Sunnudagsblaðið - 27.04.1958, Side 4

224
und manns? Jú, sjálfsagt, þökk
fyrir? Hvaða dag eigum við að
hafa málsverðinn tilbúinn?
Verðlagið á einkaíbúð á Wald-
orf Astoria í eitt ár? Átján þús-
und dollarar, þökk fyrir.
Forstöðumaður samkvæmis-
deildar hótelsins hefur í þjónustu
sinni átta aðstoðarmenn. Undir
hann heyra fimmtíu matsveinar
og fimmhundruð framreiðslu-
menn, álíka margir vikadrengir
og sextíu annað starfsfólk.
Annað starfsfólk Waldorf Ast-
oría skiptir þúsundum, svo sem
gluggáþvottamenn, uppþvottafólk
í eldhúsi, rafvirkjar, hárgreiðslu-
meyjaf og rakarar, iyftusveinar
og leynilögreglumenn. Og það eru
margir, sem öfunda leynilögreglu-
mennina af því að fylgjast með
,,hinum stóra heimi“, þai* sem
gild' bánkainnstæðá og tigið nafn
er einskonar aðgöngumiði. For-
vitnir ættingjar og vinir spyrja
og forvitnast. . . . . Er það satt
að hertoginn af Windsor • • ■ —
Er nokkuð til í því að Bing Crosby
sé. . . . . Ég hefi heyt að sendi-
hérrann frá......
En bæði leynilögreglumenn-
irnir og annað starfsfólk W-A,
þegir. Það hefur þagnarskyldu, og
sé einhver staðinn að slúðri og
slefburði, kostar það hann atvinn-
una. Æðsta boðorðið er: ,,Það er
aðeins tvennt sem þýðingu hefur;
að vera við óskum gestanna, og
að gestirnir kunni vel við sig.
Enginn hefur því tíma til þess
að athuga hvort Vivien Leigh hef-
ur hrukkur, þegar hún hefur
þvegið framan úr sér andlitsfarð-
arí. Sé einhver um það að hugsa,
þá er það hans einkamál.
BANNAÐ AÐ DUFLA VID
MILLJÓNAMÆRINGA.
Rómantískir telpukrakkar áiíta,
að ef þær eru svo heppnar að
komast. að starfi í Waldorf Astor-
S U N N U D AGSBLAÐIÐ
ia, sé það einungis tímaspursmál,
hvenær þær gangi upp að altar-
inu. með einhverri kvikmynda-
hetjunni, milljónamæringi eða
hertoga. En ein af hinum ströngu
reglum, sem starfsfólkinu ber að
virða hljóðar svo: „Starfsfólkinu
er stranglega bannað að þyggja
heimboð gestanna — einnig í frí-
tíma sínum.“ — Nei, hér er ekk-
ert rúm. fyrir rómantíska dag-
drauma. Ævintýrið um stúlkuna í
öskustónni er óþekkt þeim sem
stjórna Waldorf Astoria.
Samt sem áður hefur það þó
komið fyrir að samband tækist
milli gests og starfsfólks. En ekki
er það oft, þegar hafður er í huga
allur sá fjöldi ungra stúlkna, sem
unnið hefur á Waldorf Astoria,
og borið í brjósti rauðgullna
drauma um prinsinn í ævintýrinu,
j)ví að innan veggja ])essa risa-
hótels J.he.fur margur vonað og
þráð, og vonina er ekki hægt að
taka frá neinum — jafnvel ekki
með reglugerðum.
Fyrir nokkrum árum bar það
við að ljóskastarar loftskermanna
vörpuðu ævintýralegum litbrigð-
um yfir blómumprýtt veizluborð
í Waldorf Astoria, þar sem tuttugu
símastúlkur voru meðal velbúinna
veizlugesta, og í öndvegi sat brúð-
arpar. Hann, dökkur á brún og
brá, fríður maður á bezta aldri,
og svo auðugur að fólk sagði að
hann vissi ekki aura sinna tal.
Hún: rauðhærð fegurðardís, sem
áður hafði unnið sem símastúlka
í hótelinu.
í rauninni var þetta einstakur
atburður í sögu Waldorf Astoria,
en sjálfur brúðguminn — Enrico
Tasduro — hafði krafizt þess að
starfssystrum brúar sinnar væri
boðið í veizlufagnaðinn, og herra
Tasduro var svo vellauðugur og
góður gestur hótelsins, að hótel-
stjórinn sá sér ekki annað fært,
en að gera undantekningu frá
reglunni.
Þetta ævintýri átti upptök sín
dag nokkurn þegar tilveran var
mjög dökk í augum vesalings
símastúlkunnar, Marion Mac-
Hreens. Hún hafði hræðilegan
höfuðverk, en það voru aðeins
tvær klukkustundir þar til hún
átti að hætta þennan daginn, svo
að hún tók á öllu þreki sínu til
þess að ljúka dagsverkinu. Það
var rétt að því komið að líða yfir
hana, þegar ljós kviknaði í skipti-
borðinu fyrir framan hana — það
var hringin frá herbergi númer
1102. Þar bjó herra Nobody, og
hann neitaði því að svara síma-
hringingunum. En nú gaf hann
aftur á móti fyrirmæli um, að
hann ætti von á símahringingu
frá Sao Paolo, og ætti hún því
að gefa samband við sig, begar
hringt væri.
Marion skrifaði skilaboðin hjá
sér. Vinnudegi hennar var lokið,
og hálfvegis utan við sig af höfuð-
verknum, lét hún ýmis skilaboð í
té við stúlkuna, sem tók við af
henni. En fyrirmælum herra No-
body gleymdi hún. Þegar svo
símahringingin kom frá Sao Pa-
olo, sagði símastúlkan eins og
venjulega, að því miður væri
herra Nobody ekki viðlátinn.
Herra Nobody setti hótelið á
annan endann, vegna þess að hann
hafði ekki fengið upphringinguna,
og krafðist höfuðs syndaselsins
fi-amreitt á fati! Daginn eftir var
Marion MacGreen rekin fyrir
skyssu sína.
Hún varð ákaflega döpur í
bragði, en hugsaði þó með sér,
að ef hún væri gætin í peninga-
málum sínum, myndi hún geta
látið spariskyldinga sína endast
nokkrar vikur, og kannske myndi
hún þá vera búin að fá nýja at-
vinnu. Foreldrar hennar bjuggu í
Wisconsin og voru fátæk, svo að
Marion varð að treysta á sjálfa
sig. Hún gekk um göturnar í
þungum þönkum, en raknaði allt