Tíminn - 08.01.1977, Síða 11

Laugardagur 8. janúar 1977
n
Rezitativ og aria Súsönnu Ur
„Brúðkaupi Figarós” eftir
Mozart.d. Norma, forleikur
eftir Bellini. e. Cavatina
Norminu úr óperunni „Don
Pasquale” eftir Donizetti. f.
„Quonian tu Solus sanctus”,
mótetta eftir Cimarosa. g.
„Gloria patri”, mótetta
eftir Cimarosa. h. Cavatina
Rosinu úr „Rakaranum frá
Sevilla” eftir Rossini.
17.30 Framhaldsleikrit barna
og unglinga: „Bræðurnir
frá Brekku” eftir Kristian
Elster Reidar Anthonsen
færði i leikbúning. Þýðandi:
Sigurður Gunnarsson. Leik-
stjóri: Klemenz Jónsson
(áður útv. 1964). Persónur
og leikendur i fyrsta þætti:
Ingi... Arnar Jónsson
Leifur...Borgar Garðarson
Pétur ... Valdimar Helgason
Blárefurinn... Arn i
Tryggvason
Hreppstjórinn... Jón Aðils
Aðrir leikendur:
Guðmundur Pálsson og Jón
Júliusson.
18.00 Tónleikar, Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki.
Tilkynningar.
19.35 Úr atvinnulífinuBergþór
Konráðsson og Brynjólfur
Bjarnason sjá um þáttinn,
sem fjallar um kjara-
málaályktun þings
Alþýðusambands tslands.
20.25 Hijómskálamúsik frá
útvarpinu i Köln
Guðmundur Gilsson kynnir
20.35 Allt i grænum sjó
Flytjendur: Hrafn Pálsson,
Jörundur Guðmundsson og
Ævar R. Kvaran.
20.55 Harmonikulög Bragi
Hlíðberg leikur.
21.25 Sungið og kompónerað á
Sigiufirði Sverrir Kjartans-
son ræðir við Sigurð Gunn-
laugsson bæjarritara á
Siglufirði, sem leikur á
pianó og syngur eigin lög og
Ijóð.
22.00 Fréttir
22.15 Veðurfregnir Danslög
2355 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Laugardagur
8. janúar
17.oo iþróttir.Umsjónarmaður
Bjarni Felixson.
18.35 Emil i Kattholti. Sænsk-
ur myndaflokkur byggður á
sögum eftir Astrid Lind-
gren. Þýðandi Jóhanna Jó-
hannsdóttir. Sögumaður
Ragnheiður Steindórsdóttir.
19.00 íþróttir
Hle
20.00 Fréttir og veður
20.25 Auglýsingar og dagskrá.
20.35 Flesknes. Nýr, norskur
myndaflokkur i 6. þáttum
um hrakfallabálkinn Marve
Flesknes. Þættir þessir eru
gerðir i samvinnu við
sænska sjónvarpiðog teknir
upp i Gautaborg. Þýðandi
Jón Thor Haraldsson.
21.00 Úr einu i annað. Um-
sjónarmenn Berglind Ás-
geirsdóttir og Björn Vignir
Sigurpálsson. Hljómsveit-
arstjóri Magnús Ingimars-
son. Stjórn upptöku Tage
Ammendrup.
21.00 Snjóar Kilimanjaro.
(The Snows of Kilimanjaro)
Bandarisk biómynd frá ár-
inu 1953 byggð á sögu eftir
Ernest Hemingway, sem
komið hefur út i islenskri
þýðingu. Aðalhlutverk
Gregory Peck, Susan Hay-
ward og Ava Gardner. Rit-
höfundurinn Harry Street
liggur þungt haldinn i tjaldi
sínu við rætur Kilimanjari-
falls i Afriku. Hann álitur að
hann sé að deyja og tekur að
rifja upp fyrir sér, hvað á
daga hans hefur drifið. Þýð-
andi Jón O. Edwald.
23.40 Dagskrárlok.
Hinrik konungur VIII
og konur hans sex
Eftir Paul Rival
öllum Ijóst að hún átti ekki langt eftir. María sendi föður
sínum boð/ hún bað um leyf i til að fara til móður sinnar,
til Kimboltin kastala, og sjá hana hinzta sinni. Hinrik dró
að gefa Maríu fararleyfi, en svaraði því til að hann
skyldi hugsa málið. Sendiherra Karls keisara tókst að
komast til Kimbolton, Katrín var þá að dauða komin og
hafði ekki sofið sólarhringum saman. Hún þakkaði
sendiherranum fyrir komuna og sagði: ,,Ég mun nú að
minnsta kosti hafa einn vin hjá mér, nú mun ég ekki
deyja ein, eins og dýr."
Katrín hjarði enn í sjö eða átta daga, sendiherrann
neyddist til að yfirgefa hana. Spænsk hefðarkona, sem
komið hafði með Katrínu f rá Spáni og síðar gif zt enskum
manni, var sú eina sem tókst að leika á varðmenn Katr-
ínar, þessari konu tókst að komast inn til hennar og
hjúkra henni. María var víðs f jarri, hún baðstfyrir.
Hinn sjötta janúar á þrettándanum fann Katrín að
henni var aðversna til muna, hún fór að hafa yf ir bænir,
hallarprestur hennar og hin spænska vinkona voru hjá
henni. Katrín hefði vafið gráum hárf léttunum umhverf-
is höf uð sitt, hún var brosandi, nú eygði hún endi hörm-
. unga sinna og laun þeirra. Þegar klukkan var að verða
tvö um morguninn, vildi presturinn syngja messu,hann
sáaðdauðastríðiðvaraðhefjastog vildi færa henni hina
siðustu huggun, en Katrín aftraði honum, hún minnti
hann á að kirkjan bannar að syngja messu, fyrr en
klukkan f jögur að morgni. Prestur hlýddi, loks sló klukk-
an f jögur. Þjónarnir voru búnir að koma fyrir altari í
herbergi Katrinar. Hún meðtók hið heilaga sakramenti
og svaraði þvi, sem við átti, svo f ól hún sál sína Guði og
beið. Katrín hugsaði um lif si'tt, fyrst um bernsku sína
heima á Spáni, um kýprestrén í Generalife, um hvíta
tinda Sierraf jallanna, um hina grænu akra Englands og
þokuna, um hin hátíðlegu brúðkaup, um börnin sín í lík-
kistunum og allar sogrirnar. Katrín lokaði vesalings
stóru bláu augunum sínum, sem voru orðin döpur vegna
allra táranna, sem hún hafði úthellt. Katrínu fannst hún
f inna enni og hár dóttur sinnar snerta varir sínar, þeirr-
ar einu mannveru sem hún hafði nokkru sinni elskað, al-
gjörlega hreinni og óeigingjarnri ást. Hún tók af hálsi sér
litinn gullkross, sem hún bað um að Maríu yrði gefinn
Sýnir hennar voru orðnar ruglingslegar, nú fannst henni
Hinrik koma, þunglamalegur. Henni fannst hann koma
til að yf irbuga sig. í tuttugu ár hafði hann valdið henni
þjáning og vafalaust var hún nú að deyja fyrir hans
verknað, en hún gat ekki hatað hann, hann var bæði
barnið hénnar og húsbóndi. Hún gat heyrt hlátur hans,
þegar hann var lítill hvítklæddur drengur, hún sá hann
eins og hann var þá, þegar hann var að dansa. Katrín
vísaði þessum hugsunum á bug, þessum jarðbundnu
minningum, hún fór aftur að hugsa um Guð. Hún dó
klukkan tvö, þá um daginn.
Hinrik og Anna, biðu þögul andlátsfregnarinnar. Að
siðustu kom sendiboðinn: þau voru frjáls. Hinrik gerði
sig hátiðlegan, hann kallaði saman f jölda hirðmanna og
talaði um gæfu þjóðarinnar. Hann gætti þess vel að
benda mönnum á, að nú hefðu bæði keisarinn og páfinn
misst allar ástæður til skynsamlegra umkvartana. Nú
yrði friður saminn.
Anna benti sendiboðanum að koma, hún tæmdi pyngju
sina í lófa hans, hún sagði: „Nú er ég loksins drottning."
Sverðið.
(1536/'
Vonbrigði
Anna og Hinrik nutu sigursins einn einasta dag. Þeim
datt ekki í hug að klæðast sorgarklæðum, þau klæddust
bæði gulu, lit gleðinnar, Ijóssins og sólskinsins og Hinrik
stakk lítilli hvítri f jöður í hatt sinn. Það voru veizluhöld í
kastalanum, Hinrik sendi eftir Elisabetu litlu, hún var
orðin tveggja ára. Hinrik lyfti barninu upp á arma sér og
sýndi hirðmönnum sínum hana. Anna þrýsti báðum
höndum að kvið sér, hún var að reyna að f inna hreyf ing-
ar barnsins, sem hún átti von á, hins fyrirheitna sonar.
María sat fangin í Hudson kastala, hún grét móður sína
og bjó sig undir að deyja.
Anna skynjaði þó að hún var umkringd einhverri
dulúð, hún sá gleðisvip á ásjónum óvina sinna, henni
sýndist þeir allir brosa, jafnvel Cromwell forðaðist að
lita á hana, hann horfði hugsandi á Hinrik. Anna vissi að
Cromwell var öllum öðrum fyrri til að geta sér til um
óskir húsbónda síns, ef Cromwell var að fjarlægjast
hana, þá þýddi þaðað Hinrikætlaði sér að yf irgefa hana.
Anna sendi eftir Georg bróður sínum og hinum öðrum
fylgismönnum þeirra og ráðgjöf um. Þeir sögðu henni að
aóalhættan fælist í dauða Katrínar. Á meðan hún lifði,
þyrði Hinrik ekki að yf irgefa önnu, af ótta við að verða
þá að hverfa aftur til Katrínar, en nú gæti hann skilið við
hana og kvænzt Jane Seymour. Anna skildi strax að þeir
sög.ðu henni sannleikann. Hún hætti því við allt ráða-
brugg um að ráða Maríu af dögum. Hún reyndi þvert á
móti að sættast við hana og öðlast f yrirgef ningu hennar.
Anna bað Maríu um að koma aftur til hirðarinnar, hún
lofaði að hún skyldi ekki auðmýkja hana né láta hana
halda uppi slóða sínum. Fangavörður Maríu var frænka
Önnu, nafn hennar var Lady Shelton. Það var hún, sem
bar þessi skilaboð önnu til Maríu. Hún sagði henni að ef
hún vildi sættast við Önnu, þá héti hún henni að hún
skyldi njóta allra réttinda sem prinsessu af konungs-
ættinni bar, en María neitaði.
Önnu leið nú oftákaf lega illa, en hún huggaði sig við að
hún bæri prins undir belfi. Barnið mundi fæðast innan
sex mánaða, hann mundi bjarga henni. Anna gerði sér i
hugarlund, hve glaður og hlægilega stoltur Hinrik yrði,
föðurgleðin mundi milda hjarta hans, það mundi hún
kunna að notfæra sér, hún skyldi verða honum blíð og
láta vel að honum, hún ætlaði sér að temja sér fram-
komu makans, sem guð hafði útvalið. Við slíkar hugsan-
ir óxhenni kjarkur og hún átti þá til að hlæja að hinum
væntanlegu sigrum, en svo varð hún skelfingu lostin
vegna sinnar eigin gleði, þá varð hún hljóð og reyndi að
bægja frá sér öllum hugsunum, hún reyndi að sofa og
gleyma. Anna vissi að of mikil gleði eða sorg gat orðið
henni örlagarík, þá gátu allar hennar vonir brostið. Þá
gat hún einu sinni enn staðið uppi sonarlaus.
Það var ekki enn búið að jarða Katrinu, en þau höfðu
ekki beðið boðanna með að koma henni í líkkistu. Hinir
tveir spænsku læknar, sem höfðu stundað Katrínu,
óskuðu eftir að framkvæma líkskoðun, en þeim var ekki
leyft það. Einn eldasveinninn var látinn smyrja líkið, sá
maður hafði á hendi að fara innaní sauðfé og nautgripi
til að fjarlægja mörinn til kertasteypu. Maður þessi
sagði að hjarta Katrínar hefði verið svart og skorpið, um
magann sagði hann ekkert, hvaða þekkingu hafði hann
lika á mannsmaga?
Báðir spænsku læknarnir fóru fram á að mega fara
frá Englandi, þeir ætluðu sér að leita athvarfs hjá Karli
keisara, en Hinrik synjaði þeim um fararleyfi fyrst vin-
samlega, hann sagðist vera svo hrærður vegna sam-
vizkusemi þeirra að hann vildi halda þeim hjá sér og láta
þá annast sig sjálfan. Annar læknanna komst undan en
náðist aftur og var f luttur í Tower, þar sem hann hvarf
inn í þögn fangaklefans.
Nú stóð janúarveiðitíminn sem hæst og Hinrik reið til
veiða, hverju sem viðraði. Anna hélt sig í svefnherbergi
DÆAAALAUSI