Morgunblaðið - 20.09.2004, Blaðsíða 19

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. SEPTEMBER 2004 19
✝ Árni Guðmunds-son fæddist í
Reykjavík 9. febrúar
1924. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Droplaugarstöðum í
Reykjavík 9. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Helgi
Guðmundsson, f. í
Neðri-Dal undir
Vestur-Eyjafjöllum
4. mars 1897, d. 3.
apríl 1971, og Guð-
finna Árnadóttir, f. í
Litlu-Hildisey, Rang.
2. júní 1901, d. 30. apríl 1975.
Systkini Árna eru Ragnar Guð-
mundsson, f. 1921, d. 1947; Gísli
Magnús Guðmundsson, f. 1926, d.
2004, og Unnur Guðbjörg Guð-
mundsdóttir Proppé, f. 1929.
Árni kvæntist 17. september
1948 eiginkonu sinni Sigurrósu
Ólafsdóttur, f. 13. maí 1924. For-
eldrar hennar voru Ólafur Jón
Jónasson, f. á Innra-Leiti í Skóg-
arstrandarhr., Snæf. 8. mars
1887, d. 29. júlí 1929, og Ólína Jó-
hanna Pétursdóttir, f. í Svefneyj-
um í Flateyjarhr., A-Barð, 24.
ágúst 1887, d. 13. september 1979.
Börn Árna og Sigurrósar eru: 1)
Ragnar, f. 6. febrúar 1949, kvænt-
ur Önnu Agnarsdóttur. Dætur
þeirra eru Ásgerður, f. 1979, og
Anna Guðrún, f. 1986. Einnig á
Ragnar eina dóttur úr fyrri sam-
búð, Heiðrúnu Gígju, f. 1971. 2)
Atli, f. 7. júní 1951, kvæntur Krist-
jönu Bergsdóttur. Þeirra börn
eru: Bergur, f. 21.2. 1972, d. 1.7.
1990. Rósa, f. 1977,
Ásgeir, f. 1988 og
Trausti, f. 1989. 3)
Gylfi, f. 12. mars
1954, kvæntur Sig-
rúnu Ólafsdóttir.
Þeirra börn eru:
Hildur, f. 1984 og
Ólafur, f. 1986. 4)
Ólafur Helgi, f. 31.
desember 1962,
kvæntur Bridget
Carla Haefele.
Þeirra barn er
Hanna Árný, f. 2000.
Dætur Bridget eru:
Candice Bridget
Steyn, f. 1982, og Amber Scarlett
Haefele, f. 1990.
Árni bjó alla ævi í Reykjavík. Til
sjós fór hann 14 ára gamall og var
nánast alla starfsævi sína til sjós.
Hann lauk stýrimannsprófi frá
Sjómannaskólanum í Reykjavík
1949. Hann sigldi öll stríðsárin og
var lengi á Hvalfellinu. Þá var
hann á ýmsum togurum, bæði frá
Reykjavík og Hafnarfirði. Sjó-
mennsku hætti hann þegar hann
lenti í vinnuslysi, þá orðinn 59 ára.
Hann stundaði ýmis störf eftir að
hann kom í land. Síðustu ár ævinn-
ar dvaldi hann á hjúkrunarheim-
ilinu Droplaugarstöðum í Reykja-
vík. Árni stundaði knattspyrnu á
yngri árum og var alla ævi mikill
stuðningsmaður Knattspyrnu-
félags Reykjavíkur, KR. Hann var
sæmdur silfurmerki KR á sjötugs-
afmæli sínu. Útför Árna fer fram
frá Grafarvogskirkju í Reykjavík í
dag, mánudaginn 20. september,
og hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku afi.
Okkur langar til segja takk fyrir
allt og hvað þú varst alltaf góður við
okkur.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja þig og sjá þig brosa og núna
söknum við þín svo mikið.
Við vitum að þú ert núna á góðum
stað þar sem öllum líður vel og engin
veikindi hrjá einn né neinn og það er
gott, elsku afi.
Elsku besti afi, við ætlum að vera
voða góðar við ömmu og hugsa vel
um hana.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Við munum aldrei gleyma þér, afi.
Þínar
Amber Scarlett og Hanna
Árný.
Elsku afi.
Við minnumst þess hvað það var
gaman að koma til þín og ömmu í
Fellsmúlann, borða kökur og spila á
spil. Þú tókst alltaf á móti okkur með
gleðiglampa í augum, geislandi af
hlýju og væntumþykju. Við munum
aldrei gleyma þér.
Nú ertu farinn en þú lifir í hjörtum
okkar um alla framtíð.
En hamingjan geymir þeim gullkransinn
sinn,
sem gengur með brosið til síðustu stundar
fær síðan kvöldroða á koddann sinn inn,
kveður þar heiminn í sólskini og blundar.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Þínar
Anna Guðrún, Ásgerður og
Heiðrún Gígja.
Ljóslifandi í æskuminningunni er
forljótur, kjaftstór stórfiskur; sprell-
lifandi og svamlandi í stórum tré-
stampi á gólfi þvottahússins að
Flókagötu 1. Í huga barnsins gat
fiskurinn ekki hafa komist í þvotta-
stampinn öðruvísi en beint úr ævin-
týrabók, nema tilvist hans væri
draumur. Þrátt fyrir að klipið væri í
handlegg og bitið í vör hvarf skrímsl-
ið ekki. Það var ekki fyrr en að Árni
móðurbróðir minn birtist í þvotta-
húsinu með brosið sitt bjarta að
hræðslan hvarf og óhætt var að nálg-
ast stampinn og skoða fyrirbærið.
Það vafðist ekki fyrir Árna að koma
furðusjávardýrum, sem hann veiddi
úti á ballarhafi, lifandi heim. Þetta
gerði hann í þeim tilgangi að leyfa
okkur, krökkunum í húsinu, að kynn-
ast náttúrufyrirbærum að eigin raun.
Árni frændi minn er allur. Á
kveðjustundu eru minningar mínar
um þennan mæta mann sterkast
tengdar húsi afa og ömmu að Flóka-
götu 1. Þar bjuggu samtímis á sjötta
áratug síðustu aldar öll börn móður-
foreldra minna, Guðmundar Helga
Guðmundssonar og Guðfinnu Árna-
dóttur, tengdabörn og afkomendur
þeirra. Auk afa og ömmu, mömmu og
pabba og okkar systkinanna bjuggu í
húsinu Árni móðurbróðir og konan
hans Rósa Ólafsdóttir og synir
þeirra: Ragnar, Atli og Gylfi. Síðar
fæddist þeim fjórði sonurinn, Ólafur
Helgi. Þá er ótalinn annar móður-
bróðir minn Gísli Magnús og konan
hans Bryndís. Gísli kvaddi þennan
heim sl. vor og er því stutt á milli
kveðjustunda þeirra bræðra.
Árni, eða Addi eins og ég kallaði
hann ætíð, var sjómaður eins og afi
Guðmundur Helgi. Langtímafjar-
vistir þeirra feðga voru sveipaðar
hetjuljóma í huga mínum. Sjó-
mennskan var þeim í blóð borin. Ég
veit að Árni gerði tilraunir til að
vinna í landi í þeim tilgangi að geta
verið meira með fjölskyldunni en
Ægir dró hann stöðugt til sín á ný.
Það var því lengst af hlutskipti Rósu
að halda utan um strákahópinn
þeirra Árna og ekki leiddist mér það
að vera talin einn af strákunum á
Flókagötu 1.
Norðurmýrin var ævintýraveröld
okkar frændsystkinanna sem ólumst
upp undir sama þaki að Flókagötu 1.
Margt var brallað. Þá hét Miklatún
Klambratún, kjörinn vettvangur með
díkjum og móum fyrir ýmsa leiki.
Skíða- og sleðabrekka var ofan við
gömlu herbraggana við Snorrabraut
sem hýstu allt skátastarf í Reykja-
vík. Við frændsystkinin nutum sam-
vista í skjóli stórfjölskyldunnar og
fórum okkar ferða, þrátt fyrir fjölda
uppalenda. Minnist ég reglna sem
bar að virða eins og að halda sig á
„fortóinu“ og að ekki mátti stytta sér
leið yfir ákveðna garða í hverfinu.
Ótal góðar minningar á ég af heimili
þeirra Adda og Rósu og strákanna
þeirra, bæði af Flókagötunni og síðar
úr Gnoðarvoginum. Alltaf var mér
tekið opnum örmum; fékk gott atlæti
og hvatningu til góðra verka.
Árni var einstaklega barngóður
maður. Hann hafði þægilega og
traustvekjandi nærveru, var hlýr í
samskiptum og ætíð með bros á vör.
Hann gaf okkur krökkunum tíma og
athygli þegar hann var í landi og
hafði það fyrir sið að ræða við barnið
eins og fullorðna manneskju. Gaml-
árskvöldin á Flókagötunni eru
ógleymanleg; stórfjölskyldan öll
saman komin hjá afa og ömmu og
margt til gamans gert. Keppst var
um að skjóta upp flugeldum og voru
Addi og Gísli þar fremstir í flokki.
Við krakkarnir máttum ekki missa af
neinu og var því í nógu að snúast. Ég
minnist líka veðmála okkar frænd-
systkina um það hvor færi fleiri ferð-
ir í kalda borðið Addi eða pabbi minn,
Jóhannes. Oftast týndum við tölunni
enda ekki heiglum hent að sjá hvor
hafði betur í þeirri keppni.
Eitt aðaláhugamál Árna var alla
tíð knattspyrnan og líklega fáir sem
eiga jafnmarga leiki að baki og hann
á áhorfendapöllunum. Alla ævi var
hann einlægur stuðningsmaður KR
og fékk ekkert breytt þeirri lífsskoð-
un hans. Árni sinnti einnig dyggilega
félagsstörfum fyrir félagið og var
verðugur útnefndur heiðursfélagi
KR á sjötíu ára afmæli sínu. Þrátt
fyrir að síðustu árin hafi reynst Árna
erfið vegna veikinda mætti hann gal-
vaskur á ættarmót móðurættar sinn-
ar í Fljótshlíð fyrir rúmlega ári.
Hann lét ekki bindingu við hjólastól
hindra sig í að ferðast um sveitina en
þar naut hann dyggrar aðstoðar
sinna nánustu. Með bros á vör bland-
aði hann geði við ættingjana og naut
sín auðsjáanlega vel.
Addi og Rósa bjuggu við mikið
barnalán og ég veit að kveðjustundin
er mörgum afkomendum þeirra erf-
ið. Elsku Rósa, Ragnar, Atli, Gylfi,
Ólafur Helgi, tengdadætur og afa-
börn. Innilegustu samúðarkveðjur
mínar og minna til ykkar allra. Megi
minningin um mætan mann, góðan
föður, tengdaföður og afa græða.
Hafi hann þökk fyrir allt og allt.
Fríða Proppé.
ÁRNI
GUÐMUNDSSON
 Fleiri minningargreinar
um Árna Guðmundsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Knatt-
spyrnufélag Reykjavíkur.
að við værum það dýrmætasta sem
þau ættu og þau einbeittu sér að því
að vanda sig við uppvöxt okkar. Í
seinni tíð fóru þau að skoða heiminn,
þau vildu njóta þess að lifa, alltaf voru
þau að plana eitthvað skemmtilegt
sem þau ætluðu að gera saman. Þau
hugsuðu ekki um dauðann. Þau hugs-
uðu um lífið.
Það var svo margt sem hann vissi
sem svo mörgum er hulið. Hann
þyrsti í fróðleik og kunni að meta góð-
ar bókmenntir. Honum fannst gott að
þekkja rætur sínar og hafði því mjög
gaman af ættfræði, en þó hafði hann
meira gaman af framtíðinni, afabörn-
unum sínum sem hann tefldi við og
gerði símaat með þeim í ömmu, og
einnig þeim yngstu sem áttu líka svo
stórt pláss í hjarta hans.
Pabbi minn gaf mér stórar gjafir,
hann kenndi mér muninn á réttu og
röngu. Hann kenndi mér að vera
sjálfri mér samkvæm, að segja sann-
leikann, að vera stolt og fara mínar
leiðir og að virða mínar gjafir. Nú er
það mitt að halda áfram og bera gjafir
hans til komandi kynslóða.
Ég þakka þér, elsku pabbi minn,
fyrir allt og allt. Megi algóður Guð
bera okkur, leiða og styðja þau þungu
spor sem við þurfum nú að ganga.
Hvíl þú í friði, hjartans pabbi.
Þú lifir á meðan við lifum.
Þín
Laufey Brá.
Það er alltaf erfitt að skrifa kveðju-
orð um þann sem er manni kær, sér-
staklega þegar kallið kemur svo
snöggt og óvænt, þá setur mann
hljóðan.
Ég kynntist Jóni tengdaföður mín-
um fyrir um tíu árum. Hann varð
strax mikill vinur minn og samband
okkar varð náið. Það var mikill sam-
gangur á milli fjölskyldnanna og alltaf
gott að koma til Jóns og Rannveigar í
Bröttukinn.
Við Jón náðum okkur vel á strik
þegar liðið okkar, Haukarnir, voru að
spila, og fórum við á marga leiki. Jón
var óspar á að hvetja okkar menn, það
var mér mikils virði að eiga þetta
áhugamál með honum. Þegar litli
Matti Víðir, afadrengurinn, var farinn
að slást í hópinn, varð tengdafaðir
minn glaður, því fjölskyldan og afa-
börnin voru honum kærari en orð fá
lýst.
Ég, Edda Rún og Matti Víðir átt-
um ógleymanlegar samverustundir í
sumar með Jóni og Rannveigu, m.a.
fórum við til Krítar, sú ferð verður
okkur dýrmæt í minningunni.
Núna, þegar ég kveð kæran
tengdaföður minn, þá þakka ég hon-
um fyrir þá umhyggju og ræktar-
semi, sem hann sýndi mér og fjöl-
skyldu minni.
Tengdamóður minni, Rannveigu,
dætrunum og fjölskyldum þeirra
votta ég innilega samúð mína.
Sigþór Marteinsson.
Kveðja til afa.
Nú bið ég Drottinn bænir mínar
sem barn ég krýp við fætur þínar
gef þú að líf mitt vilji ég vanda
og vera trúr til munns og handa
ver þú mér faðir vinur, bróðir
ver þú mér systir og ástrík móðir
veit mér að lifa í heimi hér
svo himna fái ég vist með þér.
Við kveðjum þig elsku afi með fal-
legu bæninni sem móðir þín orti til
ykkar systkinanna.
Við þökkum þér fyrir allar dýr-
mætu stundirnar sem við áttum með
þér. Minning þín mun lifa með okkur.
Þín barnabörn
Atli Már, Birkir, Hlynur
Smári, Marteinn Víðir,
Ingvar og Rannveig.
Nú bið ég Drottinn bænir mínar
sem barn ég krýp við fætur þína
gef þú mér líf mitt vel að vanda
og vera trúr til munns og handa
ver þú mín systir og ástrík móðir
veit mér að lifa í heimi hér
að himna fái ég vist með þér.
(OH.)
Elsku bróðir, þegar mér barst sú
frétt að þú værir farinn spurði ég
hvers vegna Nonni bróðir á besta
aldri, búinn að koma börnum sínum
til manns, barnabörnin komin, farinn
að sjá fram á náðuga daga í faðmi fjöl-
skyldunnar með þeim og þinni góðu
eiginkonu Rannveigu og njóta lífsins
eftir mikla vinnu við að koma upp
heimili fyrir þig og þína, þá kom kall-
ið. Ég fæ ekkert svar en leita þá í bæn
sem móðir okkar kenndi okkur þegar
við vorum börn, „Nú bið ég drottinn
bænir mínar“. Ég á yndislegar minn-
ingar um góðan og traustan bróður
sem ég gat alltaf leitað til, minning
um að þegar við vorum litlir strákar á
Teig, þá varst þú stóri bróðir, þótt að
það væru bara tvö ár á milli okkar og
það kom í þinn hlut að passa litla
bróður. Þú fylgdist ætíð með mér og
ert sá bróðir sem ég mun ávallt dá.
Ungur byrjaðir þú að vinna fyrir þér
hjá föður okkar í Sænska frystihúsinu
þar sem hann var verkstjóri og átti
það síðan eftir að liggja fyrir þér að
vera verkstjóri til margra ára, hjá
Loftorku, Hafnarfjarðarbæ og
Garðabæ og síðast varst þú húsvörð-
ur í skóla hjá Garðabæ. Þú varst alltaf
mjög vel liðinn af vinnuveitendum og
það fólk sem vann hjá þér bar þér
söguna vel.
Þitt mesta og besta gæfuspor var
er fundum ykkar Rannveigar bar
saman en hún hefur verið þín stoð og
stytta alla tíð og hjónaband ykkar
verið umlokið ást og umhyggju.
Barnalán ykkar var mikið og áttuð
þið saman fjórar dætur og fyrir áttir
þú Sæunni og barnabörnin sex og var
þetta fjársjóðurinn þinn sem þú lifðir
fyrir og kallaðir gullin þín. Kolla dótt-
ir mín var hjá þér í einn vetur og mun
hún ávallt minnast þeirrar ástar og
umhyggju sem þú barst til fjölskyld-
unnar með þakklæti og hvað þú varst
heimakær. Ég vil þakka fyrir allt og
kveðja þig með þeim orðum sem Rún-
ar sonur minn sendi mér einu sinni.
Ég fæ seint þakkað
hversu gott ég á
þú ert sá vinur
sem ég mun ávallt dá.
(RÍ.)
Elsku Rannveig, börn og barna-
börn, megi góði Guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Guð blessi þig, elsku bróðir,
Ívar.
Frá því fyrst ég man hafa Jón,
Rannveig og dætur, átt sérstakan
sess í hjörtum foreldra minna. Í gegn-
um tíðina aldist maður upp við marg-
ar skemmtilegar heimsóknir í Hafn-
arfjörðinn. Í gegnum súrt og sætt
hefur maður alltaf fundið fyrir sterk-
um tengslum við þessa einstöku fjöl-
skyldu.
Er maður komst til vits og ára,
skildi maður betur hvers vegna mitt
fólk bar þennan mikla hlýhug til fjöl-
skyldunnar í Hafnarfirði. Því fyrir ut-
an að Jón sé móðurbróðir pabba, þá
hef ég varla kynnst einlægari og
hjartahreinni hjónum, heldur en þeim
Jóni og Rannveigu.
Það var því mikið reiðarslag er ég
frétti af brotthvarfi Jóns frænda. Líf-
ið er hverfult og á stundum sem þess-
um er maður harkalegur minntur á
það.
En er ég hugsa til Jóns þá er þakk-
læti efst í huga. Þakklæti yfir því að
hafa verið þeirrar gæfu aðnjótandi að
hafa kynnst þessum merka manni.
Þessi glæsilegi frændi með dökka yf-
irbragðið og þennan mikla, smitandi
hlátur. Hann var mikill fjölskyldu-
maður og á tímum er fjölskyldur fara
minnkandi, þá minnti Jón mann á
virði einingar. Í gegnum óþrjótandi
ættfræðiáhuga kom hann manni bet-
ur í skilning um, í raun, hver maður
er. Með kímnigáfu að vopni var unun
að hlusta á hann segja sögur en á bak
við glettnina greindi maður djúpvitr-
an mann.
Nú þegar kemur að því að kveðja
Jón, frænda minn, leitar hugur til
Rannveigar og fjölskyldu. Megi allir
góðir vættir styrkja þau í áframhald-
andi göngu.
Fyrir mína hönd og systkina
minna, Guðmundar, Lilju og Marí-
önnu.
Aðalmundur M. Sævarsson.
 Fleiri minningargreinar um Jón Víði
Steindórsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga. Höfundar
eru: Sævar Þór Guðmundsson og Mar-
grét Óskarsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
JÓN VÍÐIR STEINDÓRSSON
frá Teigi,
Bröttukinn 20,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
mánudaginn 20. september kl. 15.00.
Rannveig S. Guðmundsdóttir,
Sæunn Jónsdóttir,
Margrét Ólöf Jónsdóttir, Hilmar Jónsson,
Oddný Jóhanna Jónsdóttir, Björgvin Þór Ingvarsson,
Laufey Brá Jónsdóttir, Jón Ingi Hákonarson,
Edda Rún Jónsdóttir, Sigþór Marteinsson
og barnabörn.