Frjáls þjóð - 31.03.1962, Side 10

— Archie, sagði Wolfe, þegar
ég- nálgaðist. Ég veit náttúr-
lega vel, að þér eruð ekki
vaknaðir ennþá, en það er dá-
lítið, sem þér þurfið að gera
strax fyrir mig. Náið í þau öll,
— líka Buhl lækni. Sjáið svo
um, að þau komi hingað klukk
an ellefu og ef þau geta það
ekki, þá klukkan tólf. Segið
þeim, að ég hafi tekið ákvörð-
un, og vilji segja þeim hana,
Ef Buhl læknir vill ekki koma,
verðið þér að segja honum, að
niðurstaða mín — og orsakir
hennar — hljóti að vekja
áhuga hans sem læknis, og að
ég leggi mikla áherzlu á, að
hann komi. Éf þér hringið í
hann strax, náið þér ef til vill
í hann, áður en hann fer í
sj úkravit j anirnar.
— Nokkuð fleira?
— Nei, ekki strax. Nú þraf
ég að tala við Saul.
SJÖUNDI KAPLI
Klukkuna vantaði tuttugu
mínútur í tólf, þegar Wolfe
gekk inn í skrifstofu sína, fór
að skrifborðinu, bauð gesti
sína velkomna með því að
kinka kolli, og settist niður. Ég
hafði komizt að samkomulagi
um það við Buhl lækni, eftir
að hafa rifizt heilmikið við
hann í símanum, að hann
kæmi klukkan 11,30, en hann
kom tíu mínútum of seint.
Davíð Fyfe hafði fengið.sér
sæti í rauða hægindastólnum.
Buhl læknir, Páll og Tuttle-
hjónin sátu fyrir framan skrif
borð Wolfes. Ég hafði séð svo
um, að Páll sæti við hlið mér,
ef svo færi, að Johnny Arrow
fyndi upp á því, að ráðast enn
einu sinni á hann. Arrow og
Anna sátu saman, að baki
Buhls læknis. Og loks var þar
Saul Panzer, sem hafði sezt
niður hjá stóra líkaninu.
Wolfe hóf máls og sneri sér
að Davíð: — Ég var ráðinn til
þess að rannsaka kringum-
stæðurnar við lát bróður yðar
og skera úr um, hvort ástæða
væri til að biðja lögregluna
um að blanda sér í málið. Ég
hef komizt að þeirri niður-
stöðu, a*ð svo sé. Þetta er svo
sannarlega lögreglumál.
Það heyrðist muldur og
menn litu hverjir á aðra. Páll
leit við og hvessti augun á
Johnny Arrow . Ljvísa Tuttle
stakk hendinni undir arm
manns síns. Buhl læknir sagði
með þykkju í röddinni: — Ég
efast mjög um réttmæti þess-
arar niðurstöðu. Þar sem ég
var læknir hins látna, langar
mig til þess að heyra ástæður
yðar.
Wolfe kinkaði kolli. — Vissu
lega, Buhl læknir. Þér hafið
fyllsta rétt til að fara fram á
það. Lögreglan mun líka óska
eftir að fá að vita, hvers vegna
ég hef tekið þessa ákvörðun,
því verður bezt, að ég láti
skrifa niður skýrslu mína til
Cramers lögregluforingja, að
ykkur viðstöddum. Það mundi
ganga bezt, ef enginn grípur
fram í, hélt hann áfram og
leit yfir hópinn. Ef enhver vill
bera fram spurningu á eftir,
skal ég gjarna svara henni.
Archie, takið blokkina yðar.
Fyrst bréf til herra Cramers.
Ég tók fram hraðritunar-
blokk og blýant og settist nið-
ur með blokkina á hnjánum
og sneri mér að gestunum. —
Ég er reiðubúinn, sagði ég.
„Kæri herra Cramer.
Aðfaranótt síðastl. sunnu-
dags lézt maður að nafni Ber-
tram Fyfe í íbúð sinni í Chur-
chill Towers. Ég þykist viss
um, að þér ættuð að rannsaka
þetta mannslát. Til þess að
rökstyðja þessa niöurstöðu
mína legg ég með þessu bréfi
skýrsu um samtöl mín við sjö.
persónur, ásamt skýrslu um
þá rannsókn, sem ég hef látið
fara fram.“
Wolfe hallaði sér aftuf í
stólnum og hélt áfram með
vísifingur á lofti: — Þá kom-
um við að skýrslunni. Þar eð
þrír þeirra, sem málinu koma
við, þar á meðal hinn látni,
heita Fyfe, ætla ég til glöggv-
unar að nota fornöfn. Að því
er mér virðist, getum við strax
strikað yfir grun Páls um mor
fínið. Ekkert bendir til þess,
að neinn þeirra er við málið
eru riðnir hefðu getað haft í
fórum sínum banvænar töflur
svo líkar morfíntöflum, að
hægt hefði verið að skipta á
þeim , án þess að vekja grun-
semdir hjúkrunarkonunnar.
10
Aðeins eitt ykkar, lyfsalinn
Tuttle, hefði getað haft slík-
ar töflur undir höndum, eða
framleitt þær, en jafnvel þótt
svo sé, hefur ekkert komið
fram, sem bendir til, að hanh
hefði getað skipt á þeim.
— Þetta er hlægilegt, sagði
Buhl læknir. Hefði sjúklihgn-
um verið byrlað eitur, myndi
ég strax hafa séð það.
— Það efast ég um, læknir,
sagði Wolfe. Þetta er að
minnsta kosti dálítið, sem ég
myndi ráða yður frá að end-
urtaka i vitnastúkunni. Ég
hef beðiö ykkur um að grípa
ekki fram í fyrir mér, Archie?
Hann var að biðja um
kenniorðið, og ég flýtti mér að
segja: skipti.
— Já. Eftir venjulega rann-
sókn, sem herra Goodwin
framkvæmdi, hafnaði ég þess-
um möguleika, sem hreinni
ímyndun Páls. Og í raun og
veru myndi ég á grundvelli
hennar hafa vísað öllu mál-
inu frá mér, ef ekki hefði ver-
ið eitt óútskýranlegt atriði;
Hitapokarnir.
Ég hlaut að gera ráð fyrir,
að Páll hefði fundið hitapok-
ana tóma í rúmjnu. Það gat
ég alls ekki. skilið. Eftir að
hjúkrunarkonan var farin,
ætti einhver að hafa tekið þá
úr rúminu einhverntíman um
nóttina, tæmt þá og látið þá
á sinn stað aftur. Hvers vegna
í ósköpunum hafði það verið
gert, Það var atriöi, sem ekki
var hægt að ganga fram hjá.
Ég hugsaði og hugsaði. Ég
sendi herra Goodwin til Mo-
unt Kisco til þess að yfir-
heyra viðvíkjandi morfíninu,
en það var bara fyrir siöa sak
ir. Það varð að útskýra,
hvernig stóð á hinum tómu
hitapokum. Á það atriði máls-
ins leit ég frá öllum hliðum,
með tilliti til alls, sem ég vissi
um þá, sem í málið voru
flæktir. Og skyndilega lukust
augu mín upp, vegna tveggja
gjörólíkra staðreynda. Hin
fyrri var fullnægjandi svar
við því, hvernig meira gagn
gat orðið að hitapokunum
tómum í, rúminu, en fullum.
Hin staðreyndin var, að faðir
Bertrams hafði einnig dáið úr
lungnabólgu, að einhver hafði
þá opnað gluggana, svo að
vetrarkuldinn streymdi inn til
hans. Þetta allt leiddi mig inn
á nýja braut.
Ég hringdi þrisvar, — nei,
fjórum sinnum. Ég hringdi til
eiganda Schramms verzlunar-
innar á Madison Avenue og
spurði hann, hvernig hann
byggi um hálft pund af de-
sert-ís á heitum 'sumardegi,
fyrir viðskiptavin, sem ætlaði
að keyra langt með hann í
bílnum sínum. Hann sagði
mér, að desert-ísinn væri sett-
ur í kassa, og sá kassi væri
settur í annan stærri kassa.
Á botn hans væri áður látið
lag af þui’rís og meöfram
hliðum minni kassans og ofan
á hann væri einnig látinn
þurrís. Hann sagði, að þannig
væri alltaf um búið. Því næst
hringdi ég til dr. Vollmer, sem
býr hér við götuna, og sam-
kvæmt ráðleggingy hans
hringdi ég í fyrirtæki, sem
framleiðir þurrís. Þar var mér
sagt, að a) að væru nokkur
pund af þurrís sett undir
sængina á brjóst lungna-
bólgusjúklings, myndi það
lækka líkamshita hans mikið,
— ef til vill lífshættulega
mikið; b) að aðeins læknis-
rannsókn gæti leitt í Ijós,
hversu lífshættulegt þaö væri,
en það gæti örugglega haft
banvænar afleiðingar; c) að
þurrísinn myndi valda alvar-
legum brunasárum á húðinni,
þótt náttfötin skildu á milli;
og d) að gúmmípoki myndi
vera mjög vel til þess fallinn
að hindra brunann. Fjórða
upphringing mín.......
— Þetta er furðulegt, hróp-
aði Buhl læknir. Alveg furðu-
legt!
— Ég er yður alveg sam-
mála, sagði Wolfe. Það var
sannarlega furðuleg uppgötv-
un.
Fj órða upphringing mín var
til Davíðs Fyfe, sem ég bað
um að koma og hitta mig.
Næst var að komast að því,
hvað hefði orðið af desert-
ísnum. Sú skoðun, sem ég
hafði myndað mér, gat nefni-
lega ekki staðizt, ef það kæmi
í Ijós, að pakkinn hefði verið
ósnertur á sunnudeginum.
Þegar herra Goodwin hringdi
í mig frá Mount Kisco bað ég
hann því að rannsaka þetta
atriði. Hann talaði við Pál, við
Tuttle-hjónin, við ungfrú
Goren og við herra Arrow
Ekkert þeirra kannaðist við
pakkann. Og hann .........
Hin hvella rödd Lovísu gall
skyndilega við. — Það stendur
eóói heima. Ég sagði honum,
að ég hefði séð hann í ís-
skápnum á sunnudaginn!
Wolfe hvessti á hana aug-
un. — Nei, þér sögðuð honum,
að þér hefðuð séð stóra
pappaöskju, og þér hélduð að
það væri desert-ísinn. En þér
opnuðuð ekki pakkann og
gáðuð að því. Þér sáuð engan
þurrís. Eða gerðuð þér það?
— Svaraðu þessu ekki, greip
Tuttle lyfsali fram í.
— Jæja þá, sagði Wolfe og
lyfti brúnum. Þá erum við
komin það á leið, að geta lagt
fram spurnignu, sem ekki má
svara. Sáuð þér innihald
pakkans, frú Tuttle?
— Nei! ')
— Þá höldum við áfram.
Archie?
Ég lét hann fá kenniorðin:
— ...... kannaðist neitt við
pakkann. Og hann ....
— Já. Þessu næst heimsótti
hann íbúðina og leit inn í ís-
skápinn, en þar var enginn
desert-ís. í millitíðinni hafði
ég spurt Davíð, en hann vissi
ekki neitt um ísinn. Nú leit
svo út, að skoðun mín væri
ekki fjarri lagi. Einhver haföi
gert eitthvað við þennan ís,
og neitaði að segja um það
sannleikann. Ef þurrísinn
hefði verið notaður á þann
hátt, sem ég gat mér til um,
það er að segja til þess að
drepa lungnabólgusjúkling,
þá yrði aldrei hægt að sanna
það, því þurrís gufar upp, án
þess að skilja eftir sig neinar
menjar, og grunur minn yrði
aldrei annað en grunur. Þéss
vegna va.?-ð ég að glíma öðru-
10
Frjáls þjóð — Iaugardaginn 31. marz 1962