Tíminn - 27.07.1972, Blaðsíða 14

14
TÍMINN
Kimmtudagur. 27. júli 1972
Harrý hafði tekizt á hendur að aka einhverju vinafólki Emmu frænku
heim. Mér fannst ég vera einmana, undir eins og hann var farinn brott,
og ráfaði fram og aftur um garðinn. Það er ævinlega dálitið tómlegt,
þegar veizlu er lokið — þegar hlátrarnir eru hijóðnaðir og allt umstang-
ið gengið um garð, en atburðirnir ekki búnir að fá yfirbragð endur-
minninganna. Mundlinurnar lágu fótum troðnar hér og þar um garðinn
rök og hálftæmd glös og föt með leifum þess góðgætis, sem á þeim
hafði verið, stóð á borðunum. Diskur með rjómais og koku hafði verið
látinn á grassvörðinn, og stór flokkur maura var i þann veginn að ráð-
ast til uppgöngu á diskbarminn i skipulegri fylkingu, eins og þjálfuð
hersveit væri á ferð. Niðri við liljutjörnina voru froskarnir byrjaðir að
kvaka. öll hljóð létu mér óeðlilega hátt i eyrum i kyrrðinni og það var
eins og aðvarandi rödd talaði til min i sifellu: „Hlustaðu, hlustaðu á
meðan þú átt þess kost”.
Þá tók ég eftir þvi, að við gamla grenitréðstóð maður, og brátt þekkti
ég, að þetta var Jói Kellý yngri. Hann veifaði til min, en þegar ég sá, að
hann ætlaði ekki að koma, skundaði ég til hans. Ég hafði ekki séð hann i
margar vikur, og við höfðum ekki talað aukatekið orð saman sumar-
langt.
„Jói,” kallaði ég. „Komdu og fáðu einhverjar kræsingar. Nóg er eft-
ir.”
En hann brosti aðeins og hristi höfuðið.
„Nei, þakka þér fyrir,” svaraði hann. „Mig langaði aðeins til þess að
óska þér gæfu og gengis.”
Hann brosti aftur, og þegar hýrlegt brosið færðist yfir magurt andlit
hans, var eins og heimi bernskuáranna hefði skyndilega verið lokið
upp. Gömul tryggðabönd, sem við höfðum bæði verið búin að gleyma,
sögðu allti einu til sín. Snöggvast gleymdi ég þvi, að Jói var á öndverð-
um meiði við vandafólk mitt, gleymdi þvi, að Emma frænka og Wall-
ace og Jói gamli Keilý höfðu rekið hann brott eins og svikara við ættina
og heimilið, iðjuverin og fornar dyggðir. Ég mundi aðeins leika okkar i
bernsku, gleðistundir, sorgir, leyndarmál, er við höfðum átt saman
undir þessu gamla grenitré, þar sem við stóðum nú.
„Jói,” — ég rétti út höndina og hann tók i hana — „mér þykir svo
hjartanlega vænt um, að þú skyldir koma i kvöld. Það er eins og i
gamla daga.”
„Já.” — Það vakli athygli mina, að hann talaði mun hægar og röddin
var dýpri en ég minntist hennar. „Þess vegna var ég næstum horfinn
frá þvi að koma.”
„En það er gotl að minnast alls eins og það var. Ég vildi aðeins
óska....”
„Það veitég”, greip hann fram i fyrir mér, og brosið hvarf af andliti
hans. „Þú óskar þess, að ég minntist þeirra oftar. Ég hef talað nóg um
það við afa minn. Hann litur sömu augum á málin og þið, en ég skoða
þau frá minu sjónarmiði. Úr þvi verður ekki bætt. Viltu gera mér þann
greiða aðláta hann ekki vita, að ég hafi komið hingað?”
„Ef þú biður mig þess. En honum mundi þykja vænt um að vita, að
þú komst.”
„Þess vegna máttu ekki láta hann vita það. Hann mundi fara að gera
sér vonir um að vinna mig aftur, og ég neyddist til að gera þær vonir að
engu á ný.”
„Jói”, sagði ég. „Ég veit ekki, hvað veldur þeim umskiptum, sem
orðin eru. Ég veit reyndar, að þú ert óánægður með verksmiðjurekst-
urinn og álitur, að við eigum sök á þvi, þótt....”
„Nei.” Hann hristi höfuðið og lokkarnir féllu fram á ennið, eins og
þeir gerðu svo oft áður fyrr, svo að hann liktist hálfvegis litlum hesti
með þykkan, dökkan ennistopp.
— „Svo einíalt er málið ekki. Ég saka skyldfólk þitt um það eitt að
vilja halda öllu i sama horfinu og það var i á dögum afa þins.”
„Var það ekki lika hann, sem reisti Friðarpipuverksmiðjurnar? Það
væru engar verksmiðjur þarna hinum megin og engin atvinna handa
öllum þeim, sem hannar þarfnast, ef framtaks afa mins hefði ekki notið
við.”
„Alveg rétt.” Jói brosti af sams konar þolinmæði og hann væri að
hlusta á barn rella. „Manstu eftir snjókúlunum, sem við veltum niður
garðbrekkuna, þegar við vorum krakkar? Þú hnoðaðir fyrst kúlu i lófa
þinum, og svo hlóð hún æ meiri snjó utan á sig, unz hún var orðin stærri
en þú sjálf, að þú réðir ekki lengur við það, hvert hún vait. Geturðu ekki
hugsað þér, að það hafi verið slik snjókúla, sem hann afi þinn hnoðaði,
en nú hafi hún hlaðið þannig utan á sig að fullerfitt sé að ráða við það,
hvaða stefnu hún tekur?”
Blá augu Jóa voru orðin stór og dökk, eins og þegar hann átti i kapp-
ræðum i skólanum i gamla daga.
„Þú hefur ef til vill lesið um það, sem gerðist við Fossá i siðastliðnum
mánuði?” spurði hann svo.
„Áttu við vefaraverkfallið?” Ég hafði ekki nennt að lesa um það, en
ég hafði heyrt Wallace og Emmu og Harrý tala um það sin á milli.
„Já. Og það, sem gerzt hefur á einum stað, getur einnig hent á öðr-
um.”
„Ekki þó hér!” Ég furðaði mig á þvi, að i rödd minni var allt i einu
fólginn óvæntur myndugleiki, er minnti á Emmu frænku. „Það hefur
aldrei kómið til neinna vandræða i Friðarpipuverksmiðjunum. Astand-
ið i Fossárverksmiðjunum var orðið svo hræðilegt, og jafnvel Wallace
frændi segir, að verkamennirnir hafi talsverðar málsbætur, þó að
verkfall geti hins vegar aldrei verið réttlætanleg tiltæki, og Harrý Coll-
ins segir....”
Ég þagnaði skyndilega af þvi að ég mundi ekki glöggt, hvað hann
hafði sagt, enda þurfti ég ekki annað en nefna nafn haps til þess að hug-
ur minn væri allur bundinn við hann einan. „Við Coilins ætlum að gifta
okkur. Hefurðu frétt það, Jói?” bætti ég við.
„Nei.” Hann hristi höfuðið og brosti áður en hann rétti fram höndina.
„Ég þykist vita, að allir séu ánægðir með þann ráðahag. Ég vona að þú
verðir ákaflega hamingjusöm”
„Þakka þér fyrir, Jói. Mér þykir vænt um, að þú skyldir koma hing-
að, svo að ég gat sagt þér þetta sjálf. Finnst þér það ekki skritið: Það
var hann, sem kom hingað á afmælisdaginn minn, er þú datzt hérna úr
trénu og fótbrotnaðir — manstu ekki? — af þvi að særði ikorninn beit
þig?”
„Ég man það allt saman. Það var gott að liggja i þessu stóra húsi.
Þið voruð mér sannarlega góð. Jæja, hamingjan fylgi þér, Emilia.
Bráðum verð ég að fara að æfa mig i að kalla þig frú Collins.”
„Það er nógur timi til þess,” svaraði ég, en þó þótti mér gaman að
heyra hann segja þetta. „Þú festir þér liklega sjálfur konu áður en lagt
liður, og þá kem ég til þess að óska þér hamingju.”
Hann beit saman vörunum, og enn hristi hann dökkhærðan kollinn.
„Það er dásamlegt að vera ástfanginn,” bætti ég við. „Biddu bara
þaneað til þú kemst að raun um það sjálfur.”
iiai'
1165
Lárétt
1) Brúnt,- 6) Þverslá,- 7)
Sverta -9) Komist - 11) 51-
12) Ess,- 13) Straumkasti,-
15) Sigað.- 16) Tangi,- 18)
Vörubill-
Lóðrétt
1) Marglitað,- 2) Dá.- 3)
Keyr - 4) Sérhljóðarnir,- 5)
Spil.- 8) Veinið,- 10) Kærleik-
ur,- 14) Konu,- 15) llát,- 17)
Keyri,-
Káðning á gátu No. 1164
Lárétt
1) Lofsöng.- 6) Lér,- 7) Brá,-
9) Tau,- 11) Ei,- 12) NN,- 13)
RST - 15) önd,- 16) Ull,- 18)
Auglit-
Lóðrétt
1) Liberia - 2) Flá .- 3) Sé,-
4) ört - 5) Glundri - 8) Ris,-
10) Ann - 14) Tug,- 15) Öli.-
17) LL -
/
1
?
V

w
rs
HVELL
Eg beygði til að
komast fram hjá
honum! Éf fékk
höfuðhögg, og
hann tók skip
“■ mitt!
I
U
llii.
FIMMTUDAGUR
27. iúlí
7.00 Morgunútvarp. Veðurfregnir
kl 7.00 og 8.15 og 10.10 Fréttir
kl. 7.30, 8.15 (og forustugr.
dagbl.) 9.00 og 10.00 Morgun-
bænkl. 7.45 Morgunleikfimi kl.
7.50. Morgunstund barnanna kl
8.45: Einar Logi Einarsson les
sögu sina „Strákarnir við
Staumá” (4) Tilkynningar kl.
9.30. Létt lög milli liða. Kl.
10.25: Tónlist eftir Edvard
Grieg: Mischa Elman og
Joseph Seiger leika Sónötu nr. 1
i F-dúr mp. 8 f/ fiðlu og pianó
Operuhlj ómsveitin i Covent
Garden leikur. „Sigurð
Jórsalafara” svitur op. 56 John
Hollingsvorth stj. Fréttir kl.
11.00. Tónleikar. Maurice
André og Lamoureuxhljóm-
sveitin leika Trompetkonsert
eftir Hummel, Jean-Baptiste
Mari stj. / Cesare Valletti
syngur ariur eftir Scarlatti,
LeoTaubmann leikur á pianó /
Lily Lashine og Lamourex-
hljómsveitin leika Hörpukon-
sert i d-moll op. 15 eftir Nicolas-
Charles Bochsa; Jean-Baptiste
Mari stj.
12.00 Dagskráin. Tónleikar. Til-
kynningar.
12.25 Fréttir og veðurfregnir. Til-
kynningar.
13.00 A frivaktinni. Eydis Eyþórs-
dóttir kynnir óskalög sjó-
manna.
14.30 Siðdegissagan „Eyrarvatns-
Anna" eftir 'Sigurð Hclgason.
Ingólfur Kristjánsson les (25)
15.00 Fréttir. Tilkynningar.
15.15 Miðdegistónleikar: Gömui
tónlist Kammerhljómsveitin i
Zúrich leikur Konsert fyrir
fiðlu, strengjasveit og sembal
eftir Tartini, Edmond de Stoutz
stj. Concentus Musica leika
Sónötu fyrir flautu, fiðlu og
sembal eftir J.S. Bach og
Kvartett fyrir flautu, óbó, fiðlu
og selló og sembal eftir Tele-
man. Tonkunstler hljómsveitin
i Austurriki leikur Sinfóniu i B-
dúr op. 21 nr. 1 eftir Boccherini.
Lee Schaenen stj.
16.15 Veðurfregnir. Létt lög.
17.00 Fréttir. Heimsmeistar-
einvigið i skák.
17.30 Nýþýtt efni: „Heimför til
stjarnanna” eftir Erich von
Daniken. Loftur Guðmundsson
rithöfundur les bókarkafla i
eigin þýðingu (4)
18.00 Kréttir á ensku.
18.10 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Kréttir. Tilkynningar.
19.30 Þegninn og þjóðfélagiö.
Ragnar Aðalsteinsson sér um
þáttinn.
19.55 Krá listahátið i Reykjavik.
Gitarsnillingurinn John
Williams leikur verk eftir
spænsk tónskáld á hljóm-
leikum i Háskólabiói 10. júni
s.l.
20.35 Leikrit „Hundrað sinnum
gift” eftir Vilhelm Moberg
(áðurfl.’69) Þýðandi: Hulda
• Valtýsdóttir. Leikstjóri: Gisli
Halldórsson. Persónur og
leikendur: Arvid Almström,
leikst jóri — Þorsteinn ö
Stephensen, Ásta, kona hans —
Guðbjörg Þorbjarnardóttir,
Gustaf Forsberg / leikarar i
leik — Jón Aðils, Lisa
Södergren / flokki Almströms
— Anna Guðmundsdóttir,
Karlson, húsvörður — Valur
Gislason, Anderson, sölum.
auglýsinga — Baldvin Hall-
dórsson.
21.45 Pistill frá Helsinki: Reikað
um miðbæinn. Kristinn
Jóhannesson, Sigurður
Harðarson og Hrafn Hall-
grimsson tóku saman.
22.15 Veðurfregnir. Kvöldsagan
„Sigriður frá Bústöðum” eftir
Einar H. Kvaran Arnheiður
Sigurðardóttir les (2)
22.40 Dægurlög frá Noröurlöndum
Jón Þór Hannesson kynnir.
23.20 Fréttir i stuttu máli.Dag-
skrárlok.
UROGSKARTGRiPIR
KCRNELÍUS
JONSSON
skDlavúrðust IG 8
BANKASTRÆ T! 6
4*-* 18588-18600