Sunnudagsblaðið - 18.10.1959, Blaðsíða 14

574
bræðranna og heyrði um hvað
þeir ræddu. Þeir voru að tala um
mig.
Riddaraliðshöfuðsmaðurinn var
orðinn eldrauður af víndrykkju,
hann sló bylmingshögg í borðið
og heimtaði hljóð.
— Herrar mínir, sagði hann. —
Þetta líkist ekki neinu. Það verð-
ur að gefa Petsjórín áminningu.
Þessir glænefir frá Pétursborg
eru alltaf svona upp með sér,
þangað til þeir fá ærlega á bauk-
inn. Hann heldur að hann sé sá
eini 'sem umgengizt hefur fyrir-
fólk, vegna þess að hann gengur
alltáf með hreina hanzka og
burstuð stígvél. . (
— Og þetta líka litía upphefð-
arglott, sem hann gengur með!
Eigi að siður er ég sannfærður um
að hann er regluleg raggeit, já,
hreinasta raggeit.
— Já, jaað held ég líká. mælti
Grúsnitskí. — Honum er lagið að
komá ser úr klípu rheð spaugsemi.
Ég ságði einu sinni nokkur orð
við hann. sem.feömið hefðu öllum
öðrum til að síá mig niður fyrir.
En Petsjórín tók því öllu í gríni.
Auðvitað sjjoraði ég ha'nn ’ekki á
hólrp- það. v'ár hans að gera það.
Svo kæri ég mig ekki heldur um
að komast í neitt sem ...
— Já', Grúsnitskí hefur náttúr-
lega horn í slðu hans, af ]óví hann
tók frá honum prinsessuna, sagði
eirihver.
— Nei, hvernig getur yður dott-
ið það í hug? Ég hef að vísu gef-
ið prinséssunni ofúriítið undir
fótirin, 'éh ég'hætti því fljótt, því
mig Íarigar ekki vitund til að gift-
ast. Og það er gagnsiætt grund-
vallarskoðunum mínum að fífia
ungar súlkur.
Höfuðsmaðurinri hélt áfram: —
Já, ég fullvissá ykkur um að hánn
er heigull í húð o'g há’ry ég á við
Petsjórín en ekki Grúsnitski.
Grúsnitskí er kjarnakarl, og svo
er hann alúðarvinur minn.
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
— Herrar mínir! Er enginn hér,
sem vill taka upp hanzkann fyrir
Petsjórín? Ekki einn einasti? Því
betra. Hvernig væri að reyna á
hreystimennsku hans? Við ættum
að geta haft gaman af því. ..
— Já, það skulum við gera. En
hvernig?
— Heyrum nú til. Grúsnitskí
hefur ærna ástæðu til að eiga í
útistöðum við hann. Honum ber
því aðalhlutverkið. Hann veður
upp á Petsjórín með einhverja ó-
svífni og skorar hann á hólm ..,
Og nú skal ég segja ykkur! Það
verður áð gera mikið veður úr
þe'ssu i;;' Hann skorar hann á
hólm — ágætt. Allt verður þetta
að gei'ást með hrolívekjandi há-
tíðleik, — áskorunin, undirbún-
ingur og skilmalarnir, svo sem
unnt er. Ég skal sjá ’um það. Ég
skal vera eirivígisvottur þinn,
vesalings vinur minn! Mikil ó-
skoþ. Én nú skal ég segja ykkur,
nú kemur það skemmtilegasta:'Við
hlöðum skafnmby'ssurnar með
púðurskotum. Ég skal ábyrgjast
að Petsjórín skríður inn í músar-
holu. Þið fáið sex skrefa milli-
bil. Fjandlnri hafi það' Erufn við
sammála, herrar mínir?
— Snilldarlega hugsað. ’Við er-
um sánimála. Því ekki það? var
hróþað úr öllum áttum.
Og þú, Grúsnitskí?
Ég beið titrandi eftir svari
Grúsriitskís. ísköíd gremja fyllti
huga minn. Ef hendingin heíði
ekki leiít mig hingað, hefði ég
orðið þessum fábjánum (il at-
hlægis. Ég gæti faðmað Grúsnit-
skí áð mér, ef hánn félíist nú ekki
á þessa upþástungu. Én eftir stund
arþögn reis hann úr saeti 'sínu,
rétti höfuðsmanninum hönd sína
og mælti hátíðlega: — Gott, ég
fellst á þetta.
Hriinirigu þeirri serri orð hans
vöktu hjá þessári fyrirmyndar
samkundu, verður ékki með orð-
um lýst.
Þegar ég 'srieri heim á leið, á-
sóttu mig tvenns konar kenndir.
Fyrst og fremst bar ég harm í
huga. — Hvers vegna hata þeir
mig allir? hugsaði ég. Af hverju
skyldi það stafa? Hef ég móðgað
einhvern þeirra? Nei. En skyldi
ég þá vera einn þeirra manna,
sem fara í taugarnar á fólki við
fvrstu sýn? Jafnframt fann ég að
það hljóþ í mig æ meiri illska. —•
Taktu þér vara, Grúsnitskí góður,
sagði ég hálfhátt, þar sem ég æddi
um gólfið í herbergi mínu. Svona
er ekki hægt að leika með mig.
Þau verða þér dýr, hrifningáróp
þessara þokkalegu félaga þinna.
Ég er ekki leikfang harida ykk-
ur ...!
Mér kom ekki' dúr á auga alla
nóttina. Um rriorguriinn var ég
grár og gugginn eins og næpa.
Laúst fyrir hádegi hitti ég
Maríu prinséssu- við brunninn.
—- Þér eruð þó ekki veikúr?
spurði hún og horfði rannsakandi
á mig.
— Néi, en ég hef legið andvaka
í riótt.
— Það hef ég gert líka . . . Ég
var reið við'yður ... ef til vill var
það rangt af mér. En viljið þér
ekki gefa mér skýringu? Ég er
fús tíl að fyrirgefa yðUr allt...
— Allt?
— Já, allt... ef þér bara segið
sannleikann . . . én flýtið yðúr . . .
Ég héf brótið heilann svo mikið
lil áð finna einhvérja skýringu ér
réttlætti frárhférði yðar. Verið gat
að þér værúð hræddir um að fjöl-
skylda mín legði'steiri í götu yðar
. . . Þáð er alvég ástæðulaust. Und-
ir eins og þau fá að vita það (hér
varð hún skjálfrödduð) skal ég
bíðja þau um sámþykki sitt.. •
Eða eru það ástæður yðar, sein
hindra það? ... Það skuluð þér
vitá að ég get fórriáð öllu fyrir
þann mann sem é'g elska... O,
svarið mér nú fljótt — hafið með-
aumkun með mér ... Þér fyrirlít-