Morgunblaðið - 22.10.2004, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 22. OKTÓBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
✝ Kristín Stefáns-dóttir fæddist í
Miðhúsum í Reykjar-
fjarðarhreppi í N-Ís.
17. apríl 1929. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 14. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Stef-
án Pálsson, f. 7. feb.
1890 á Prestbakka í
Bæjarhreppi, d. 31.
okt. 1967 í Rvík,
bóndi í Miðhúsum,
síðar í Hnífsdal, og
Jónfríður Elíasdótt-
ir, f. 8. okt. 1893 á Uppsölum í
Ketildalahreppi, d. 20. des. 1975 í
Rvík. Systkini Kristínar eru: Árni,
f. 25. des. 1921, Arndís, f. 30. jan.
1923, d. 5. maí 1997, og Páll, f. 28.
apr. 1932.
Hinn 21. desember 1968 giftist
Kristín Kristni Karlssyni vél-
virkja, f. 18. feb. 1935 í Rvík. For-
eldrar hans voru Karl Guðmunds-
son rafvélavirkjameistari, f. 30.
des. 1898 í Króki í Rauðasand-
sheppi, d. 15. apr. 1977 í Rvík, og
Margrét Tómasdóttir ljósmóðir,
frá Hróarsholti í Flóa, f. 31. maí
1899, d. 5. nóv. 1982 í Rvík. Börn
Kristínar og Kristins eru: a) Elfa,
f. 26. sept. 1962, maki Viðar
Ófeigsson, f. 4. okt. 1958, börn
þeirra: Kristín Margrét Norð-
fjörð, f. 1996 (stjúp-
dóttir Viðars), og
Logi, f. 2002. Synir
Viðars af fyrra
hjónabandi eru:
Ragnar, f. 1982, Jak-
ob, f. 1985, og Óskar,
f. 1987. b) Karl, f. 8.
júlí 1968, maki Linda
María Ólafsdóttir, f.
16. ág. 1972. Börn
þeirra eru Katrín
María, f. 1997, og
Kristinn, f. 2002.
Kristín ólst upp í
Vatnsfjarðarsveit og
gekk í Reykjanes-
skóla. Fjölskyldan flutti í Hnífsdal
1945. Kristín stundaði nám við
Húsmæðraskólann Ósk á Ísafirði
veturinn 1947 og veturinn 1948
vann hún við vefnað fyrir skólann.
Eftir það starfaði hún í nokkur ár
í klæðskeraverslun Einars og
Kristjáns á Ísafirði. Hún flutti til
Reykjavíkur 1954 og starfaði
framan af við verslunar- og heild-
sölustörf. Lengst starfaði Kristín í
Stálsmiðjunni í Reykjavík við
ræstingar og mötuneyti. Hjónin
Kristín og Kristinn bjuggu fyrstu
hjúskaparár sín á Grettisgötu 58
B en síðustu 22 árin í Hamrabergi
12 í Reykjavík.
Útför Kristínar fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma. Þá er komið að
kveðjustund. Ég kveð þig með sökn-
uði og þakklæti í hjarta. Þú baðst
mig að syrgja þig ekki en ég mætti
sakna þín, á því væri munur.
Þú barðist við krabbamein í hart-
nær fimm ár og sýndir ótrúlega
þrautseigju og kjark í þinni baráttu.
Þú vildir treina hverja mínútu til
þess að geta verið lengur með
barnabörnunum þínum sem voru
þér svo kær. Þú barðist fyrir þau,
fyrst og fremst. Þakka þér fyrir það,
þú ert hetjan mín og okkar allra.
Samskipti okkar voru góð og gáfu
mér mikið. Þú varst einnig besta
vinkona mín, það var mér ómetan-
legt.
Mig langar að tileinka þér þetta
ljóð:
Þó mig frá þér fjarskans blámi teygi,
finn ég glöggt; sú líftaug slitnar eigi,
sem að tengir sálu mína þér.
Gnýi stormar! Fölni rósir rauðar!
Móðir kær! Þín mynd sinn ljóma ber.
(Þorsteinn Vald.)
Ástarþakkir fyrir allt, mamma
mín, og blessuð sé minning þín.
Þín dóttir
Elfa.
Elsku amma. Okkur langar að
þakka þér fyrir allar góðu stundirn-
ar sem við áttum með þér og afa.
Þakka þér fyrir alla þá ást og um-
hyggju sem þú sýndir okkur alla tíð.
Við elskum þig og söknum þín.
Okkur langar í kveðjuskyni að til-
einka þér „Ömmuljóð“ eftir Jóhann-
es úr Kötlum:
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
- augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin - amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
- lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir - amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Blessuð sé minning þín.
Þín ömmubörn,
Kristín Margrét, Katrín María,
Kristinn og Logi.
Á kveðjustund reikar hugurinn
aftur í tímann og okkur verður hugs-
að til fyrstu kynna. Reyndar er það
svo langt aftur að margt er óljóst en
samt er minnisstæður titringurinn í
kring um það þegar okkur systrum
varð ljóst að stúlka úti í bæ var farin
að fanga athygli uppáhaldsfrænd-
ans. Fljótlega hittum við þær mæðg-
ur Kristínu og Elfu og þá varð ljóst
að frænkur gátu engan veginn keppt
við þær um athygli. Koma Kristínar
í fjölskylduna var til góðs. Hún hafði
góða nærveru, var hæglát, virðuleg
og viðræðugóð. Kristín og Kristinn
hófu búskap á Grettisgötunni en þar
var miðstöð stórfjölskyldunnar. Afi
og amma bjuggu niðri en Kristín og
Kristinn með börnin uppi. Á stund-
um var húsið eins og brautarstöð því
gömlu hjónin voru ánægðust þegar
fólk var að koma og fara allan dag-
inn. Heimsókn var ekki talin gild
nema fólk fengi veitingar. Betra var
ef það stoppaði lengi. Helst þurfti að
taka í spil. Þetta hafði heilmikil áhrif
á fyrstu búskaparár ungu hjónanna
því nábýlið var mikið og mikill sam-
gangur milli hæða. Miklum heim-
sóknum fylgir líka ýmislegt sem
gamalt fólk á erfitt með og það var
ekki síst Kristínu að þakka að þau
gátu haldið sínum lífsstíl eins lengi
og raun varð á. Kristín var ömmu
verulega góð og eftir lát afa átti hún
skjól hjá þeim Kristni og Kristínu.
Eftir að Kristín var greind með
krabbamein fyrir um fimm árum tók
við erfið glíma. Á þessum árum hafa
oft verið mjög erfið tímabil en alltaf
hefur hún tekist á við þau af einurð.
Jákvæð afstaða Kristínar og skyn-
semi hafa hjálpað henni og ekki síst
öllum öðrum sem nærri hafa staðið.
Við systur höfum reynt að fylgjast
með líðan hennar og í hvert sinn
sagði hún frá stöðunni eins og hún
var og var aldeilis ekki að barma
sér. Hún var stolt af börnunum sín-
um og barnabörnin voru hennar líf
og yndi. Í návist þeirra vildi hún
vera eins lengi og hægt var.
Við systur og fjölskyldur okkar
þökkum Kristínu samfylgdina og
sendum fjölskyldu hennar innilegar
samúðarkveðjur.
Ástrós og Ragnheiður.
KRISTÍN
STEFÁNSDÓTTIR
✝ Ólafur MarkúsMagnússon
fæddist á Jófríðar-
stöðum í Hafnarfirði
9. september 1917.
Hann lést á Sólvangi
í Hafnarfirði 15.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Þóra Þorvarðardótt-
ir, húsfreyja í Hafn-
arfirði og Krýsuvík,
f. 4. september 1884 ,
d. 7. júní 1957, og
Magnús Ólafsson,
bóndi í Krýsuvík, f. 9.
september 1872, d.
10. október 1950. Systkini Ólafs
eru: Sigurður Kristinn Magnús-
son, f. 3. febrúar 1919, d. 2. apríl
1919, Guðmundur Miðdal Magn-
ússon, f. 2. september 1921, d. 27.
febrúar 1975, Guðbjörg Magnús-
dóttir Flygenring, f. 19. janúar
1924, Þorvarður Magnússon, f.
19. maí 1927. Hálfsystir sam-
feðra: Guðný Ólöf Magnúsdóttir,
f. 26. nóvember 1908, d. 4. júní
1990.
Ólafur kvæntist 9. desember
1950 Unni Einars-
dóttur frá Berustöð-
um í Ásahreppi í
Rangárvallasýslu, f.
15. október 1922, d.
5. júlí 2000. Unnur
og Ólafur bjuggu
alla tíð í Hafnarfirði,
lengst af í Birki-
hvammi 2. Þau eign-
uðust tvö börn. Þau
eru: 1) Magnús, f. 13.
desember 1952,
jarðfræðingur,
kvæntur Björgu Ei-
ríksdóttur og eiga
þau tvær dætur,
Gerði, f. 18. nóvember 1978, hún
á soninn Þórberg, f. 14. júlí 1999,
og Unni, f. 2. mars 1983. 2) Ingi-
gerður, f. 4. desember 1954,
hjúkrunarfræðingur, gift Haraldi
Ágústssyni og eiga þau tvö börn,
Maríu, f. 16. mars 1979, hún er í
sambúð með Sigurþóri Halldórs-
syni og eiga þau dótturina Auði, f.
6. júlí 2004, og Ólaf, f. 9. maí 1985.
Útför Ólafs verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
,,Þó þú langförull legðir sérhvert
land undir fót.“ Nú þegar afi er far-
inn í sitt síðasta ferðalag kemur
þessi lína úr kvæði Stephans G
Stephanssonar upp í hugann. Afi var
mikill ferðamaður og við systurnar
teljum okkur heppnar að hafa fengið
að ferðast með honum á hina ýmsu
staði bæði innanlands og utan. Mörg
voru ferðalögin farin í tjaldi og einn-
ig komu afi og amma með okkur
austur í Fossgerði og þá var tilvalið
að fara í dagsgöngu þar sem afi var
mikill göngumaður. Einnig áttum
við þess kost að vera með þeim afa
og ömmu í tveimur utanlandsferð-
um. Annars vegar þegar við fórum
með Norrænu til Færeyja og hins
vegar þegar þau heimsóttu okkur til
Skotlands. Minningarnar um ,,Apa-
staði“ eða sumarbústað hafnfirskra
iðnaðarmanna við Apavatn koma
líka upp í hugann. Þangað fórum við
oft öll fjögur frændsystkinin og þá
var ýmislegt sér til gamans gert eins
og að veiða, fara í göngutúra og ef
ekki viðraði var spilað eða lesið inn-
an dyra. Eftir að Gerður varð eldri
og María frænka líka voru það Unn-
ur og Óli sem fóru í ferðalög með
ömmu sinni og afa á sumrin og fóru
þau bæði í Galtalæk og Húsafell. Þar
var ekki setið auðum höndum og
mikið spilað eins og þeim var einum
lagið.
Þegar við systurnar vorum enn í
Lækjarskóla kom afi stundum að
sækja okkur og við fórum í mat heim
til ömmu Unnar. Stundum var kom-
ið við í Dverg og við fengum að ves-
enast þar í kringum hann og smíða
,,nytsamlega hluti“. Í eitt skiptið af
mörgum þegar afi var að sækja okk-
ur vildi ekki betur til en svo að Unn-
ur hljóp beint á ruslakassa og fékk
gat á hausinn. Afi fór auðvitað með
hana upp á heilsugæslustöð þar sem
gert var að sárum hennar.
Þegar við dvöldum í Birkihvamm-
inum hjá afa og ömmu var margt
bardúsað. Við fengum að smíða í
kjallaranum og þaðan komu margir
fallegir hlutir eins og til dæmis
prjónastokkur og fallegur kassi. Afi
var mjög þolinmóður að aðstoða
okkur og erum við reynslunni ríkari
fyrir vikið. Afi var afskaplega þol-
inmóður maður. Hann var vanur að
hlusta á hádegisfréttirnar uppi í sófa
og þá fannst honum alveg sjálfsagt
að hafa eina stelpurófu sofandi ofan
á maganum á sér. Hann var nefni-
lega vanur að kalla okkur stelpuróf-
ur og fannst okkur það nú ansi skrít-
ið.
Eftir að afi veiktist og fór á Sól-
vang gerðum við það að vana okkar
að fara að syngja fyrir hann og ann-
að heimilisfólk á aðfangadag og var
það orðinn fastur liður í jólaundir-
búningnum. Það var svona upphafið
á jólunum. Það verður skrítið að fara
ekki þangað næstu jól.
Þessar minningar og aðrar um afa
og ömmu munu lifa með okkur og
við munum seint þreytast á því að
rifja þær upp.
Gerður og Unnur.
Ólafur Magnússon húsasmíða-
meistari sem í dag er lagður til
hinstu hvíldar átti sér drjúgan
starfsdag, fallega ævi og verður að
góðu minnst af starfsfélögum, vinum
og vandamönnum. Hann var mér og
mínu fólki náinn og kær í drjúglega
hálfa öld. Um hann eigum við góðar
minningar.
Ólafi var það búið að verða nánast
forræðismaður og fyrirvinna systk-
ina sinna á ungum aldri. Faðir hans,
Magnús Ólafsson vildi ekki yfirgefa
bústofn og bújörð í Krýsuvík. En
hann og eiginkona hans Þóra Þor-
varðardóttir sáu að börnin yrðu að
njóta framtíðarvona í öðrum stað.
Þóra fluttist því með börnin til
Hafnarfjarðar. Ólafur, elstur
barnanna, axlaði þá forsvar þeirra á
móti móður sinni. Systkinum sínum
og sjálfum sér lagði hann traustan
grundvöll og með þeim bjó hann
móður sinni bústað og fallegt og gott
heimili. Hann valdi sjálfum sér tré-
smíði sem atvinnugrein.
Það var gott val. Hann var einkar
verkhagur og spýtan lék í höndum
hans. Að því er virtist fyrirhafnar-
laust fann hann bestu leiðir í úrlausn
verkefnanna og handbragðið brást
ekki.
Grunnurinn var vitaskuld góðar
gáfur, athyglisgreind, nákvæmni og
trúfesta við skyldu mannsins að
skila góðu verki. Þessar eðlislundir
voru jafnframt meðal þess sem
markaði líf hans að öðru leyti. Eðl-
islæg forvitni var sérlegt einkenni
Ólafs sem og áhuginn og viljinn til
að rökræða um hin margvíslegustu
málefni. Hvergi var komið að tómum
kofum.
Hitt var þó stærst og mest, nefni-
lega Ísland og fólkið í landinu. Hann
keypti, las og kunni mörg fræðirit og
bækur um náttúru landsins, sem og
svaðilfarir og öræfaferðir af öllu
tagi. Hann ferðaðist um landið þvert
og endilangt og lagði undir sig öræfi
þess og gjörþekkti þau mörgum ára-
tugum áður en það komst í tísku.
Ferðir hans og fjölskyldunnar tóku
hann líka inn á gafl hjá ótrúlega
mörgu fólki víðsvegar um landið.
Ólafur þekkti sem sagt bæði landið
og fólkið í landinu umfram flesta
aðra.
Síðar meir, þótt líkaminn bilaði til
hálfs eða svo eftir heilablóðfall, átti
Ólafur áfram þennan þekkingar-
brunn. Í hann var gaman og gott að
leita.
Við þetta bættist það sem var
mest um vert, nefnilega hið góða
hjartalag, meðkenndin með öðrum
sem áttu í einhverju stríði eða stóðu
hallt og að hinu leytinu greiðviknin,
gestrisnin og hinn opni faðmur sem
allir í umhverfinu máttu njóta. Þetta
áttu þau sérlega saman Unnur Ein-
arsdóttir eiginkonan og Ólafur. Hins
síðarnefnda fengum við hjónin að
njóta margítrekað, og það fengu for-
eldrar mínir að reyna betur en orð fá
lýst. Hins fyrrnefnda veit ég að ýms-
ir, þ.á m. af ættum beggja hjóna
fengu að njóta.
Ólafur rataði inn í líf mitt með því
að finna frænku mína Unni, sveita-
stúlku á Skaftafelli í Öræfum og ná
henni á sitt band til hjónabands. Ég
var þá barn, og Unnur dvaldist á
stundum hjá foreldrum mínum. Það
voru fyrstu kynnin. Þau hjón voru
okkur stoð og stytta bæði fyrr og
síðar og verður það ekki rakið, nema
til þess að minnast þess með þakk-
læti.
Við Irma, dóttir okkar og fjöl-
skylda hennar vottum afkomendum
Ólafs og systkinum hans okkar
dýpstu hluttekningu.
Kjartan Jóhannsson.
Föstudaginn 15. okt. er ég heim-
sótti þig á Sólvang vissi ég að þetta
yrði í síðasta skipti sem ég myndi sjá
þig. Þetta var afmælisdagur Unnar
konunnar þinnar sem dó fyrir fjór-
um árum. Það var sólskin og bjartur
dagur eftir langa leiðindatíð og
seinnipart dags yfirgafst þú þennan
heim eftir sjö ára sjúkrahúslegu.
Þetta var allt svo táknrænt, eins og
þú værir að bíða eftir afmælinu
hennar Unnar.
Það er margs að minnast og
margt sem mann langar að segja og
hægt væri að skrifa heila ritgerð um
mannkosti þína, en framkoma þín
við frænda okkar sem er nú dáinn
fyrir mörgum árum finnst mér lýsa
þinni hjartahlýju best. Hann var sjó-
maður og átti við mikið áfengis-
vandamál að stríða og var frekar
erfiður fullur. Þegar hann var í landi
voru allir látnir vita þegar hann var
á fylliríi og allir læstu sínum húsum
og fóru ekki til dyra þegar hann
birtist fullur, en ekki á þínu heimili,
það var honum alltaf opið hvernig
sem ástandið var á honum, hann gat
hringt í þig og látið þig sækja sig
fullan sem ófullan. Þú lést hann hvíl-
ast, gafst honum að borða og hjúkr-
aðir honum þegar þurfti og um-
gekkst hann af fullri virðingu.
Óli var mikill náttúruunnandi. Oft
fór ég sem ungur drengur með
mömmu og pabba til Óla og Unnar í
heimsókn til að sjá myndir úr ferða-
lögum og hlusta á sögur úr ferðum
sem þau hjón höfðu farið um landið
og fannst mér Óli þekkja hverja
þúfu á því.
Jæja, frændi, ég vil þakka þér fyr-
ir samveruna í þessu lífi.
Kveðja.
Þinn frændi
Þorvarður.
ÓLAFUR
MAGNÚSSON