Sunnudagsblaðið - 19.05.1963, Blaðsíða 7

KAUPMAÐUR í REYKJAVÍK
Sumarbústaður
lEtdriða og GuS*
rúnar i Laugar-
daf.
ÞA LOKS áttaSi ég mig á því, að ég hafði
hlaupið hrapallega á mig. Ég hafði nefjii-
lega stungið upp á miklu lægri upphæð
en nókkur hafði búizt við. Þegar ég nú
hafði þessa peninga í höndunum, gerði
ég alvöru úr því að kaupa Þingholtsstræti
15. Voru samningar gerðir og gengið frá
kaupunum 14. maí 1941. Þarna í húsinu
var verzlun og féllst ég á, að kaupmað-
urinn ræki hana áfram til 1. október. —
Sagði ég honum líka upp með þriggja
mánaða fyrirvara. Eg snéri mér síðan að
því, að selja kýmar og hafði ég uppboð
á búshlutum og yfirleitt öllu því, sem
kaupmaðurinn nýi taldi sig ekki þurfa á
að halda í verzlun sinni. Ekki flutti ég
í Þingholtsstræti 15 fyrr en 1. október
um haustið. Þann 9. sama mánaðar fór
ég að verzla í búðinni og hét búðin Ind-
riðabúð. Þessa atvinnu stundaði ég til
1. júlí 1953, en þá veiktist ég hastarlega
af gikt. Eg hafði ekki verið kvellisjúkur
um dagana. Eg kyiðslitnaði tiltölulega
ungur og barðist við kviðslitið áratugum
saman, en tvisvar lagðist ég undir upp-
skurð og var gert að meininu. Nú tók
gigtin mig svo hastarlega, að varla var
hægt að segja að ég hafi verið rólfær. Eg
fór næstum því í hnút, ef svo má að orði
komast. Eg leitaði margra ráða, en ekkert
dugði. Loks snéri ég mér þangað, sem ég
hefði átt að leita frá upphafi, ég bað guð
um hjálp. Svo brá við, að ég læknaðist.
Þetta veit ég og svo getur hver sem er,
lagt þá meiningu í orð mín, sem þeir vilja.
„ENN ER ÉG Á AUSTTJRLF,I«“.
Þegar ég veiktist af gigtinni leigði ég
búðina — og hef leigt hana síðan. Frá
því ég hætti kaupmennskunni hefur hver
dagurinn liðið af öðrum, hver mánuður-
inn og hvert árið án umsýslana. En er
það ekki einmitt svona með okkur gömlu
mennina? Eg hef farið í nokkrar ferðir
um landið mitt og kynnst því betur en
ég hafði tækifæri til á manndómsárun-
um og starfsárunum. Eg dvel í Laugar-
dalnum á hverju sumri, var fyrstu árin
á Snorrastöðum, en byggði svo sumar-
bústað þar 1950. Eg fer snemma vors á-
samt konu minni, og þar dveljum við
fram að hausti. Við unum okkur vel í
dalnum, og ég rölti um hann fram og
aftur, geng upp um hæðirnar og skóg-
ana, heimsæki vinafólk mitt og ræði við
það. Ég sit við árnar og lækina ng leita
að bernskusporum. Eg leita eftir fuglun-
um og nýlega sá ég andahjón, sem skopp-
uðu . niður smáfoss í læk alveg eins og
þau gerðu, þegar ég var lítill snáði, —
og ég skammast mín ekki að segja frá því,
að ég táraðist, en veit ekki hvort það var
af söknuði eða gleði. Eg er sannfærður
um það, að ég hef sáralítið breytzt síðan
ég var linokki, enn eru sömu strengirnir
í sáiarfýlgsnum mínum, enn sami ilmur-
inn í nösum. Það er rétt, sem haldið hef-
Ur verið fram, að við erum í raun og
veru sáralítið annað en við vorum heima
í bernsku. Við slípumst, spillumst kann-
ski eitthvað, en innrætið er hið sama.
Eg hef alla tíð haft yndi af félagslegum
málefnum og reynt að taka þátt í félög-
um. Eg hef stofnað eða átt mikinn þátt í
að stofna þrjú ungmennafélög, og er heið-
ursfélagi í tveimur. Eg hef verið mjög
lengi í Góðtemplarareglunni og sæki þar
enn fundi. Mér þykir gaman að dansi —
og dansa enn við tækifæri. A gamalsaldri
fór ég í Námsflokka Reykjavíkur og lagði
stund á málanám, m. a. þýzku. Eg reynd-
ist ekki slakari við námið en aðrir. Eg
hef verið sagður fastheldinn á fé, en mér
finnst það ekki sjáifum. Eg fór alltaf var-
lega, en var aldrei hræddur við að reyna
nýtt Eg held að ég liafi 'aldrei farið mér
að. yoða vegna fyrirhyggjuleysis eða af
hægt að leggja mér það út til lasts, þó að
mér, .— bóndanum úr hellis'bús/apn-
um, tækist ekki að átta mig á fyrstu
skrefum verðbólguskessunnar og því fór
sem fór, þegar ég seldi bænum Eskihlíð.
Við Guðrún mín höfum í raun og veru
alltaf verið hamingjusöm. Vitanlega hefur
nokkuð skipst á um skin og skugga. Veik-
indi litlu dóttur okkar fengu nokkuð á
okkur, en við tókum þeim eins og mönn-
um sæmir. Dóttir okkar, Olöf Svava, er
gift Guðmundi Benedikt Sigurbjörnssyni
húsasmíðameistara, og þau hafa eignast
fjögur börn, en eitt misstu þau. Þrjú böm
höfum við tekið til okkar og alið upp:
Þórir Jónsson kom til okkar eins árs gam-
all og Guðrún Harðardóttir á fyrsta ári,
en Ingibjörg Tómasdóttir kom til okkar
ellefu ára. Astæður voru þannig, að þau
urðu um kyrrt hjá okkur Guðrúnu minni.
Þegar ég lít yfir farinn veg, er ég á-
nægður með mitt hlutskipti og ég held
að mér sé óhætt að segja það, að Guðrún
mín sé það líka. Við byrjuðum ekki stórt.
Það var svo sem ekki glæsilegt, þegar við
gengum inn í hellinn nýgift, en allt hefur
blessast — og nú er allt öruggt, efnin
nóg, dagamir fullir af önn — og nú er
sól enn einu sinni að hækka á lofti —
og ég farinn að horfa til austurs.
— Bráðum grænka^- allt í Laugardal.
ERIU Ul-
BLINDUR?
VINUR minn benti stoltaralegur á ný-
málað húsið sitt og mælti: „Þetta gerði
ég sjálfur. Hvernig finnst þér?”
Skærblár liturinn á húsinu var svo
æpandi, að hann vakti athygli, jafnvel úr
mikilli fjarlægð. „Húsið er vel málað,'’
anzaði ég. „En liturinn er — heldur
sterkur, ekki satt?”
„Hvað ertu að segja?” Vinur minn virti
mig undrandi fyrir sér. „Kallarðu stein-
grátt, sterkan lit?”
Nú var komið að mér að undrast. „Sýniet
þér þetta steingrátt, maður? Þú hefur
málað húsið skærblátt!”
Það tók mig stundarkorn að sannfæra
vin minn ■ um, að mér væri fúlasta al-
vara.
„Ef þetta er rétt hjá þér,” sagði hana
loks, „hlýt ég að vera litbHndur.”
Auðvitað var hann litblindur, en hana
hafði lifað nærri fjörutíu og fimm ár, áa
þess að vera sér meðvitandi um þennaa
sjóngalla. Og hann er ekki eini maður-
inn í veröldinni, sem svona er ástatt með.
Brezkir sórfræðingar í þessum efnuia
segja, að -sumir húseigendur hafi málað
hús sín skærblá í þeirri trú, að liturinn
hafi verið fölgrænn.
Dalton, efnafræðingurinn mikli, sem
var kvekari og hélt sig að hinum hóf-
sama smekk þeirra, kom mömmu sinni
einu sinni á óvart með því að færa henni
að gjöf á sextugsafmælinu skarlatsrauða
sokka! Hann stóð nefnilega í þeirri mein-
ingu, að þeir væru gráir.
Litblinda er að færast í vöxt. Talá
þeirra litblindu hefur aukizt um tólf af
hundraði. Fjórir karlar af hverjum hundr-
að í Bretlandi geta ekki gert greinar-
mun á rauðu og grænu. Hjá konum er
hlutfallið miklu skárra — eða ein litblind
af hverjum tvö hundruð.
. Skaðlegasta tegund litblindu er sú, að
geta ekki gert greinarmun á rauðu og
grænu. Kvilli þessi gengur að erfðum,
stekkur frá afa til sonarsonar, — og dóttir
litblinds föður, þótt hún sjálf hafi heil-
brigða sjón, getur borið kvillann til sona
sinna.
Hvernig geturðu gengið úr skugga um,
að þú sért ekki litblindur?
Einfaldlega með því að gangast undir
hið svonefnda „Holmgren Wool”-próf.
Þetta er mjög einföld aðferð og krefst
einskis annars en smábúta úr ull af ýms-
um litum, og einnig þarf að vera til stað-
ar aðstoðarmaður, sem ekki er litblindur.
Ullarefnisbútarnir þurfa að vera í eftir-
farandi litum: ljósgrænn, dökkgrænn, mó-
rauður, appelsíngulur, ljósgulur, ýmsum.
mismunandi brúnum, bláum, blágrænum,
purpurarauðum, fjólubláiun, ljósrauðum
Frh. á bls. 8.
Indriði við þýzkunám í Námsflokkum Reykja-
víkur.
því ;að ‘égrhafi.dátið máliri dankast, nei,
það ,héf .eg ekÉí'gért. Hins. vegar er varlá

Indriði á
Laugardal.
sínum uppáhaldsstöðvum, austur
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAG SBLAÐ )