Tíminn - 31.10.1976, Page 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 31. október 1976
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýraför um Afriku
barnatíminn
um sinn, og svo loks
teygja timann sem þau
gætu, er hann færi að
ræða um lausnarfé.
Sýrlendingurinn var
nefnilega alls ekki
öfundsverður af sinni
aðstöðu.
1 siðasta lagi kæmi
það i ljós við morgun-
verðinn, að þau væru
horfin úr gistihúsinu.
Myndi 'þá strax verða
hafin leit að þeim. Þau
vissu, að margir höfðu
séð þau fara með
Sýrlendingnum. Ef hann
ætlaði að ná takmarki
sinu, þá yrði hann að
kúga þau til fjárútláta
strax. Það liði vist ekki á
löngu, að þau heyrðu i
honum.
Þetta var rétt til getið
hjá þeim. Litlu seinna
heyrðu þau draugalega
rödd utan úr myrkrinu,
sem sagði:
,,Ef ykkur langar til
að komst héðan út hf-
andi, þá leggið á kistu-
botninn allt, sem þið
hafið á ykkur af pening-
um og verðmætum grip-
um”.
Þótt röddin væri
dimm og draugaleg, þá
heyrðu systkinin strax,
að þarna var leiðsögu-
maðurinn kominn aftur.
Hann hafði auðvitað
reynt að breyta rödd
sinni, til að hræða þau.
Hann fékk ekkert svar.
Þau sátu alveg þögul,
eins og þau höfðu ákveð-
ið. Eftir dálitla stunda
var sama setningin
endurtekin, en þá var
auðheyrt, að maðurinn
var kominn dálitið nær
og nú var enn meiri hót-
un i röddinni. Ennþá
fékk hann ekkert svar.
Enn leið nokkur stund.
Nú heyrðu börnin létt
fótatak, sem færðist
nær. Árni tók fram
marghleypuna og
spennfi upp bóginn.
Varð þá allt i einu al-
bjart. Við innganginn
stóð gamall maður með
gleraugu og hvitt, sitt
skegg. Þótt þessi væri
búningurinn, þekktu
systkinin strax, að þetta
var Sýrlendingurinn
sjálfur. Honum hafði
ekki tekizt vel að dulbú-
ast.
Nokkra stund var
alger þögn, en svo sagði
Sýrlendingurinn:
,,1 þriðja og siðasta
sldpti segi ég: Ef þið
viljið komast héðan út
lifandi, þá látið þarna i
likkistuna allt, sem þið
eruð með af peningum
og verðmætum grip-
um”.
Um leið og hann lauk
við setninguna, slokkn-
aði aftur ljósið. Aftur
var komið niðamyrkur.
Berit brá mjög við og
hún þrýsti sér fastar að
Árna, en hann hvislaði
að henni:
,,Vertu alveg róleg.
Við látum hann ekki
kúga okkur”.
Þessi augnablik, sem
ljósið lifði, hafði Árni
notað til að lita á klukk-
una. Hún var orðin
fimm. Eftir einn klukku-
tima kæmi sólin upp. Nú
var um að gera að
teygja timann.
Þegar Sýrlendingur-
inn fékk enn ekkert
svar, varð hann hálf-
smeykur. Eins og flestir
Austurlandamenn var
Sýrlendingurinn mjög
hjátrúarfullur. Þessi
börn, sem sátu þarna á
likkistugaflinum,
óhreyfanleg og þögul,
voru eitthvað einkenni-
leg. Hver gat vitað,
hvort þetta voru venju-
leg, lifandi börn? Gat
ekki eins skeð, að þetta
væru vondir andar, sem
hinn voldugi andi pýra-
midans hefði sent til að
hegna honum og leiða
yfir hann óhamingju.
Marghleypan, sem
hann hefði séð glampa á
i ljósinu, gerði hann lika
óttasleginn. Sýrlending-
urinn varð alltaf hrædd-
ari og hræddari. Honum
flaug i hug allt hið illa,
sem hann hafði gert.
Alls konar lögbrot og
glæpir. Nú var hefndin
komin. Hann fann það
alveg. Hvernig hefndin
yrði, gat hann vitanlega
ekkert gizkað á, en hún
myndi hitta hann. Það
sló út um hann köldum
svita, þar sem hann stóð
þama i niðamyrkrinu
með ljóskerið i hendinni.
En það var hart að
missa af lausnarfénu.
Hann skyldi reyna að ná
samningum við þessar
verur. Litið var betra en
ekkert. Hann skyldi
gera tilraun.
,,1 siðasta skipti segi
ég: Ef þið viljið komast
lifandi héðan út, þá látið
strax alla peninga, sem
þið hafið á ykkur á
kistubotninn”. 1 þetta
skipti nefndi hann ekk-
ert verðmæta muni.
Ennþá fékk hann ekk-
ert svar. Þá kveikti
hann aftur ljósið og hóf
samninga. Hann krafð-
ist fyrst 100 punda, en
sló fljótt af kröfunni i 50
pund — þá 10 pund, þá 5
og 1 pund, og að lokum
10 shillinga. Þá svaraði
Ámi loksins:
„Ágætt”, sagði hann.
,,Þú skalt fá 10 shillinga,
þegar þú hefur fylgt
okkur héðan, út, en fyrr
ekki”. Hann lyfti um leið
marghleypunni, svo að
glampaði á hlaupið.
Hann hélt það spillti
ekki fyrir.
Sýrlendingumn
svaraði engu, sneri sér
treglega við og gekk
hægt og lúpulega að út-
ganginum. Árni og Berit
fylgdu honum eftir. Loks
sáu þau birtu utan frá
lýsa inn i göngin, og litlu
siðar voru þau komin
út. Þau drógu andann
léttara. Þau voru frjáls.
Árni fleygði 10 shill-
ingum til leiðsögu-
mannsins, og svo þutu
þau niður á veginn.
8.
Rétt fyrir utan gisti-
húsið mættu þau ofurst-
anum.
,,Guði sé lof, að þið
komið hér”, sagði hann.
,,Ég var orðinn svo
hræddur um ykkur.”
Kvöldið áður hafði
ofurstinn fengið fregnir
um, að skipið, sem þau
systkinin áttu að fara
með, ætti að fara fyrr
frá Port Said en ákveðið
hafði verið. Strax i
birtingu hafði hann svo
ekið út til gistihússins,
en þá komst hann að
raun um, að þau Ami og
Berit höfðu ekki verið i
herbergjum sinum um
nóttina. Enginn i gisti-
húsinu vissi neitt um
þau. Nú var hann ein-
mitt á leið til lögregl-
unna og ætlaði að láta
gera leit að þeim, en þá
komu þau hlaupandi i
fangið á honum.
1 flýti sögðu þau frá
þvi, sem skeð hafði.
Nokkrir lögreglumenn
voru strax sendir út til
að leita að Sýrlendingn-
um. Þeir fundu hann
fljótlega og handtóku
hann. Seinna var hann
dæmdur I fangelsi fyrir
tiltækið.
Þau Árni og Berit voru
nú bæði syfjuð og svöng,
en ofurstinn sagði, að nú
væri enginn timi til að
sofa eða eta. Klukkan
var rúmlega sex, en
siðasta járnbrautarlestin
frá Kairo til Port Said
átti fara kl. hálf sjö.
Þeim veitti þvi ekki af
timanum, ef þau ætluðu
að ná lestinni. Ofurstinn
sagði þeim að taka
saman dótið sitt I flýti,
en á meðan greiddi hann
reikninginn á gisti-
húsinu og lét smyrja
fyrir þau dálitið af
brauði. Þau gætu borðað
það á leiðinni á járn-
brautarstöðina. Eftir 10
minútur sátu þau öll
þrjú i bifreið, sem ók
með feikna hraða á
jár nbrautarstöðina.
Ofurstinn sat með úrið
i hendinni og taldi
minúturnar. Leiðin frá
gistihúsinu til járn-
brautarstöðvarinnar er
réttir 12 km. Þau áttu
ennþá eftir 16 minútur.
Dúfa
Qb l>'R SFlCrÐl MJRLLHl/'T Ll TLfí