
Tyrfingi og Sigrúnu, í gegn um árin.
Á árshátíðum Lions og öðrum fagn-
aðarfundum voru þau alltaf hrókar
alls fagnaðar, enda voru þau eitt
besta danspar landsins á sínum yngri
árum. Þau voru reyndar farin að
spara sporin í seinni tíð, en þegar þau
fóru út á gólfið, var sko eftir þeim
tekið. Ekki má gleyma öllum ferða-
lögunum með Lionsklúbbi Kópa-
vogs. Vorferðir innanlands og utan-
landsferðir þar sem þau hjónin voru
TYRFINGUR
SIGURÐSSON
✝ Tyrfingur Sig-urðsson fæddist í
Keflavík 13. júní
1936. Hann lést á
heimili sínu 30. júní
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hallgrímskirkju 12.
júlí.
oftast þátttakendur. Í
þessum ferðum voru
þau alltaf samhentir
gleðigjafar og lagði
Tyrfingur jafnan sitt af
mörkum til að gera lífið
og tilveruna dálítið
skemmtilegri. Tvisvar
á þessu ári sem rétt er
hálfnað höfum við notið
þeirrar ánægju að vera
með þeim í útlöndum,
Glasgow í febrúar, síð-
an Róm og Pompei í
maí. En nú er Tyrfing-
ur vinur okkar farinn í
sína síðustu för. Við
óskum honum allra heilla á þeirri
ferð og þökkum honum samfylgdina
og vináttuna í gegn um árin.
Elsku Sigrún, börn og barnabörn.
Blessuð sé minning Tyrfings Sig-
urðssonar. Við hjónin sendum ykkur
samúðarkveðju með þessum ljóðlín-
um Davíðs Stefánssonar:
Hver fugl skal þreyta flugið móti sól
að fótskör Guðs, að lambsins dýrðarstól
og setjast loks á silfurbláa tjörn
og syngja fyrir lítil englabörn.
Pétur og Dollý.
Okkur langar til að minnast okkar
kæra vinar Tyrfings Sigurðssonar
með nokkrum orðum. Það var erfitt
að trúa því þegar Sigrún hringdi að
morgni 30. júní og tjáði mér þessi
sorglegu tíðindi, að Tyrfingur væri
látinn. Ég er búin að þekkja Tyrfing í
næstum 50 ár þ.e. síðan Sigrún
frænka mín og hann byrjuðu að vera
saman. Við heimsóttum þau oft þeg-
ar þau bjuggu í Keflavík fyrstu hjú-
skaparárin og pössuðum við Solla
systir Guðna, elsta son þeirra, eitt
sumar og fórum með þeim m.a. í úti-
legu o.fl.
Árin liðu og þau fluttu til Reykja-
víkur og voru tíðir gestir á heimili
okkar og við á þeirra. Eftir að við
Sigurjón og börnin okkar fluttum
heim frá Svíþjóð, þar sem við höfðum
búið í tæp sex ár, fékk Tyrfingur Sig-
urjón til þess að ganga til liðs við
Lionsklúbb Kópavogs og Sigrún mig
í Lionsklúbbinn Ýr. Það varð til þess
að við hittumst e.t.v. oftar en annars
hefði orðið og vinskapurinn varð
bara meiri með árunum. Ég var ekki
lengur „litla stelpan“ hans eins og
hann kallaði mig oft í gamla daga,
heldur kær vinkona.
Margar ánægju- og gleðistundir
höfum við hjónin átt saman, bæði við
fjögur og ásamt öðrum vinum, m.a. á
nýárskvöldum og ferðalögum innan-
lands og erlendis. Ekki má ég
gleyma hvað mér þótti óskaplega
gaman að dansa við hann, enda sýndi
hann dans á sínum yngri árum.
Það má segja að við Sigurjón höf-
um tekið við af foreldrum mínum eft-
ir að pabbi lést, langt um aldur fram,
fyrir tæpum 25 árum, þar sem mikill
vinskapur var á milli þeirra og Sig-
rúnar og Tyrfings. Aldursmunurinn
hafði og hefur þar ekkert að segja
þegar vinátta á í hlut, en pabbi var 19
árum eldri en Tyrfingur og við vor-
um 11 árum yngri.
Það mun taka langan tíma að venj-
ast því að Tyrfingur skuli ekki vera á
meðal okkar. Við þökkum honum
fyrir allar þær ánægjustundir, sem
við höfum átt saman með þeim hjón-
um.
Elsku Sigrún mín, Guðni, Auður,
Siggi, Jóna, Jóhann og börn, við Sig-
urjón, mamma, Solla og Haddi biðj-
um góðan Guð að styrkja ykkur og
vera með ykkur í þessari miklu sorg.
Kveðja.
Sigríður Haraldsdóttir.
Kveðja frá
Lionsklúbbi Kópavogs
Fallinn er í valinn Tyrfingur Sig-
urðsson byggingameistari. Tyrfing-
ur gekk til liðs við Lionsklúbb Kópa-
vogs árið 1966 og hafði því þjónað
þeirri merku hugsjón „við leggjum
lið“ í 38 ár. Tyrfingur var mikill fé-
lagsmálamaður og tók virkan þátt í
starfi og leik klúbbs síns frá fyrstu
tíð. Hann hafði gegnt nánast öllum
trúnaðarstörfum í Lionsklúbbi
Kópavogs, verðið nefndarmaður,
nefndarformaður, stjórnarmaður og
formaður. Tyrfingur var raungóður
maður og gott til hans að leita með
verkefni úr klúbbstarfinu, þau voru
ávallt vel af hendi leyst. Tyrfingur
var mikill gleðimaður og hrókur alls
fagnaðar á gleðistundum og tóku þau
heiðurshjón Tyrfingur og Sigrún
góðan þátt í skemmtistarfi klúbbsins
jafnt innanlands sem utan. Á 45 ára
afmælisfundi Lionsklúbbs Kópavogs
hinn 14. maí sl. hlaut Tyrfingur
æðstu viðurkenningu, sem lions-
manni getur hlotnast er félagar hans
í Lionsklúbbi Kópavogs gerðu hann
að Melvin Jones félaga.
Með Tyrfingi er fallinn frá mikill
og góður lionsfélagi og verður hans
sárt saknað. Megi góður Guð styrkja
Sigrúnu og börn þeirra hjóna á erf-
iðum tímum. Öðrum aðstandendum
vottum við félagar í Lionsklúbbi
Kópavogs okkar dýpstu samúð.
Sveinn Ingason, formaður.
www.mosaik.is
LEGSTEINAR
sendum myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4 - sími: 587 1960
Guðmundur
Jóhannsson
f. 10. 6. 1932
d. 8. 3. 1989
Minning þín lifir
Hvíl í friði