Morgunblaðið - 02.12.2005, Page 44

44 FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hálfdán V. Ein-arsson fæddist á
Hafranesi við Reyð-
arfjörð 31. maí 1917.
Hann lést á Land-
spítala Landakoti
26. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Einar
Sveinn Friðriksson
bóndi, f. 31. maí
1878, d. 28. júlí 1953,
og Guðrún Vilborg
Hálfdánardóttir
húsmóðir, f. 26. júlí
1880, d. 30. júlí 1963.
Systkini Hálfdáns voru Anna, Jó-
hanna, Friðrik, Egill, Þóra, Skúli
og Lára en þau eru öll látin.
Hálfdán kvæntist 26. júní 1942
Ingibjörgu Erlendsdóttur verslun-
armanni, f. 17. október 1919. For-
eldrar hennar voru Erlendur Þor-
valdsson bóndi, f. 4. nóv. 1890, d.
11. maí 1924, og Stefanía Guð-
mundsdóttir ljósmóðir, f. 20. apríl
1895, d. 3. feb. 1973. Börn Hálf-
dáns og Ingibjargar eru: 1) Er-
lendur, f. 16. okt. 1942, kvæntur
Elínborgu Karlsdóttur. Dætur
þeirra eru Ingibjörg, Halldóra og
Hrafnhildur Ýr. Sonur Erlends er
Halldór Arnar, móðir hans er Ing-
unn Halldórsdóttir. 2) Kjartan, f.
23. mars 1946, kvæntur Hrefnu
Friðgeirsdóttur. Börn þeirra eru
Sigurður Þór, Ingibjörg og Kjart-
an Hrafn. 3) Hilmar
Þór, f. 29. des. 1947,
d. 22. des. 1993,
kvæntur Elínu
Sverrisdóttur. Synir
þeirra eru Sverrir
Þór, Hálfdán Þór,
Hilmar Þór, Halldór
Þór og Erlendur
Þór. 4) Guðrún Vil-
borg, f. 10. des.
1952, gift Sigurjóni
Pétri Johnssyni.
Börn þeirra eru
Stefanía Inga og
John Kristinn. 5)
Einar Sveinn, f. 13. mars 1954,
kvæntur Regínu Grétu Pálsdóttur.
Börn þeirra eru Susie Rut, Diljá
Mist, Páll Fannar og Sindri Snær.
Langafabörnin eru 17.
Hálfdán gekk í Reykholtsskóla
og lauk prófi frá Samvinnuskólan-
um árið 1940. Hann hóf störf hjá
Tollstjóraembættinu árið 1942 og
var fastur starfsmaður til sjötugs,
eða til ársins 1987. Hann vann síð-
an áfram hjá embættinu til ársins
1992 og er meðal þeirra starfs-
manna sem unnið hafa hvað lengst
hjá embættinu. Hálfdán var virkur
í starfi Sjálfstæðisflokksins árum
saman og sat meðal annars í full-
trúaráði flokksins.
Útför Hálfdáns verður gerð frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Með nokkrum fátæklegum orðum
langar mig að kveðja afa minn, Hálf-
dán V. Einarsson, sem lést á Landa-
koti síðastliðinn laugardag. Mestan
sinn starfsaldur starfaði afi sem toll-
vörður hjá Tollstjóraembættinu, eða
í 50 ár. Margar skemmtilegar sögur
hefur hann sagt mér af starfi sínu
þar, en ég held að ég geti fullyrt að afi
sinnti sínu starfi af áhuga, mikilli ná-
kvæmni og samviskusemi.
Afi var fæddur undir merkjum tví-
burans, en oft er sagt í gríni að fólk
sem fæðist undir þessu merki geymi
tvo persónuleika innra með sér.
Þannig fannst mér oft vera með afa.
Hann var að mörgu leyti einfari, sem
naut sín vel við lestur góðra bóka. Á
hinn bóginn var hann félagsvera, sem
naut sín í góðum félagsskap. Hann
var með eindæmum fróðleiksfús, en
það eru ekki margir á níræðisaldri
sem sitja við það að rifja upp enska
tungu. Þetta gerði hann þrátt fyrir að
sjónin væri orðin það slæm að hann
þyrfti stækkunargler til að sjá smáan
texta. Afi fór oft með ljóð fyrir mig,
en hann kunni fjöldann allan af ljóð-
um eftir okkar helstu snillinga eins
og Davíð Stefánsson, Stein Steinarr
og Einar Benediktsson, sem var í
miklu uppáhaldi hjá afa. Afi var sann-
ur sjálfstæðismaður og fylgdist ætíð
vel með pólitík.
Í lífi afa átti allt sinn tíma og stað,
og hlutirnir voru í röð og reglu. Hann
var einstaklega stundvís og fannst
mikilvægt að aðrir væru það líka og
gat því orðið ansi óþolinmóður ef
hann þurfti að bíða eftir fólki. Afi var
líka skemmtilega þver og þrjóskur
sem var honum bæði til góðs og ills í
veikindum sínum.
Hreyfing var mikilvæg í lífi afa, en
hann fór reglulega í gönguferðir og
sund á meðan hann hafði heilsu til.
Hann lagði mikla áherslu á það við af-
komendur sína að þeir stunduðu
hreyfingu af einhverju tagi, þar sem
hún væri góð fyrir sál og líkama.
Honum fannst jafnframt gott að sitja
úti í góðu veðri og njóta íslenska sum-
arins. Hann var því ætíð orðinn sól-
brúnn og sætur snemma sumars. Síð-
asta sumar reyndist því afa sjálfsagt
mjög erfitt, þar sem hann komst ekki
út vegna veikinda.
Afa fannst gaman að fá heimsóknir
og var sérstaklega glaður þegar
barnabörnin gáfu sér tíma frá dags-
ins önnum til að heimsækja hann.
Honum var mjög umhugað um af-
komendur sína og fannst mikilvægt
að við gengjum öll menntaveginn. Al-
veg fram undir það síðasta hringdi
hann daglega í börnin sín og fylgdist
vel með öllu sem var að gerast af
miklum áhuga. Afi var líka stoltur af
sínu fólki.
Ég á afa og ömmu margt að þakka,
en ég var svo lánsöm að dvelja mikið
hjá þeim. Ég kveð nú afa minn með
miklum söknuði, en jafnframt gleði
þegar ég hugsa til allra þeirra góðu
stunda sem við áttum saman. Það er
huggun harmi gegn að hann sé nú
laus úr viðjum veikinda sinna.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom hönd og bind um sárin,
kom dögg og svala sálu nú,
kom sól og þerra tárin,
kom hjartans heilsulind,
kom heilög fyrirmynd,
kom ljós og lýstu mér,
kom líf er ævin þverr,
kom eilífð bak við árin.
(V. Briem.)
Ingibjörg Erlendsdóttir.
Í dag fer fram útför ástkærs afa
okkar, Hálfdáns V. Einarssonar. Það
er margt sem fer í gegnum hugann
og langar okkur að stikla á stóru í
þeim efnum. Afi heitinn var fróður
maður, hann var stundvís og hélt fast
í hefðir og venjur. Hann var mikill
fagurkeri og snyrtimenni og heimili
þeirra ömmu einkenndist af því.
Hann var jafnframt iðinn við að halda
garðinum í Akraselinu fallegum og
vel snyrtum. Afi var iðinn við lestur
bóka og hafði hann sérlegan áhuga á
ljóðum. Hann átti það til að fara með
ljóð utanbókar án nokkurrar fyrir-
hafnar, enda stálminnugur. Hann
hafði einnig gaman af því að segja
sögur frá hans yngri árum sem féllu í
ljúfan farveg hjá okkur systrum.
Gestrisinn var hann og þótti honum
sérlega vænt um að fá heimsókn frá
barnabörnum og barnabarnabörn-
um. Í hvert skipti sem við kíktum í
heimsókn dró hann fram einhverjar
kræsingar og var ekki tekið annað í
mál en maður fengi sér bita eða tvo.
Margar eru minningarnar úr
Akraselinu, afi og amma tóku ávallt
vel á móti gestum og góðar viðtökur
fengu barnabörnin. Kjallarinn í
Akraselinu var sem ævintýri líkastur
og þar gátu barnabörnin unað sér við
leik svo klukkustundum skipti og svo
var gjarnan boðið upp á ísblóm eða
eitthvert annað góðgæti eftir kvöld-
matinn.
Síðustu ár voru afa erfið og trúum
við að á köflum einmanaleg þó sér-
staklega eftir að okkar yndislega
amma, hún Ingibjörg, féll frá fyrir
rúmum fjórum árum. Síðasta ár afa
einkenndist af erfiðum veikindum
sem hann tók á af æðruleysi. Það
reyndist honum sjálfsagt erfitt að
geta ekki notið síðasta sumars þar
sem honum fannst fátt betra en að
sitja úti í góðu veðri.
Afi var mikill göngugarpur og
sundmaður og leið vart sá dagur að
hann færi ekki í göngur, en jafnframt
voru þau amma mjög dugleg við að
fara í sund hér áður fyrr. Það voru
farnar ansi margar sundferðirnar í
Laugardalslaugina með afa og ömmu
á okkar yngri árum og vakti það
mikla lukku.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku pabbi, enn á ný hefur sorgin
knúið dyra og er söknuðurinn mikill.
Við trúum því að afi sé nú kominn til
ömmu Ingibjargar og annarra ást-
vina. Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir afa, það var aðdáunarvert að sjá
hve fallega þú hugsaðir um hann.
Minning afa lifir í hjarta okkar –
Guð geymi hann.
Þín afabörn,
Halldóra og Hrafnhildur Ýr
Erlendsdætur.
Elsku afi, í dag kveð ég þig og um
leið þakka ég fyrir þau 23 ár sem ég
fékk að vera afastelpan þín. Ég var
ekki nema fjögurra, fimm ára þegar
ég kom með rútunni í bæinn til að
vera hjá ykkur ömmu yfir helgi. Ég
fékk að sofa í litla herberginu með
öllum bókunum og hlustaði alltaf á
fallegu klukkuna þína slá. Það var
svo gott að koma um helgar úr sveit-
inni í Akraselið. Amma passaði alltaf
upp á að gefa mér smá kvöldkaffi svo
að ég færi ekki svöng í rúmið. Þið
tókuð mig með í sund og svo gat ég
leikið mér úti með krökkunum í
hverfinu og frændsystkinum mínum,
þannig fékk ég að kynnast því hvern-
ig var að búa í sveit og borg.
Afi minn, þú varst þolinmóði kenn-
arinn sem kenndir mér að lesa í Gagn
og gaman svo að ég var sæmilega læs
áður en ég byrjaði í skóla.
Stundum kom ég núna síðustu ár
eftir vinnu eða skóla með eitthvað
gott að borða handa okkur og braut
saman þvottinn og svo þögðum við
bara saman yfir sjónvarpinu, það
voru notalegar stundir.
Það var sárt fyrir okkur öll þegar
þú veiktist og þurftir að dvelja á
sjúkrastofnunum, maðurinn sem
vildi bara sofa heima hjá sér og
hvergi annars staðar. Fyrir þig er
það því hvíld að komast yfir í annan
heim, ég veit að þar er tekið vel á
móti þér, Hilmar frændi og amma
með bros á vör.
Ég bið góðan Guð um að blessa
minningu þína og vaka yfir okkur
sem eftir lifum.
Þín
Stefanía Inga.
Nú eru þau saman á góðum stað
Hálfdán afi minn og Ingibjörg amma
mín. Því miður höguðu forlögin því
þannig að ég fékk ekki tækifæri til að
kynnast þeim eins vel og ég hefði vilj-
að. Engu að síður fann ég alltaf fyrir
óeigingjarnri ást þeirra og hlýju í
minn garð og fyrir það verð ég þeim
að eilífu þakklátur, það hefur gert
mig að betri manni og vonandi get ég
miðlað þeim kærleik áfram til minna
barna.
Pabbi minn, samúð mín er með
þér, Elínborgu, systrum mínum og
frændfólki mínu öllu.
Halldór Arnar.
Hálfdán afi minn er dáinn eftir erf-
ið veikindi. Núna hefur hann fengið
hvíldina sem hann var sjálfur búinn
að sætta sig við.
Fyrstu minningar mínar um hann
eru úr Nökkvavoginum, þar sem ég
ólst upp fyrstu ár ævi minnar í faðmi
stórfjölskyldunnar með afa og ömmu
sem stýrðu heimilisskútunni. Þar var
glatt á hjalla og mannmargt. Sér-
staklega var gaman fyrir lítinn dreng
sem fékk mikla athygli frá öllum á
heimilinu. Ég man eins og gerst hafi í
gær þegar afi kom heim úr vinnunni
og hengdi stóra flotta tollarafrakk-
ann í fatahengið, að maður tali nú
ekki um húfuna sem ég hélt alltaf að
væri lögguhúfa. Mér fannst afi lang-
flottastur og vildi alltaf fá að prófa
húfuna.
Þegar ég flutti svo á Reynimelinn
með pabba og mömmu og Ingibjörgu
systur breyttist margt en við fórum
mikið inn í Nökkvavog, bæði í heim-
sókn og líka í pössun systkinin. Þegar
foreldrar mínir byggðu næsta heimili
okkar í Breiðholti, fluttum við í eitt ár
aftur inn í Voga, þegar ég var 11 ára
gamall. Það var frábær tími.
Afi og amma byggðu sér einnig
nýtt hús í næsta nágrenni við okkur í
Akraseli og það var frábært að hafa
þau svo nálægt sér öll unglingsárin
og geta notið návista þeirra fram á
fullorðinsár.
Eftir tvítugt flutti ég austur á firði
og það þótti afa ekki slæmt, því sjálf-
ur var hann fæddur á Hafranesi við
Reyðarfjörð. Hann og amma heim-
sóttu mig austur og ég fór með þeim í
ferðalag um Miðausturland. Ég man
svo glöggt þegar við afi gengum um
kirkjugarðinn í Valþjófsstað, hvað
hann þekkti marga sem voru jarðaðir
þar.
Ég spurði hann hvers vegna hann
þekkti alla þessa menn. Hann hafði
þá unnið með þeim í vegavinnu á
Fljótsdalshéraði í kringum 1930.
Hann sagði mér margar skemmtileg-
ar sögur af þessum fyrrum samferða-
mönnum sínum.
Afi minn var alla tíð mikill sjálf-
stæðismaður. Þegar kom að því að ég
mátti kjósa í fyrsta skipti, spurði
hann mig hvort ég ætlaði ekki að
kjósa Sjálfstæðisflokkinn. Ég var
ungur og þóttist vera róttækur, en
svaraði að bragði að ég myndi líkleg-
ast skila auðu. Þá sagði afi: „Siggi
minn, ef þú getur ekki hugsað þér að
kjósa Sjálfstæðisflokkinn, kjóstu þá
bara kratana, þeir eru ágætir.“ Þessi
litla saga lýsir honum vel. Aldrei var
hann með neinar aðfinnslur eða
skammir.
Hann afi minn reyndist mér ákaf-
lega vel og þegar ég leitaði til hans
fékk ég alltaf góð ráð og mikinn skiln-
ing.
Elsku afi minn. Þakka þér fyrir öll
árin sem við áttum saman. Takk fyrir
mig og guð blessi þig. Skilaðu ást-
arkveðju til ömmu.
Sigurður.
Elsku langafi, núna ert þú dáinn.
Ég skil þetta nú ekki alveg en ég veit
að þú ert fallegur engill hjá Guði og
vakir yfir mér. Það verður skrýtið
núna að hitta þig ekki lengur. Ég sem
kom með ömmu eða mömmu allavega
einu sinni í viku frá því ég var pínu-
pons. Mér leið svo vel í íbúðinni þinni
í Árskógum, þar gat ég dundað mér
tímunum saman. Ég kunni varla að
tala þegar ég þekkti húsið þitt og gat
bent á það úr mikilli fjarlægð.
Elsku langafi, ég á eftir að sakna
þín svo mikið, ég bið guð um að passa
þig á himnum.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt,
hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
Þín langafastelpa
Guðrún Rós.
Hálfdán Einarsson var partur af
uppeldi mínu og hluti af lífinu á
skemmtilegum en eflaust viðkvæm-
um tíma uppvaxtaráranna. Faðir
Einars einkavinar míns, góður félagi
okkar piltanna, samherji í stjórnmál-
um og meira að segja samstarfsmað-
ur um stutt skeið.
Við vorum velkomnir í Nökkvavog
13. Þar voru útidyrnar alltaf ólæstar
og ekki ætlast til að við bönkuðum.
Við nutum góðs af eldri bræðrunum
sem rutt höfðu brautina og sjálfsagt
fátt nýtt fyrir Hálfdán og Ingibjörgu
sem við fundum upp á. Enda kipptu
þau sér ekki upp við sitthvað sem
ekki hefði gengið alls staðar. Af
þessu leiddi að við vorum kannski
meira í Nökkvavoginum en annars
staðar. Oft sátum við löngum stund-
um og ræddum pólitík því þar þóttust
báðir hafa gagn hvor af öðrum. Hálf-
dán vildi heyra sjónarmið ungu
mannanna og við nutum reynslu
hans. Hann var einn af þessum dökk-
bláu sjálfstæðismönnum þó að svo
hafi reyndar ekki verið í upphafi.
Hann studdi sinn flokk og foringja
jafnvel þótt honum líkaði ekki alltaf
allt sem gert var. Á kjördag unnum
við svo saman í umdæmi, smöluðum
fólki til að kjósa, ræddum líkindi þess
að atkvæði féllu á réttan stað, send-
um bíl að sækja, spáðum og spekúler-
uðum. Þegar litið er til baka sér mað-
ur hvað þetta var góður tími, traust
samferð og vinátta. Ég vann skamma
hríð í afleysingum á tollinum, vinnu-
stað Hálfdáns. Þar kynntist maður
þeirri hlið hans, sanngirni og prúð-
mennsku sem margir opinberir emb-
ættismenn mættu betur temja sér.
Samstarfsmenn hans báru virðingu
fyrir honum og starfsheitið sérfræð-
ingur í tollskrá notaði hann aldrei
nema horfa niður og brosa í kampinn.
Hógvær og lítillátur, miklaðist aldrei
af sínu.
Eftir margra ára hlé heimsóttum
við félagarnir, Auðun Svavar, Einar
og ég, Hálfdán þar sem hann þá bjó í
Árskógum. Hann heilsaði okkur
glaðlega en ekki með neinum upp-
hrópunum þó að langt væri liðið. Við
settumst niður og tókum upp þráðinn
nákvæmlega eins og samtalið hefði
fallið niður í gær en ekki fyrir 30 ár-
um. Allt saman blátt áfram og
áreynslulaust. Þannig var Hálfdán
Einarsson. Það er komið að leiðarlok-
um, það er víst hluti af lífinu líka. Ég
votta ykkur öllum systkinunum og
fjölskyldum ykkar samúð mína.
Blessuð sé minning Hálfdáns Einars-
sonar.
Óskar Magnússon.
HÁLFDÁN V.
EINARSSON
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram eða
grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandend-
ur senda inn. Þar koma fram upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, fæddist, hvar og
hvenær hann lést, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinun-
um.
Undirskrift Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað.
Ef nota á nýja mynd er ráðlegt að
senda hana á myndamóttöku:
pix@mbl.is og láta umsjónarmenn
minningargreina vita.
Minningargreinar