Sunnudagsblaðið - 07.02.1960, Blaðsíða 2

Heimilisfrióurinn
og sjónvarpið
VIÐ HÖFUM því miður ekki
sjónvarp hér á landi, en með
tilliti til framtíðarinnar ætt-
um við að geta lært dálítið af
eftirfarandi línum:
Þegar sjónvarpið kom fyrst
til Danmerkur, rigndi bréfun-
um til kvennaþátta dagblað-
anna, þar sem kvartað var
yfir því, að ættingjar og vin-
ir, sem ekki ættu sjónvarp,
færu allt í einu að gerast tíð-
ir gestir — bara til þess að
geta horft á sjónvarpið. Sömu
leiðis var kvartað yfir því, að
þeir sem ættu sjónvarp héldu
áfram að horfa á það hiá gest-
gjöfum sínum, þegar þeir
kæmu í heimsókn. Og þriðja
tegundin af umkvörtununum
var á þá leið, að nú orðið
væri síður en svo gaman að
koma í heimsókn til vina
sinna eða ættingja. Gestgjaf-
arnir kæmu hlaupandi til þess
BARNAHÖTEL
EITT mesta vandamál ungra hjóna er að fá einhvern til
þess að sitja hjá börnunum, ef hjónin þurfa að bregða sér út.
Og ennþá erfiðara verður um vik í þessum efnum, ef hjón
þurfa nauðsynlega að fara í stutt fcrðalag eða yfirgefa heim-
ili sitt af einhverjum ástæðum í nokkurn tíma.
I Vestur-Þýzkalandi hefur þessi vandi verið leystur. f
Hamborg og víðar hefur verið komið á fót barnagistihúsum,
sem hafa í þjónustu sinni fyrsta flokks starfslið. Aðbúnaður,
þjónusta og aðstaða öll er sögð svo góð og giæsileg, að dvöl
á gistihúsinu er barninu hreinasta ævintýri. Forcldrarn-
ir þurfa síður en svo að hafa áhyggjur af börnum sínum, mcðan
þau dveljast á barnaliótelinu. Dvöl barnsins kostar á dag 20
þýzk mörk og það mundi vera tæpar 200 krónur í íslenzkri
mynt. Eingöngu heilbrigð börn eru tekin og ekki yngri en
cins árs.
ag opna fyrir manni dyrnar
og hlypu svo eins og býssu-
brandar aftur inn í stofuna
til þess að missa ekki af sjón-
varpsþættinum.
Einn bréfritari segist hafa
í sumar komið í heimsókn til
vinafólks síns. Þegar hann
kom inn voru öll gluggatjöld
dregin niður og allir meðlim-
ir fjölskyldunnar sátu og
horfðu á sjónvarpið. Fyrir
utan húsið hjá þeim var hins
vegar skínandi fallegur blóma
garður og meira en 20 stiga
hiti úti. Óg hvað skyldi hafa
verið svona spennandi i sjón-
varpinu? Það var barnatím-
inn og á þessu heimili voru
engin börn!
Öll þessi bréf bera það með
sér, að heimilislífið virðist
fara úr skorðum þegar fjöl-
skyldan eignast sjónvarp. En
revnslan hefur sýnt, að eftir
nokkurn tíma er allt komið í
sínar fyrri skorður aftur, og
sjónvaroið orðið eins og hvert
annað útvarp. Menn hlusta á
það, ef eitthvað er í því, sem
þeir hafa áhuga á, en annars
er lokað fyrir það. Og ef gest-
ir koma í heimsókn, bá er það
að sjálfsögðu haft lokað.
Við skulum gæta þess vel,
að láta ekki sjónvarpið rugla
okkur f ríminu þegar það
kemur. — og vonandi verður
þess ekki langt að bíða. Sjón-
varpið er ómetanlegt bæði til
skemmtunar og fróðleiks, —
ef það er ekki misnotað.
'vT
Kvennabáttur danska dag-
blaðsiná Aktuelt spurði ný-
lega Ole Sylvest, yfirlækni
hvort nokkurt samband væri
milli gigtar og þreytu. Hann
svaraði:
— Of mikil árevnsla er ein
af algengustu orsökum vöðva
gigtar. Vöðvi, sem er orðinn
þreyttur, á erfitt með að losa
sig við úrgangsefni sín, —
hann eitrast og þá er honum
hættara við g’gtinni en ella.
Revnslan hefur sýnt, að dug-
legar húsfreyjur fá miklu frek
ar vöðvagigt en hinar væru-
kæru.
Snyrtivél
NÚ HEFUR vélmenningin
verið tekin í notkun í þágu
fegrunar og snyrtlngar okkar
kvennanna. Hér er um nýja
uppfinningu að ræða, — vél,
sem ætluð er til notkunar við
andlitsförðun. Sennilega þarf
dálitla þolinmæði til þess að
komast upp á lag með að nota
vélina, en þær, sem hafa van-
izt henni, telja hana til mik-
ils hágræðis og tímasparnað-
ar. Vélin er ekki ósvipuð raf-
magnsrakvél og henni fylgja
margar tegundir af burstum
og púðum. Með vélinni er
hægt að gera flest, sem snyrt-
ingu viðkemur, bæði bera á
„make“ (við kunnum ekki ís-
lenzkt orð yfir þetta algenga
fyrirbrigði) og taka það af,
smyrja á sig kremi, púðra sig
og fleira. Að sjálfsögðu er
ekki hægt að varalita sig með
vélarkorninu og sitthvað
fleira smávegis verður aldrei
með vélum gert.
Þessari vél verður áreiðan-
lega fagnað af fleirum en
konunum. Skyldu eiginmenn-
irnir til dæmis ekki gefa frún
um sínum fljótt svona vél,
svo að þær geti verið pínulítið
fljótari að snyrta s'g? Þeir
eru oft óþolinmóðir, blessað-
ir, — og hafa kannski ástæðu
til þess. En hvað um það: Hér
er ný uppfinning, sem spáð
er mikilli útbreiðslu og vin-
sældum.
Fylgirit Alþýðublaðsins.
Ritstjóri: Gylfi Gröndal.
Aðsetur: Alþýðuhúsið,
Hverfisgötu 8-10. Sími 14901
Prentun: Prentsmiðja
Alþýðublaðsins.
Námuslys
Framhald af 9. síðu.
þátt í þessari voveiflegu þrek*
raun. En annað slagið mundi
ég eftir því, að hugsanlegt
var, að hann væri nú látinn
lengst fyrir neðan mig í
myrkrinu og eitraða gasloft-
inu. Eða kannski hann væri
ekki látinn, — kannski milli
he'ms og helju, — kann-
ski var hægt að bjarga
honum, — ef brugðið væri vi5
í tæka tíð. — Þegar ég leit
niður sá ég, að vonlaust var
að snúa aftur . . .Ég hugsaði
um konuna mína og dæturnar
mínar fimm og kvíðann, sem
ævinlega grúfir eins og mara
yfir heimilum námuverka-
manna. Það varð erfiðara og
erfiðara að klifra, — skrefin
þyngdust og mér fannst ég
lyfta heilu fjalli í hvert skipti
sem ég lyfti öðrum fætinum.
Lengi mókti ég. — Mér fannst
hugur minn á reiki einhvers
staðar milli þessa heims og
annars. Loks missti ég með-
vitund til fulls.
Þegar ég vaknaði heyrði ég
þessi orð:
— Þér er borgið, gamli
minn!
Ég opnaði augun og það var
enginn annar en minn eiginn
sonur, sem stóð yfir mér.
— Nú er allt í lagi, sagði
hann.
— Og hin'r? umlaði ég.
— Því miður. Það er lítil
von um þá. Sennilega eru þeir
allir þegar látnir. Björgunar-
starfið hefur gengið mjög
erfiðlega. Þú ert hinn eini,
sem komst lífs af.
Það hringsnerist allt í höfð-
inu á mér og ég féll aftur í
öngvit.
f annað sinn á 25 árum
hafði ég stað 5 á þröskuldi
dauðans, — en bjargast.
Ég hét því að stíga aldrei
framar á minni lífsfæddri ævi
niður í kolanámu. Allur reif-
aður, skjálfandi á taugum og
hálfringlaður stóð ég nokkr-
um dögum seinna og hlustaði
á prestínn biðja fyrir hinum
látnu. Ég hlustaði, en skyndi-
lega fannst mér ég heyra önn-
ur orð:
— Stanzaðu og hugsaðu! E£
bú verður grip'nn örvænt-
ingu, þá er úti um þig. Stanz-
aðu fyrst, en hugsaðu síðan,
drengur minn.
Ég held, að bessi orð föður
míns hafi tvívegis bjargað
lífi mínu“.
2 |5iifinudögsblaðiði^