Sunnudagsblaðið - 17.10.1965, Side 10

Boðið upp í dans
Þetta er atinasamur dagur og
skyldustörfunum lýkur ekki fyrr
en hálftíma áður en dansleikurinn
á að hefjast. Ég tek sturtubað í
flýli, seíX. við sltyrt^b'okðið og
'kveiki á sterkiri perunhi. Sem
snöggvast er sem ííkatainn yfir
bugist af þessari skyndilegu snert
ingu við stól eftir daglöng hlaup,
allir vöðvar slakna og hugurinn
tœmist. Svo rétti ég úr> mér í
sætinu og horfi á andlit minn í
speglinum. Andlitið starir á móti
augun verða íhugul, rannsakandi,
ég reyni að liorfa á sjálfa mig
eins og ^kunna manneskju. Festi
augun á löngu þekktum hrukkum
sem mynda geislabaug um augun,
renni þeim svo niður á tvo d.iúpa
drætti um munninn, opna munn
inn og skoða vandlega tönnina,
sem fór sem verst árið, sem ég
gekk með litla kút, reyni að má
út einbeitingarhrukkuna milli
augnanna án árangurs. Sit svo
bara óg horfi — hörfi á þessa
sögu sem þúsundir daga höfðu
skráð.
Ég he.vri að maðurinn minn er
farinn að ókyrrast og lýk snyrting
unni í flýti. Bíllinh flaútar fýrir
utan og ég hendi yfir mig káp
unni. Við sitjum þÖgul í bílnum
hvað skyldi liann vera að hugsa?
Kannski betra að vita það ekki.
Húsið er uppljómað og fólkið
streymir inn. Við fórum úr yfir
höfnunum, ég grannskoða í laumi
allar þessar glæsilega klæddu kon
ur, skyndilega finnst mér blái
kjóllinn minn vera hræði’ega gam
aldags, eins og á hann stæði skrif
að hitteðfyrra, hitteðfyrra. Var
annar? nokkuð til í heiminum jafn
voðalegt úrelt og tízkan frá í hitt-
eðfvrra?
Borðhald hefst, maturinn, vínið
og sú tilhugsun að í þetta sinn
vaski aðrir upp fyllir mig vellíð
an. Samt er ég fegin þegar því
er lokið og dansinn byrjar. Ég
elska að dansa.
Við dönsum .fyr-stu syrpuna,
sitjum þá næstu, svo afsakar hann
sig og fer. Ég sit og horfi á fólk
ið, það eru fáir, sem sitja, og mér
finnst ég vera undarlega einmana
þarna í stólnum, kannski líka
svolítið lítilfjörleg, aumingja kon
an sem enginn vill dansa við.
Menn ganga framhjá, líta kæru
leysislega á mig og halda áfram
Hálfgleymd setning úr gömlum
róman skýtur upp kollinum: Andlit
hennar bar merki fornrar feg
urðar. — F.klci svo vitlaust, kannski
átti þetta við mig.
Ég hlusta á músikina með öðru
eyranu, hilgurinn er fullur af
ljúfri minningu.
Það en eitt löngu liðið kvöld
Ég sit við borðið, sem stendur
enn þarna í horninu, með fjórum
vinkonúm mínum. Skyndilega
hnippir sú bezta þeirra í mig og
hvíslar:
— Hann er kominn.
— Hver? spyr ég og sé hann
um leið, finn hvernig hjartað
dregst saman, verður kalt, síðan
heitt. Guð, lóttu hann dansa við
mig, liugSa ég og finn um leið
hendur hans á öxlum mínum.
— Fæ ég næsta dans, spyr
hann og ég kinka kolli, fegin að
hann stendur á bak við mig, að
hann gétur ekki séð, hvað ég er
Cecil Madden með þátt, sem varð afar vinsæll, og sá
þátttir varð síðar ein helzta stoð föstu útsendlng-
anna. í þessum þáttum voru flutt viðtöl, einkum við
frægt fólk. en líka við menn, sem höfðu að flyija
staðbundið efni. Hugmyndir um fórnai’Iömb voru
þegnar með þökkum og greidd nokkur upphæð fyr-
ir hverja ábendingu.
2. nóvember 1936 liófust hinar föstu sjónvarps-
sendingar opinberlega, fyrstu reglulegu sjónvarps-
sendinaar í heimi. Siónvarnað var frá kl. 3—4
síðdeeis og frá kl. 9—10 á kvöldin. f janúar 1937
hófst úteáfa á sérstöku sjónvarosfvleiriti með út-
varnsblaðinu. og sjónvarnseigendur fengu að horfa
á hið margvíslegasta efni. Eitt vantaði þó: fréttir.
Einu fréttirnar, sem siónvarpið flutti. voru frétta-
myndir frá kvikmyndafélögunum. Þó kom bað fyrir
strax árið 1937, að sjónvarpið fylgdist með merkis-
atburðum og sjónvarpaði fró þeim beint. Sjónvarps-
eígendur gátu t. d. fylgzt með krýningu Georgs VI.
og Elísabetar drottningar hans. Að vísu voru mynd-
irnar ófullkomnar, því að ekki var hægt að beita
506 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
mvndavélunum nema beint undan sól, en engu að
síður fengu sjónvarpsáhorfendur furðu góða mynd
af athöfninni.
Eftir krýninguna var lagt stöðugt meira kapp á að
s.iónvarpa samtíma viðburðum, þótt merkilegasti við-
burðurinn væri kannski, þegar Neville Chamberlain
kom frá Miincben eftir að hafa undirritað samkomu-
lag við Iíitler og lofaði varanlegum friði. Sjónvarp-
ið fylgdist dvggilega með lionum, þegar hann steig
út úr flugvélinni eftir þann sögulega fund.
Þpgar stvriöldin brauzt út haustið 1939. var sjón-
varpið talsvert á veg komið. En um leið og ófriður-
inn skall á, var sjónvarnssendingum hætt. Síðustu
orðin, sem sö.gð voru í siónvarpið voru: ,.Ég er farinn
heim”, en með þeim orðum endaði teiknimynd um
Mikka mús, sem var síðasta sjónvarpsefnið. Eflaust
liafa margir haldið, að með þeirri lokun væri saga
s.iónvarpsins öll. Menn óraði ekki fyrir að sjónvarpið
risi upp tvíeflt að lokinni styrjöldinni og þróaðist
þá hraðar en nokkru sinni fyrr.