Tíminn - 16.01.1972, Síða 2
I
■
I
Elton John heitir kappinn og
við hann kannast áreiðanlega
allir hér, sera einhvem áhuga
hafa á popptónlist. Vegna þess
hversu fslenzkt efni hefur ver-
ið fyrirferðarmikið í þessum
þætti, hefur hans aldrei yerið
getið fyrr í honum, en
kaiínski er það engin afsökun.
Elton John er 24 ára Eng-
lendingur og undanfarið hefur
hann verið einna mest áber-
andi á sviði popptónlistarinn-
ar. Hann er mjög f jölhæfur tón
listarmaður og í því sambandi
verður að geta þess, að söngv-
ari er Elton John með afbrigð-
um góður. f „igatmla daga“ var
hann „skin-head“ en aflaði sér
m.a. lífsviðurværjs með því að
syngja vinsæl dægurlög inn á
top-six-plötur, vegna þess að
útgefendurnir uppgötvuðu að
hann gat stælt söngraddir
hinna ýmsu frægu poppstjama,
m.a. þótti hann góður í því að
stæla rödd Mick Jagger í Roll-
ing Stones. Plötur Elton John
hafa undanfama mánuði runn-
ið út sem heitir hamborgarar
í plötuverzlunum heimsins og
mun ísland ekki vera undan-
tekning í þeim efnum. 1970
vakti hann fyrst verulega at-
hygli sem góður tónlistarmað-
ur og allt síðasta ár uxu vin-
sældir hans stöðugt.
f júlí í suimar heimsótti
Elton John frændur okkar
Dani. Voru haldnir hljómleik-
ar með kappanum í Tívolí í
Kaupmannahöfn og sagt er, að
þegar hann stökk fram á svið-
ið klæddur næstum því engu
öðra cn stuttbuxuim, hefðu
aldrei fyrr heyrzt eins miklir
ungpíuskrækir í Tívolí, jafn-
vel ekki í allri Kaupmannahöfn,
— og ekki minnkaði hrinfing
áheyrenda þegar hann hóf að
flytja tónlist sína, og vissulega
er það meira hrós um hann.
Eins og myndimar hér á síð-
unni sýna, lætur Elton John
sér ekki nægja að sitja þegar
hann spilar á píanóið, en á það
hljóðfæri byrjaði hann að læra
ungur að áram og í fimm ár
lærði hann á pfanó í Londons
Royal Academy of Music.
Ýmsir fullyrtu skömmu eft-
ir að Elton John komst á hinn
eftirsótta topp, að hann yrði
ekki langlífur á honum. Þar er
Elton John, þó enn nær tveim-
ur áram síðar, og líklega stenzt
þessi fullyrðing ekki eins og
flest annað í sambandi við
hann.
HVERS VEGNA MEGA
ÞAU EKKI VERA HÉR?
Fréttir beirast stöðugt af
því, að ákveðinn hópur ungs
fólks erlendis frá, sem dvelur
hér á landi sé ákaflega illa séð
ur af útlendingaeftiriitinu. Er
hér átt við þann hóp unga fólks
ins, sem góðborgararnir kalla
oftast „slæpingja" eða „hippa“
í daglegu tali og skeyta gjarn-
an orðinu „lýður aftan við —
þ.e. ungt fólk, sem ekki kemuir
hingað til þeim tilgangi að
stunda vinnu þá, sem fyrir-
tæki þjóðfélags okkar hafa upp
á að bjóða, heldur stunda m.a.
nám við Háskóla íslands, vinna
að listsköpun og (eða) kynn-
ast landi og þjóð.
Um daginn varð að blaða-
máli, þegar ungum frönskum
listamanni var vísað úr landi,
og samkvæmt því sem ég bezt
veit, fylgdu litlar sem engar
skýringar á því hvers vegna
þessi ungi maður mátti ekki
dveljast hérlendis, og mun slíkt
ekki vera einsdæmi. Þau í þess
um hópi, sem enn dvelja hér
eiga víst ekki sjö dagana sæla.
Er sagt að Útlendingaeftirlitið
geri þeim lífið heldur leiitt með
afskiptasemi sinni. Það era lík-
lega fáir sem ekki þrá öryggi.
Þetta unga fólk mun sannar-
lega hafa fengið reynslu af því
hvað það er að vera öryggis-
laus í lítt menguðu landi nátt-
úrufræðilega séð, en því mið-
ur anzi menguðu hugarfars-
lega, sé tekið t.d. tillit til
reynslu þess af yfirvöldum
landsins.
Ekki veit ég til þess að þetta
unga fólk sé hættulegt þjóðfé-
lagi okkar — og sömu skoðun-
ar virðist Sá Ágúst Guðmunds-
son vera, sem ritaði ágæta hug-
vekju um sama\5fni í Dagblað-
ið Vísi í síðustu viku. Og ekki
veit ég betur, en þetta unga
fólk sé ákaflega vel liðið af því
fólki hér, sem bezt þekkir það
og umgengst yfirleitt daglega.
Ilér er mjög alvarlegt mál á
ferðinni og líti nú hver í sinn
eigin barm. Hvernig áhrif skyldi
það hafa á þig, sem lest þessa
grein, færir þú til framandi
lands til þess að kynnast því
og þjóðinni er þar býir, en þá
yrði litið á þig þar af lögreglu-
yfirvöldunum sem óvelkominn
gest (hættulegan þjóðfélag-
inu) sem vísa þyrfti á braut
sem fyrst.
Það er enginn furða þótt
margir hristi höfuðið yfir
þeim fréttum sem berast um
aðgerðir Útlendingaeftirlits
okkar og slíkum aðgerðum ber
a ðmótmæla harðlega ekki sízt
af okkur sem ung eram og
horfum á eftir jafnöldrum okk
ar, vinum frá erlendum þjóð-
um, sem vildu kynnast okkur
og landi okkar, en máttu það
ekki til hlítar vegna þess. . .
ja svörin virðast víst ekki vera
á reiðum höndum hjá þeim
sem völdin hafa og ákvarðan-
ir tóku og taka.
SUNNUDAGUR 16. janúar 1972
Þessa mynd tók Gunnar, Ijósmyndarl Tímans, uppl í diskótekinu,
þehn hluta Glaumbæjar, sem þelr fjölmörgu er sóttu staöbm sahna
líklega mest. Myndln er tekin, þegar veriö var a8 hrelnsa þer ff
eftlr brunann, en sem kunmigt er kom eldurlnn opp hér og eySHagöl
dlskótekið gjörsamlega. — Hvenœr skyldum vlö aftur fá stað sem
þennan tll þess að skemmta ofakur á?
Þörfin er
staðreynd
Síðastliðinn fimmtudaig birt-
izt frétt í Tímanum um að full-
trúum í hússtjóm Glaumbæjar
hefði verið afhent áskorun
undirrituð af um tvö þúsund
ungmennum, sem var þess efin-
is, að Glaumbær yrði endur-
byggður og rekinn eins og gert
var fyriir brunann. Þessi mikli
fjöldi ungs fólks sýnir, að
Glaumbær var afar vinsæll sem
skemmtistaður og þvi miMU
missir fyrir ungt fólk í Reykja
vík og nágrenni, þegar haitn
brann. Þá má nefna — kannski
til ganians, kannski ekki — að
sú saiga gekk um, og er sönn
að því er ég bezt veit, að sunnu
daginn eftir branann hefði
mátt sjá hóp ungra stúlkna
standa fyirir utan Glaumbæ og
gráta yfir hinum harla leiðin-
legu örlögum hússins og vairla
láir nokkur þeim það, sem ein-
hvem skilning hefur.
Ég hef að sjálfsögðu mang-
oft heyrt fólk segja( að það
hafi nú bara verið ágætt að
Glaumbær skyldi brer.na, það
hafi verið hreinsun að losna
við slíkt spillingabæli. Líklega
er ástæðulaust að eyða tíma í
þrætur við slíkt fólk, sem auð-
vitað veit ekki um hvað það
er að tala, því að erfitt er að
kenna gömlum hundi að sitja,
eins og máltækið segir. Hins
vegar hef ég ekki verið þeirr-
ar skoðunar, og eflaust ótal
margir aðrir, að Glaumbær
hafi verið spillingarbæli. Því
miður, bar nokkuð á ölvuðu
ungu fólki þar, en hins vegar
þori ég að fullyrða, eftir að
hafa þrætt flesta skemmtistaði
Reykjavikur, að Glaumbær var
sá skemmtistaður, þar sem til-
tölulega minnst bar á ölvuðu
fólki. Ekki þarf að taka fram
að nær eingöngu ungt fólk
sótti staðimv og annað hvort
ber yngra fólkið áfengi mun
betur, en það eldra, eða drekk-
ur minna á skemmtistöðum,
samkvæmt þessari fullyrðingu
minni. Þess ber að gæta í
þessu sambandi, að unga fólk-
ið, sera skemmtistaði sækir hef
ur að sjálfsögðu minni peninga
í veskjum sínum, en margir
hinir eldri, sem oft virðast
hafa efni á að „hertaka" nær
heilu barina. — Og nóg um
slíkt að sinni.
Glaumbær var stafSr þeiiara,
sem vildu slappa af eftir ar-
mæðu dagsins, hitta femnwngja
ta að spjaUa við og þar fram
eftir götunum. Glaumbær var
staður fyrir það fólk sem befe-
nr „snobbvenjur" í fckeða-
buirði lönd og leið og Hætfe,
sig eins og því bezt bentar
hverju sinni. Glaumbær ve*r
staður fyrir fólk, sem áhuga j
hefur á popptónlist. Víldi það
hlusta á nýjar plötor fór þáð(
upp í diskótekið, sem var mjög j
heppilegim staður til sHkrar af
þreyingar — og vildi fóikið
hlýða á góða hljómsveit var
numið staðar á fyrstu eða ann
arri hæð, en Glaumbæ heim-
sóttu oft beztu popphljómsveit
imar okkar. Auðvitað var oft
óskaplegur troðningnr í Glaum
bæ, en það sýndi einungis fram
á það, að skortur var á
skemmtistöðum sem Glaumbæ
— og nú er enginn slíkur stað-
ur til hér í Reykjavík.
Um þessaæ mundir standa
yfir viðræður milli hússtjóm-
ar Glaumbæjar og borgaryfir-
valda um framtíð hússins.
Hvemig sem þeim viðræðum
lyktar, á flestum að vera ljóst,
að ungt fólk í Reykjavík og
nágrenni vantar stað til að
skemmta sér á, hvað sem hver
segir um það til hvers tírnan-
um væri betur varið til ann-
ars, og þótt skemmtanaiðnaður
inn sé ekki til neinnar fyrii>
myndar og geri þjóðfélaginu
í sjálfu sér harla lítið gagn.
Glaumbær, eða stað rekinm á
sama hátt og hann, verður
ungt fólk aftur að fá, til að
lífga eilítið upp á heldur fá-
fábrotið borgarlíf. Sé einhver
með hugmynd sem hann telur
betri til upplífgunar er hún að
sjálfsögðu þakksamlega þegin.
— Og að lokum með vinsemd í
garð foreldra stóra bamanna
og með beztu óskum til veitinga
húsrekenda.