Tíminn - 06.08.1976, Blaðsíða 17

Föstudagur 6. ágúst 1976.
TtMINN
17
TÍMA- spurningin
Vilt þú láta breyta forsetaembættinu á einhvern
hátt?
Sigrún ólafsdóttir, afgreiöslukonar— Ég tel, að það mætti
gjarnan auka valdsvið embættisins, þannig að forsetinn yrði
meira afgerandi aðili i þjóðmálum
ólafur Ágústsson: — Það væri þá helzt spurning um það, hvort
auka ætti raunverulegt vald embættisins. Ég efa þó, að einhverj-
ar breytingar þar á, yrðu til batnaðar.
Tryggvi Valdimarsson, söiumaður: — Forsetaembættið hefur
reynzt ágætlega i sinni núverandi mynd. Ég sé engar ástæður til
að breyta þvi.
Jón Helgason, smiður: — Ég :tel forsétaembættið ágætt, eins og
það er. Þess vegna vil ég engar breytingar á þvi.
Bjarni Stefánsson, starfsm. Þjóöleikhússins:
setinn ætti að hafa meiri völd i raun en nú er.
— Já, ég tel
að for-
lesendur segja
Karl Jónsson skrifar:
Hvort mun flónskan
okkareða Hannesar
Hafsteins sjálfs?
Vítavert kæruleysi
og trassaskapur
— segir Hannes Hafstein um brot á tilkynningar-
skyldunni. — Trausta RE leitað með ærnum
tiíkostnaði og undir miklum mannafla um helgina
lis- Rvlk. — Þaö er aö sjálfsögöu
ákaflega alvarlegt mál og vlU-
vert ka rulevsl aö hafa hvorkl tal-
stöö né útvarp f gangl, þó aö ekki
sé talað um aö tilkynna um
breytta áætlun, sagöi Hannes
Hafatein, f ramkvcmdastjóri
Slysavarnarfélags Islands, er
hann var inntur álUs á hkini um-
fangsmUdn leit aö Trausta RE
27, fjögurra tonnatrUlu tem fram
fór s.l. sunnudag og aöfaranótt
hans. Hann brtti þvl viö, aö þetU
hafi auk heldur verlö ákaflega
slysalegt þvl aö mennirnir tveir
hafl haldiö aö þeir nröu rkki tU
Unds meö Ulstöðinni, en þaö af-
sakaði á engan hátt þaö, aö þeir
skyldu ékki hafa trkin I gangi.
Báturinn er Ulkynningaskyldur.
þar sem hann hefur talstöö um
borö.
Mennirnir tveir á Trausta RE
voru viö veiðar á Breiðafirði á
laugardeginum, lentu f miklum
fiski, og ðkváðu að fara ekki t
land um kvöldið eins og ráðgert
hafði veriö, og fólk 1 landi bjóst
við, heldur héldu þeir veiöunum
ðfram.
Þegar biö varð á þvl, að trillan
krmi aö landi uröu menn I lantu
órólcgir og höfðu samband við I
Slysuvarnarfélagið, sem auglýsti |
eftir bátnum á laugardags-
kvöldið. 1 framhaldi af þvl voni
bátar kallaðir Or veiði og beönir I
að svipast um og reyna að kalla >
bátinn uppi, en um nöttina skall á I
meö svarta þoku. Slysavarnar-
sveitir voru sendar til aö leita á
fjörum, landhelgisgæsluvélin Sýr r
leitaöi og yfirleitt voru umsvifin I
við leitina hin vlötækustu.
Flugvél Gæzlunnar fann sföan "
bátinn um klukkan hálf sex á
sunnudag og undruöust
mennirnir allt umstangiö, er haft
var samband viö þá I gegnum tal-
stööina, sem þeir opnuöu fyrir er V
þeir sáu vélina.
1 Timanum þann 13. júli er
birt viðtal við Hannes Hafstein,
undir fyrirsögninni „Vitavert
kæruleysi og trassaskapur”. t
viðtalinu kemur fram að Hann-
es Hafstein hefur i hyggju, að
koma á refsilöggjöf, sem nái
yfir mig og félaga minn, ásamt
öðrum hundum, trössum og
skussum, sem fremji afbrot á
borð við róður þann sem farinn
var á m.b. Trausta RE 27 laug-
ardaginn 10. júli.
Ef það mætti nú verða mér og
félaga minum til nokkurrar
miskunnar og draga úr þeim
píslum sem H.H. kann að hafa
búið okkur við heimkomuna, vil
ég nú segja stuttlega frá róðrin-
um sem er þó á engan hátt i frá-
sögur færandi.
Laugardaginn 10. júli klukkan
8.00 fórum við félagarnir i fiski-
róöur frá Klöpp við Haukaberg
á Barðaströnd. Stefnt var suður
og keyrt i tvo tima — um það bil
tólf milur — og renndum við um
klukkan 10.00. Fiskur var mjög
smár og tregur, en bliðu veður.
Klukkan um 17.00 kipptum við i
fimmtiu minútur vestur, uröum
þar litið varir, kipptum enn i
þrjátiu minútur sömu stefnu og
þar varð vel vart. Þar höfðum
við tal af mönnum á trillu innan
af Barðaströndinni. Þeir renndu
upp að bát okkar og spurðu um
afla. Þeir voru á útleiö. Þetta
mun hafa veriö um klukkan
19.30. Upp úr þvi hvessti nokkuð
af suð-austan og var litið næði til
klukkan um 22.00, en þá lygndi
og skall á niðaþoka. Rétt áður
en þokan skall yfir, urðum við
aftur varir við fyrrnefndan bát
og þeir að sjálfsögðu við okkur,
þvi þeir voru mjög nálægt.
— Svona leit er ákaflcga
kostnaðarsöm, — bátar fengnir til
að hætta veiðum, menn dregnir
úr heyskap til ab ganga fjörur,
flugvél send á vettvang, svo ettt-
hvað sé nefnt, sagbi Hannes Haf
stein.
—Veöriö varaðvtsugotten við
höfum fordcmi fyrir þvl, ab slys
hafi hent þrátt fyrir þaö og er
skemmzt að minnast þess er liuil
bátur frá Raufarhöfn fór&t árið
1974erhanr. rakstáskerisléttum
sjó, en þoku, — sem sagt viö
nákvæmlcga sömu skilyröi og
vorul þessu tilfelli. sagði Hannes
ennfremur. Hann bætti þvi við, að
Kt-mhaW a bls. 19
Um klukkan 22.30 tókum við
þá ákvörðun að halda kyrru
fyrir um nóttina, þar eð veður
var gott en þokan dimm, enda
var þriggja til fjögurra klukku-
stunda stim i land og annað eins
til baka að morgni. miðað við
bjart veður. Höfðum við þá
vaktaskipti og var alltaf annar
hvor uppi um nóttina.
Þess skal getið að fyrrnefndur
bátur fór heim um kvöldið og
var alla nóttina að komast að
landi. Voru þar þó kunnugir
menn um borð.
Litið varð fisks vart um nótt-
ina>, en um klukkan 7.00 um
morguninn var kominn ólmur
fiskur. Þá birti vel upp og létti
þokunni alveg á hafinu, en
þokuslæða var til landsins. Enn
var sama bliðan og strax og létti
til sáum viö tvo þilfarsbáta á
færum skammt norður af okkur.
Undir hádegi fór tólf til fjórtán
lesta bátur fram hjá okkur i tvö
eða þrjú hundruð metra fjar-
lægð og um klukkan 14.00 fór
einn af þrjátiu og sjö lesta ný-
sköpunarbátunum — Þorsteins-
teikning — svo nálægt okkur að
við heyrðum tónlist frá viðtæki
hans.
Skyggni var búið að vera gott
frá því um klukkan 7.00 um
morguninn.
Nokkru seinna sáum við til
flugvélar sem flaug inn með
Skararhliðum i nokkurri þoku-
móðu, sem huldi aftanverð fjöll-
in.
Um klukkan 18.00, eða svo,
flaug flugvél Landhelgisgæzl-
unnar mjög lágt yfir okkur hvað
eftir annað. Gerðum við okkur
þá ljóst, að hún ætti við okkur
erindi. Félagi minn náði þá
sambandi við áhöfn vélarinnar
og sögðust þeir vera að leita aö
okkur.
Klukkan 19.00 höfðum við
fengið góðan afla og héldum til
lands i góðu veðri.
Astæðan til þess áð við kölluð-
um ekki i land, eða annað og
gerðum grein fyrir okkur um
kvöldið var sú að starfsmaður
við Reykjavikur-radió sagði
okkur, þegar talstöðin var sett i
bátinn i vor, aö hún kæmi okkur
að fullum notum á Faxaflóa, en
ekki norðan við Snæfellsnes.
Þetta hefur reynzt rétt hjá hon-
um, að öðru leyti en þvi, að við
getum haft samband við Ólafs-
vik. Það vissum viö þó ekki fyrr
en eftir róöurinn.
Þetta var Hannesi Hafstein
kunnugt um, þegar hann átti
viðtalið við Timann og talar
hann þvi ekki af nákvæmni leit-
arstjórans um það atriði.
Heldur leynir hann þvi beinlínis
og eys yfir okkur skömmum og
fúkyrðum til að leiða athyglina
frá fumi sinu og gauragangi.
Um það að hann hafi tekið heil-
an flota fiskibáta af veiðum til
að leita að okkur, skal bent á
það sem áður er sagt um skipa-
ferðir i kringum okkur þann
tima sem skyggni var gott, en
um nóttina, meðan þokan lá
yfir, svo svört sem hún var,
hefði þurft mikla bjartsýni tií
leitar. Það er álit mitt að ekki
einn einasti bátur hafi leitað að
okkur. En þó svo hafi verið
hefðu radartæki bátanna komið
að litlu gagni, ef ályktun H.H.
hefði verið rétt, að við hefðum
rekið á sker.
Hvað liður áhyggjum H.H. út
af fóðurskorti á Barðaströnd-
inni i vetur, get ég huggað hann
með því, að sláttur mun ekki
hafa verið þar byrjaður. Hitt er
svo annað mál, að þær fjárfúlg-
ur sem hann ætlar að greiða
leitarmönnum á landi og þeir
eru vel að komnir, munu frekar
vera fyrir frátafir frá hrogn-
kelsaveiði og annarri sjósókn i
bliðunni.
Þegar við komum úr umgetn-
um róðri lágu fyrir okkur boð
um að hafa tal af H.H. i sima.
Hér á hinni nýju verstöð Klöpp
var siminn ekki fulltengdur, svo
það kom i hlut sameignamanns
mins og félaga, sem er ungur
maður, að fara til næsta bæjar
og tala við H.H. Ég ynnti hann
eftir samtali þeirra og sagði
hann að H.H. hefði gefið sér
nokkrar ákúrur fyrir framferði
okkar. Hann kvaðst hafa afsak-
að okkur meö þvi að talstöðin
kæmi okkur ekki að gagni hér.
H.H. þótti slæmt að félagi minn
vissi ekki nafn á áöurnefndum
starfsmanni við Reykjavikur-
radió, sem hann taldi ámælis-
verðan fyrir sinar leiðbeining-
ar. Að endingu gaf hann félaga
minum það heilræði, eða öllu
heldur þau fyrirmæli, að við
færum hér eftir aldrei frá landi
öðruvisi en að hafa belg i mastr-
inu. Þar með hélt ég aö þetta
mál væri útrætt, en alls ekki
að við ættum eftir að fá þær
skammir og svivirðingar
sem fram komu i umræddu
blaðaviðtali.
Ég vissi ekki að H.H. þekkti
mig svo gjörla, að hann vissi að
ég væri kærulaus hundur, skussi
og trassi. Sjálfur þekki ég hann
ekkert, hef aðeins heyrt að hann
muni vera af dönskum ættum.
Ég þekki svo litið til hans, að ég
hef til dæmis ekki heyrt einn
einasta mann segja að bann hafi
litið sjómannsvit og væri flón.
Ekki hef ég heldur heyrt þvi
fleygtað hann hafi ekki þá dóm-
greind og stillingu til aö bera,
sem nauösynleg er i starfi hans.
Um þann möguleika, sem
hann telur sjálfur fyrir hendi, að
hann veröi hengdur, skal ég
Framhald á bls. 19.