Tíminn - 24.01.1973, Blaðsíða 4

4
TÍMINN
Miðvikudagur 24. janúar 1973
i heimskauta-
leiðangur
Ungur Frakki, Pierre Magnan,
þrltugur aö aldri, hefur ákveðið
að kanna heimskautalöndin
nyrzt i Kanada i vetur. Mun
hann leggja af stað á báti
sínum, sem hann hefur sjálfur
teiknað og látið smiða eftir eigin
fyrirsögn, upp Churchill ána frá
Hudsonflóa. t fylgd með honum
verður einn ljósmyndari og
tveir Eskimóar með hunda-
sleða. Hann ætlar að leggja upp
i þessa ferð 15. febrúar og fara
þá um 250 km upp eftir ánni á
isi, en siöar ætlar hann sér að
fara þvert yfir Hudson-flóann,
einnig á isi.
n
I fyrirlestraterð
George McGovern
öldungadeildarþingmaöur og
Eleanor kona hans komu til
London fyrir helgina og fóru þar
um allt eins og sönnum ferða-
mönnum sæmir og fengu að sjá
allt það markverðasta i þessari
evrópsku stórborg. McGovern
var annars kominn til Englands
i þeim tilgangi að halda fyrir-
lestra i háskóla i Oxford.
Sjónvarpið á burt!
Kona ein i Englandi átti i vand-
ræðum með strákana sina sem
alltaf vildu horfa á sjónvarpið.
Hún hótaði þeim þvi þá, að selja
það.
Daginn eftir birtust tveir menn i
húsinu, og sögðu að þeir hefðu
komið til að sækja tækið, og
auðvitað létu strákarnir þá hafa
það. Það kom bara i ljós, þegar
mamma þeirra kom heim, að
mennirnir voru þjófar.
D
Fangi og framkvæmda-
stjóri
1 siðasta mánuði gekk James
Lambros út úr fangelsi i San
Fransisco sem frjáls maður
eftir að hafa setið inni i sex
mánuði. Næsta dag hafði hann
tekið við störfum aðalfram-
kvæmdastjora meö mánaðar-
laun upp undir 100 þúsund isl.
króna. Það virðist svo sem
maturinn i fangelsinu hafi verið
hræðilegur i mörg ár, hræði-
legur, og alltaf sá sami, likt og
gerist í heimavistarskólum hér-
lendis. Fiskur á föstudögum
pylsur og baunir á mánudögum
o.s.frv. Jafnvel heilbrigðiseftir-
litsmenn fylkisstjórnarinnar
viðurkenndu að maturinn væri
slæmur. (Það myndu ráða-
menn islenzkra skóla seint
gera) Lambros var settur inn
vegna ákæru á hendur honum i
þvi starfi sem hann gengdi þá i
forföllum, þ.e.a.s. hann var
stjórnandi kvikmyndahúss þar
sem eingöngu voru sýndar
nektarmyndir og aðrar þær
semflokkast undir klám. En
þrátt fyrir þetta hafði hann
mestan áhuga á mat. Hann
hafði lært til matargerðar i
skóla og gegnt kokksstörfum
jafnvel i þvi flotta hverfi,
Beverley Hills. Enda fór svo, að
honum likað ekki maturinn og
skrifaði 17 siðna bréf til yfir-
valdanna þar sem hann fór
fram á umbætur. Þeir gripu til
þess ráðs að setja hann i eld-
húsið og strax upp frá þvi fengu
fangarnir pizza, kjúklinga og
jafnvel nautakjöt. Sem sagt:
Gott. Þegar hann hafði setið af
sér dóminn báðu yfirvöld hann
aö vera áfram, enda þótt hann
gæti fengið hærra kaup annars
staðar. ,,Fangar eru mannlegir
líka”, sagði Lambros,” og ég
held, að þaö sé þörf á þvi að ég
sé hér áfram.” Og svo varð.
wk % 1 mHe'

iMf r irlírt í 1
— Af hverju hefurðu aldrei sagt
mér, að einkaritarinn þinn sé
falleg?
—Ætlarðu að giftast banka-
stjóranum eða lækninum? spurði
vinkonan.
—Ég veit það ekki ennþá. Þetta
er svo erfitt. Þú veizt, peningana
eða lifið..
—Ég krefst aldrei borgunar af
góðum viðskiptavini.
—En ef hann borgar ekki?
—Þá er hann ekki góður við-
skiptavinur og þá rukka ég hann
auðvitað.
Forstjórinn: —Páll, þér eruð
hræsnari og forstjórasleikja.
Páll, mér likar vel við yður.
—t gær var ég i heimsókn hjá vini
minum, dýralækninum, og hann
bauð mér að borða hjá sér..
—Hvað var i matinn?
—Liklega einhver sjúklingur
hans.
Skömmu eftir að pianóleikarinn
hóf leikinn, tók hann eftir, aö
kona á fremsta bekk var sofnuð.
Þegar tónleikunum var lokið og
fólk fór að klappa, hrökk konan
upp með andfælum. Pianó-
leikarinn beygði sig niður og
sagði við hana: —Mér þykir það
leitt frú, en ég spilaði eins lágt og
ég gat.
Áhættusamt starf
Það leynast margar hættur á
vegipóstmannasem bera út bréf
og böggla i London, að þvi er
yfirmenn þeirra segja. A
sumrin lenda þeir oft i
kjaftinum á grimmum hundum,
sem vilja ekki fá þá inn á yfir-
ráðasvæði sin, en póstmenn
verða að sýna mikinn kjark og
áræði og reyna eftir fremsta
megni að koma póstinum áleiðis
til viðtakenda. Snúa þeir þvi oft
úr útburðarferðum sinum með
rifnar buxnaskálmar og jafnvel
sár á leggjum. En slysatiönin er
þó enn meiri meðal póst-
mannanna á veturna, að þvi er
skýrslur sýna. Þá hættir þeim
oft við að hrasa og detta á
sleipum götum og gangstéttum.
Hafa póstyfirvöldin nú ákveðið
að póstburðarmenn skuli ganga
með snjókeðjur á skóm sinum,
ef það mætti draga úr
slysunum. Hér er einn póst-
mannanna að búa sig út i sina
venjulegu dagsferð.
DENNI
DÆMALAUSI
„Labbaöu bara rólega, rétt eins
og þú hafir ekkert af þér gert i all-
an dag!”