Tíminn - 06.05.1972, Síða 8

8
TÍMINN
Laugardagur 6. mai 1972
Lir sox ára doild i Arbæjarskóla.
9 ára söngfuglar
Jón Arnason, skólastjóri
Það var fyrir fimm árum, að Ar-
bæjarskólinn tók til starfa. Þá var
hverfið þar efra orðið svo fjöl-
mennt, að ekki var annars kostur
en að veita þvi þessa þjónustu.
Skólastjóri hins nýja skóla var
valinn Jón Árnason, en hann hafði
áður verið yfirkennari við Lang-
holtsskólann. Frá þeim timafað
skólinn tók til starfa hefur hverfið
verið að byggjast og hefur hvort
tveggja fylgzt að, uppbygging
heimil anna og mótun stofnunar-
innar. Nú eru i skólanum um 1050
nemendur á skólaskylduraldri, frá
6—14 ára.
Og nú er ég staddur á skrifstofu
skólastjórans, Jóns Árnasonar og
hann ségir mér frá starfsháttum
stofnunarinnar.
Við byrjuðum fyrst i fyrra með
sex ára aldursflokkinn og það hefur
gefizt mjög vel. Við höfum verið
nokkuð heppin með framkvæmd
þeirrar starfsemi, ef til vill hagað
henni dálitið á annan hátt en ýmsir
aðrir, kannski þó fyrst og fremst
vegna þess, að húsnæðisvandræði
kröfðust gjörhygli i þvi efni.
Við erum með sex ára börnin i
þvi húsnæði, sem ætlað er bóka-
safni og að hálfu fyrir kennara-
stofu. Börnunum höfum við svo
skipt i hópa og vinna tveir kenn-
arar með hvern hóp. Þetta fyrir-
komulag hefur gefið okkur mjög
góöa raun. Út úr þessum sex ára
bekkjardeildum kemur ekki fólk
með sömu kunnáttu og áður úr sjö
ára bekkjum, meöan skólaskyldu-
takmarkið var miðað við þann ald-
ur, enda ekki til þess ætlazt. En það
kemur annað i þess stað. Börnin
koma i sjö ára bekkinn skólavön og
með allt önnur viðhorf og miklu
fljótari að tileinka sér eitt og ann-
að, sem þau þurfa, þannig að i það
fer miklu minni timi. Það er búið
að jafna aðstöðu þeirra gagnvart
skólanum og námið nýtist betur.
Mér virðist rétt,að allt skyldu-
námið fari fram i sama skóla, en
hvort lengra skuli haldið undir
sama þaki er ég ekki viss um. Á
aldrinum 13—14 ára eru börnin dá-
litið ráðvillt og tviátta og þvi gott
fyrir þau að losna ekki úr tengslum
við fortið sina á þeim árum.
Þessi ár, sem þú ert búinn að
vinna hér, Jón, hljóta að hafa verið
talsvert erfið. Samhliða kennslu-
starfinu hefur þú orðið að vinna að
uppbyggingu stofnunarinnar á öðr-
um sviðum? —
— Já, að sumu leyti hefur það
verið erfitt, en einnig ánægjulegt.
Lifið er aldrei erfiðis- eða árekstra-
laust. Maður verður alltaf að vera
undir það búinn, að einhverjir
árekstrar eigi sér stað og af þeim
má ýmislegt læra.
Samstarf milli skólans og for-
eldra þeirra barna, sem hingað
sækja,hefur á margan hátt verið
mjög gott. Sérstaklega hefur mað-
ur mætt miklum skilningi á þeim
örðugleikum, sem uppbygging
skólans hefur skapað hvað starfs-
aðstöðu snertir. Eflaust á það að
einhverju leyti rót sina að rekja til
þess, að hér i hverfinu er fólkið að
byggja upp sin heimili og þekkir
þvi af eigin raun hverja erfiðleika
er við að glima. Hér er lika um að
ræða mikið af ungu fólki og það
sýnir skólanum áhuga, ef til vill
mun stærri hópur en viða annars
staðar þar sem allri uppbyggingu
er löngu lokið.
Til að byrja með er talsvert los á
þeim börnum, sem hingað komu og
hópurinn æði sundurleitur. En mér
finnst þetta vera að breytast.
Fólkið hefur fundið sér samastað.
Og svo er það kerfið — það er
alltaf verið að fjasa um þetta
gamla úrelta kerfi eða kennslu-
fyrirkomulag. Eins og öll mistök
eigi þar upptök sin. Er það þin
skoðun að svo sé?
— Nei, alls ekki. En það er meö
skólakerfið eins og annað það.sem
við búum við. Það verður að þróast
og laga sig eftir breyttum aðstæð-
um. t þessu efni þarf að vera eöli-
leg þróun — ekki bylting —. Við
getum ekki rifið niður og staðið á
rústunum án þess að vita að hverju
er að hverfa.
Kennarar við skólann eru 45, allt
ungt fólk, gott fólk og áhugasamt,
sem gjarnan vill reyna ýmsar nýj-
ar leiðir. En það setur okkur á
mörgum sviðum stólinn fyrir
dyrnar, hvað við búum þröngt.
Skólinn er enn ekki fullbyggður og
alltof litill, sem sjá má af þvi, að
við tökum til kennslunnar húsnæði,
sem ætlað var til annars, og þri-
setjum svo i skólann.
Bekkjarkennsla er hér frá klukk-
an 8 að morgni til kl. 5 siðdegis, og
kennt er i hádeginu. Sérgreina-
kennsla stendur svo oft yfir fram til
kl. 7. Allt þetta er augljós vottur
þess, að uppbygging húsnæðis hef-
ur dregizt umfram það-sem æski-
legt er. Kennararhafaáreiðanlega
nógu strangan starfsdag. Ég held
að segja megi um marga þeirra, að
þeir sofni frá kennslunni siðast að
kvöldi og vakni til hennar aftur
fyrst að morgni.
Ég skal segja þér dálitið dæmi,
sem staðfestir þetta. Ég hef verið
dálitið áhyggjúfullur útaf pláss-
leysinu svo við gætum látið eftir
löngun okkar til að taka upp ýmsa
hluti, sem viö teljum, að orðið gætu
til bóta. Ég var búinn að velta
þessu fyrir mér lengi og ég vaknaði
við lausnina i gærmorgun.
Eins og ég minntist á áðan hefur
hverfið hér verið i uppbyggingu og
er ennþá. Það vantar þvi tilfinnan-
lega ýmiss konar aðstöðu t.d. til fé
lagsstarfsemi.
Um jólaleytið i vetur fengum við
samkomusal hér við skólann. En
hann getur ekki bætt þörf hverf-
isins i þessu efni. Skólahúsnæði er
fyrst og fremst ætlað þeirri starf
semi. Að visu gerir þetta mér
mögulegt að skjóta skjólshúsi yfir
smá fundahöld, yfir messur
hverfisbúa og annað i svipaða átt.
En dansskemmtanir eða annað
þess háttar, sem ekki er beint á
vegum skólans tel ég ekki eiga
heima i þessu húsnæði, og hef dreg-
ið þar ákveðin mörk. 1 þessum sal
er nú kenndur söngur allan daginn.
Heimanám?
Heimanám virðist mér skila sér
mun lakar en áður var. Enda svo
margt fleira, sem togar unglinginn
til sin og glepur t.d. sjónvarp.
Vissulega gæti þarna á móti kom-
ið að lengja starfsdaginn i skóla.
En til þess þarf húsnæði. Vitanlega
ætti það að vera takmarkið, að
nemandinn fari á sinn vinnustað i
skólanum að morgni, og heim aftur
ekki fyrr en að þvi verki loknu, sem
þjóðfélagið ætlast til af honum
þann dag. Hánn á ekki fremur en
aðrir starfsmenn að þurfa að taka
sér dagsauka heima.
Hér hef ég kynnzt mörgu ungu og
skemmtilegu fólki, sem gaman er
að hafa átt samskipti við og hefur

Jón Stefánsson, söngkennari, kennir