Tíminn - 19.04.1973, Síða 12

12
TÍMINN
Fimmtudagur 19. april 1973.
Komið
að
Kúlu-
dalsá
Þorgrimur Jóusson, bóndi á Kúludalsá. —Tímamynd: Gunnar.
i bæinn og þar mætti okkur is-
lenzk gestrisni, eins og hún getur
bezt orðið, enda er skemmst af
þvi að segja, að hafi snjóhraflinu
tekizt að smeygja einhverjum
dapurleika inn i hugskotið áður,
þá sá þess nú ekki lengur stað.
Aðfluttur, en ekki
um langan veg
Þorgrimur bóndi Jónsson var
viðræðugóður og leysti vel og
greiðlega úr þeim spurningum,
sem fyrir hann voru lagðar, og
sömu sögu var að segja um konu
hans og dóttur, þegar til þeirra
kasta kom.
Fyrst er þá að vikja að upphaf-
inu og spyrja bónda:
— Er Kúludalsá ættaróðal þitt,
Þorgrimur, eða er þú aðfluttur
hingað?
— Ég er aðfluttur. Ég fluttist
hingað með foreldrum minum og
bróður árið 1936. Við komum
hingað frá Innsta-Vogi i
Innri-Akraneshreppi, sömu sveit-
inni, sem Kúludalsá tilheyrir. Að
Innsta-Vogi höfðum við flutzt árið
1927 og þá frá Akranesi. Á Akra-
nesi er ég fæddur og þar ólst ég
upp til fjórtán ára aldurs.
— Hafðir þú ekki fengið að
„fljóta með” þeim Skagamönn-
um, þegar þú varst drengur?
— A þeim árum var ekki
stundaður þar sjór i þeim mæli
sem sfðar varð og nú er. Þá var
nálega eingöngu um árabáta að
ræða eða önnur litil skip, þvi að á
vertiðinni fóru allir hinir stærri
bátar til Sandgerðis og stunduðu
sjóinn þaðan. En seinna breyttist
nú þetta og þá tóku allir, sem
vinnufærir voru þátt í þvi að
koma aflanum i verðmæti. Ég
vann þá eins og'aðrir unglingar
við aðgerð og önnur fiskverk, og
það var kallað að vera til sjós,
þótt vinnan væri að visu öll fram-
kvæmd i landi. Þetta gerði ég
lika, eftir að ég var farinn frá
Akranesi.
Timarnir hafa breytzt gifur-
lega, þótt ekki sé lengra en þetta
um liðið. Þá var litið um atvinnu,
og segja mátti, að sjómennirnir
væru ánauðugir menn, eða allt að
þvi. Þeir urðu að vinna nótt og
dag, fengu i mesta lagi fjögurra
til fimm klukkutima hvild á
sólarhring, og á þeim tima áttu
þeir að fara heim til sin neðan úr
aðgerðarhúsi eða beitningarskúr
þvo sér og borða og komast aftur
til vinnu sinnar. Allt hét þetta
Því fólki verður seint
að fullu launað
VIÐ ÓKUM sem leiðliggur frá
Akranesi áleiðis að Kúludalsá.
Það var suð-vestan gola með
nokkrum éljagangi og dálitill
snjór á jörð. En hann var ekki
djúpur, þurr og mjúkur eins og sá
snjór, sem bezt hefur giatt islenzk
börn i þúsund ár, heldur var þetta
þunnt lag af hálfblautri krapa-
slettu og grisjaði i auða jörð á
milli. Þetta ástand, þegar jörðin
er livorki auð né alhvit, verkar
alltaf einhvern veginn ömurlega
á sálina, hvernig sem á þvi stend-
ur.
Þegar ekið var niður traðirnar
á Kúludalsá, veittum við fyrsta
athygli vænum hópi hrossa. sem
stóðu þar heima við hlöðu. Þeir
voru með ýmsum litum og sumir
harla fagrir á að lita. I varpanum
fagnaði okkur gulstrútótt tik,
spikfeit og gljáandi — óvenju-
falleg skepna. Nú var okkur boðið
hvild og innifalið i þeim tima,
sem kallaður var hvildartimi. Og
svona var stundum róið þetta
þrjár til fjórar vikur i einu. Auð-
vitað reyndi þetta mjög á þrek
manna og úthald,' og þeir, sem
Svona litur Kúludalsá út I sól og sumarveðri.