Sunnudagsblaðið - 14.04.1963, Side 5

8em hann opnaði sparibaukinn sinn og
tók út silfurdollarinn.
Þennan dag hafði Davíð brosað í kirkj-
unni. Honum hafði fundist sem bless-
un hvíldi yfir sér. Hvað hafði hann sagt
á síðustu páskum? Hann gat ekki munað
það. Hann vissi aðeins, að orðin höfðu
komið frá hjarta hans — sprottin af
djúpri sannfæringu og trú, sem aldrei
hafði reynt á.
Nú hafði reynt á trú hans og hún hafði
ekki reynzt nóg. ..
Það var komin dögun er hann loks
hafði lokið við prédikun sína. Hann stóð
dpp, teygði stirða limina og gekk út til
að gá til veðurs. Dagurinn var fagur,
kyrrlátur og þögull, fáeinar frostrósir
glitruðu enn á dökkri jörðinni. Aður
hafði slíkur dagur alltaf glatt hann ó-
endanlega mikið. Hann snéri frá glugg-
anum með andvarpi. Aðeins ef hann gæti
sofið. En hann gat vart nokkru sinni
sofið að gagni nú orðið. Hann lokaði
augunum og um leið tók efinn að naga
hann, spurningarnar að vakna.
Hann tók upp handritið að ræðu sinni,
orðin um líf eftir dauðann, sem áður
höfðu komið til hans óbeðin á hverjum
páskum. Þau höfðu alltaf hljómað svo
full af öryggi og óbifanleik. Nú • vissi
hann ekki, hveriu hann gat trúað.
Hvernig get ég leitt aðra, hugsaði hann
Jneð . sér, þegar ég get ekki 'einu sinni
stjórnað hugsunum mínum og hjarta?
Og enn síðar, er Davíð stóð í prédik-
Unarstólnum, hlustaði söfnuðurinn á hann
eins og alltaf áður, hugfanginn og þög-
ull, fólkið trevsti á hann og trúði því,
sem hann efaði nú sjálfur.
Rödd lians var lágvær og honum fannst
sem á hjarta sínu hvíldi þungi mikillar
sektar.
Ef hann varaðist að horfa beint fram
gat hann komizt hjá því að sjá frémsta
bekkinn með auða sætinu við hlið Mar-
grétar.
Hann opnaði biblíuna og tók að lesa
söguna um upprisuna: ,.. og við lok
hvíidardagsins, er birti af fyrsta' degi
vikunnar, komu María Magdalena .. og
sjá, það varð mikill landskjálfti: Því
engill Guðs sté af himnum ofan .. svip-
ur hans var sem elding, klæði hans hvít
sem snjór........”
Rödd hans skalf, dó út. Hann gat ekki
annað en litið niður á fremsta bekkinn
— þar sá hann grænan og svartan frakka
og ljósan koll, hneigðan í bæn. Honum
fannst sem hjarta sitt myndi stöðvast —
en svo mundi hann. Það var auðvitað
Billy — frændi Jóns.
Hann hélt áfram með guðsþjónustuna,
neyddi sjálfan sig til að tala af öryggi.
En andlitin fyrir augum hans voru sem
í móðu, og páskaliljurnar, sem skreyttu
kirkjuna virtust fljóta. .
A eftir, er hann stóð á kirkjutröppun-
um og heilsaði söfnuði sínum, tók hann
í hönd Billys og andartak barðist hann
við að ná valdi yfir tilfinningum sínum.
„Þessi frakki,” sagði hann og reyndi að
vera glaðlegur. ,Hann er alveg eins og
frakki, sem Jón átti. Mér — mér brá
bara, þegar ég sá hann.”
Billy leit upp til hans alvarlegur og
hreinn á svip.
„Jón gaf mér hann,” sagði hann lágri
röddu, „daginn, sem hann fór á sjúkra-
húsið. Hann sagðist vllja, að ég fengi
hann. Mamma vildi ekki, að ég væri í hon-
um í dag, — en ....”
Davið lagði hönd sína á öxl drengsins,
á öxl frakkans, sem einu sinni hafði ver-
ið eign sonar hans og allt í einu greip
hann lönguri til að kalla allan söfnuðinn
aftur saman — kalla allt fólkið aftur og
segja því frá því, sem hann hafði verið
of blindur til að sjá: Að enginn dauði
var til, því jafnvel gerðir lítils barns
gátu haldið áfram að lifa eftir það.
Jón hlýtur á einhvern hátt að hafa
vitað, að hann myndi deyja, . hugsaði
hann.
En hann sagði aðeins: „Það var gott,
að frakkinn skyldi vera þér mátulegur,
Billy. Nú komið þið heim með okkur, þú
og mamma þín. Okkur langar til, að þú
dveljir í herbergi Jóns.”
Hann fann hendi Margrétar á hand-
legg sínum og áður en hann snéri. sér
að henni, vissi hann, að hún brosti. .
Herbert A. Francis.
Hvað er falleg manneskja? Orðabæk-
ur skilgreina hugtakið einhvernveginn á
þá lund, að falleg manneskja „orki þægi-
lega á skilningarvitin eða fegurðarskyn-
ið.“ En kvenlega fegurð er erfitt að skil-
greina. „Fegurð” byggist á því, h v e r
sá er, sem metur hana.
Konur hafa annan smekk en karlar.
Þeim fellur bezt það, sem er snoturt, á-
ferðarfagurt, slétt og fellt. Vandvirknis-
leg hárgreiðsla er til dæmis eitt af því,
sem hrífur þær. Þegar kona metur útlit
kynsystur sinnar, skoðar hún hvert smá-
atriði út af fyrir sig, en karlmenn méta
konur eftir þeim heildaráhrifum, sem
þær hafa á þá, og kemur þá fyrst til
greina þokki, vaxtarlag og framkoma.
Það eru fyrst og fremst tvær gerðir
af kvenfólki, sem karlmönnum geðjast
bezt að : Sú fyrri er fyrir augað, og karl-
menn dást að þeim konum. En þeim líð-
ur. yfirleitt ckki vel í návist þeirra í ró
og næði fyrir framan arininn. Með öðr-
um orðum: Karlmenn líta fremur á þær
sem augnayndi en íélaga til Iangframa.
Hin tegundin er stúlkan, sem hefur
ekkert fyrir þvi að vera vingjarnleg og
elskuleg og er líkleg til að vera góður
og skemmtilegur félagi, hvort sem væri
á námskeiði í golfi eða á heimili.
Samræmi í hlutföllum andlits og lík-
ama er nauðsynleg undirstaða allrar feg-
urðar, en fleira þarf til. Til skrifstofu
minnar koma stúlkur, sem standast með
prýði öll mælingapróf, en því fyrr sera
ég losa mig við þær, því betra. Göngulag
þeirra er eins og þær væru að hossast
á hestbaki, raddir þeirra skrækar og andj-
lega hliðin ekki upp á marga fiska.
Stúlka, sem er falleg í þess orðs réttár
merkingu, hefur innri glóð, því hin sanné*
fegurð kemur innan frá. Þetta sannast
bezt á því, að flestar konur eru falleg-
astar og elskulegastar á brúðkaupsdag*-
inn.
Eft.ir mínum smekk getur kona ek?$
verið falleg nema hún sé þroskuð á seitv
flestum sviðum, hafi fullt sjálfstraust, og
áreynslulaust samspil ríki milli hugar og
líkama. Stúlka getur haft laglegt anciiit
áður en hún er 28 ára gömul, en venju-
lega hefur hún ekki 1 i f a ð nóg til þesrr
aldurs til að djúpstæðar tilfinningar getl
speglast í ásjónu hennar.
Eg er á öndverðum meiði við fegurðar-
sérfræðingana í Hollywood. Þeir þurrfca
burt það, sem er eðlilegt í útliti og fari
leikkvennanna, og búa til „sviðsljósa-
brúður" með því að draga fram það, scm
gleður augað um stundarsakir. Þeir
breyta ferskum ávöxtum í niðursoðna á-
vexti.
Flestar fyrirsætur, sem ég þekki til, eru
einlægar, óþvingaðar manneskjur. Ann-
ars eru þarr ekki hæfar til að vera ljósp
myndaðar með árangri við hliðina á ryk-
sugunni eða kæliskápnum. Og þegar þær
Framhald á bls. 8.
VIÐ höfum nú athugað lítiff eitt, hvernig Francis
Bacon lifffi og dó, en eftir er aff skyggnast bak viff tjöldin
og líta á þaff ævistarf hans, sem lengst mun halda nafni
hans á lofti.
Ætla má í fljótu bragði aff öll sú barátta, sem Bacon
átti í viff aff afla sér veraldlegs gengis — svo og þau
störf, sem hlóffust á hann er tindinum var náff, hefffi
reynzt honum yfriff nóg til dundurs. En Bacon var mik
ill starfsmaffur og lét enga stund ónotaffa, þar aff auki
hugsaffi hann mikiff um hagnýtingu tímans —- og hefffi
sjálfsagt þótt hinn merkilegasti maffur í hópi sérfræff-
inga £ margumtalaffri vinnuhagræffingu nútímans.
Til marks um þaff er eftirfarandi frásögn: Vinur
hans einn lét þá skoffun í ljós viff hann, aff þaff væri
mjög til aff styrkja og lyfta hugsunum skriffinna, ef
leikin væri hljómlist í næsta herbergi viff vinnuher-
hergiff. Bacon lét ekki segja sér þetta tvisvar, hann réff
«1 sín hljófffæraleikara og á hverju kvöldi í heila viku
lét hann þá leika hljóðláta tónlist meffan hann vann í
næsta herbergi. Aff vikunni liffinni lét hann þá fara.
Næstu viku vann hann án „undirleiks“. Niffurstaffa
Bacons af samanburði á vinnubrögffum síuum, viff þessi
mismunandi skílyrffi, var sú, aff þaff færi eklti á milli
mála, aff hljómlist væri mjög mikil hugarhressing. Að
þeirri niffurstöðu fenginni lét Bacon jafnan leika hljóm-
list, er hann sat viff skrifborð sitt.
Þannig var Bacon. Hann vildi rannsaka allt sjálfur —
líka sem hugsuffur og vísindamaffur. I þann tíff réffi
skólaspekin enn lögum og lofum. Bacon tók sér fyrir
hendur aff berjast gegn henni. llann vildi rannsaka nátt
úruna. Færa hugsunina inn -á nýjar brautir og þaff gerði
hann ótrauffur.
Voltaire kvaff eitt sinn svo á um hann, aff hann hefffi
ekki þekkt náttúrúna, en hann þekkti og sýndi fram á
allar leiðir til hennar.
Rannsóknir Bacons ullu ekki byltingu á svipstnndu,
en hann vísaði þeim, sem á eftir komu á nýjar leiffír
og varff þannig mikill brautryðjandi.
Grundvöll þekkingarinnar taldi hann eiga aff ver;k
reynzluna. Á henni skyldi ávallt byggja. En reynzlup»
skyldi móta og samtengja á nýjan og nýjan hátt.
„Viff skulum ekki fara aff eins og köngulóin og spinn»
allar hugmyndir okkar úr eigin brjósti, — lieldur skul-
um viff fara aff eins og býflugurnar, viff mefftökum hrá-
efniff og vinnum úr því“. Meff þessum Iiugmyndum variV
Bacon upphafsmaffur Empirismans og undanfari nýrr*
heimspeki á mörgum sviðum.
Grikkir höfffu einkum.
fengist viff sifffræði og
stærfffræffi, Rómverjamir
viff réttarheimspekina, miff
aldirnar viff Gufffræffina.
En samtíff Bacons var öll
önuur og ríkari af þekk-
ingu og nýjum uppgötvun-
um, en fyrri tíffir. Sjón-
deildarhringur manna
hafffi m.iög víkkaff á tiltölu
leea skömmnm tíma, mögu
leikar manna á öllum sviff-
um höfffu mjög aukizt.
Baeon kynnti tíma náttúruvísindanna. Meff rannsóknr
á náttúrunni átti maðurinn að geta orffiff herra náttiu-
unnar, náttúrukraftanna, náttúruauðlindanna. Þekking-
in átti aff auffga líf mannsins.
Nútíminn á Francis Bacon mikiff aff þakka. Hann verff-
ur tvímælalaust talinn meff mestu hugsuffum, þó aldír
renui. Viff getum hneikslast á valdagræffgi hans og til-
litsleysi,- en löngu eftir aff þaff allt er gleymt, lifa orð
hans, þau sem vísaff hafa vísindamönnum og hugsuðun*
leiðina fram á viff.
AífÞÍBL’BLAÐIÐ - SUNNUDAG§BLAÐ