Sunnudagsblaðið - 09.02.1958, Blaðsíða 11

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
ús. Winston gerðum póstsending-
unum skil. Þegar við vorum bún-
ir sagði ég Winston frá samtalinu
hjá gufuvélinni. Hann lét sig það
miklu várða, og spurði mig, er ég
háfði lokíð sögu minni, hvört ég
vissi hvað gömlu hjónin hétu.
— Jú, gamli maðurinn sagðist
heita Nelson.
— IlVað þá! segir Márkús, — ég
vissi að ég hefði séð þennán mann
áður, þegar hann gekk fyrir dyrn
ar á póstvagninum. Hann var sái'a
læknir okkar í stríðihu, og það var
hann, sem saumaði saman á mér
kinnina í Chickamauga ög batt
um brotið á lærbeini mínu við Re-
zacea. Við töldum hann mesta
sáralækni í heimi, og þó var hann
jafnan viðkvæmur eins og kven-
rnaður. Ég fer aftur í fólksvagn-
inn til að heilsa upp á þau. Held-
urðu að þú getir annazt um póst-
inn? Og heyrðu, hvað fnikla pen-
inga hefur þú á þér?
Ég þóttist vita hvað Markús
hafði í huga, én ég efaði stórum,
að við liefðum ráð á svo miklum
Peningum, að Við gætum kéypt
hað af járnbrautarstjórninni að
breyta fastaáætlunínni. Lest þessi
hlaut að bíða eftir öðrum leStum,
sem kömu til móts við hana í Dall-
as, og þar sein Fort Worth var
aðeins 30 mílur þaðan, sá ég eng-
*n ráð til að ná þangað í tæka tíð.
Skeð gæti það, að Ray Ellis fengi
ieyfi til að haga ferðinni frá Dall-
as án iillits til ferðaáætlunarinn-
ar, en ómögulegt yrði honum að
uá þaðan ávallt á tilteknum tíma.
í héilt ár hafði ég daglega farið
hessa leið en aldrei hafði ég náð
t'I Fort Worth áður sú lest legði
á stað.
^egar Markús löksins kom aft-
Ur til mín í póstvagrtinn Vórum
v*ð komnir í nánd Við Dallás. All-
an síðari huta dagsins hafði ég
anhazt póstáfgreiSslUna eírtn, því
Póstsendingar voru með fninná
^óti. Tvisvar hafði ég séð Markús
skjótast inn á hraðskeytástöðvarn-
ar þegar lestin nam staðar, og í
Terell tók ég eftir að hann fékk
skeyti, en er ég leit framan í hann
sá ég að hann Vár voniaus.
— Jæja, segi ég og bíð eftir
svari.
— Hér er símskeytið, svaiaði
hann og rétti mér það. Það hljóð-
aði svo:
„Winston, póstafgreiðslumaður
á Íestirtní nr. 5. — Penirtgatilbóö
yðar ekki þegið. Aðrar ráðstafan-
ir áður gerðar. —Champell, ráðs-
maður,“
— Jæja, þetta gerir út um mál-
ið“, sagðr ég og skilaði honum
skeytinu. .. '
— . Nei. það gerir ekki út um
það, langt frá því, sagði Winston.
— Gamla móðirin hefur skotið
máli sínu til æðri dómstóls heldur
en ráðsmanna járnbrautánna, ög
hún fær úrskurð þeirra ónýttan.
Ég veit ekki hvernig það atvikast,
en ég trúi því statt ög stöðtigt.
í Dallas vorum Við öhnum kafn
ir við að ferma og afferma póst-
flutninginn. Allt í einu sjáum við
gamla Ray Ellis koma út úr hrað-
skeytastofUnni æðandi eins og
vitstola maður. Andlitið Var blóð-
rautt og augun tindrandi. Hann
rétti Markúsi blað og sagði:
— Lestu þetta fljótt.
Wittston lás méð skjálfandi
rödd:
•*— Vegna brúðhjóna á lestinni
nr. 5 bíður Rock Island lestin 20
mínútur. Þér flýtið ferðinni frá
Dallas án tillits til símatöflunnar,
svo þér náið lestinni í Forth
Worlh.
Þannig var þá „úrskurður lægra
dómstólsihsa bára misskilningur.
„Aðrar ráðstafanir", sem óðúr
voru gérðar, Vöru þasr, að koma
brúðhjónunuln, söm tiú voi'u að
fará inn í lestina oklcar, x tíma tii
Forth Wotth. En þú, unga frú,kem
þarna styðst við arm brúðguma
síns, var það hæsti réttur — hæsti
71
réttur sá, sem veit um alla „úr-
skurði“ áður en þeir eru uppkveðn
ir — sem kom þér til að kjósa
þennan dag sem þinn heiðursdag?
Sá dómstóll veit alla hluti 6g'é£
til vill er það í öðrum tilgangi en
að auka fögnuð þinn, mín 'kæru,
að þessi gufulest mun þjóta ög
stökkva og fljúga með meiri hraða
en nokkur önnur lest héfur íarið
yíír þessar Texassléttur. Auðvitað
er tímirtn naumur. En þó ékki sé
það nerna 30 mílna svæði vefðUr
tólf mínútna munurinn jafnáður.
Kindarinn hefur fyllt eldhðlfin
með kolum og gamli Ray Ellis hfef
ur aldrei fyrr hellt svo mikilli olíu
á vél sína og allur er hann nú á
lofti. Lestarstjórinn bendir og
hægt og gætilega förum Við gegn
um borgina. Öryggispípan á vél-
inni spýr gufu, sem sýnir að .nóg-
an höfum vér kraftinn til áð leggja
á stað í kappreiðirta. Skyldi gámlá
móðirin vlta hvað um ér að vera?
Eða ætli trú hénnar hafi VériS.sVo
örugg, að hún hafi alltáf vitaö
þetta? Svo ségir Markús Winston
að vérið háfi.
En nú kemul* óvænt fyrir. Rétt
í því að við erum að koiöast út úr
borginni, verður gamall flutniöga
vagn fyrir okkur á brautintti, sem
hefur farið út af sporinu. Þeír
ganga hreystilega fram í þvi að
koma honum aftUr á spðrið, eh
hvér mínúta gildir nú líf éða
dauða. Fimm míhútUr éru farnár
— tíu, og enn er vaghinn ekki
kominn upp á spórið, hVaö þá úr
vegi. Vélstjórinn ökkar hefur far-
ið til þeirra og er að hjálpa þeiih.
Við heyrum hann hrópa tneð
þrumandi rödd að steypa vagnin-
um út af brautihni og að Roy EIlis
skuli börga skaðann. Nú gnístir í
trjám óg heVrást dithtir bg Öýhk-
ir. Vagninn veltUr með lxávfeða
miklum niðitr brékkuiia. Klukkan
hringir bg Ray gahilí se« fölut og
titrahdi Við stýtið.
Þú getur það ékki. gamli máð-