Tíminn - 29.08.1972, Blaðsíða 10

10
TÍMINN
Þriðjudagur 29. ágúst 1972
Steinumi Sveinsdóttir, matráðskona i Asbyrgi, önnur frá vinstri, ásamt þrem starfsstúlkum: Grðrúnu
Viggósdóttur, ögn Sigfúsdóttur og Þóru Guðmundsdóttur.
Hér rabbar gamla fólkið saman undir plasthimni meðal blómanna.
Þrekvirki - og þi
brot af miklu st
legri hugmym
Það er gott að selja fólki ost og humar og alls
konar gómsætar afurðir úr sjónum eða mold-
inni — en þó jafnvel ennþá betra að geta látið
fólki i té heilsubót, enda þótt gegn gjaldi sé, þvi
að sá sem hana kaupir, ber vinarhug til lands
og þjóðar upp frá þvi.
,,Það má víða leita á jarð-
kringlunni til þess að finna
byggðarlag, sem jafnast á við
Ilveragerði. Hér hefur náttúran
vcrið fágætlega örlát á dýrmætar
gjafir, sem óviða verða höndlað-
ar. Ég vil, að sett verði sérstök
lög um Hveragerði. Hér á að vera
garðyrkju- og heilsulindabær og
heimkynni eftirlaunafólks, af
hvaða stétt sem er, að lokinni
starfsævi þess, og ég er viss um,
að hér má koma upp stofnunum,
sem rómaðar yrðu um viða ver-
öld — hvar sem til þeirra spyrð-
ist”.
Þannig fórust Gisla Sigur-
björnssyni forstjóra orð, er
blaðamaður frá Timanum brá sér
austur yfir fjall á dögunum til
þess að kynna sér starfsemi hans
i Hveragerði.
— Hveragerði er ungur bær,
sagði Gisli, og hér hefur allt risið
af grunni á skömmum tima.
Þetta fámenna bæjarfélag, sem
aðeins hefur á að skipa eitthvað
þúsund manns samtals, að með-
töld. börnum og gamalmennum,
hefur ekki bolmagn til þess aö
gera allt, sem gera þarf til undir-
búnings þvi, að Hveragerði verði
sá staður, sem þvi ber að vera —
gera það af nógu mikilli reisn,
nógu fljótt og nógu vel og ræki-
lega.
Hér kemur lika til, að Hvera-
gerði verður að halda þeim
sveitarsvip, sem það ber, og þess
vegna má ekki byggja hér eins og
i borg — það verður að vera rúmt
um húsin, og hér má ekki byggja
nein háhýsi. Þetta er atriði, sem
skiptir framtið Hveragerðis
miklu máli.
SÁ, SEM KAUPIR
HEILSUBÓT,
LÆTUR VINATTU
FYLGJA GJALDI
— Löggjöf um ætlunarverk og
stöðu Hveragerðis i samfélaginu
verður þess vegna að fylgja rikis-
framlag, eigi hún að verða meira
en pappirsgagn, hélt Gisli áfram.
En þvi yrði siður en svo á glæ
kastað, ef framkvæmdin verður i
samræmi við markmiðið. 1
Hveragerði eiga menn að geta
styrkt og endurheimt heilsu sina,
og þessi litli bær hefur þegar
fengið það orð á sig langt út fyrir
landsteinana, að hingað munu er-
lendir menn leita i sivaxandi
mæli, sér til heilsubótar, jafn-
skjótt og unnt er að taka á móti
þeim.
Það er ágætt að selja þorsk og
humar og hvers konar lagm. og
allt þess konar,grundvöllur þjóð-
félags okkar, og fyrir sjávar-
afurðirnar fáum við fémuni til
þess að kaupa margvislegar
nauðþurftir og hrinda þvi i fram-
kvæmd. sem við höfum hug á. En
það eru til aðrar leiðir, sem við
getum einnig farið i lifsbarátt-
unni, jafnframt, og ef við getum
hjálpað fólki i nauðum til þess að
endurheimta heilsu sina, eins og
sannarlega hefur gerzt i Hvera-
gerði, gerum ekki aðeins viðskipti
— seljum það, sem fúslega er
greitt — heldur ávinnum við okk-
ur lika vini, sem ekki munu
gleyma landi og þjóð.
Nýting heilsulindanna i land-
inu, bæði i þágu innlendra manna
og erlendra, er einn af okkar
stærstu vinningum i happdrætti
tilverunnar, að öllum öðrum
heiðarlegum atvinnuvegum
ólöstuðum.
SNEFILEFNIN I
ANDRÚMS-
LOFTINU í
HVERAGERÐI
— Menn verða almennt að fara
að átta sig á þvi, að heilsuhæli á
slikum stað, sem Hveragerði er,
eru hvorki órar né skrum. Hingað
hefur fjöldi fólks sótt heilsubót,
bata og lækningu meina. En það
gætu bara miklu fleiri gert, ef
réttilega er i haginn búið. Og við
eigum ekki að láta okkur lynda að
tala einungis um það, heldur
verðum við að framkvæma það.
Það væri langt mál að lýsa þvi,
hvað Hveragerði hefur til brunns
að bera. En á það má drepa, að
hér eru þrjátiu og sex afbrigði
hvera eða jarðhitasvæða, greind
eftir þeim efnum, sem eru i vatn-
inu og gufunni. Kannski er það þó
aðall staðarins og kóróna, að
gifurlegt magn gufu, sem þeytist
hér upp úr jörðinni ár og daga og
allar stundir, er þrungið söltum
og snefilefnum, sem mettar and-
rúmsloftið. 1 þessum efnum, sem
liggja hér bókstaflega i loftinu og
fylla vit okkar og lungu, i hvert
skipti sem við drögum andann,
býr lækningamáttur, sem ég held,
að eigi meginþátt i þeim bata,
sem margir hafa fengið hér.
Þetta er auðvitað ekki neitt töfra-
meðal, sem bætir öll mein, og
menn verða ekki albata á svip-
stundu. En ég fer ekki ofan af þvi,
og hef þar við gild rök að styðj-
as, að i gufunni eru efni, sem eru
slik bætilyf, að þau vinna á bug
sumum sjúkdómum manna og
kvillum.
MAÐUR, SEM LÆTUR
VERK-
IN TALA MÁLI SÍNU
Svo mælti Gisli Sigurbjörnsson.
Og hann getur nokkuð gilt úr
flokki talað, þegar Hveragerði er
á dagskrá, þvi að verkin tala með
honum, og þau ósmá. Þar hefur
hann unnið stórv. sem hafa ékki
aðeins talað heldur hrópa þau
til hvers þess manns, sem hefur
opnar hlustir og opin augu. Þó eru
athafnir hans i Hveragerði aðeins
hluti þess, sem hann hefur með
höndum, þvi að eins og allir vita
stjórnar hann einnig svo umsvifa
mikilli stofnun i Reykjavik, þar
sem er dvalarheimilið Grund, að
flestir þættust þar hafa fullar
hendur, og lætur þar að auki
margt annað til sin taka, er of
langt yrði upp að telja að sinni.
Það eru nokkurn veginn rétt
tuttugu ár siðan Gisli tók að nema
land i Hveragerði, og nú er svo
komið, að hann helgar sér þar tvö
stór hverfi — nýbyggð mikla i
kinninni norð-vestan