Sunnudagsblaðið - 09.02.1958, Blaðsíða 12

12
ur. Til eru þeir hlutír, sem jafn-
vel mannelskan og hugrekkið ékki
megna. Rack Island lestin bíður
ekki nema þær ákveðnu 20 mín-
útur. Þú veizt það vel. Ætlarðu
saitít að reyna?
Nú, þú þarft samt ekki að kasta
okkur öllúm um koll. Varaðu þig,
maður, þú ferð of hratt, hjólin fara
undan vognunum, hægðu lítið eitt
ferðiná. Sjáðu hvertíig neistarnir
fljúgá hundruð fet upp í loftið.
Jæja, unga brúðir, kappreiðin er
byrjuð, og þó þú kunnir að verða
gömul og ferðast víða, þá munt
þú aldrei ferðast með slíkum
hraða og í kveld. En það máttu
saint vita, að maðurinn við stýrið
er hvorki að hugsa um þig né ham
ingju þína. Værir þú í vagninum,
sem í röðinni er næstur á undan
þínum vagni, þá sæir þú þar
gamía konu í vagnhorninu; varir
hennár bærast og augunum mænir
hún til himins. Vissir þú um það,
sem býr í brjósti hennar, þá vissir
þú líka, hverng stendur á þessum
undra hraða.
Lestin er fárin að hendast og
kástast. í gulleitu kveldskininu
fljúga hlutirriir móti okkur eins
og vofur. Nú liggur leiðin uþp
brekku, og samt förum við með
hraða, sem nemur 40 mílur á
klukkUstundinni; en það er ómögu
légt, Ray. Hættu i við það, gamli
maður. Þú gerðir það ef það væri
mögulegt, en til einskis er að
reyna:það, sem ómögulegt er. Auk
þess líka, hvað það er hættulegt
—■ annar eins hraði og þetta — og
víssulega ætlar þu ekki á þessari
ferð hér niður brekkuna. Engum
mánni kæmi til húgar að láta
gufukraftinn hamast niður slíka
brekku. Lokaðu gufupípunum,
maður!
Tsú! tsú! tsú!! tsú!! Jú, það er
að heyrá sem þú hafir minnkað
gufuna, eða. hitt þó heldur. S'íma-
stólpamir eru eins þéttir. og staur
ar í girðingum. Og fólkið! Sjá
SUNNUDA6SBLABIÐ
hvernig það glápir! Hefur það al-
drei séð gufulest á ferð fyrr? Sjá-
ið gamla manninn með höndina
fyrir augunum, alveg frá sér num-
inn. Hundurinn þarna er vanur
að hafa við lestinni á hlaupum tvö
hundruð álnir, en þér lukkast það
ekki í kveld, Lappi. Ertu allt í
einu orðinn gamall og stirður, eða
hefur aldrei lest brunað fram eins
og þessi? Stattu upp, Markús Win-
ston, en varaðu þig þegar kémur
að bugðunni á brautinni. Bráðum
erum við komnir hálfa leið, en
þótt hraðinn sé óskáplegur, þá er
enn ekki búið að vinna upp nema
þriðjung af tímanum, sem tapað-
ist, og ef einhver skyldi nú véifa
í Arlington, svo þar yrði að nema
stáðar, þá er öll von úti. Þama
sést merki Arlington stöðvanna.
Guð gefi að þaðan þurfi eriginn að
komast til Fort Worth. í kveld.
Ekki hægir gamli maðurinn ferð-
inni, en þarna er ljós, sem er
merki þess að stöðva lestina. Nei,
það er aðeins luktin á póstkassan-
um. Þeir ætla að kasta pósttösk-
unni inn í vagninn. Skorðaðu þig,
Markús, og vertu viðbúinn að ná
i hana. Gott, þú náðir henni. En
látUm póstinn eiga sig. Við skul-
um gá að ferðinni. Heyrirðu hvern
ig járnteinarnir glamra, og sástu
hvemig Ijósið fór fram hjá eins
og stjarna? Það éy vel gert af þér.
Ray gámli, að pípa hátt og lengi
• áður en þú kemur að akbrautun-
um, sem liggja yfir um járnbraut
ina, svo að bændavagarnir geti í
tíma forðað sér. Allt ei* nú á þínu
valdi, Ray Ellis —• ekki hans eins.
segir þú, Markús. Bið þú nú,
< gamla móðir, að hólin fái haldið
við teinana, því nú er hraðinn
nægur, ef ekkert bilar. Nú förum
við upp seinustu brekkuna, og
gufuhjlóðið er reglubundið sem
klukkuómur. Upp! upp! uþp! upp!
Nú erum við á hæðarbrúninni.
Þar sjást ljósin í borginni. Niður
nú að Handley læknum. Niður!
niður!! niður!! niður!! 'Vagninn
virðist blátt áfram hrapa niður.
Er það mögulegt að við hölduni
við brautarteinana? Guð almátt-
ugur! hversu brúin sú arna hrist-
ist og nötraði; en hún hélt samt.
Ég held næstum að hann nái. •—
Píptu, Ray, eins og þú væirir vit-
stola, því nú getur það heyrst til
borgarinnar, og láttu þá vita að
við komum. Á einu augnabliki get
ur allt orðið til ónýtis. Blástu tón-
um skipunar, grátbeiðni og kær-
leika með gufupípunni, svo að
hver, sem heyrir, hlýði. Hvað geng
ur að manninum, að vera að
stanza? Ó, ég bið þig fyrirgefning-
ar, Ray, ég var búinn að gleyma
Santa Fe járnbrautinni, sem þú
hlýtur að stanza við áður en þú
fer yfir hana. Þú stanzar ekki til
fulls sariit í þetta sinn, karl sauð-
urinn; það gerir ekkert til — þú
getur stanzað þar tvisvar eitthvert
annað sinn. Þá erum við nú komn-
ir inn í járnbrautargarðinn og
vagnar eru í þéttum röðum á báða
bóga. En sjáið bara! Hvít Ijós eru
alla leið eftir aðalbrautinni, þú
mátt halda áfram. Taktu nú hlað-
sprettinn heim að járnbrautar-
stöðvunum, Ray! Áfram! áfram!!
áfram!!! Skyndilegur hnykkur afl-
ur á bak, hjólin öski'a undir vögn-
unum við mótspyrnuna, fólkið er
í þyrpingu á pöllunum:
„FORTH WORTH!“
•Ta, það er satt, sem hann sagði,
svarti járnbrautarþjönninn: „Það
var heldra fólk á þessari lest, anri-
árs hefðum við ekki beðið hér með
Rock Island lestina“. Já, hneigðu
þig djúpt fyrir ungu brúðhjónun-
um, sem nú fara inn í skrautvagn
inn til þín, en vita skaltu það
sámt, að „heldra fólkið“, sem hér
á hlut að máli, er að koma sér fyr-
ir í viðhafnarlausa vagninum
framar í lestinni. Væri það ekkí
þeirra vegna væri þú kominn á
stað vestur á leið.