Morgunblaðið - 22.08.2004, Qupperneq 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 22. ÁGÚST 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Halldór Ólafsson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
✝ Snorri Sigfinns-son fæddist á
Borgarfirði eystra í
N.-Múlasýslu 30. maí
1929. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands á Selfossi 25.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Sigfinnur Sig-
mundsson, verka-
maður og bóndi á Ósi
og Grund í Borgar-
firði eystra, f. á Engi-
læk í Hjaltastaða-
hreppi í N.-Múlasýslu
1882, d. 1961, og Jó-
hanna Halldórsdóttir, f. í Húsey í
Hróarstungu í Tunguhreppi í N.-
Múlasýslu 1893, d. 1978. Snorri
var í hópi níu systkina.
Snorri kvæntist 1954 Iðunni
Gísladóttur, leik- og grunnskóla-
kennara, frá Stóru-Reykjum í
Hraungerðishreppi, f. 1926. For-
eldrar hennar voru Gísli Jónsson,
bóndi, hreppstjóri og sýslunefnd-
armaður á Stóru-Reykjum, f.
1877, og María Þorláksína Jóns-
dóttir, kennari og saumakona, f.
1885, en þau önduðust bæði 1960.
Iðunn og Snorri eiga fjögur börn,
sem öll lifa föður sinn, þau eru:
Sigfinnur, jarðfræð-
ingur á Selfossi, f.
1954, kona hans er
Guðbjörg J. Svein-
björnsdóttir kenn-
ari, börn þeirra eru
Gyða, f. 1982 og
Snorri, f. 1987;
Bryndís, leikskóla-
kennari og húsmóðir
á Selfossi, f. 1957,
börn hennar eru
Snorri, f. 1989,
Þrúður, f. 1991 og
Iðunn, f. 1994; Hann-
es, vélvirkjameistari
og vélfræðingur í
Hveragerði, f. 1959, kona hans er
Elísabet Hermundardóttir kenn-
ari, sonur þeirra er Hermundur, f.
2000; Björn, bóndi í Björk í Gríms-
neshreppi, f. 1963, kona hans er
Ingibjörg Harðardóttir bóndi.
Snorri hóf starfsferil sinn sem
sjómaður í Neskaupstað, en flutt-
ist á Selfoss 1955 og lærði bifvéla-
virkjun hjá Kaupfélagi Árnesinga
og starfaði þar sem bifvélavirki til
1980. Síðari hluta starfsferils síns
vann Snorri ýmsa verkamanna-
vinnu og við vélgæslu.
Útför Snorra var gerð í kyrrþey
frá Selfosskirkju 31. júlí.
Lífshlaupi Snorra Sigfinnssonar
er lokið. Jarðarförin hefur farið
fram og var ekki auglýst; samt var
full kirkja. Hann lifir því vænt-
anlega enn í hugum okkar og í
verkum sínum, afkomendum og ei-
lítið réttlátari heimi og betri. Sú er
von mín.
Eins og maðurinn allur, var
þessi jarðarför merkileg og sér-
stök og andi hans sveif yfir henni.
Fyrir altarinu stóð hárprúður og
skeggjaður íslenskur prestur sem
vel hefði sómt sér meðal aust-
firskra fjalla, jafnvel borgfirskra
sem hann sýndist þekkja vel af
raun eða afspurn. Mærðarlaust
með eigin orðum og miklu næmi
fór hann yfir ævi og störf og hefði
mátt færa hvert hans orð til bókar.
Félagar úr Karlakórnum Fóst-
bræðurum sungu og meðan borið
var hljómaði „Fram, þjáðir menn í
þúsund löndum“. Þá var þetta ekki
jarðarför heldur sigurganga.
Mynd eftir mynd fer um hugann.
Ein af þeim fyrri og eftirminnileg
er Snorri að vinna í síldarnót úti á
Bæjarbryggju í Neskaupstað, hár
og vel á sig kominn og sólin lék í
hári sem ýmist var rautt eða hvítt,
sjálfur var ég að sniglast þarna
pottormur að reyna að fá lánaða
julluna af Gullfaxa svo hægt væri
að rikka í kring. „Farðu nú heldur
heldur fyrir mig upp í búð og segðu
Steingrími að þú eigir að sækja
kjalsvínið.“ Í búðinni sem margir
voru í, glaðnaði yfir mönnum þegar
ég bar upp erindið og ég varð svo-
lítið vandræðalegur en Steingrímur
mágur Snorra og mömmu leysti af-
ar vel úr málinu, brosti fallega og
sagði: „Segðu Snorra að það sé orð-
ið svo stórt að hann verði að sækja
það sjálfur.“ Þannig slapp ég út.
Frændi gat verið hrekkjóttur, þó
ekki við lítilmagnann, hann átti hjá
honum öruggt skjól; óþokkaskap
leið hann ekki.
Ég man þau Iðunni ung og glöð í
tilhugalífi austur á Norðfirði. Einn-
ig að haustnóttum síðustu hér á
Sauðanesi sitjandi saman við að
horfa á sjónvarp og héldust í hend-
ur; það er einhver fegursta sjón
sem ég hef séð. Endalaust.
Sjómaður, bóndi, söngvari þetta
er sennilega það sem kallaði fast-
ast. Og allt þetta var hann. Samt
var meginstarf ævi hans annað.
Stéttarvitund, réttlætiskennd og
heiðarleiki sem aldrei var hnikað
frá; fyrir þetta galt hann að sumu
leyti og stundum hefði eflaust verið
léttara að þegja, í bili, en hann
brotnaði aldrei fyrir því frekar en
fyrir banameini og bana. Í öllu
stóðu þau Iðunn saman og fjöl-
skyldan.
Horfi ég út á himinlána.
Hugur eygir glæsimynd:
Mér er sem ég sjái Stjána
sigla hvassan beitivind
austur af sól og suður af mána,
sýður á keipum himinlind.
(Magnús Stefánsson.)
Ágúst Guðröðarson,
Sauðanesi.
Það var aldrei logn í kringum
hann Snorra; hann var sýnilegur
þar sem hann fór, opinn og hlýr, al-
úðlegur og félagslyndur, gleðimað-
ur og hugsjónamaður. Þeir sem
kynntust honum og lærðu að meta
mannkosti hans gleyma honum ekki
í bráð.
Hann giftist móðursystur minni
þegar ég var í æsku og fáir í kyn-
slóðinni á undan mér verða minn-
isstæðari en hann. Þarna kom
hann, keikur togarasjómaður aust-
an af Fjörðum, og höfðu tekist ástir
með honum og Iðunni, dóttur
hreppstjórans Gísla á Stóru-Reykj-
um, afa míns. Rauðhærður og ein-
arður verkalýðssinni frá Borgarfirði
eystra og Norðfirði var að tengjast
inn í fjölskyldu bændahöfðingjans í
Flóanum. Það var kannski ekki
laust við að tveimur menningar-
heimum hefði lostið saman. Þetta
ævintýri var eiginlega eins og
hressandi hitaskúr í uppsveitunum
á sumrin.
Gísli á Reykjum var glöggur á
fólk og hann var ekki lengi að taka
þennan upplitsdjarfa Austfirðing í
sátt sem tengdason, eins og Snorri
sagði sjálfur frá í eftirminnilegri
ræðu í fjölskyldunni á Þingborg
fyrir nokkrum árum. Og ég sem
elsti fulltrúi næstu kynslóðar á eftir
Iðunni og Snorra varð með tím-
anum sama sinnis og afi minn þó að
forsendurnar væru að vísu allt aðr-
ar í blessaðri pólitíkinni.
Því að pólitíkin hjá Snorra, já,
hún var einfaldlega líf hans og yndi.
Og það var hún auðvitað líka hjá
afa þótt hann teldist til annars
stjórnmálaflokks. En ég hallaðist á
sömu sveif og Snorri og það var
ævinlega tilhlökkunarefni að hitta
hann og spjalla við hann um pólitík.
Ég veit svo sem ekki hvernig hann
verkaði á fólk sem var fjarri honum
í skoðunum, en fyrir ungt og rót-
tækt fólk um og eftir 1968 var það
einfaldlega veisla að hitta Snorra
og heyra kjarngóðar krufningar
hans á stjórnmálaástandi og at-
burðum hvers tíma, kryddaðar með
mögnuðu orðfæri togarasjómanns-
ins. Það var engan veginn víst að
teprulegur skólapilturinn að sunnan
skildi allt sem sagt var þótt hann
ætti að teljast sæmilega að sér
bæði í móðurmálinu almennt og í
alþýðumáli Árnesinga. En af þess-
um fundum fannst mér ég koma
sem nýr maður.
Með þessu er þó aðeins hálf sag-
an sögð því að Snorri var líka gull
af manni að ýmsu leyti. Hann var
einn af þessum alltof fágætu mönn-
um sem tókst að tengja saman
einkalíf sitt, skoðanir og lífsferil
þannig að úr varð ein órofa heild.
Þeir eru til dæmis margir sem játa
tilteknar skoðanir í orði eða út á við
þegar það kostar ekki neitt, en
tengja þær á engan hátt við eigið líf
eða feril. Og hinir eru líka til sem
fara þann breiða veg að hafa skoð-
anir sínar einfaldlega í felum. En
hjá Snorra rann allt að einum ósi.
Þannig lét hann sér annt um alla
sem minna máttu sín, hvort sem
það voru börn, gamalmenni eða fá-
tæklingar. Og jafnframt beitti hann
sér fyrir þeim hugsjónum sem hann
taldi horfa til réttlætis og jafnaðar.
Slíkum mönnum er okkur öllum
hollt að kynnast því að lífsgildi heil-
inda, mannúðar og jafnaðar eru sí-
gild í sögu mannsandans þó að saga
þeirra gangi í bylgjum eins og
margt annað.
Kannski má lesa það úr lýsing-
unni hér á undan að Snorri unni líf-
inu; hann var heill og hann naut
þess að lifa – með konu sinni og af-
komendum, með hestunum sínum
og félögunum og í baráttunni sem
uppi var á hverjum tíma. Hann
kenndi til í stormum sinna tíða.
Lífsvilji hans kom í ljós með fá-
gætum hætti þegar vágesturinn
barði að dyrum fyrir átta árum.
Flestir hefðu fallið fyrir þeim ljá á
örfáum árum en ekki Snorri Sig-
finnsson. Ljárinn var vissulega
reiddur til höggs nokkrum sinnum
og öllu virtist lokið. En alltaf skyldi
Snorri rísa upp aftur tvíefldur og
vera áður en varði kominn í bílferð
norður á Langanes eða á hesta-
mannamót. Og ekki var amalegt
fyrir okkur Sigrúnu að fá hann í
heimsókn í fyrra hingað í sumarbú-
staðinn í Grímsnesinu þar sem
þessi grein er skrifuð í rigningunni
sem kveður hann á útfarardaginn.
Engan bilbug var að finna á þeim
manni sem þar fór, og þannig vildi
hann líka hafa það: Lifa lífinu með
reisn og brotna ekki fyrr en í byln-
um stóra seinast.
Við Sigrún sendum Iðunni, minni
kæru frænku, og öðrum aðstand-
endum okkar bestu samúðarkveðj-
ur. Minningin mun verma okkur öll
um ókomin ár.
Þorsteinn Vilhjálmsson.
SNORRI
SIGFINNSSON
Elsku Jónas minn.
Sólskin er bros náttúrunnar.
Uppvaxtarár þín á Álftanesi voru
sólskinsár í lífi mínu. Ég þakka
góðum guði fyrir þau 33 ár sem ég
fékk að hafa þig á jörðinni.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Kær kveðja.
Þín
mamma.
Er nýtt líf lítur dagsins ljós eru
væntingar foreldra og ástvina mikl-
ar. Þeir sem næst standa gera sitt
besta til að hlúa að litla barninu af
ást og umhyggju. Svo það megi
JÓNAS ÞÓR
KLEMENSSON
✝ Jónas Þór Klem-ensson fæddist
21. janúar 1971.
Hann lést 19. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar Jónasar eru Ingi-
björg Jónasdóttir
kennari, f. 27.6. 1954
og fyrri maður henn-
ar Klemens Eggerts-
son lögmaður, f.
22.12. 1952. Þau slitu
samvistum eftir
langa sambúð.
Seinni maður Ingi-
bjargar er Helgi Vig-
fús Jónsson bifreiða-
stjóri, f. 3.8. 1956. Sambýliskona
Klemensar er Kristín Halldórs-
dóttir skrifstofumaður. Bróðir
Jónasar er Davíð Klemensson há-
skólanemi, f. 25.2. 1972. Unnusta
hans er Ragnheiður Sigurðardótt-
ir háskólanemi, f. 3.8.1981.
Jónas var jarðsunginn 28. júní í
kyrrþey.
slíta barnsskónum á
farsælan veg og öðlast
þann þroska sem þarf
til að leggja í lífsins
göngu.
Á Álftanesi ólst Jón-
as Þór Klemensson
upp í vernduðu um-
hverfi. Í skjóli stórfjöl-
skyldunnar dafnaði
hann vel ásamt Davíð
yngri bróður sínum,
en þeir voru miklir fé-
lagar og allt lék í
lyndi. Afi og amma
voru alltaf til staðar á
meðan foreldrarnir, þá
mjög ung, stunduðu nám. Þá var
gott að eiga ömmu Lilju og afa
Eggert. Svo liðu árin og skólagang-
an reyndist Jónasi auðveld og nám-
ið lofaði góðu. Hugur hans stefndi
hátt. Eftir að hafa lokið stúdents-
prófi frá Fjölbrautaskóla Garða-
bæjar lagði hann stund á smíðanám
við Iðnskólann í Reykjavík en
stefndi á laganám í Háskóla Íslands
líkt og faðir hans, Klemens Egg-
ertsson lögmaður.
Meðal áhugamála Jónasar voru
frímerkjasöfnun og átti hann gott
safn frímerkja. Kvikmyndir og bók-
menntir áttu líka hug hans svo og
kraftlyftingar sem hann stundaði
frá 17 ára aldri og í gegnum þá
íþrótt eignaðist hann marga góða
vini. Jónas Þór var glæsilegur ung-
ur maður. Bjartur, stór og stæði-
legur en átti líka sínar myrku
stundir er skyggðu oft á framgang
hans. Jónas kvaddi lífið óvænt og
eftir stendur fjölskylda hans og
syrgir hann djúpt.
Jónas var jarðsettur í kyrrþey í
Bessastaðakirkjugarði og hvílir þar
við hlið afa síns, Eggerts Klemens-
sonar frá Skógtjörn á Álftanesi.
Hvíl í friði,
Jónína H. Jónsdóttir.