Sunnudagsblaðið - 18.10.1959, Blaðsíða 6
566
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
forðum. Þeir. voru hvítir, þessir
svartir, umskiptingar.
Við skoðuðum rústirnar. Það var
hið helzta og aðálstolt fólksins.
Þær höfðu verið grafnar upp á
seinni tímum og víða haldizt furðu
vel. Þar höfðu verið gríðarmiklar
byggingar eins og Malok mustéri
og Amfileikhúsið hérumbil eins
stórt og Kolloseum í Róm. Alls
staðar gat að líta marmarasúlur
moð útskornum höfðum, og var
einhvers konar rósamunstur al-
gengast. í rústunum var fullt af
skítugum og rifnum svörtum skran
sölum. Voru þeir fljótir á kreik,
þegar þeir urðu varir við ferða-
menn. Einn kom til mín með
ljósakolu úr leir. Var hún gerð
sem mannshöfuð með túðum fyrir
þrjá kveiki. Sagði hann, að þetta
væri lampi Hannibals og geysi-
verðmætur. Mér þótti hins vegar
sagan heldur ósennileg. Iíann
vildi fá 450 Túnisfranka fyrir. Ég
sagðist skyldi borga 100 franka.
Snérist hann síðan í kringum mig
og smálækkaði verðið. Þóttist ég
ekkert vilja með koluna hafa, en
að lokum rétti sá svarti mér hana
og sagði, að ég hefði boðið fyrir
hana 100 franka. Við það varð ég
náttúrlega ao standa.
Síðan sótti aðra kolu inn
í rústirnar' og hóf atlogu á ný.
Þegar við fó1"r-n v'ldí hann selja
kolu fyri’- 50 franka og var þá
verðið orðið nhi nirnúm lægra en
í upphafi. T'ro’úrrir voi’u vitan-
legá ekki rrá tiV’irp hinnar fornu
Karþagó. Tlær ■i/0'’u eftirííking, en
nákvæmlegn eins r » úr sama efni
og kolur þæ”. rú ’ ’Astu Hannibal.
Þá skoðupui1 við gömlu höfn-
ina. Þar gat að líta fiskimenn með
litla róðrarbáta og múr einn var
þar heljarmikill. Sögðu innfæddir
hann vera leifar af múr þeim hin-
um mikla, sem umlukti Karþagó
Hannibals.
Við Stigum aftur upp í vagninn,
sem beið okkar, og héldum til
GRETAR FELLS:
1. MESSAN.
Einn veðurdag góðan ég gekk í kirkju,
gerði þar bæn mína hljótt.
Geisli frá lífssviði fegurri foldar
féll inn í huga míns nótt.
Þetta var guðdómleg guðsþjónusta.
Góð varð mín sál og hrein.
Hér var söfnuður enginn, kór eða klerkur.
Kirkjan — hún messaði ein!
2. DRAUMRÝMI.
Guðir, mín lund þarf ljós og yl,
ljóðanna undur og hreima.
Á gyðjunnar fund ég ganga vil. —•
Gefið mér stund — til að dreyma.
.............................................liimmiimm..................................
Túnisborgar. Utan við Karþagó
var úlfaldahjörð á beit. Úlfaldinn
er enn austur þar hið trygga skip
eyðimerkurinnar og eitt aðalfar-
artækið ásamt asnanum. Ég renndi
huganum yfir það, sem ég hafði
skoðað. Karþagó, borg fornrarar
frægðar, hvérs áttir þú að gjalda?
Þú sem áttir eitt sinn hvíta,
vaska syni.
Hjörtur Jónsson,
stud. theol.
Fín frú var að leiðbeina vinnu-
konunni, sem var nýkomin í vist-
ina.
— Þér verðið að muna það,
Gróa, að bera enga skartgripi, þeg-
ar þér gangið um beina fyrir gesti
mína.
— Ég á enga skartgripi, anzaði
Gróa, en ég þakka yður samt fyr-
ir, að þér vöruðuð mig við gest-
unum.
\
itiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiinuuiiiiv iiiiiitiimiiiimiiiitiiiiiiiiitHimiiiminnmthMiiHmm. E