Sunnudagsblaðið - 07.02.1960, Blaðsíða 5

SKYNDILEGA kom maður
út úr myrkrinu, sem umlukti
okkur, þar sem við sátum í
kringum eldinn. Maðurinn
settist á stein.
— Þið eruð ekki hinir
fyrstu, sem komið á þessar
slóðir, sagði hann alvarlegur.
Enginn mótmælti þessu.
Maðurinn var sjálfur sönnun
orða .sinna. Hann hlaut að
hafa verið hér í nágrenninu,
þegar við bjuggum um okk-
ur á þessum stað. Auk þess
hlutu félagar hans að vera á
næstu grösum, því að hér um
slóðir ferðast enginn lifandi
maður einn síns liðs. í meira
en viku höfðum við ekki séð
annað kvikt en eiturslöngur
og skjaldbökur, — að undan-
skildum okkur sjálfum og
gæðingum okkar. Hér um-
hverfis Arizona geta menn
ekki varizt slíkum hættum
einir. Þeir verða að vera marg
ir saman og auk þess vopn-
aðir og vel útbúnir að öllu
leyti. Þess vegna var óhugs-
andi að þessi ókunni maður
væri einn. Það var annars
gaman að vita, hvers konar
menn þessi undarlegi náungi
átti að félögum. Hann virtist
til dæmis ekki taka eftir því,
að við ævintýramennirnir
höfðum allir setzt upp og
studdum hendi á byssur okk-
ar. Það er ekki margt sem
gerist hér á hinum villtu
svæðum. Við komu ókunnugs
manns er aðeins td eitt svar:
að bíða og vera við öllu bú-
inn. Ókunni maðurinn byrj-
aði aftur að tala með sama
tilbreytingarlausa málrómn-
Um og hann hafði sagt sín
kynlegu ávarpsorð.
— Fyrir þrjátíu árum fóru
Ramon Gallegos, William
Shaw, George W. Kent og
Berry Davis yfir Santa Cata-
lina-fjallið og héldu síðan á-
fram eins langt til vesturs og
hægt var. Wð vorum á snöp-
um eftir gulli, en ef við fynd-
um ekkert, ætluðum við að
fara til Gilafljótsins einhvers
staðar í námunda við Big
Bend, af því að við vissum, að
þar byggi fólk. Við höfðum
góðan útbúnað, en engan leið-
sögumann — bara Ramon
Gallegos, William Shaw, Ge-
orge W. Kent og Berry Davis.
Maðurlnn taldi upp nöfnin
hægt og með þungum áherzl-
um, eins og hann vildi greipa
þau í huga áheyrenda sinna,
sem hlustuðu á hann með at-
hygli. 'Við vorum ekki lengur
á varðbergí gagnvart félögum
mannsins, sem ef til vill voru
einhvers staðar úíi í myrkr-
inu, sem var allt umhverfis
okkur eins og múrveggur. Við
vorum hætt'r að ímynda okk-
ur, að þessi einkennilegi sögu-
maðui’ hefði nokkuð illt í
huga. Framkoma hans minnti
frekar á meinlausan vitfirr-
ing en fjandmann. Við vorum
ekki svo ókunnugir í þessu
landi, að við vissum ekki, að
hið einmanalega líf frum-
kyggjans mótaði oft furðuleg
einkenni í skapgerð hans og
framkomu, sem of* minnti á
hreina vitfirrinr. T'Teð þetta í
huga virti ég anrllit hins ó-
3KUNNI MAÐURINN
kunnuga manns fyrir mér í
skugganum af breiðum börð-
unum á hatti hans. En ég gat
ekki varizt einnar áleitinnar
spurningar: Hvað var hann
að gera hér úti á hinu villta
og óbyggða svæði?
Enginn rauf þögnina og
maðuririn hélt áfram frásögn
sinni:
— Þetta land var ekki það,
sem það er nú. Það var vart
stingandi strá milli Gila og
Golfen. Hér og þar í fjallinu
var dálitla villibráð að finna
og kringum hinar sjaldséðu
vatnsuppsprottur óx stundum
háft og mikið gras, sem forð-
aði hestunum okkar frá því
að svelta í hel. Ef við hefðum
getað farið ferða okkar án
þess að rekast á Indíána, þá
hefðum við kannski haft þetta
af. Eft'r viku ferð hafði tak-
mark 1 ‘ðangursins breytzt
úr því að vera leit að gulli og
grænum skógum í það að
ki'ækja sér í matarbita til þess
að halda í sér líftórunni. Við
höfðum ferðazt of langt til
þess að snúa aftur. Það sem
beið okkar gat ekki verið
verra en það, sem við höfð-
um lagt að baki, svo að við
héldum áfram. 'Við ferðuð-
umst á næturnar til þess að
sleppa við Indíánana og sömu
leiðis til þess að losna við
mesta hitann. Á daginn föld-
um við okkur eins rækilega
og við gátum. Þegar vistir
okkar og vatnsflöskur voru
gengnar til þurrðar. vorum
við stundum matarlausir og
drykkjarlausir í fleiri sólar-
hringa. En við sérhvert vatns
ból sem við fundum, jukust
kraftar okkar, svo að við gát-
um skot ð eitthvað af þeim
dýrum, sem leituðu til vatns-
bólsins í sama tilgangi og við.
Stundum var það björn, stund
um antilópa, stundum sléttu-
hundur. Guð réði — allt var
m&tur.
Einn morgun, þegar við
riðum eftir fjalli í leit að
skarði til þess að komast um,
elti hópur af Indíánum
okkur. Þeir höfðu fylgt spor-
um okkar eftir uppþornuðum
árfarvegi, — það er ekki langt
héðan. Þeir vissu, að þeir
voru minnst tíu sinnum fleiri
en við, og fóru sér þess vegna
að engu óðslega. Frá okkar
hálfu kom ekki til greina að
leggja til atlögu við þá. Við
knúðum vesalings hestana
okkar áfram eins og þeir
komust, en síðan köstuðum
SMÁSAGA
AMBROSE
við okkur úr söðlunum cg
klifruðum upp með fjallinu.
Við höfðum orðið að skilja
allan útbúnað okkar eftir. En
byssurnar okkar höfðum við
þó allir — Ramon Gallegcs,
William Shaw, George W.
Kent og Berry Davis.
— Sömu gömlu félagarnir,
sagði einn af okkur, en for-
ingi okkar var fljótur að segja
honum að þegja, og ókunni
maðurinn hélt áfram frásögn
sinni.
— Indíánamir stönzuðu
þar sem við höfðum skilið dót
okkar eftir, en eftir skamma
stund héldu nokkrir þeirra á-
fram að elta okkur. Tuttugu
metra í burtu sáum við lóð-
rétta kletta og á milli þeirra
var dálítið op. Við hröðuðum
okkur inn um opið og komum
í helli, sem var álíka stór c-g
venjulegt herbergi. Hér vcr-
um við þó öruggir — í bili að
minnsta kosti. Einn vopnað-
ur maður hefði frá þessu
skjóli okkar getað varið s g
gegn öllum Indíánum lands-
ins, en við hungrinu og þorst
anum höfðum við engin ráð.
Kjark skorti okkur ekki, en
vonin var líkt og draumur í
fjarska.
Eftir þetta sáum við ekki
svo mikið sem einn Indíána,
en hins vegar sáum við stcð-
ugt reyk frá bálinu þeirxa.
'Við vissum, að þeir vöktu yf-
ir hverri hreyfingu okkar
nótt sem dag — vissum, að
enginn okkar hafði minnstu
von um að geta stigið eitt
skref út úr hellinum. Þrír
dagar liðu og alltaf sáum við
reyk'nn. Við höfðum þrauk-
að í þessa þrjá daga, en líðan
okkar fór stöðugt versnandi.
Að morgni hins fjórða dags
sagði Ramon Gallegos:
— Herrar mínir! Ég veit
ekki mikið um guð og óskir
hans. Ég hef lifað í trúleysi
og veit þess vegna ekkert um
hann. Fyrirgefið mér, ef ég
trufla ykkur, en nú er rninn
tími kominn.
Hann féll á kné á hellisgclf
ið og þrýsti byssukjaftinum að
enninu. „Madre de Diosý
sagði hann, „nú kernur sál
Ramon Gallegos",
Og svo yfirgaf hann okkur,
— William Shaw, George W.
Kent og Barry Davis.
Það var ég, sem var for-
inginn. Það var ég, sem varð
að segja eitthvað.
..Hanp var hraustur mað-
ur“, sagði ég. „Hann vissi,
hvenær hann átti að devja og
hvernig. Það er fásinna, að
verða fyrst brjálaður af
hungri og þorsta og hlaupa
síðan upp í opið ginið á Indí-
ánunum og verða kannske
fleginn lifandi. Við skulum
fylgja fordæmi Ramon Gal-
legos“.
„Ég samþykki það“, sagðL
William Shaw.
Fkamhald á 11. sí®u.
EFTIR
BIERCE
Sunniídagsbiacið 5