Tíminn - 10.09.1976, Qupperneq 13

Föstudagur 10. september 1976.,
TÍMINN
13
21.45 1918: Maöur og samvizka
hans. Finnsk biómynd frá
árinu 1957, byggð á sögu
eftir Jarl Hemmer, Myndin
gerist á timum borgara-
styrjaldarinnar i Finnlandi.
Aðalpersónan er prestur,
sem misst hefur embætti
sitt og lent i slæmum félags-
skap. Hann á við miklar sál-
arkvalir að striða vegna
styrjaldarinnar i landinu og
eigin lifernis. Hann gerist
loks prestur i fangabúðum.
Þýðandi Kristin Mantýla.
23.20 Dagskrárlok.
hljóðvarp
Föstudagur
10. september
7.00 Morgunútvarp Veður-
fregnirkl. 7.00, 8.15 og 10.10.
Fréttir kl. 7.30, 8.15 (og for-
ustugr. dagbl.), 9.00 og
10.00. Morgunbæn kl. 7.55
Morgunstund barnanna kl.
8.45: Sigurður Gunnarsson
lessögusina „Frændi segir
frá” (9). Tilkynningar kl.
9.30. Létt lög milli atriða.
Spjallað við bændur kl.
10.05. Tónleikar kl. 10.25.
Morguntónleikar kl. 11.00:
Hindar-kvartettinn leikur
Strengjakvartett nr. 1 eftir
Klaus Egge / Filharmoníu-
sveitin i Stokkhólmi leikur
Sinfóniu nr. 3 op. 23 eftir
HugoAlfvén, Nils Grevillius
stjórnar.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar.
13.00 Við vinnuna: Tónleikar
14.30 Miðdegissagan: „Grænn
varstu, dalur” eftir Richard
Llewellyn Ólafur Jóh. Sig-
urðsson islenskaði. óskar
Halldórsson les (2).
15.00 Miðdegistónleikar Juli-
an Bream leikur Gitar-
sónötu i A-dúr eftir Diabelli.
Erika Köth, Rudolf Schock
o.fl. syngja með kór og
hljómsveit þættiúr „Meyja-
skemmunni” eftir Schubert,
Frank Fox stjórnar.
15.45 Lesin dagskrá næstu
viku
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Popphorn
17.30 Ferðaþættir eftir Bjarna
Sæmundsson fiskifræðing
Óskar Ingimarsson les úr
bókinni ,,Um láð og lög”
(3).
18.00 Tónleikar. Tilkynning-
ar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Daglegt mál. Helgi J.
Halldórsson flytur.
19.40 lþróttir Umsjón : Jón
Asgeirsson.
20.00 Sinfónlskir tónleikar frá
svissneska útvarpinu La
Suisse Romande-hljóm-
sveitin leikur, Wolfgang
Sawallisch stjórnar. Sin-
fónia nr. 1 i C-dúr op. 68 eftir
Johannes Brahms.
20.40 Félög bókagerðar-
manna og konur i þeirra
hópi. Þórunn Magnúsdóttir
flytur siðara erindi sitt.
21.05 Hljómskálatóniist frá
útvarpinu i Stuttgart. Guö-
mundur Gilsson kynnir.
21.30 tltvarpssagan: „öxin”
eftir Mihail Sadoveanu
Dagur Þorleifsson les þýö-
ingu sina (6).
22.00 Fréttir
22.15 Veðurfregnir. i deigl-
unni. Baldur Guðlaugsson
ræðir við þingmennina Ell-
ert B. Schram og Sighvat
Björgvinsson um starf þing-
manna og þingið framund-
an.
22.55 Af angar Tónlistarþáttur
i umsjá Asmundar Jónsson-
ar og Guðna Rúnars Agn-
arssonar.
23.45 Fréttir. Dagskrárlok.
í JÖTUNHEIAAUM
FJALLANNA 64
— Þú hefir þá átf þennan bát þar, þegar þú varst hjá
okkur í vetur?
— Já.
— Ekki minntist þú á það.
— Nei. Ég vissi ekki þá, hvort ég myndi f ara með hann
heim aftur eða ekki.
Stúlkan horfði spyrjandi á hann, og Jónas neyddist til
• þess að bera fram nánari skýringar.
— Ef maður hugsaði sér ekki að koma hér aftur, þá
var þýðingarlítið að eiga bát við vatnið, sagði hann.
Stina uppgötvaði nú, að mýflugurnar voru orðnar
óþægilega nærgöngular við hana og barði allt hvað aftók
i kringum sig. Henni tókst að leyna því, að hún roðnaði.
Jónas braut líka grein af hríslu og réðst gegn mývargin-
um. Allt umræðuefni virtist skyndilega þrotið. Nei, enn
var eitt, sem mátti spyrja um: Var Brandur heima?
Við Marzvatnið. Synir hans hefðu rétt fyrir sér. Hann
hafði látið undan síga og kosið að lifa í sátt við alla — og
hlotið spott og spé að launum. Það var rétturinn, sem
menn báru virðingu fyrir. Sá, sem sló — og sló fast —,
gekk með sigur af hólmi. Og hvers vegna hafði oft verið
sultur og seyra í Marzhlíið? Jú, heimurinn var einu sinni
þannig, að þeir, sem sköruðu eld að sinni köku, fitnuðu
og döf nuðu, en hinir drógu sig i hlé með tómar hendur og
tóman maga.
Ef hann væri nú ungur og mætti byrja líf sitt i annað
sinn... nei, hann myndi samt ekki beita ofbeldi — ekki
mæta grönnum sínum með reiddan hnefann. Djöfulinn
villti mönnum sýn. Þegar öll kurl komu til graf ar, fylgdi
ofbeldinu engin blessun. Hann varð að benda Jónasi á
það.
Jónas var eins sakleysislegur og lamb, þegar faðir
hans gerði tilraun til þess að tala um fyrir honum. Hann
hafði ekkert gert af sér! Ekki skyldi hann stofna til
óf riðar við þá, sem komu þolanlega f ram í hans garð. En
það var ekki hægt að sætta sig við allt. Því einu gat Lars
fengið Jónas til að lofa, og það var litlu betra af stað
farið en heima setið.
í lok júlímánaðar gerði ákafa hita. Himinninn var
skafheiður, og hlíðarnar sugu í sig sólarhitann, svo að
varla var líft í brekkunum.
Einn af heitustu dögunum var Jónas við vinnu á eiðinu
milli Marzvatnsins og Kolturvatnsins. Þegar leið að há-
degi, tók honum að leiðast. Hann hengdi orf ið upp í tré og
rölti suður yf ir. Hann langaði til þess að sjá, hvort Saxa-
nesbændurnir væru búnir að slá sinar engjar. Þeir áttu
lika slægjur þarna á tanganum.
Þeir voru ekki byrjaðir á fyrsta blettinum, sem Jónas
kom að. Hann rumdi. Jæja, þeir höfðu þá svo miklar
slægjur á Saxanesi, að þeir ómökuðu sig ekki hingað. Það
var eins og honum hafði alltaf f undizt — þessi tangi átti
að falla allur undir Marzhlið. Hann hélt áfram
gegnum dálítið greniskógarbelti og kom að næsta rjóðri.
Sko til, hér höfðu þeir verið! Það var búið að slá allan
blettinn, og þeir voru nýbyrjaðir að hengja heyið á
hesjur. Jónas svipaðist um eftir fólkinu. Hafði það feng-
ið sér hádegisblund? Nei, nú sá hann eitthvað hvitt bak
við eina hesjuna.
Þetta var stúlkan, sem Jónas hafði kysst á Saxanesi
um veturinn. Hún var í serknum einum klæða, en það var
óþarfi að roðna, því að hann var síður, hár f hálsinn og
ermalangur. Það hefði mátt komast af með minni
klæðnað í þessum sterkjuhita.
Stúlkan hrökk við, þegar hún sá Jónas koma, en brosti
þó áhyggjulitið, þegar hann nam staðar hjá henni.
— Æ, það ert þú, sagði hún.
Jónas kinkaði kolli, ygldur á svip. Já, það var hann.
— Er faðir þinn heima? spurði hann.
Stúlkan sagði, að hann væri heima, og einn bræðra
sinna væri nýfarinn heim með f ullan bátaf heyi.
— Mér finnst, að þú ættir að hjálpa mér, sagði hún og
f reistaði hans með því að bjóða honum að borða með sér,
þegar þau væru búin að láta á hesjurnar.
Jónas tók hrífu og byrjaði að hjálpa henni. Stúlkan
kvakaði glaðlega og kepptist við. Þau voru líka fljót að
láta á hesjurnar.
Stúlkan skipti naumum hádegismat sínum á milli
þeirra. Það var aðeins brauð og súrmjólk. Þau settust í
heyhrúgu, þar sem skugga frá hesjunum bar á. Stúlkan
var síbrosandi og Jónas hafði ekki augun af henni. Hún
hefði eiginlega átt að vera hrædd eftir fundi þeirra á
Saxanesi, en í þess stað sat hún þarna roggin, rétt eins og
hann væri maðurinn hennar.
— Ertu trékarl, Jónas?
— Trékarl...? endurtók hann tortryggnislega.