Frjáls þjóð - 19.11.1960, Blaðsíða 5

*

Að heimsókn lokinni
Nú er nýafstaðin heimsókn
tékkneska handknattleiks-
liðsins Gottwaldov, er hingað
kom á vegum knattspyrnu-
félagsins Víkings. Heimsókn-
ir erlendra handknattleiks-
flokka hafa jafnan þótt mik-
ill viðburður meðal þeirra
sem handknattleiksiþróttinni
unna, enda hafa þær stund-
um valdið algjörum straum-
hvörfum 1 iðkun handknatt-
ieiksins hérlendis. Má í þessu
sambandi minna á fyrstu
tvær heimsóknir erlendra
liða, heimsókn sænska liðs-
ins Kristianstad I.F. 1947, en
af þeim lærðu íslenzkir
handknattleiksmenn þá
varnaraðferð, sem enn tíðk-
ast að mestu óbreytt og svo
heimsókn Dana 1948; það
voru ieikmenn úr þekktum
liðum þar í landi, Ajax og
H. G. Þessir dönsku leik-
menn sýndu þeim íslenzku
hvernig leika skyldi til mið-
herja inn við marklínuna
(linuspil), en því miður hef-
ur sú leikaðferð ekki náð
þeim þroska hér, sem vænta
mátti og veldur þar ein-
hverju þröngur og litill leik-
vangur. Heimsókn Tékkanna
nú mun áreiðanlega verða
talinn merkisatburður er tím-
ar iíða og er það raunar þeg-!
ar, þó að allir geri sér það
ekki ljóst. Þessi heimsókn
markar tímamót að því leyti,
að í fyrsta sinn hérlendis var
háð handknattleikskeppni
innanhúss við eðlilegar að-
stæður þ. e. á nægilega stór-
um og breiðum leikvangi.
Leikurinn á Keflavíkur-
flugvelli sýndi, að sú tegund;
handknattleiks, sem leikinn
er við þröng og erfið skil-
yrði að Hálogalandi í Reykja-
vík, er ekki nema afskræmd
mynd af því, sem vel leikinn
handknattleikur getur verið.
Hinir tékknesku gestir
sýndu, að þeir kunna vel til
verka. Sóknarleikur þeirra
er mjög léttur og leikandi,
knötturinn er „látinn ganga“
viðstöðulítið mann frá
manni. Þeim veitist þetta
létt vegna þess að grip þeirra
er öruggt og öll knattmeð-
ferð fyrirhafnarlítil. Þá er
skipulag sóknarleiks þeirra
gott, kom þetta greinilega í
ljós á stóra leikvanginum i
íþróttahúsi Keflavíkurflug-
valiar. Þar dreifðu þeir sér
á alla breidd vallarins og
það, ásamt léttu og hröðu
samspili riðlaði vörn and-
stæðinganna. Það er og ein-
kennandi fyrir leik þeirra
fyrir framan vörn andstæð-
inga, að þeir hlaupa tiltölu-
lega lítið með knöttinn,
heldur „afgreiða" þeir hann
svo til strax til samherja og
láta því knöttinn „vinna^
eins og það er kallað. í einu
er þó tékkneska liðinu 'áfátt.
Það hefur ekki á að skipa
þeim stórskyttum, sem bú-
ast mátti við, þar sem hér
var um meistaralið að ræða.
Vörn Tékkanna var sterk,
þeir léku nær eingöngu svo-
nefnt 4—2 kerfi og tókst það
yfirleitt vel. Þeir voru
harðir í horn að taka, en fóru
þó oftast gætilega að öllu.
Vafalítið mun heimsókn
Tékkanna hafa talsverð á-
hrif á þróun handknattleiks-
íþróttarinnar og þá vonandi
í þá átt sem æskilegust er,
þ. e. að gera leikinn léttari
og meira leikandi. Þó hamla
þær aðstæður, sem þessari í-
þrótt eru búnar, því, að þessi
áhrif verði sem skyldi. Von-
andi opnar þessi heimsókn,
og þá sérstaklega leikurinn
suðurfrá, augu forystumanna
íþróttahreyfingarinnar og þá
ekki síður framámanna í
stjórn Reykjavíkurbæjar,
fyrir því, að það má ekki
dragast lengur að koma upp
viðuhandi keppnishúsi hér í
höfuðstaðnum. Það getur
ekki talizt heppilegt til lengd-
ar, að stefna fjölda manns til
íþróttahátíðar suður á Kefla-
víkurflúgyöll.
í síðasta blaði var viðtal
við unga hárgreiðsludömu,
sem hafði sýnt þann dugnað
að sjá fyrir manni sínum
fjárliagslega í mörg ár, en
hann stundar nám, hafði tek-
izt að fá sér flest heimilis-
tæki og átti jafnvel bíl. Þar
við bættist, að hún var í
landsliði handboltakvenna og
gegndi öðrum aukastörfum.
Nokkrir lesendur hafa liringt
til blaðsins og látið í Ijós á-
nokkrum árum stofnaði hann
byggingarfélag 48 manna,
sem ákváðu að reisa stór
sambýlishús og vinna sjálf-
ir við það í frítímum. Þetta
voru flest iðnaðarmenn úr
ýmsum sérgreinum, svo og
verkamenn, og var nær eng-
in vinna keypt. í fyrrasum-
ar var dregið um seinustu
íbúðirnar og átti ég eina
þeirra, sem var 100 m-, 4
herbergi og eldhús.
Tvítugur eignaðist hann
íbúð af eiginn rammleik
Rætt við ungan Reykvíking
Samtök hernáms-
andstæðinga
Sími 23647
nægju með, að vakin væri
athygli á dugnaði ungs fólks.
Segja þeir, að nú sé nóg
komið af beim gamalkunna
söng um spillingu og leti
æskunnar. Ungt fólk komist
yfirleitt ekki í blöð, nema
það hafi unnið afrek í íþrótt-
um, framið ódæðisverk í öl-
æði, ekið á 150 kílómetra
hraða upp Laugaveginn eða
dansað sig tryllt á rokkdans-
leik. Þeir vilja að snúið sé
við blaðinu og þess minnzt,
að margir kornungir fslend-
ingar hafa unnið ágæt afrek
við lieilbrigð störf.
Og hér kernui’ annað við-
talið — að þessu sinni við
ungan mann, sem heitir
Hrafn Jóhannsson og er tutt-
ugu og tveggja ára gamall
iðnskólanemi.
— Mér er sagt, að þú eigir
stóreign, segir spyrillinn við
Hrafn, þegar þeir hittast.
Hvernig stendur á því?
— Ja, það er nú eiginlega
allt saman einum manni að
þakka, Árna Guðmundssyni,
múrarameistara. Ég er nem-
andi hjá honum og fyrir
Hrafn Jóhannsson.
— Var þetta ekki erfitt
fjárhagslega?
— Jú, þó nokkuð. Annars
munar geysimiklu að þurfa
ekki að kaupa neina vinnu.
Húsnæðismálastjórn lánar
70 000 kr. og auk þess skulda
ég mikið fyrir innréttingar.
— Ertu kvæntur?
— Nei, ekki einu sinni trú-
lofaður. Það fór allur tíminn
í þetta. En ég leigi foreldrum
mínum íbúðina.
— Þú hefur auðvitað orð-
ið að spara mikið, var það
ekki? Reykir auðvitað hvorki
né drekkur.
— Ég reyki nú lítið en
smakka stundum áfengi —
svona í hófi. Meðan húsið var
í smíðum var auðvitað lítill
tími til að skemmta sér en
nú er þetta breytt. Ég fór í
þriggja vikna ferðalag til út-
landa í fyrrasumar. Það var
dýrt, en ég sé ekki eftir því
— það var geysigaman. Svo
hef ég stundað laxveiðar við
og við, fór t. d. í sumar í
nokkra daga upp í Norðurá
í Borgarfirði.
— Hefurðu gaman af list-
um og bókmenntum?
— Ég er styrktarmeðlim-
ur Karlakórsins, en sjálfur
get ég ekkert sungið frekar
en aðrir hrafnar. Pabbi á
mjög stórt bókasafn, svo að
ég hef nú haft úr nógu að
velja, sérstaklega ljóðabók-
um, og svo fer ég oft í leik-
hús.
— En myndlist?
— Ég er í Handíða- og
myndlistarskólanum tvö
kvöld^ viku.
— Gaman að pólitík?
— Ekki minnsta áhuga.
Ég hlusta aldrei á útvarps-
umræður, enda held ég að
þeir viti varla sjálfir, hvað
þeir eru að segja, þessir fugl-
ar.
— Voru fleiri á svipuðurh
aldri og þú, sem byggðu sér
íbúð?
— Já, einn jafnaldri minh
var með í þessu líka og eign-
aðist íbúð. Hann býr þar
sjálfur með systkinum sín-
um.
Við kveðjum Hrafn og lát-
um lesandanum eftir að svara
‘þessari spurningu: Skyldi
það vera algengt í öðrum
löndum, að ungir menn um
tvítugt komi sér upp fyrstar
flokks húsnæði óstuddir og
af eigin rammleik?
RA

Víxlar með afföllum
Frh. af viötali viö Margeir Magnússon af 12. síöu
Framh. af 12. síðu.
ar uppbætur, en úr þvi að þær|
fást ekki, verða þeir að grípa til
þessa ráðs. Að minnsta kosti
þeir menn, sem hugsa eitthvað.
— Hefurðu verið lengi við
þetta?
— Síðan 1950, en alveg stöð-
ugt frá 1954. Ég vann með
þessu fyrst.
— Er mikið að gera?
— Já, ég er bara einn hérna.
Ég hef viðtalstíma á morgnana
og kvöldin, en þar á milli eru
auðvitað endalausar ferðir í
banka.
— Og á gjaldþrotauppboð? |
— Fólk heldur að þetta. sé
ólögleg starfsemi. Það er alger
misskikiingur og stafar líklega
af því, að enn eimir eftir af því,
þegar vixlarar gengu svo hart
að mönnum.
— Eruð þið mildari nú?
— Það hefur aldrei reynt
verulega á innheimtuna. Menn
geta selt eignirnar sínar, enda
eru þetta yfirleitt mjög vel
stæðir menn.
— Eru ekki sumir komnir í
gjaldþrot?
— Það reynir ekki á það, þótt
þeir selji mér eitthvað. Þeir
verða að fá tryggingu annars
staðar, og' það kemur mér ekki
við. Ég vil aðeins hafa það
100% tryggt.
— En er þetta ekki ólöglegt,
spyr blaðamaðurinn. Eru ekki
lögboðnir hámarksvextir?
— Ef maður lánar út, vex;ður
maður að hlíta lögboðnum
vöxtum. En þetta er ekki lán.
— Hvað þá?
— Að kaupa víxla? Það er
verzlun. Hrein kaup, lausakaup!
| — en nú auglýsirðu lán. og
mennirnir koma hingað í þeirri
ti'ú, að þeir séu að fá lán.
— Ja, þeim býðst bara að
gera kaup. Það er aðalmisskiln-
ingurinn, að menn líta á þetta
sem lán.
I — Kannastu við fyrirtækið
iTalentan, kristilegt fjárailaí.é-
lag?
I — Nei.
i — Hvei's konar menn eru það
aðallega, sem ávaxta fé sitt hjá
þér?
i — Þeir sem ætla að .v.erða rík-
ir. Eða réttara sagt: þeir sem
[vilja standa betur að vigi. Sá
sem á 300 þús. krónur í lausa-
fé, hann er. eiginlega tviefldui'.
í lífsbai'áttuni.
| — Hefur lögreglan nokkuð
skipt sér af þér?
— Nei, ekkert sem heitið get-
ur. Þegar þingnefndin ír$ega
hvatti menn til þess að kæra
víxlara, var einn sem kEei'ði
mig. Hann tók það aftur. til
baka. Seinna fékk ég aðra kæi'u.
Það var lögfi'æðingur, sem
hvatti manninn til þess. Hann
vildi víst ná í viðskiptin sjálf-
ur. En auðvitað höfðu þeir eskkl
ert upp úr því nema kostnaðinn
og fyrirhöfnina.
— Haiðnaði ekki samkeppn-
in, þegar bankavextirnir voru
hækkaðir upp í 12% og innláns-
vextir samsvarandi?
— Bankinn hefur ekki meira
úr að spila en áður, síður en svo.
Vei'ðbólguskessan er aútaf að
vaxa, og hækkaðir vextir hafa
ekkei't að segja. Lánveitiiigar
eru sama og styrkir.
— Hefurðu misst nokkra
sparifjái'eigendur i bankann
eftir vaxtahækkunina?
— Það er mjög lítið.
— Heldurðu. að þetta viðtaT
verði ekki góð auglýsing fyrir
Þig?
| —Jú, áreiðanlega. Viðskiptin
tóku mikinn' fjörkipp, eftir a(5
viðtalið í útvarpinu kom.
fi
RA.
Fijáls þjóð - Laugardaginn 19.nóvember 1960