Sunnudagsblaðið - 09.02.1958, Blaðsíða 10

70
tí U'N N U D A G'S n í;a Ð I f)
Höndin ósýnilega við stýrið
EIMLESTI nr. 5 nam ávallt
staðar í Minela og var þar borð-
aður miðdeyisverður, Til bæjar-
ins komum vér þennan dag á til-
tékihni stiindu. Markúr 'Winston
var þóstflútningsstjóri og .ég var
aðstöðármaðúr hans í póstvágnin-
lirh, Haúh var með elztu möhn-
úm í þjónustu stjómarirtnar og
bfetri raann héf ég aldfei þekkt.
Haltur váf hann á öðrúm faeti, og
var um áð kenrta byssukúlu frá
bbrgarastríðs tíðinni. Hraustlegur
var hann útlits en nokkuð orðinn
gáhabrðúr í kolli. Aldrei hafði
hann kvænzt né átt heimili, en þó
var hann bjartsýnismaður ávallt
og á hvefiu sém gekk. í þetta sinn
hafði ég lokið máltíðinni á uhdan
honum og gekk frátn að gufúvél-
inni að fá mér eld til að kveikja
í þíþu minni. Gamli Ray Ellis Var
vélstjóri á lest okkar og hafði
hann nú lokið við að olíubera vél-
iha þegar ég kom til hans, svo við
settumst báðir niður í kortiþu vél-
stjórahs. Við tökúm þá eftir því
hvár gamáll máður, stór og tígu-
legur, kemur gangandi fráth með
Ifestirthi og á eftir hörtúm góðleg
og gráhærð kona. Þégar þau komu
frarn að gufuvagriinum dró mað-
urinn sig aftur úr og íét konuna
verá á undan. Háíf-féitrthislega
spyr kbhan Ellis, hvort hahn sé
vélstjórihn.
— Já, kohá góð, svaraði Ellis
bg tók ofan öiftigu húfuha sína,
— hvað gét ég gert yðúr til
greiða?
— Þér gfetið allt gfert fyrir ökk-
ur, eí , þér bara VÚjið. Sjáið þér
ffi, þáð fer dféhgúflfth ókkár; Hrtnn
ér haéttúlega áæfðúr, og úngx íaékn
irinn uþp í Marlow vestúr í Iftdí-
ana hjáiéftdúhhi séftdi ókkúr hráð
skfeýti ög báð ökkúr að kðtrta taf-
arlaust og hafa með Óitkúf bézta
Éftir
Homer M. Price
saralækninn í landinu, annárs
lifði drengurinn ekki til sólarlags
annars kvelds. Lestarstjórinn seg
ir okkur að þessi lest nái ekki lest
inni á Rock Island járnbrautinni í
For Worth í kveld og við verðum
því að bíða þar í alla nótt.
Hún beið nokkra stund og gamli
Ray hamaðist að þurka svitann áf
höndum sér. Loks leit hann upp
og mælti:
— Já, frú mín góð, þáð munar
32 mínútum. Hvernig get ég orð-
ið yður að liði?
Gamla konan horfði á hann bæn
araugum.
— Þér getið flýtt svo ferðinni,
að við náum til Fort Worth áður
en Rock Island lestin leggur af
stað. Ég veit þér getið það, og við
skulum gefa yðúr allt, sem við
eigum, ef þér gerið það.
Svo bsétti hún við, eftir litla
þögn, í svo lágum róm, að það
var eins og enginn aétti að heyra
það nema gamli vélstjórinn einn:
— Ég skal biðja fyrir yður svo
lengi, sefn ég lifi. Á hverjum
morgþi og hverjú kveldi skal ég
bera fram nafn yðar við Hásætið
og biðja Hann að blessa yður, sem
jafnvel í angistinni á krossinum
gleymdi ekki henni móður sinni.
Rykugur og olíugur frá hvirfli
til ilja og vandræðalegur á svip-
inn, stóð Ray Ellis á faétúr:
— Frú, maéíti hann, — ég er rtu
ekki miklll baénagafpúr sjálfur, én
ég trúi á bæniná. Húh litla dóttir
míft kóm iftéf héllúfn ýfir brenn-
ánfli brú.einu siiini mé<$ báenum
síttum, óg var hun þó sjálfsagt
hvergi nærri. Hún rltt vakna^i
um -nóttina þegar kiukkan sló tvö
— það var íimm niínútum áður
en lestina bar að Kaldár-brúnní
— og hún fann það á sér, að ég
var í dauða hættu, fór ofan úr
rúminu, ki-aup á kné og bað til
guðs þar til hún fann það á sér, að
ég væri sloppinn úr hættunni.
Brúin hrundi um leið og aftasti
vagninn slapp ýfir hana. Ég sé nú
að vísu ékki hvernig við fáum
hraðað ferðinni fram yfir það,
sem áætlað er, en einhvern veg-
inn hef ég það á meðVitundinni,
að hafi maður á annað borð hjart-
að barmafullt af elsku til éinhvei-s
manns, og sé það ageflega laust
við éigingirni, þá sjái Hann, sem
uppi yfir oss er, einhver fáð. Hann
hefur oft alls konar ráð, sem við
vitum ekkert af. Við skúlum gera
hvað við getum — bið þú bara
drottin alla tíð, og ef ég á annað
borð fæ tækifæri til að spretta úr
spori, þá bið ég guð um það eitt,
að hjólin tolli á brautarteinunum,
svo skal ég og gamla „Fjörutíu bg
sex“ annast allt annað“.
Lestarstjórinn var að gefa brott
farar bendinguna og ég var í þann
veginn að stökkva niður úr gufu-
vagninum, þegar Ray bætti við:
—• Farið þið nú til baka í fólks-
vagnána, og munið það nú að
sleppa aldrei tökum af drottni —
haldið fást í hann. En hvar er
sáralæknirinn, sem þið áttuð að
koma með?
Þá hóf gamli maðurinn upp höf-
uð sitt og staðfesta og viðkvæmni
skein í ásjónu hans, og hanti svar-
aði:
Ég er sáralækrtir. Ég veit
hvérnig sárum dréngsifts míns er
háttað og ég get bjargað lífi hans,
ef ég næ til háns í tfma, svo sann-
arlega sem ég heiti ftelson.
Lestin héít af stað og við Mark-