Sunnudagsblaðið - 07.02.1960, Blaðsíða 10

ÞÚ HEFUR beðið mig, kæri
vinur, að segja þér frá áhrif-
um mínum og ævintýrum og
umfram allt reynslu minni í
ástarmálum á þessu afrí-
kanska svæði, sem mig hefur
svo lengi fýst að kynnast. Þú
byrjar bréf þitt á því að
minnast á svörtu elskurnar
mínar og segist vera við því
búinn, að ég komi heim með
stóra íbenholtslitaða dömu,
sem hafi gulan dúk sveipaðan
um höfuð sér og spóki sig í
hvítum klæðum.
Nújæja, röðin kemur að
blökkustúlkunum, því að ef
ég á að vera hreinskilinn, þá
hef ég hitt nokkrar, sem vissu
lega hafa kveikt hjá mér
löngun. Atvikin höguðu því
þannig, að fyrstu reynslu
mína í þessum efnum öðlað-
ist ég við mjög óvenjulegar
aðstæður.
í síðasta bréfi þínu skrifað-
ir þú: „Þegar ég veit, hvernig
menn elska í einhverju landi,
þá þekki ég sjálft landið svo
vel, að ég mundi treysta mér
til að lýsa því, enda þótt ég
hefði aldrei séð það“. Nújæja,
ég get fullvissað þig um, að í
þessu landi elska menn aldeil
is ferlega. Allt frá fyrsta degi
finnst manni eins og maður sé
orðinn fórnarlamb skjálfandi
þrár, einhvers konar spenn-
ings. Maður verður óstyrkur
frá toppi til táar og allt stafar
þetta af því, að ásíarþrá
manns hefur verið vakin upp
eins og frekast er unnt. Þetta
getur byrjað ósköp sakleysis-
lega með einum litlum kossi
á hönd stúlku, en fyrr en var-
ir er maður gagntekinn ólýs-
anlegri girnd.
Við skulum reyna að skilja
hvorn annan rétt. Ég veit
ekki, hvort það, sem þú kallar
ást milli tveggja hjartna,
tveggia saklausra sálna, þetta,
sem öllum finnst væmið nema
viðkomandi aðilum, það sem
stundum er kallað platónsk
ást, — ég veit ekki hvort það
getur gerzt undir þessum bláa
himni. Ég fyrir mitt leyti ef-
ast um það. En hin tegundin
af ástinni, sú líkamjega, sem
hvað sem öllu líður hefur sitt
hvað gott við sig, já, meira
að segja mjög margt gott, —
hún er mjög fullkomin í
þessu loftslagi hér. Sjáðu til,
þessi hiti hér, þetta eilífa gló-
andi loft, sem setur óróa í
blóðið á manni, þessir kæf-
andi vindar úr suðri, þessi
undarlega t'lfinning stígandi
og fallandi hita frá eyðimörk,
sem er svo nærri okkur, þess-
ir þreytandi heitu suðaustan-
vindar, sem í sjálfu sér eru
verri en eldur, þessi eilífa til-
finning af hitageislun frá
heilum veraldarhluta, þar sem
hver smásteinn er glóðhitað-
ur af h nni stóru og voldugu
sól, — allt þetta fer í blóðið
á manni, verkar á líkamann
og lokkar fram djúpið í mann
eskjunni.
En svo að ég víki nú aftur
að sögunni. Það var ekki
meining mín að lýsa öllu
ferðalagi mínu um þessar slóð
ir, heldur hef ég frásögnina
þegar ég kom til Bougie.
Þegar ég steig fæti á þenn-
an hrífandi stað, varð mér
strax ljóst, að hérna myndi
ég hafa langa viðdvöl. Um-
hverfis sér maður víðan hring
af mjóum og undarlega löguð-
um fjallatoppum, og hringur-
inn er svo þröngur, að hafið
sést varla. Blátt vatnið, sem
er undarlega tært, og himinn-
inn, sem er svo blár, að það
er engu líkara en hann hafi
verið málaður tvisvar, teygja
sína undarlegu fegurð yfir
allt. Það er eins og himinn
og haf spegli sig hvort í öðru.
Bougie er staður gamalla
minja. Strax við fyrstu sýn
kemur maður auga á skraut-
legar rústir, sem minna á
skreytingu í óperu. Það er
gamla höfr.in Sarrazine, sem
nú er vaxin allt í kring af
bergfléttum. Og í öllum átt-
um finnur maður rústir af
rómverskum múrum, brot af
sarrazinskum minnismerkj-
um og leifar af arabiskum
byggingum.
Ég leigði mér lítið moriskt
hús ofarlega á staðnum. Þú
þekkir svoleiðis bústaði, — ég
hef oft sagt þér frá þeim áð-
ur. Það eru engir gluggar á
framhliðinni og garður á bak-
við, sem sér manni fyrir
nægilegu ljósi. Á neðri hæð-
inni er stórt og svalt her-
bergi, þar sem maður dvelst
á daginn, en fyrir ofan er her-
bergi þar sem maður heldur
til á næturnar.
Ég vandist fljótt á lifnaðar-
hætti staðarbúa, þ. e. a. s. eft-
ir hádegisverðinn tók ég mér
hvíldina þeirra, siesta. Það er
dauði tíminn í Afríku, þegar
menn anda varla, — tíminn,
getað ristað brauð á þeim.
Skyrtan límdist við kroppinn
á manni og við sjóndeildar-
hringinn sást hvít þoka. Það
var hin heita gufa suðaustan-
vindanna, sem steig upp.
Ég gekk niður að hafinu,
fór meðfram höfninni og
kom að þeim stað, þar sem
baðströndin er. Þar er skóg-
uf og nokkrir klettar í flæð-
armálinu.
Ég sá ekki nokkra mann-
eskju, ekkert bærðist, engin
skepna gaf hljóð frá sér, allt
hið órólega haf virtist sofa
þegar stræti og torg eru auð,
— þegar öll veröldin sefur
eða að minnsta kosti reynir að
sofa, og það eins léttklædd og
mögulegt er.
í herberginu mínu hafði ég
stóran og mjúkan legubekk,
þar sem ég lagði mig á þess-
um dauða tíma — næstum því
í ,,Adamsklæðum“ einum sam
an. En mér kom aldrei dúr á
auga, því að satt að segja þjáð
ist ég svo mjög af þessum ó-
viðráðanlega óróa.
Æ, kæri vinur, það eru til
tvenns konar óþægindi í þess-
ari veröld, sem ég vona að þú
þurfir aldrei að reyna: Ann-
að er skortur á vatni, hitt
kvenmannsleysi. Hvort skyldi
vera verra? Ég veit það ekki.
Á eyðimörk mundi maður
gera hvað sem væri fyrir. eitt
glas af fersku vatni. En hvað
vildi maður ekki, sérstaklega
við vissar aðstæður, gefa fyr-
ir eina vel vaxna og fjöruga
stelpu? Það er enginn skort-
ur á stelpum hér í Afríku.
Þvert á móti úir og grúir af
þeim, en svo að ég haldi á-
fram samlíkingunni; Þær eru
jafn hættulegar og heilsuspill
andi, eins og eitt af hinum
viðbjóðslegu vatnsbólum í
Sahara.
Það gerðist dag nokkurn,
að ég, — óstyrkur eins og
venjulega, — reyndi að
blunda örlítið, en gat bað ekki
með nokkru móti. Fæturn'.r á
mér skulfu og ég velti mér á
þessa hliðina og hina hliðina
og aftur á þessa — fullur ó-
róa og angist. Að lokum þoldi
ég þetta ekki lengur, stóð á
fætur og gekk út.
Þetta var í júlímánuði, —
einn brennandi heitan eftir-
miðdag. Gangstét'irnar voru
svo heitar, að maður hefði
undir sólinni.
Skyndilega varð ég var við
að eitthvað bærðist bak við
einn af klettunum, sem stóð
úti í flæðarmálinu. Þegar ég
sneri mér við sá ég stórvaxna,
nakta stúlku. Vatnið náði
henni upp að mitti. Hún var
að baða sig og hefur sjálfsagt
haldið, að í þessum gróflega
hita, mundi hún áreiðanlega
vera ein á baðströndinni. Hún
sneri höfðinu út að hafinu og
gekk nokkur skref áfram, án
þess að sjá mig. Engin sýn í
veröldinni gat verið dásam-
legrl: Þessi fallega stúlka í
vatni, sem var gagnsætt eins
og gler, og umvafin þessu und
arlega sólarljósi. Hún va-r
sannarlega falleg, dásamlega
falleg, vöxturinn eins og á
myndastyttu.
Þegar hún sneri sér við,
rak hún upp óp, tók snöggt
viðbragð og gerði ýmist að
synda eða hlaupa. Hún faldi
sig bak við næsta klett.
Ég vissi, að hún mundi ekki
geta falið s'g þarna til eilífð-
ar. Þess vegna settist ég í
sandinn og beið. Að lokum
gægðist hún og ég sá hvernig
kolsvartir lokkar hennar
bylgjuðust. Hún var með stór
an munn og þykkar varir.
Augun voru óvenjulega stór.
Hún minnti mig á gamalt fíla-
bein, hvort tveggja í senn
fast og milt, — það var eins
og hún væri af hvítum kyn-
stofni, en hefði dökknað í sól
negranna.
Hún hrópaði:
— Farðu burt!
Rödd hennar var ósköp
venjuleg, en með einkenni-
legu gómhljóði og dálítið
kröftug eins og stúlkan virtist
öll vera. Ég hreyfði mig ekki.
Hún hélt áfram:
Ástarævintýri frá Alsír
eftir Guy de Maupassant
FYRRI HLUTI
10 Sunnudagsblaðið