Tíminn - 16.12.1973, Side 32

32
■ ?. t m j i\ *r }* r
TÍMINN
Suiiiiudagur l(i. desembcr l!17:i.
Drengurinn
með
EINU sinni i fyrndinni,
fyrir óralöngu, var litill
drengur, sem villtist að
heiman. Hann hafðist
við i holum trjábol i
stórskógi einum. En
skammt þaðan var bit-
hagi, og þar var fjöldi
nautgripa á beit.
Drengurinn gældi við
litlu kálfana, klappaði
þeim og kjassaði þá,
þvoði þeim og kembdi.
Þegar kálfarnir komu
heim um kvöldið, þá
sögðu mæður þeirra:
,,Hver hefur iagað
ykkur til? Hver hefur
þvegið ykkur, og hver
hefur kembt ykkur?”
Kálfarnir svöruðu:
,,Ef þið lofið þvi, að gera
vini okkar ekkert mein,
þá skulum við segja
ykkur það”.
Þessu lofuðu kýrnar,
og nú sögðu kálfarnir frá
þvi, hvar drengurinn
hafði falið sig. Kýrnar
kölluðu á litla drenginn
og hann steig út úr hola
trénu og kom til þeirra.
Þær klöppuðu honum og
hrósuðu og leyfðu hon-
um að drekka heilnæmu
mjólkina úr spenunum
sinum.
Drengurinn óx upp og
varð stór og sterkur,
með glóbjart og gljáandi
hár, skær augu og rjóðar
kinnar. Kýrnar gáfu
honum einnig hljóðpipu:
,,Ef einhver ætlar að
gera þér mein”, sögðu
þær, ,,eða ef þú þarft að
kalla á okkur, þá skaltu
blása i hljóðpipuna og
segja:
„Hlaupi nautahjörðin,
svo hristist undir jörðin.
Hlaupið kýr og kálfar,
þá kætast skógarálfar”."
Dag nokkurn klippti
drengurinn glókoll sinn.
En einn hárlokkurinn
fauk með blænum út i
ána. Straumurinn bar
lokkinn þangað, sem
kóngsdóttirin fagra var
að baða sig i ánni, ásamt
þernum sinum. Kóngs-
dóttirin fann hárlokkinn
og fór með hann heim i
höllina.
,,Ef ég fæ ekki þann
fyrir eiginmann, sem
þessi hárlokkur er af, þá
hljóðpípuna
(Indverskt ævintýri)
gifti ég mig aldrei”,
sagði kóngsdóttirin við
föður sinn.
Kóngur lét nú boð út
ganga og sendi menn til
þess að leita að eiganda
lokksins. En sendimenn-
irnir komu jafnnær aft-
ur, þeir fundu hvergi
mann, sem hefði svona
glóbjart hár, þvi að á
Indlandi, þar sem saga
þessi gerðist endur fyrir
löngu, eru allir dökkir á
hár.
Þá sendi konungur
hrafna sina til þess að
leita. Einn þeirra fann
piltinn hjá nautahjörð-
inni. Hrafninn settist á
öxl sveinsins og krunk-
aði i eyra hans eitthvað,
sem pilturinn skildi
ekki. Þá vildi pilturinn
reka hrafninn burt og sló
til hans með hljóðpip-
unni sinni. En krummi
náði pipunni út úr hönd-
um hans og flaug með
hana i nefinu, hægt og
hægt, en pilturinn hélt i
humáttina á eftir. Þann-
Skammt frá skóginum var nautahjörð á beit.

DAN
BARRY