Tíminn - 11.04.1972, Blaðsíða 6

6
TÍMINN
Þriðjudagur 11, april 1972
F.v. Arni Vilhjálmsson formaður Lionsklúbbs Ilúsavlkur, Árni Ársæls-
son yfirlæknir Sjúkrahússins á Húsavfk og Þormóður Jónsson for-
maður sjúkrahússtjórnar.
15 sjúkrarúm
til viðbótar
á Húsavík
Laugardaginn S.april var tekin
i notkun hluti af efstu hæð sjúkra-
hússins i Húsavik og opnuð þar
sjúkradcild. Sá hluti hæðarinnar,
scm þá var tekin i notkun, rúmar
15 sjúklinga i einni fimm manna
stofu og fimm tveggja manna
stofum. Á hæðinni allri er gert ráð
fyrir :t:t sjúkrarúmum og á báðum
sjúkrahæðum hússins verða (i:t
rúm.
Sjúkrahúsið i llúsavik var vigt I
mai 1117(1 og var þá tekin i notkun
læknaaðstaða hússins og sjúkra-
hæð ætluð :!0 sjúklingum. Á þeirri
hæð hefur oft orðið að hafa hátt á
fimmta tug sjúklinga. Læknamið-
stöö hefur verið starfrækt I
sjúkrahúsinu síðan 11170 og er hún
rekin af Húsa vikurbæ. Þar starfa
að jafnaði þrir og stundum fjórir
læknar, scm er mjög of fátt, þar
sem nágrannalæknishéruðin eru
læknislaus og hafa læknar á
Húsavik orðið að þjóna þeim.
Yfirlæknir sjúkrahússins er
Árni Arsælsson, sem kom til
llúsavikur frá Sviþjóð fyrir hálfu
öðru ári. Ingimar Hjálmarsson
héraðslæknir Breiðumýrar-
læknishéraös með búsetu á Ilúsa-
vik og Magnús Einarsson, sem
gegnir uin stundarsakir embætti
héraöslæknis Húsa vikurlæknis-
liéraðs, starfa einnig við sjúkra-
húsið. (iisli G. Auðunsson,
héraðslæknir Húsavikurlæknis-
héraðs cr við framhaldsnám
I Skotlandi og mun koma heim til
starfa næsta vetur. Korstöðukona
sjúkrahússins er Sigriður Birna
ólafsdóttir, og deildarhjúkrunar-
konur Ása Ásberg og
Bagnheiður Ingvarsdóttir. Fram-
kvæmdarstjóri byggingarinnar
Asgcir llöskuldsson.
i tilefni opnunar sjúkra-
deildarinnar gaf Lionsklúbbur
llúsavikur sjúkrahúsinu Ultra
Tcrn-örbylgjutæki til sjúkra-
endurhæfingar. Formaður Lions-
klúbbsins, Arni Vilhjálms-
son, afhenti gjöfina á fundi, sem
stjórn sjúkrahússins hélt á
laugardaginn. Auk stjórnar
sjúkrahússins voru viðstödd
afhendinguna læknar, forstöðu-
kona, og framkvæmdastjóri
sjúkrahússins, ennfremur Máni
Jónsson, varaformaður Sjálfs-
bjargar — félags fatlaðra á Húsa-
vik. Frú Þorgcrður Þórðardóttir,
gjaldkeri Sjáífsbjargar, tilkynnti
á fundinum, að félagið mundi
gefa sjúkrahúsinu þolhjól til
notkunar við endurhæfingu
sjúklinga. í ráði er að fá sjúkra-
þjálfara til Húsavikur og þegar
hann kemur, fær hann starfsað-
stöðu i sjúkrahúsinu. Þorm. J.
Elisabet og Ándrés
. -sa*
VERDUR SAMSTARFSNEFND
LÖGREGLU OG ALMENNINGS
KOMIÐ Á FÓT HÉRLENDIS?
— forsætismðherna mælir fyrír fmmvarpi um lögregluna
EB-Reykjavik.
Eins og Timinn hefur greint
frá, hefur rikisstjórnin lagt fyrir
Alþingi frumvarp til iaga um að
allir lögreglumenn verði starfs-
menn rikisins fyrir árslok 11)73.
Dómsmálaráðherra, Ólafur Jó-
hannesson, mælti fyrir frumvarp-
inu á fundi i efri deild Alþingis i
gær.
t ræðu sinni minnti ráðherrann
á, að frumvarpið væri flutt i
tengslum við breytingar á skipt-
ingu verkefna milli rikis og
sveitarfélaga, og að um árabil
hefðu sveitarstjórnirnar ein-
dregið óskað eftir þeim breyting-
um, sem i frumvarpinu fælist. Þá
sagði ráðherrann m.a. að huga
þyrfti að fleiri breytingum i sam-
bandi við löggæzlumenn. 1 fyrsta
lagi kæmi sterklega til greina að
koma á fót samstarfsnefnd lög-
reglustjórnar, lögreglumanna og
almennings eins og væri á hinum
Norðurlöndunum, m.a. i þeim til-
gangi að eyða misskilningi
margskonar milli þessara aðila
um löggæzluna. Það þyrfti að
stuðla að gagnkvæmu trausti
milli lögreglunnar og borgar-
anna. t öðru lagi að leita lausnar
á aldursvandamáli iögreglu-
manna, og væri þar að sjálfs-
sögðu lrfeyristrygging þeirra
ofarlega á baugi.
Auk dómsmálaráðherra, tók
Geir Hallgrimsson til máls. Hann
fann að ýmsum atriðum frum-
varpsins, en kvaðst sammála þvi
að frumvarpið yrði að lögum.
Könnun á varaflugvelli
fyrir millilandaflugið
EB-Reykjavik.
Ingi Tryggvason (F) lagði
fyrir skömmu fyrir Alþingi
þingsályktunartillögu um
könnun á þvi, hvort hagkvæmt
sé að gera alþjóðlegan vara
flugvöll á Norðurlandi. Þing-
menn Austurlandskjördæmis
hafa nú lagt fyrir Alþingi til-
lögu um að þingsályktunartil-
laga Inga orðist þannig:
„Alþingi ályktar, að fela
rikisstjórninni að láta fara
fram könnun á þvi, hvar hag-
kvæmast er að gera varaflug-
völl fyrir millilandaflug.
Niðurstöður könnunarinnar
verði lagðar fyrir Alþingi svo
fljótt sem v-erða má.”
Fyrsti flutningsmaður til-
lögunnar er Eysteinn Jónsson
(F).
„ÉG HELD AÐ OKKAR TIL-
HUGALÍF HAFI VERIÐ EINS
OG HVERT ANNAÐ TILHUGALIF"
Spjallað við Elísabetu Kristinsdóttur,
sem aldrei hefur séð eiginmann sinn
,,Ég veit nú oft ekki hverju á á
að svara, er fólk spyr mig hvernig
tilhugalif okkar Andrésar hafi
verið, en svo svara ég þvi bara til
aö það hafi verið eins og hvert
annað tilhugalif” segir Elisabet
Kristinsdóttir hlæjandi, en Elisa-
bet og Andrés Gestsson eigin
maður hennar voru blind, er þau
kynntust og hafa aldrei séð hvort
annað, þau 11 ár, sem þau hafa
verið gift.
Við hittum þau að heimili
þeirra i Hamrahlið 17, i húsi
Blindrafélagsins, en Andrés hefur
einnig eigin húsgagnavinnustofu
þar i húsinu, þvi að hann er út-
lærður bólstrari og vinnur sjálf-
stætt.
Elisabet kenndi sjúkdóms árið
1938, er hún var 18 ára að aldri,
sem leiddi til þess að hún missti
sjónina. Það voru einhverjir
kirtlar, sem gáfu sig. „Ég varð
fyrst vör við þetta, er rauð rák
kom á annað augað, en ég fann i
fyrstu ekkert til og vissi ekki hvað
þetta var. Siðan ágerðist þetta
smátt og smátt og ég fékk mikla
bólgu i augun og áður en árið var
liðið var ég orðin blind. Eg geri
þó aðeins mun á birtu og myrkri,
en sé nær ekkert frá mér. Það er
aðeins ef við Andrés erum úti að
ganga i sterku sólskini, þá sé ég
skugga af staurunum og segi við
Andrés „staur”. Þá hlær hann og
striðir mér og segir, ” og svo þyk-
justu ekki sjá neitt!”
Þegar þetta gerðist var ekkert
hægt að gera fyrir Elisabetu, en
læknar segja henni að ef hún hefði
veikzt nokkrum árum siðar, hefði
verið hægt að koma i veg fyrir
blinduna.
Við hittum Elisabetu að máli,
vegna þess að okkur langaði til að
fræðast hjá henni um heimilis-
hald hjá blindri konu með blindan
eiginmann.
„Ég held að það sé ekkert öðru-
visi en hjá sjáandi fólki” segir
Elisabet. Ég annast mitt heimili
eins og hver önnur eiginkona,
elda, baka, þrif, þvæ og strauja”.
„Hún er alveg sérdeilis góður
kokkur” segir Andrés og brosir til
konu sinnar, sem eins og allar
aðrar konur kann augsýnilega vel
að meta hrós eiginmanns sins.
„Við Andrés kynntumst fyrst á
Blindraheimilinu að Grundarstig
11, er hann kom til Reykjavikur i
námsferðir, þá var hann giftur og
kona hans kom oft með honum.
Hún lézt árið 1958 og er Andrés
fluttist til Reykjavikur með son
sinn árið 1960 fórum við að búa.
— Hver voru viðbrögð fólks?
„Þau skiptust alveg i tvennt.
Sumum fannst þetta alger fjar-
stæða, og þá held ég að þeir hafi
haft áhyggjur af syni Andrésar.
Aðrir voru hinsvegar algerlega á
okkar bandi og sögðu, að við
værum bæði blind og hlytum þvi
að eiga margt sameiginlegt”.
— Hafðir þú unnið einhver
heimilisstörf, er þið stofnuðuð
heimili?
„Nei, þaðer vart hægt að segja.
Áður en ég veiktist hafði ég verið
ákaflega litið út á við og það má
segja að ég hafi verið alin upp
eins og dekurbarn, og eftir að ég
varð blind vildu allir allt fyrir
mig gera. Lif mitt breyttist þvi
ekki að ráði fyrr en ég fór að
vinna hjá Blindrafélaginu við að
búa til bursta. Þegar ég fór að
umgangast mina lika, varð ég
fyrst sjálfstæð og viðhorf min
breyttust. Ég hafði aldrei áður
unnið úti, svo að viðbrigðin voru
mikil”.
— Þegar þið giftuð ykkur og þú
þurftir skyndilega að fara að sjá
um eiginmann og barn voru það
ekki mikil viðbrigði?
„Jú óneitanlega, og stundum til
að byrja með fannst mér alveg
vonlaust að ég gæti leyst heimilis-
störfin af hendi, en ég hugsa að
þar hafi ég verið á sama báti og
flestar aðrar nýgiftar konur.
Allar konur vita að heimilis-
störfin komast upp i vana eins
hvað annað, og þannig var einnig
með mig. Ég hef auðvitað ýmis
mál og önnur áhöld i eldhúsinu, til
að nota við matseld og bakstur,
en annars er mitt eldhús eins og
hvert annað eldhús.”
Elisabet býður okkur fram i
eldhús til að skoða og það eina
sem er sérstakt, er málið til að
mæla smjörliki og punktarnir á
Rafhaeldavélinni og klukkunni,
sem Elisabet þreifar á, til að
stilla hita og gæta timans.
„Annars fær maður fljótt tilfinn-
ingu fyrir timanum, sem þarf til
matseldar og baksturs”.
„Ég hef lika alla hluti á sinum
stað i eldhúsinu, eins og aðrar
konur og geng þar að minum
baukum og pökkum. Þegar mig
vantar eitthvað fer ég út i búð og
kaupi það, eða þá að ég panta og
læt senda mér heim”.
Þau hjónin leggja á það
áherzlu, að þau lifi eðlilegu
heimilis og fjölskyldulifi þrátt
fyrir blinduna. Þau fara á dans-
leiki og i leikhús, bjóða fólki heim
og heimsækja það. Eini munurinn
er, að þau sjá ekki það sem fram
fer. Það er ákaflega gaman að
hitta svona duglegt og glatt fólk,
sem nýtur lífsins rikulega þrátt
fyrir byrðar sjónleysis. Það
kvartar ekki yfir neinu, nema þá
helzt að annað fólk sé stundum
þvingað i návist þeirra og þori
ekki að tala við þau um blindu,
heldur tali um „þau eru svona”
- eða með einhverju öðru óbeinu
móti.
„En”, segir Elisabet að lokum,
„Allir eru ákaflega hjálpsamir og
okkur þykir vænt um þá hjálp”.
Hún hlær og segir „það er stund-
um einkennilegt að þegar einhver
er að hjálpa okkur yfir götu og
tekur undir handlegginn þá finnst
honum að hann þurfi að ýta svo
undir að maður fer allur i keng á
leiðinni yfir götuna”.
Þau hlæja bæði dátt að þessu
hjónin er við kveðjum þau og
þökkum fyrir ánægjulega kvöld-
stund.
=llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllillllllllllllllilllllllllilll!llli