Tíminn - 04.10.1970, Blaðsíða 7

SUNNUDAGUR 4. október 1970 TIMINN 7
Útgefandi: FRAMSÓKNARFLOKKURINN
Framkvsemdastjóri: Kristján Benediiktsson. Ritstjórar: Þórarinn
Þórarinsson (áb), Andrés Kristjánsson, Jón Helgason og Tómas
Kairtsson. Auglýsingastjóri: Steingrimur Gislasoa. Riitstjórnar-
sikrifstofur i Edduhúsinu, símar 18300 —18306. Skrifstofur
Bankastræti 7 — Afgreiðslusími 12323. Auglýsingasiml 19523.
Aðrar skrifstofur sími 18300. Áskriftargjald kr. 165,00 á mánuði,
innamilands — í lausasölu kr. 10,00 eint. Prentsm. Edda hf.
Jákvæð stjórnmála-
barátta
Á öðrum stað hér í blaðinu er birt yfirlit um nokkrar
tHlögur og frumvörp um skólamál, er Framsóknarmenn
fíuttu á Alþingi á árunum 1962—66. Tillögur þessar og
firumvörp fjölluðu um heildarendurskoðun allrar skóla-
IÖggjafarinnar, um eflingu Háskólans á næstu tuttugu ár-
um, um eflingu menntaskólanna, um nýja héraðsskóla,
nm námslán og sérstaka greiðslu á skóladvalarkostnaði
unglinga, sem þurfa að dveljast utan heimfla sinna.
Það mátti heita sameiginlegt um allar þessar tillögur,
að þeim var mjög þunglega tekið af stjómarflokkun-
um. Þær vom ýmist stimplaðar sem óþarfar eða sem
yfírboð. Stjómarblöðin sögðu, að þær væm gott dæmi
um hið neikvæða nöldur stjórnarandstöðunnar.
Meira en hálfur áratugur er nú liðinn síðan þessar til-
lögur vom fyrst fluttar og því er fengin allgóð rejmsla
á hvort þær hafi verið réttmætar og nauðsynlegar
eða ekki. Sú reynsla er öll á eina leið. Skólamálin
stefna nú í vaxandi öngþveiti vegna skorts á undirbún-
ingi, rannsóknum og aðgerðum. Ástandið í þessum efn-
um myndi tvímælalaust vera miklu betra, ef þessum
málum hefði verið sinnt 1 tíma, eins og Framsóknar-
menm lögðu til. Skást er nú ástandið á þeim sviðum,
þar sem endurtekinn tillöguflutningur Framsóknarmanna
hefur að lokum vakið menntamálaráðherra og stjórnar-
liðið til nokkurra aðgerða. Þannig hefur þegar náðst nokk-
ur árangur af haráttu Framsóknarmanna, en þó miklu
minnl en orðið hefði, ef að öllu leyti hefði verið farið
eftir tillögum þeirra.
Þessi barátta Framsóknarmanna er hins vegar gott
dæmi um, hvernig jákvæð stjómarandstaða starfar. Hún
bendir á það, sem gera þarf, og reynir að beita sér fyrir
því, aS það verði gert í fyrstu er þessu umbótastarfi oft
mætt með hrópum um, að það sé annaðhvort óþarft eða
um hrein yfirboð sé að ræða. Núverandi menntamálaráð-
herra hefur t.d. verið óspar á slík hróp. En með því að
fylgja málunum eftir, flytja þau þing eftir þing og
halda uppi umræðum um þau í blöðum og á mannfund-
mn, tekst jákvæðri stjómarandstöðu smátt og smátt að
þoka þeim áleiðis og sigra tregðu og athafnaleysi áhuga-
lítilla stjómarherra. Þess vegna viðurkenna allir nú, að
skólamálatillögurnar, sem Framsóknarmenn fluttu fyrir
5—8 árum, hafi verið nauðsynlegar og gagnlegar, þótt
annað hljóð væri í strokknum hjá stjórnarherrunum á
þeim tíma.
Þetfía sýnir að jákvæð stjórnarandstaða, eins og Fram-
sóknarflokkurinn hefur haldið uppi, gegnir mikilvægu
hlutverki og getur komið mörgu til vegar, þótt hægar
gangi en þyrfti að vera, ef ekki væri glímt við kyrrstæð
og dáðlítil stjórnvöld.
Blrgir og Ólafur
Það er almannarómur, að hagfræðingarnir tveir, Birgir
Kjaran og Ólafur Björnsson, sem féllu 1 prófkjörinu hjá
Sjálfsteeðisflokknum í Reykjavík, hafa meira goldið þar
annarra en sjálfra sín. Vegna menntunar sinnar hafa
þeir réttilega og ranglega verið bendlaðir við efnahags-
stefnu. þeirra Gylfa Þ. Gíslasonar og Jóhannesar Nordals.
Slíkt ea: engum til álitsauka og af því hafa þeir Birgir
og Ólafur sopið seyðið, svo að eftirminnilegt er. Þ.Þ.
IITSTJÓRNARGREIN ÚR NEW YORKTIMESr
Starfið, sem unnið hefur verið,
skiptir meira máli en dauðinn
Orð konungsins, sem skipar eitt valtasta hásæti heims

MJÖG hefur verið róstu-
samt á undangengum árum í
löndunum fyrir botni Miðjarð-
arhafsins og hefur hinn ungi
bonungur í Jórdaniu, Hussein
ibn Talal el-Hashim, öðlast
frægð fyrir snilli sína i að varð
veita líf og limi á bví háska-
skeiði.
Konungurinn hefur sloppið
heill á húfi frá stjórnarbylt-
ingum, fjárhagskreppu, styrj-
öldum og morðtilraunum. Lít-
ill efi er þó á því, að erjur,
sem nú standa yfir í hinu
róstusama ríki hans, eru hon-
um og valdaferli hans hættu-
iegri en ailt annað, sem yfir
hefur dunið þau átján ár, sem
hann hefur setið að völdum.
Hussein tók við völdum 17
ára að aldri árið 1952, átta
mánuðum eftir að konungur-
inn, afí hans, var myrtur. Marg
ir töldu hann kærulausan ung-
ling, sem væri alls ekki hæf-
ur til að fást við hinar marg-
slungnu stjórnmálaflæfciur í
löndunum fyrir botni Miðjarð-
arhafsins. Hann var — og er
enn — alldjarfur, ef ekfci kæru
laus, en hefur eigi að síður
reynzt kænn og vinsæll vald-
hafi í einu af völtustu hásæt-
um heirns.
KONUNGURINN hefur að
undanförnu reynt að koma á
úrslitaátökum við Palestínu-
sfcæruliðana. Hafa þau átök
minnt nokkuð á snarræði hans ■
1957, þegar hann kvað niður
byltingu, sem Egyptar höfðu
undirbúið og forsætisráðherr-
ann hafði forustu um. Þá naut
hann aðstoðar drottinholira
Beduina, — af þaki brynvar-
innar bifreiðar.
Þetta voru alvarlegir hásfca-
tímar, en ofbeldi og slægð hef-
ur ærið oft verið beitt síðan
að Hussein kom tii valda. Þeir
fáu konungar, sem enn sitja í
hásæti. hafa við fátt annað að
glirna en athafnaieysi og leið-
indi. En um Hussein gegnir
alit öðru máli. Hann hefur tíð-
ast verið önnum kafinn að
víkja sér undan byssukúium
árásarmanna.
BYSSUKÚLA olli bví óbeint
að hann tók við völdum.
Hinn 20. júlí 1951 gekk hann
með afa sínum, Abdullah
fyrsta konungi í Jórdaníu, til
fcvöldbæna í Ai Afcsa mosk-
unni í Jerúsialem. Þegar þeir
komu út úr moskunni og
gengu niður þrepin, steig öfga
maður frá Palestínu fram úr
mannþrönginni á götunni og
skaut gamla konunginn til
bana.
Varðmanni einum tófcst að
ráða niðurlögum árásarmanns-
ins, en þó ekki fyrr en honum
um hafði tekizt að beina byssu
sinni að Hussein prinsi, sem
þá var ekki fullra sextán ára
að aldri. Kúlan endurkastað-
ist af heiðurspeningi, sem næld
ur var á einkennisbúning
prinsins, og oili engum skaða.
Talal faðir Husseins tók við
völdum að Abdullah látnum,
en var síðar dæmdur vanheill
á geðsmunum og sviptur völd-
um. Ríkisráð fór með völd unz
HUSSEIN
Hussein hafði aldur til að taka
við þeim. Hann kom heim
frá herforingjaskó'lanum í
Sandhurst í Englandi í
maí 1953, átján ára að aldri.
Þá sór hann embættiseiðinn f
viðurvist 100 þúsund þegna og
fimm þúsund liðsmanna úr Ar-
abahersveit Jórdaníuhers, sem
Bretar höfðu æft.
FLÓTTAMENNIRNIR frá
Palestinu voru hraktir frá
heimalandi sínu. þegar fsrael
var stofnað árið 1948 og hrakt-
ir yfir Jórdan á nýjan leik ár-
ið 1967. Þeir hafa valdið Jórd-
aníu og Hussein mestum erfið-
leikum. Flóttamennirnir frá
Palestínu eru heimilislausir og
atvinnulausir, en eigi að síður
menntaðri og gáfaðri en Bedu-
inarnir, sem eru gestgjafar
þeirra í orði fcveðnu. Pale-
stínu-Arabarnir hafa ekki lát-
ið sér nægja að virða stjórn
Husseins að engu árum sam-
an, heldur reynt beinlínis að
koma henni frá völdum og af-
má hann.
Hussein hefur aftur á móti
reynt að skáka Palestínu-Ar-
öbum gegn ísraelsmönnum og
Egyptum gegn íi'aq-búum —
og Austur-veldunum gegn Vest
ur-veldunum, þegar kostur hef
ur gefizt. Hann er að vissu
leyti staddur á mótum tveggja
heima, eins og glöggur maður
hefur komizt að orði, og í vit-
und hans sjálfs fara fram að
veruiegu leyti sömu átökin og
mestum vandræðum valda í
löndunum fyrir botni Miðjarð-
arhafsins.
HUSSEIN fæddist í Amman
14. nóvember 1935. Hann gekk
í brezkan skóla þar í borg,
stundaði síðan nám við Viot-
oríu-skólann í Egyptalandi og
Harrow og Sandhurst í Eng-
landi.
Tómstundagaman Husseins í
Bretlandi var ákaflega kostn-
aðarsamt eða kappakstur, út-
reiðar og flug. Vegna þess og
hins gríðarlega skrauts ein-
kennisbúnings, sem hann gekk
í, gekk hann undir viðurnefn-
inu „Brazen“. Hussein hefur
enn ánægju af hnefaleikum,
skíðaferðum, köfun og að
fljúga orrustuþotu sinni.
Hann er „Arabi fra hvirfli til
ilja“, eins og einn höfundur
hefur komizt að orði. fimm fet
og fjórir þumlungar að hæð,
dökkhærður með lítið yfir-
skegg og brosir breitt, — en
málfarið, framfcoman. skemmt
anirnar og eiginkonan er alit
frá Bretlandi.
ÞEGAR Hussein var nítján
ára gekk hann að eiga fjar-
skylda frænku sína. Sherifa
Dina Abdel Hamid, sem var
útskrifuð frá háskólanum í
Cambridge og sjö árum eldri
Framhaid á bls. 11.