Morgunblaðið - 02.12.2005, Page 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 2005 41
MINNINGAR
✝ Ásrún Magnús-dóttir fæddist í
Reykjavík 23. des-
ember 1934. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
á Selfossi 26. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Aðalbjörg
Haraldsdóttir, f. 22.
apríl 1899, d. 21.
ágúst 1992, og
Magnús Böðvars-
son, f. 18. júní 1902,
d. 12. nóvember
1971, bændur í Miðdal í Laug-
ardal. Bróðir Ásrúnar er Böðvar
Magnússon, f. 9. mars 1940,
kvæntur Sigrúnu Guðmundsdótt-
ur, f. 23. september 1942. Börn
þeirra eru Magnús og Ingibjörg.
Eiginmaður Ásrúnar er Skúli
Guðjónsson, f. 26. febrúar 1929.
Foreldrar hans voru Guðjón
Gíslason, f. 16. nóvember 1888, d.
26. júlí 1978, og Skúla Þórarins-
dóttir, f. 7. maí 1891, d. 29. júlí
1980, bændur í Kolsholti í Vill-
ingaholtshreppi. Ásrún og Skúli
bjuggu í 18 ár í Lyngheiði 2 á
Selfossi og síðan 1976 hafa þau
átt heima í Dælengi 1 á Selfossi.
Börn þeirra eru: 1) Magnús, f. 19.
október 1962, kvæntur Sigríði
Sigurjónsdóttur, f. 8. apríl 1965,
dætur þeirra eru: a) Ásrún, f. 28.
maí 1990, og b) Magnea, f. 30.
mars 1993. 2) Kol-
brún, f. 18. mars
1964, gift Sigur-
bergi Brynjólfssyni,
f. 9. mars 1964,
börn þeirra eru: a)
Skúli, f. 30. júní
1986, unnusta Ásdís
Bjarnfinnsdóttir, f.
15. maí 1985, b)
Hjörleifur, f. 3. apr-
íl 1991, c) Aðal-
björg Ýr, f. 20. apr-
íl 1996. 3) Aðal-
björg, f. 4. apríl
1971, gift Bárði
Árnasyni, f. 17. maí 1965, synir
þeirra eru: a) Árni, f. 2. febrúar
2002, og b) Skúli, f. 29. desember
2003.
Ásrún ólst upp í Miðdal í Laug-
ardal og gekk í barna- og héraðs-
skóla á Laugarvatni. Eftir að þau
Skúli hófu búskap á Selfossi vann
hún ýmis störf þar. Hún var dag-
mamma í mörg ár, vann við ræst-
ingar í Búnaðarbanka Íslands á
Selfossi og síðast var hún starfs-
túlka í eldhúsi Sjúkrahúss Suður-
lands þar til hún varð að láta af
störfum vegna sjúkdóms síns. Þá
var Ásrún virk félagskona í
Kvenfélagi Selfoss og söng með
kór eldri borgara á Selfossi,
Hörpukórnum.
Útför Ásrúnar verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Nú hefur hún amma mín kvatt
þennan heim. Ég á margar góðar
minningar um hana ömmu og mig
langar að minnast hennar í nokkrum
orðum þó að allar góðu minningarnar
gætu hæglega fyllt heila bók og gott
betur.
Það var mjög sárt að sjá þig svona
veika síðustu vikurnar. Þó að ég vissi
að þér gæti ekki batnað, þá hélt ég
alltaf í vonina um að fá að hafa þig
lengur hjá mér. Ég var svo heppin að
fá að vera mikið með þér, amma mín,
þú bjóst nálægt okkur og það var frá-
bært að geta komið við hjá ömmu og
afa í Dæló á leiðinni heim úr skól-
anum. T.d. til að þess að spila eða
bara til þess að spjalla, þú gafst þér
alltaf tíma til að tala við mig alveg
sama hvenær ég kom. Það var líka
alltaf til eitthvað í svangan maga hjá
þér.
Manstu þegar við fórum á Laug-
arvatn í bústaðinn, ég, þú og Lölli?
Ég mun aldrei gleyma þeirri ferð.
Við gerðum ýmislegt saman þar, t.d.
fórum við í gufu og í sund, kíktum á
kirkjuna í Miðdal þar sem þú ólst
upp og margt fleira. Manstu líka
þegar við fórum til Reykjavíkur og
þú varst að kaupa sykurkar og
mjólkurkönnu í matarstellið þitt, og
ég þurfti náttúrlega að slengja þessu
öllu saman í gólfið. Þú varðst ekki
vitund reið, heldur bara hlóst að
aulaganginum í mér, en sem betur
fer þá brotnaði ekkert.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Ég kveð þig nú, elsku amma mín.
Takk fyrir allt og allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman.
Þín
Ásrún.
Það er komið að kveðjustund og
mig langar að minnast frænku minn-
ar, Ásrúnar Magnúsdóttur, með ör-
fáum orðum. Sumt fólk sem maður
kynnist á lífsleiðinni hefur maður
alltaf þekkt en aðrir koma og fara.
Ásrúnu þekkti ég frá blautu barns-
beini og leit alltaf á sem trausta og
góða vinkonu. Þótt aldursmunurinn
væri níu ár virtist það ekki skipta
máli þegar ég var krakki og hún ung
kona og svo hvarf þessi aldursmunur
seinna á lífsleiðinni.
Ég á fallegan útsaumaðan kaffi-
dúk sem var verkefni mitt í handa-
vinnu í Héraðsskólanum á Laugar-
vatni fyrir margt löngu. Ég held
mikið upp á þennan dúk. Ekki vegna
hannyrða minna heldur vegna þess
að á honum eru fallegar rauðar og
bleikar rósir saumaðar með mis-
löngu spori. Þessar rósir saumaði
Ásrún af mikilli list og reyndi af
stakri þolinmæði að kenna mér í leið-
inni en án árangurs. Ég dáist alltaf
að þessum rósum þegar ég tek dúk-
inn upp á jólunum og öðrum hátíðum
og hugsa til Ásrúnar. Hún var mikil
listakona þegar kom að hannyrðum
eins og heimili hennar og Skúla ber
vitni um.
Ásrún barðist við erfiðan sjúkdóm
í mörg ár og stundum bar hún sigur
úr býtum um stund. Hún var hetja
sem tók mótlætinu af æðruleysi.
Stundum var hún reið út í þennan
sjúkdóm sem ættin okkar hefur
fengið að kynnast svo rækilega en
alltaf var stutt í gleðina, brosið og
gamansemina. Þau Skúli voru sam-
hent um að njóta alls þess góða sem
lífið bauð upp á og þau var alltaf gott
heim að sækja.
Ég þakka Ásrúnu fyrir vináttuna
og allar minningarnar og votta
Skúla, börnum þeirra og öðrum að-
standendum innilega samúð okkar
hjónanna.
Bergljót Magnadóttir.
Ásrún frænka mín og vinkona frá
barnæsku barðist hetjulega og af
æðruleysi við illvígan sjúkdóm í
mörg ár en hélt þó ætíð sinni ein-
stöku glaðværð og virðuleika.
Fyrstu æviár okkar áttum við
heima á sama bæ í Laugardalnum en
síðan á samliggjandi bæjum í miðjum
dal.
Á æskuárunum lékum við okkur
oft saman. Minnisstæðir eru m.a.
leikir í fögru gili milli bæjanna. For-
eldrar Ásrúnar, Aðalbjörg og Magn-
ús, voru fjölfróð og skemmtileg og
naut ég þess oft, allt frá barnæsku. Á
barnaskólaárunum bjuggum við Ás-
rún hjá afa og ömmu á Laugarvatni.
Að vera á svo gestkvæmu heimili var
mikil reynsla og lærdómur. Og ósköp
leið okkur vel. Síðan tóku Héraðs-
skólaárin við en að þeim loknum
skildu leiðir okkar, þótt við höfum oft
spjallað og hist gegnum árin. Ég
þakka góða samfylgd öll þessi ár.
Heimili Ásrúnar og Skúla var hlý-
legt og gestrisni þeirra einstök,
ávallt tekið vel á móti gestum með
glaðværð og góðum veitingum.
Kæru Skúli, Magnús, Kolbrún,
Aðalbjörg og fjölskyldur. Missir ykk-
ar er mikill en minningar um góða
konu lifa. Innilegar samúðarkveðjur.
Ingunn Valtýsdóttir.
Margar af mínum fyrstu bernsku-
minningum eru tengdar Ásrúnu og
Skúla. Ég man mig þriggja ára í
pössun hjá þeim þegar bróðir minn
fæddist – Ásrún að punta mig áður
en við fórum saman á jólaball. – Ás-
rún að lesa fyrir mig „Blómakörf-
una“ sem var svo sorgleg að ég var
orðin grenjandi undir borði, en samt
svo spennandi að hún mátti alls ekki
hætta. Ég man þegar þau fluttu á
efri hæðina á Lyngheiðinni og einnig
þegar börnin fæddust.
Þegar Magnús var skírður beið ég
tilbúin fyrir aftan Ásrúnu með dúkk-
una mína til að fá hana skírða líka.
Mér fannst ég vera sjálfkjörin
barnapía hjá þeim og varð hálfmóðg-
uð þegar önnur eldri var ráðin. En
þegar ég var níu ára fékk ég starfið
og gegndi því í þrjú sumur.
Ásrún var alltaf eina viku á sumrin
með börnin á Laugarvatni og þá fór
ég með. Þetta voru ævintýraferðir og
tilhlökkunin eins og verið væri að
fara til útlanda.
Ég man líka hvað það var gaman
þegar Aðalbjörg og Magnús, foreldr-
ar Ásrúnar, voru á ferð.
Ásrún var heimavinnandi meðan
krakkarnir voru litlir. Hún var mjög
myndarleg í öllum verkum sínum og
allt vann hún heima, bæði saumaði
og prjónaði á krakkana. Við nutum
þess líka í jólagjöfunum frá henni,
gaman var að fá útsaumuð dúkku-
rúmföt eða kerrupoka.
Ásrún var mikið jólabarn og byrj-
uðu jólin hjá henni á Þorláksmessu,
því þá var afmælisdagurinn hennar.
Og oft endaði jólaundirbúningurinn í
afmæliskaffi hjá henni á Þorláks-
messukvöld. Á síðasta ári hélt hún
upp á 70 ára afmælið sitt.
Mig langar að kveðja Ásrúnu með
fallega ljóðinu hans Stefáns Hann-
essonar:
Ef ég verð á undan þér
inn í friðarbláinn,
horfðu ekki á eftir mér
ofan í moldarnáinn.
Andinn lifir. Efnið fer
eins og bliknuð stráin.
En þroskavorið eilíft er.
Aldrei verð ég dáinn.
Ég sendi Skúla frænda mínum,
Magnúsi, Kolbrúnu, Aðalbjörgu og
fjölskyldum þeirra innilegar samúð-
arkveðjur.
Blessuð sé minning Ásrúnar
Magnúsdóttur.
Kristín Gísladóttir.
Traust og vinátta eru mér efst í
huga þegar ég lít til þeirra fjörutíu
og fimm ára sem ég hef þekkt Ás-
rúnu Magnúsdóttur.
Kynni okkar hófust þegar ég ung-
lingsstúlka kom á heimili þeirra
hjóna Ásrúnar og Skúla að Lyng-
heiði 2 á Selfossi, þar sem kærasti
minn, systursonur Skúla, bjó. Ásrún
og Skúli tóku mér ákaflega vel, ekki
með fagurgala eða fagnaðarlátum,
enda ekki þeirra háttur. Þau tóku
mér eðlilega og eins og ég var, áreið-
anlega svolítið barnaleg en mér leið
vel í návist þeirra.
Ég fluttist til Selfoss þegar við eig-
inmaður minn stofnuðum heimili.
Alltaf átti ég skjól hjá Ásrúnu. Það
var stutt á milli okkar og ég heim-
sótti hana oft daglega fyrstu árin og
alltaf gaf hún mér tíma. Það þróaðist
með okkur vinskapur þó að hún væri
tíu árum eldri. Hún kenndi mér svo
margt og var alltaf tilbúin að hjálpa
mér. Hún leiðbeindi mér með prjóna-
skap, ráðlagði mér hvaða garn ég
ætti að kaupa og kenndi mér að
hekla. Hún leiðbeindi mér hvernig ég
ætti að setja snið á efni og hjálpaði
mér með saumaskap. Þegar ég
keypti prjónavél leiðbeindi Ásrún
mér í marga daga, eða þangað til ég
var búin að ná tækninni. Hún var
mikil hagleikskona og myndarleg
húsmóðir og jafnframt alltaf tilbúin
að hjálpa og liðsinna og miðla af
reynslu sinni, hvenær sem var. Ég
man aldrei eftir því að hún segðist
ekki hafa tíma.
Í rúm fjörutíu ár óslitið höfum við
bakað saman ákveðnar tegundir af
smákökum fyrir jólin, síðast fyrir jól-
in 2004. Jólakökustundirnar voru
fyrir löngu orðnar nokkuð heilagar
fyrir okkur Ásrúnu og okkur þótti
best og skemmtilegast að vera tvær
einar við baksturinn.
Árið 1979 hafði ég lokið námi við
framhaldsskóla á Selfossi. Um
áframhald fannst mér ekki að ræða
fyrir mig að svo stöddu þar sem ég
var með hálfs árs gamalt barn og
þurfti að fara til Reykjavíkur í frek-
ara nám. Þegar Ásrún frétti þetta
bauð hún mér að passa stúlkuna
mína. „Auðvitað heldur þú áfram, ég
skal passa hana Eyju Líf. Mig munar
ekkert um það, ég er hvort sem er
heima.“ Þetta lýsti henni svo vel en
þetta var ekki í eina skiptið sem
börnin mín áttu athvarf hjá Ásrúnu
þegar ég þurfti að sinna einhverjum
erindum.
Núna eru bara minningarnar eftir
en þær eru svo sannarlega góðar um
trausta og góða vinkonu sem munu
lifa áfram í huga mínum.
Síðustu mánuðina var nokkuð ljóst
hvert stefndi með heilsu Ásrúnar.
Hennar vegna er ég glöð að þraut
hennar er á enda en ég mun sakna
hennar mjög mikið en jafnframt
þakklát fyrir að hafa kynnst henni.
Við hjónin vottum Skúla, börnum
þeirra, Magnúsi, Kolbrúnu og Aðal-
björgu og þeirra fjölskyldum okkar
innilegustu samúð.
Valgerður.
Þegar við í dag kveðjum hinstu
kveðju kæra vinkonu, þá er margs að
minnast. Minningar um margar og
skemmtilegar samverustundir lið-
inna ára. Hún var hrókur alls fagn-
aðar í saumaklúbbnum okkar, það
var sannarlega oft glatt á hjalla.
Ásrún var mjög flink í höndunum
og kunni allt að gera en mest gerði
hún af því að sauma, hekla og prjóna.
Hún var trygglynd vinum sínum eins
og hennar stóri vinahópur sýnir enda
var hún bæði gestrisin og gjafmild.
Ásrún mundi alla afmælisdaga vina
sinna og var alltaf að gefa eitthvað
fallegt. Sjálf átti hún afmæli á Þor-
láksmessu og skapaðist sú hefð að
vinafólk hennar hópaðist til hennar í
afmæliskaffi þegar jólainnkaupunum
var lokið.
Hún hafði sterka réttlætiskennd
og sagði sína meiningu umbúðalaust
og mátti ekkert aumt sjá. Ásrún var
lánsöm í lífinu, átti góðan mann og
þrjú mannvænleg börn, sem öllum
hefur vegnað vel í lífinu og eiga góðar
fjölskyldur.
Það var þungbært fyrir hana og
fjölskylduna alla þegar veikindin
tóku sig upp aftur, en hún tókst á við
erfiðan sjúkdóm af hugarró og æðru-
leysi og fjölskyldan öll studdi hana
einstaklega vel. Allt var reynt sem
hægt var og að láta bjartsýni og von-
ina ríkja, en hennar tími var kominn
og vissulega finnst okkur það of
fljótt.
Við lútum höfði í bljúgri bæn,
þökkum henni fyrir allt og biðjum
henni Guðs blessunar.
Skúla og fjölskyldunni allri send-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Ásta, Fríða og Inga.
Núna í aðdraganda jólanna, þegar
svartasta skammdegið leggst að
verður myrkrið ógnþrungið um sinn
hér á Selfossi, þegar óvenjumargir
samferðamenn hverfa á braut yfir
móðuna miklu.
Ásrún Magnúsdóttir er ein þeirra,
mikil vinkona konunnar minnar og
söngvinur okkar beggja til margra
ára í Hörpukórnum, kór eldri borg-
ara á Selfossi.
Ásrún var nærri sjötíu og eins árs
þegar hún lést eftir erfitt veikinda-
stríð í langan tíma.
Við leiðarlok viljum við hjónin með
nokkrum orðum minnast þessarar
hógværu og yndislegu konu, sem
með nærveru sinni og ljúfri lund
eignaðist marga góða vini í hópi
vandalausra samferðamanna, auk
þess að vera fjölskyldunni allt sem
góða húsmóður getur prýtt.
Æðruleysi og óvenjulegt þrek
sýndi hún líka í erfiðum veikindum.
Ég vil sem formaður Hörpukórs-
ins fyrir hönd okkar kórfélaga minn-
ast margra ánægjustunda með Ás-
rúnu í leik og starfi. Á þeim vettvangi
gaf hún líka mikið af sér og tók virk-
an þátt í okkar starfi meðan stætt
var.
Eiginkona mín hefur misst trausta
og góða vinkonu, hún naut þess
hverja stund að heimsækja Ásrúnu
og ræða við hana. Oftar en ekki end-
aði góður göngutúr einkum nú hin
síðari ár, á að líta inn til Ásrúnar.
Ekki veit ég gjörla hvert umræðu-
efnið hefur verið, en ekki þykir mér
ótrúlegt að þær hafi kannski stutt
hvor aðra í aðsteðjandi veikindum
sem enginn fær umflúið, en þá eru
góðir og traustir vinir meira en gulls
ígildi.
Ásrún, vinkona okkar, var eins og
aðrir niðjar hinnar öflugu Laugar-
vatnsættar ómetanlegur samferða-
maður í félagsstarfi, en faðir hennar
var Magnús Böðvarsson, fyrrum
bóndi og hreppstjóri í Miðdal í Laug-
ardal, sonur hjónanna Böðvars
Magnússonar og Ingunnar Eyjólfs-
dóttur, sem bjuggu á Laugarvatni.
Eftirlifandi eiginmaður Ásrúnar
er Skúli Guðjónsson, fyrrum sveit-
ungi okkar Hildar, frá Kolsholti í
Villingaholtshreppi.
Við Hildur, sem og söngstjóri og
söngfélagar Hörpukórsins, sendum
Skúla, börnum þeirra hjóna, tengda-
börnum og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur við fráfall
Ásrúnar. Minningin um hana lifir og
er skínandi björt, nú birtir líka á ný í
bænum okkar með sífellt auknum
fjölda jólaljósa á aðventunni allt til
jóla og innan tíðar með hækkandi sól.
Hafsteinn Þorvaldsson.
ÁSRÚN
MAGNÚSDÓTTIR
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
hlýhug og vináttu við andlát og útför sambýlis-
manns míns, föður okkar og sonar,
SVEINS JÓHANNS FRIÐRIKSSONAR,
Hafnarstræti 9,
Akureyri.
Björk Þorgrímsdóttir,
Salvar, Helgi Rúnar
og Jón Heiðar Sveinssynir,
Guðrún Þorsteinsdóttir.
Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
JÓNU BJARNADÓTTUR.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki öldrunar-
deildar FSÍ.
Bjarni L. Gestsson, Ágústa Benediktsdóttir,
Sævar Kr. Gestsson, Ragna Arnaldsdóttir,
ömmubörn og langömmubörn.