Morgunblaðið - 30.08.2005, Blaðsíða 24

24 ÞRIÐJUDAGUR 30. ÁGÚST 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
É
g bjó einu sinni í
snyrtilegri blokk í
Vesturbænum. Hún
var meira að segja
snyrtilegri en aðrar
blokkir í því þrifalega hverfi, enda
nýrri. Nágrennið, bæði úti og inni,
var harla gott. Nema stundum. Í
stigaganginum mínum, sem var
alltaf ryksugaður og fínn og keim-
ur af síðustu hreingerningu lá í
loftinu, bjó fólk sem greinilega
fannst gott og mikilvægt að hafa
umhverfi sitt snyrtilegt og góða
granna. Í næstu íbúð við mig á
stigapallinum bjuggu, ef ég man
rétt ung hjón með barn, þótt
reyndar hafi ég aldrei nokk-
urntíma heyrt það barn gráta. Í
næstu íbúð við þau bjó flugfreyja
sem átti kærasta. Í næstu íbúð við
hana, og beint á móti minni á
stigaganginum, bjó miðaldra
maður sem sagði mér oftar en
einu sinni, með sinni djúpu og
brakandi rödd, að hann væri á
frystitogara.
Ef ekki hefði verið þetta þykka,
fína og eins og nýja teppi á stiga-
ganginum hefði mátt heyra þar
saumnál detta svo að segja allan
sólarhringinn. Svefnfriðurinn var
alger. Nema stundum. Ég hitti
satt best að segja ekki oft fólkið
sem bjó á sama stigapalli og ég.
Nú má til sanns vegar færa að ég
sé sjálfur ekkert sérstaklega fé-
lagslyndur, en ég held að í raun-
inni höfum við öll, eins og góðra
granna er siður, lagt okkur svolít-
ið fram um að láta nágranna okk-
ar í friði. Ekki vegna þess að okk-
ur væri sama um þá, heldur þvert
á móti af virðingu fyrir þeim.
Þetta kom reyndar mest af
sjálfu sér hvað manninn beint á
móti varðaði – þennan sem sagði
mér ítrekað að hann væri á frysti-
togara – þar sem hann var mán-
uðum saman fjarri heimili sínu.
En þegar hann var heima, þá
munaði ekki um það. Þá hvarf al-
veg keimurinn af síðustu hrein-
gerningu í stigaganginum; svefn-
friðurinn var gjörsamlega úti og
stundum – jafnvel um miðjar næt-
ur – hefði maður ekki heyrt Fokk-
er fljúga yfir, hvað þá saumnál
detta á stigaganginum, sökum
drynjandi „stemmningar“ úr
íbúðinni beint á móti mér á stiga-
ganginum. Þessi nágranni okkar,
sem ítrekað hafði sagt mér að
hann væri á frystitogara, lagði sig
ekki beint í framkróka við að láta
granna sína í friði. Sem er til
marks um að hann hafi ekki borið
mikla virðingu fyrir þeim.
Þegar hann var í landi ríkti
terror í stigaganginum. Maður
vissi aldrei hvað kæmi næst. En
reynslan kenndi manni að maður
gat þó verið viss um að lögreglan
kæmi fljótlega. Lífsgleði þessa
manns hékk eins og demókles-
arsverð yfir höfðum nágranna
hans.
Eina nóttina vaknaði ég og
hafði á tilfinningunni að það hefði
komið jarðskjálfti. En svo heyrði
ég kunnugleg óhljóð framan af
stigagangi og vissi að maðurinn á
frystitogaranum væri kominn í
land. Því til staðfestingar heyrði
ég ryðgaða röddina í honum þeg-
ar hann hrópaði eitthvað um að
einhverjir skulduðu sér mörg þús-
und krónur. Síðan sagði hann hátt
og snjallt að hann ætlaði að kalla
á lögregluna. Nú þótti mér týra.
Það hlaut eitthvað óvenju mikið
að hafa gengið á ef þessi ryð-
kláfur, sem hlaut að vera því van-
astur að lögreglunni væri sigað á
sig, var farinn að hóta að kalla
hana sér til liðsinnis.
Forvitnin varð því fýlunni í mér
yfirsterkari og ég stóðst ekki
mátið og rauk framúr og lagðist á
gægjugatið í hurðinni fram á
gang. Fyrir utan opnar dyrnar á
íbúðinni sinni stóð nágranni minn
og sendi tóninn einhverju fólki
sem var að hrekjast niður stig-
ann. Svo fór hann inn og lokaði á
eftir sér og þá sá ég hvers kyns
var: Það vantaði neðri helminginn
á útihurðina hjá honum. Það var
þá bresturinn sem hafði vakið mig
– ekki jarðskjálfti. En þetta var
sterkbyggð hurð og greinilegt að
ekki hafði kostað nein smáræðis
átök að brjóta hana svona snyrti-
lega í tvennt og rífa neðri helm-
inginn af.
Eftir þetta lagðist allt í dúna-
logn – gott ef ekki í nokkra daga,
ef ég man rétt. Samt reyndist
þessi atburður marka nokkur
þáttaskil, því að upp úr þessu fór
að bera á því að íbúarnir í stiga-
ganginum hefðu misst þolinmæð-
ina. Ungu hjónin í íbúðinni við
hliðina á mér seldu og fluttu burt,
enda ekki búandi með lítið barn
við svona aðstæður. Ég frétti að
kærasti flugfreyjunnar hefði ver-
ið kominn á fremsta hlunn með að
berja óværuna niður, og ekki lái
ég honum það. (Ég heyrði líka
skömmu eftir þetta að konan sem
átt hafði íbúðina sem ég bjó í hefði
selt og flutt burt vegna þess að
hún var búin að fá alveg nóg af
þessu mannkerti beint á móti.) Ég
flutti svo sjálfur burtu ekki löngu
síðar. Og ég held að svo hafi farið
að íbúunum í stigaganginum tókst
að hrekja óværuna af höndum
sér. Gott hjá þeim. Svona fólki,
sem ber enga virðingu fyrir ná-
grönnum sínum, á maður að
henda út.
En nábýlið við manninn sem
ítrekað sagði mér að hann væri á
frystitogara kenndi mér í eitt
skiptið fyrir öll þá lexíu að góðir
grannar eru mikilvægari en flest
annað. Og ég get ekki ímyndað
mér að hægt væri að hafa verri
nágranna en hann. Ég vissi fátt
um þennan mann annað en að
hann var á frystitogara og Íslend-
ingur í húð og hár. Ég veit ekkert
hverrar trúar hann var en það
bendir allt til að hann hafi verið
þessarar venjulegu, íslensku lút-
erstrúar. Og þá verður vísast ein-
hver, ef marka má nýlega skoð-
anakönnun, til að benda mér á að
ég eigi sko ekki að vera að kvarta
undan honum. Ég eigi bara að
þakka fyrir að hann var ekki
múslími.
Góðir
grannar
Þegar hann var í landi ríkti terror í
stigaganginum. Maður vissi aldrei
hvað kæmi næst. Lífsgleði þessa manns
hékk eins og demóklesarsverð yfir höfð-
um nágranna hans.
VIÐHORF
Kristján G. Arngrímsson
kga@mbl.is
✝ Nína KristbjörgGuðmundsdóttir
fæddist í Otradal í
Arnarfirði 6. maí
1926. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
mánudaginn 22.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Guðmundsson,
bóndi í Otradal, f.
22. júlí 1883, d. 9.
júní 1962, og kona
hans Jensína Henrí-
etta Hermannsdóttir húsfreyja, f.
11. júlí 1886, d. 8. janúar 1955.
Systkini Nínu voru Hermann Þor-
berg, f. 1908, d.1994, Eiríkur
Guðni, f. 1911, d. 1936, Þorbjörg,
f. 1912, d. 1990, Davíð Guðberg, f.
1915, d. 1934, Kristján Björgvin, f.
1918, d. 1968, Gunnar, f. 1922, d.
1979, Runólfur, f. 1924, d. 1966,
Sigurður, f. 1928, d.
2004, og Aðalsteinn,
f. 1936, d. 2005. Eft-
irlifandi uppeldis-
systir þeirra er Una
Thorberg Elíasdótt-
ir.
Hinn 18. desem-
ber 1948 giftist Nína
Kristni Torfasyni, f.
29. sept. 1917, d. 24.
febr. 1974, frá
Tálknafirði, og
eignuðust þau fimm
börn. Þau eru: Ás-
laug, f. 13 maí 1948,
Elísabet Torfhildur, f. 15. júní
1949, Henríetta Guðmunda, f. 17.
sept. 1953, Davíð Guðberg, f. 29.
janúar 1956, og Ægir Elís, f. 16.
mars 1958. Nína skilur eftir sig
barnabörn og barnabarnabörn.
Útför Nínu verður gerð frá
Glerárkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Það eru ekki öll börn svo heppin
að fá að kynnast langömmu sinni.
En alltaf var gott að koma til þín, fá
mjólk og köku og einnig komstu í
heimsókn til okkar í sveitina. Heilsu
þinni hrakaði mikið seinnihluta síð-
asta árs og varstu lögð inn á Land-
spítalann í byrjun þessa árs og vor-
um við þá flutt suður.
Þegar við sáum þig á spítalanum
þá rukum við í fangið á þér, kysst-
um þig og föðmuðum. Þú tókst eftir
því að við vorum í flísjökkunum
sem þú gafst okkur í jólagjöf. Þrátt
fyrir veikindin ljómaðirðu af
ánægju.
Mömmu og pabba hlýnaði um
hjartaræturnar yfir að eiga svona
yndisleg börn. Ekkert er eins ynd-
islegt og þegar börnin manns gleðja
eldra fólkið.
Þökkum fyrir góðar samveru-
stundir. Kær kveðja.
Friðrik Eiður og Dagný Lind.
Elsku amma mín. Þér leið alltaf
betur þegar sólin skein og bjart var
úti, þannig trúi ég, elsku amma, að
sé hjá þér núna hlýtt og bjart og þú
laus við veikindin sem hrjáðu þig
síðustu mánuði.
Það verður erfitt að venjast því
að hafa þig ekki hérna hjá okkur.Í
huga mínum er söknuður.
Hvíl í friði. Guð geymi þig.
Þórhildur.
Elsku langamma. Nú ertu farin
til Guðs, við munum sakna þín.
Okkur langar að senda þér þessa
litlu kvöldbæn:
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt
hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
Helga Nína og Ása Björk.
Kæra mágkona, þá ert þú líka
farin yfir móðuna miklu, þú ert sú
síðasta af tíu systkinum sem kveður
þennan heim. Það er aðeins ár síð-
an þú fylgdir Sigga bróður þínum
til grafar og í maí síðastliðnum féll
hann Alli yngsti bróðir þinn frá. Í
bæði skiptin var það ég sem færði
þér þessa sorgarfrétt. Þegar Alli dó
varst þú sjálf orðin mikið veik. Við
Svanhvít fórum til þín á sjúkrahót-
elið við Rauðarárstíg. Þú sagðir
mér þá að þú hefðir vitað hvaða tíð-
indi við værum að færa þér um leið
og þú sást okkur. En alltaf sýndir
þú svo mikið æðruleysi.
Elsku Nína mín, allt frá því að ég
kom til Bíldudals í fyrsta skipti hef-
ur þú reynst mér sem besta systir.
Það var um páskana 1953 að Siggi
bauð mér með sér vestur, dönsku
stúlkunni, sem kunni bara örfá orð í
íslensku. Mér leið svo óskaplega vel
hjá þér, þú sýndir mér svo mikla
hlýju og skilning. 1961 fluttum við
Siggi með stelpurnar okkar vestur.
Við keyptum jörðina Otradal í Arn-
arfirði, þennan fallega stað þar sem
þið systkinin ólust upp ásamt fóst-
ursystur ykkar, sem enn lifir í hárri
elli. Ég man ennþá hvað það voru
mér mikil vonbrigði að þú varst þá
nýflutt frá Bíldudal til Tálknafjarð-
ar, en ég lærði fljótt að keyra yfir
Hálfdán til að heimsækja þig.
Kristinn maðurinn þinn var frá
Tálknafirði og þið keyptuð þar hús
sem heitir Laufás. Þú varst á besta
aldri þegar þú misstir eiginmann
þinn. En þú hefur staðið þig með
eindæmum vel. Eftir að Kristinn dó
fórst þú að vinna á pósthúsinu í
Tálknafirði. Seinna fluttir þú til
Reykjavíkur, keyptir þér íbúð þar
og starfaðir hjá Pósti og síma á R7.
Þrisvar sinnum flaugst þú til Tasm-
aníu að heimsækja yngsta son þinn,
hann Ægi og fjölskyldu hans. Það
þurfti án efa mikinn kjark og dugn-
að fyrir fullorðna konu að leggja í
svo langt og erfitt ferðalag. En þú
hafðir ekki mörg orð um það, þú
bara gerðir það.
Fyrir örfáum árum fluttir þú til
Akureyrar, þú festir kaup á lítilli
snoturri íbúð sem þú varst svo
ánægð með. Þar fyrir norðan búa
hin fjögur börnin þín sem vildu svo
gjarnan fá móður sína norður. Ég
mun sakna þess mikið að geta ekki
hringt til þín og látið þig ráða
drauma mína. Ég þakka þér sam-
fylgdina, hún var mér mikils virði.
Ég bið góðan guð að veita börn-
unum þínum styrk í þeirra miklu
sorg.
Þín mágkona,
Ingrid Guðmundsson.
Nú er hún Nína elskuleg föð-
ursystir mín látin, eftir stutt en erf-
itt stríð við illvígt lungnakrabba-
mein. Það er rétt ár síðan pabbi dó,
Alli bróðir þeirra lést í maí síðast-
liðnum og núna er Nína farin og
þar með er síðasti hlekkurinn í
systkinahópnum horfinn. Una Thor-
berg uppeldissystir þeirra er sú
eina sem lifir.
Nú er of seint að spyrja, nú verð-
ur spurningunum ósvarað að eilífu.
Minningarnar streyma fram í hug-
ann: þegar Nína bauð mér tíu ára
gamalli á heimili sitt í Tálknafirði
svo ég gæti notið sundkennslu þar.
Ég var ekki sú eina sem varð þess
aðnjótandi, heldur bauð hún mörg-
um systkinabörnum sínum til sín á
sumrin svo þau mættu sækja sund-
námskeið. Og þrátt fyrir að hún
ætti fimm börn sjálf virtist þetta
ekki vera neitt mál fyrir hana. Og
búrinu hennar Nínu gleymi ég
seint. Þar voru öll box ávallt stútfull
af fínum smákökum. Það var alltaf
mikil tilhlökkun að fara í heimsókn
til Nínu og fjölskyldu í Tálknafirði.
Þar biðu kræsingarnar eftir manni.
Aldrei kom ég svo í heimsókn með
börnin mín til hennar að ekki væru
dregnar fram gjafir handa þeim
öllum og borðin svignuðu undan
veitingunum eins og ævinlega,
ekkert var nógu gott fyrir okkur.
Fyrir einu og hálfu ári sótti Kjartan
námskeið í Háskólann á Akureyri.
Hann bjó þá hjá Nínu og hún
bakaði og eldaði og gerði allt svo
honum mætti líða sem best.
Nína var aðeins tæplega 48 ára
þegar hún missti eiginmann sinn,
Kristin. Aldrei hef ég heyrt hana
kvarta. Hún var nægjusöm og spar-
söm, fór vel með alla hluti og tók
öllu af miklu æðruleysi, og núna
síðast veikindum sínum. Í júní síð-
astliðnum fórum við mamma og
heimsóttum hana og Betu eina
helgi. Það var góð helgi sem gleym-
ist seint. Hún vissi innst inni að
tíminn hennar var að renna út. Hún
tók þá af mér loforð sem ég mun
reyna af fremsta megni að efna.
Ekki má gleyma hæfileikum
hennar að ráða drauma. Hún var
alltaf tilbúin að hlusta og gat alla
drauma ráðið. Ég á eftir að sakna
þess að geta ekki hringt í hana og
spjallað um heima og geima og
fengið í leiðinni ráðningu á einum
eða tveimur draumum. Hún hafði
mikinn áhuga á dulspeki og hún
trúði á líf eftir dauðann. Nú veit
hún öll svörin.
Nína var föður mínum afar kær
systir, móður minni elskuleg mág-
kona og okkur systkinunum ynd-
isleg föðursystir.
Takk fyrir allt, elsku Nína
frænka. Ég bið almættið að styrkja
börnin hennar fimm, Ásu, Betu,
Henný, Dabba og Ægi í sorg
þeirra.
Svanhvít Sigurðardóttir.
Við fráfall minnar kæru föður-
systur kemur margt upp í hugann
og margs er að minnast frá liðnum
árum. Þegar ég var barn, var ég
svo heppin að fá að búa hjá Nínu
þegar ég var send í sundkennslu til
Tálknafjarðar. Þó heimilið væri
mannmargt og húsið lítið þá var
alltaf pláss fyrir fleiri. Þá var mað-
ur nestaður fyrir daginn af Nínu og
það var vel úti látið og girnilegt
nesti. Ógleymanlegar eru líka heim-
sóknir Nínu og fjölskyldu í Otradal-
inn. Á hverju ári komu þau til þess
að fara í berjamó og ég man enn þá
gleðina í hjarta mínu þegar ég sá
bílinn þeirra birtast á Litla Nesinu.
Það var heldur ekki minna ævintýri
að fara í heimsókn í Tálknafjörðinn
og fá að gæða sér á kræsingunum
hennar Nínu. Pabbi og Nína voru
alla tíð mjög náin og þess vegna
hefur samband mitt við hana alltaf
verið það líka. Nína var alveg sér-
lega draumspök kona og ég og fleiri
leituðum oft draumráðninga hjá
henni.
Nína var ákaflega vel gerð mann-
eskja í alla staði og áreiðanleg, ljóð-
elsk og hagyrðingur góður.
Ættrækin var hún líka með ein-
dæmum og mundi alla afmælisdaga
og vildi allt fyrir sitt fólk gera og
ósjaldan hefur hún laumað peningi í
lófa á yngri kynslóðinni.
Eftir að Nína fluttist til Akureyr-
ar fyrir nokkrum árum hittumst við
sjaldnar en vorum alltaf í reglulegu
símasambandi. Ég á eftir að sakna
þess mikið.
Nína er sú síðasta af tíu systk-
inum sem kveður. Nú er Una fóst-
ursystir þeirra sú eina sem lifir öll
sín fóstursystkini.
Börnunum hennar, þeim Ásu,
Betu, Henný, Davíð og Ægi og fjöl-
skyldum þeirra sendi ég mínar
bestu samúðarkveðjur
Takk fyrir samfylgdina. Blessuð
sé minning þín, elsku Nína.
Elsa Nína.
Elsku Nína mín, núna ertu farin
frá okkur og þjáningum þínum er
lokið. Afi hefur komið og tekið á
móti þér ásamt hinum systkinum
ykkar. Það er sárt að þurfa kveðja
þig því þú varst ein af mínum uppá-
haldsfrænkum. Þegar ég var yngri
fannst mér þú líka vera amma mín
og kallaði ég þig það stundum.
Það er ótrúlega mikil viska sem
hverfur með þér, líkt og þegar afi
dó. Það verður erfitt að sætta sig
við það að geta ekki hringt í Nínu
frænku og fengið draumaráðningar,
því það kunni hún vel. Við sáumst
því miður ekki mikið síðustu árin
því þú varst þá búsett á Akureyri.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til barna þinna og barnabarna.
Þín
Sunna María.
NÍNA KRISTBJÖRG
GUÐMUNDSDÓTTIR