Tíminn - 01.02.1977, Side 15

Þriöjudagur 1. febrúar 1977
15
„Beröu mig til blómanna”
eftir Waldemar Bonsels
(14). Tilkynningar kl. 9.30.
Þingfréttir kl. 9.45. Létt lög
milli atriöa. Hin gömlu
kynni kl. 10.25: Valborg
Bentsdóttir sér um þáttinn.
Morguntónleikar kl. 11.00:
André Gertler og Diane
Andersen leika Sónötu fyrir
fiölu og pianó eftir Béla
Bartók/ Julius Katchen, Jo-
sef Suk og Janos Starker
leika Trió i C-dúr fyrir
pianó, fiðlu og selló op. 87
eftir Brahms.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Viö vinnuna:
Tónleikar.
14.30 Afvötnunarstöö fyrir
alkóhólista Séra Arelius
Nfelsson flytur erindi.
15.00 Miödegistónleikar
Sinfóniuhljómsveit útvarps-
ins f Miinchen leikur „Gleði-
forleik” eftir Weber, Rafael
Kubelik stjórnar. Maria
Chiara syngur arfur Ur
óperum eftir Verdi.
Konunglega hljómsveitin i
Covent Garden leikur meö,
Nello Santi stjórnar.
Parisarhljómsveitin leikur
„Stúlkuna frá Arles”, svitu
nr. 1 eftir Bizet, Daniel
Barenboim stjórnar.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Popphorn
17.30 Litli barnatiminn Finn-
borg Scheving stjórnar
timanum.
17.50 A hvitum reitum og
svörtum Guömundur Arn-
laugsson flytur skákþátt.
18.20 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Vinnumál Lögfræöing-
arnir Arnmundur Backman
og Gunnar Eydal stjórna
þætti um lög og rétt á vinnu-
markaöi.
20.00 Lög unga fólksins Ásta
R. Jóhannesdóttir kynnir.
20.50 Aö skoöa og skilgreina
Kristján E. Guömundsson
og Erlendur S. Baldursson
sjá um þátt fyrir unglinga.
21.30 Klarinettukvartett i Es-
dúr eftir Johann Nepomuk
HummelAlan Hacker leik-
ur á klarinettu, Duncan
Druce á fiðlu, Simon Row-
land-Jones á viólu og Jenni-
fer Ward Clarke á selló.
22.00 Fréttir
22.15 Veðurfregnir Kvöldsag-
an: „Siöustu ár Thorvald-
sens” Endurminningar
einkaþjóns hans, Carls
Frederiks Wilckens. Björn
Th. Björnsson byrjar lestur
þýöingar sinnar.
22.40 Harmonikulög Ebbe
Jularbo leikur.
23.00 A hljóöbergi Draumur-
inn um Ameriku. Vesturfar-
ar segja frá.
23.40 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Þriðjudagur
1. febrúar
20.00 Fréttir og veður
20.30 Auglýsingar og dagskrá
20.35 ÞingmáiÞáttur um störf
Alþingis. .Umsjónarmaöur
Haraldur Blöndal.
21.15 Sögur frá Múnchen.
Þýskur myndaflokkur.
Takmark i lifinu. Þýöandi
Jóhanna Þráinsdóttir.
22.05 Beðið eftir Fidel. Mynd
um kynnisferö tveggja
Kanadamanna til Kúbu.
Aðaltilgangur feröarinnar
var aö eiga viötal viö Fidel
Castro, og meöan beöiö var
árangurslaust eftir áheyrn,
kynntu feröalangarnir sér
þær breytingar, sem oröið
hafa á eyjunni, siöan Castro
komst til valda. Þýöandi og
þulur Stefán Jökuísson.
23.00 Dagskrárlok.
Hinrik konungur VIII
og konur hans sex
Eftir Paul Rivol
sendimenn oft á dag. En lýsingar þeirra voru óljósar,
eins og engin algeng orð nægðu til að lýsa svo skínandi
stjörnu. Ferðafólkið fór sér hægt, það var tvo daga á
milli Dover og Kantaraborgar. I síðarnefnda bænum
voru mikil fagnaðarlæti. Cranmer tók á móti Önnu, við
borgarhliðið í fylgd með honum voru fimm biskupar.
Þann dag tvíef Idist rokið og rigningin Það var eins og
dómkirkjan væri tóm síðan skrín hins heilaga Tómasar
á Beckets, hefði verið f jarlægt, hinn bitri desembervind-
ur gnauðaði og hvein i gegnum brotnar gluggarúður og
regnið féll í stríðum straumum niður á gólfhellurnar.
Daginn eftir komst Anna nokkrum mílum lengra til
Sittingbourne. Hinrik nagaði neglurnar og gerði stöðugt
boð eftir Cromwell. Hinrik fannst eins og allir sínir
sendimenn hefðu bundiztsamtökum um að hindra hann i
að hitta þessa nýju drottningu af Saba.
Hinn þrítugasta og f yrsta desember kom loks að því að
sendimaður kom og tilkynnti að prinsessan væri farin
frá Kantaraborg og væri á leið til Rochester, hún mundi
koma til Greenwich næsta dag, til að vera konungi til
augnayndis. Þetta var góðs viti, í upphafi hins nýja árs.
En nú gat Hinrik ekki beðið lengur, hann ákvað að hitta
hina leyndardómsfullu brúði sína og smeygja séref til
vill uppí til hennar, Hinrik fann til dirfsku ög ævintýra-
löngunnar. Hann gerði boðfyrir Brown, yf irhestasvein-
inn, hann gekk niður á árbakkann og lét róa sér til Roch-
ester, á þóftunni hjá Hinrik iá dýrleg trúlof unargjöf, það
var kápa af safalaskinni.
Þegar til Rochester kom var Hinrik sagt að hún væri ný
komin og væri að hvíla sig, ásamt meyjum sínum. Helzt
hefði Hinrik kosið að birtast önnu, eins og prins af
himnum ofan, en við nánari athugun taldi hann hyggi-
- legra að láta tilkynna komu sína, þegar á allt var litið
gat hann ekki hagað sér sem tvítugur drengur. Þrátt
fyrir fögur klæði gæti hann valdið henni vonbrigðum, þá
yrði angist hans sjálfs óbærileg, ef hin fagra Anna yrði
undrandi er hún sæi ístruna á honum, sem vel gat orðið,
ef hann lét ekki tilkynna komu sína. Svo stakk hann líka
við, vegna iðgerðarinnar, sem aldrei batnaði, það var á-
vallt áhætta að koma f ram óþekktur. Hinrik ályktaði því
að konungur, sem er orðinn f jörutíu og níu ára, ætti ekki
að ganga fram hjá hefðbundnu háttalagi. Hinrik gekk
því inn í íbúð Önnu, en fór ekki lengra en inn í forsalinn.
Hann sendi Brown til að gera prinsessunni aðvart um
komu hans, að hann væri kominn til að hylla hana.
Hinrik beið, á bak við veggtjald, hann heyrði skrækar
raddir, sem mæltu á f ramandi tungu, þetta mál bjó ekki
yfir neinum tóntöfrum. Þegar Brown kom aftur var
svipur hans myrkur og andlit hans sýndist mörgum
þumlungum lengra Hinrik skynjaði yfirvofandi ógæfu,
en gaf sér ekki tíma til að spyrja sendimanninn, þar að
auki virtist Brown orðinn mállaus og nú komu þjónustu-
meyjar prinsessunnar, þær hneigðu sig alveg niður á
gólf og drógu veggtjaldið f rá. Hinrik gekk inn í herberg-
ið.
Hún stóðfjærst í herberginu, hún gekk nokkur skref í
átttil hans og hneigði sig. Honum hugkvæmdist ekki að
endurgjalda kveðju hennar, hann strauk hönd um enni
sér, honum fannst hann vera að dreyma, eins og Ijót
martröð væri að ásækja hann.
Hún starði á hann litlum dauf um augum, það var ekk-
ert dularf ullt í þessum augum, þau voru hvarflandi og
hún drap tittlinga, svo leit hún á hann og gerði aumkun-
arlega tilraun til að brosa. Hún hafði stórt hvaplegt nef,
hræðilega uppbrett, ólögulegan munn, kinnarnar löfðu
og hurfu ofaní blúndukragann, háls hennar var stirður
og ólögulegur hörund hennar var grófgert, dökkleitt og
gljáandi, þar að auki hafði hún ör eftir bóluna. öll sú
birta, sem var í herberginu virtist falla á þetta gljáandi
uppbretta nef í hvert skipti sem hún hreyfði sig hafði
nefið sömu áhrif á Hinrik og lýsandi viti. Þegar
hún hreyfði sig stikaði hún stóran, svo að þunglama-
legur kjóllinn sveigðist til og frá og það glamraði í
villimannlegum skartgripum hennar. Nokkrar rytjuleg-
ar gular hárf lygsur stóðu niður undan húfunni og mynd-
uðu umgjörð um gráfölt ennið.
Hinrik varð þungt um andardráttinn og svitinn
streymdi eftir líkama hans. Enn hneigði hún sig stirð-
lega og hinar fimm þjónustumeyjar gerðu slíkt hiö
sama, síðan ávarpaði hún hann, á sinni eigin tungu, hún
hafði undirbúið ræðustúf, sem túlkur þýddi, en Hinrik
heyrði ekki orð, hann bara starði á konuna. Hann var að
hugsa um að fangelsa Holbein og láta rekja úr honum
garnirnar, fyrir drottinsvik en hvernig gat hann áfellzt
málarann? hann hafði málað andlitsdrætti og vöxt alveg
rétt, en á meðan málarinn hafði lotið að ófreskjunni,
hafði hann ummyndað hana með pensli sínumoggætt
hana dularfullum töfrum. I sex mánuði hafði Hinrik
taliðsig elska lifandi konu, en hann hafði þá aðeins verið
að elska sál málarans.
Hinrik stamaði, hann sagði nokkur orð, reyndi að
kveðja, gekk sfðan óstyrkum skrefum út úr herberginu,
hann sá ekkert, sem á vegi hans varð. Hann néri augun,
honum fannst hann vera að kafna, hann hélt enn á
safalakápunni, hann lagði hana frá sér og yf irgaf húsið.
Hann hélt leiðar sinnar og þagði, hann var yfirkominn,
hann gekk álútur, Brown fylgdi honum eftir, hann þorði
ekki að yrða á Hinrík. Þeir héldu niður að ánni, fóru um
borð í snekkjuna, þeim var róið niður ána, heim til
Greenwich, þar birtist Cromwell, hann var kófsveittur
af skelfingu. „Hún er hræðileg." öskraði Hinrik: „Ég
hef verið svikinn". Sökudólgana taldi hann auðvitað
Cromwell og umboðsmenn hans. „Ef ég hefði vitað hið
sanna, hefði hún aldrei komið til Englands, en nú þegar
hún er komin, hvernig get ég þá sent hana til baka? öll
Evrópa mundi hlæja að mér. Bróðir hennar mundi kref j-
ast hefnda, hann mundi ganga í bandalag með þeim
Karli og Francis og Rómarprelátanum, vegna bannfær-
ingar minnar, þeir mundu allir ráðast gegn Englandi.
Ég verð að kvænast eða farast." Hinrik var of örvænt-
ingarf ullur til að skamma Cromwell, hann gekk til hvílu,
sjóðandi illur.
Frá því að Hinrik varð ekkill, hafði hann látið annað
hvort einhvern þjón eða skjaldsvein hvíla hjá sér um
nætur, nærvera þessara ungu manna bægði frá aðsókn-
um, ef áleitinn svipur með f jörlegt andlit og grannan
háls varð of áleitinn, þurfti hann aðeins að snerta við
hinum hraustu ungu mönnum, til að losna við aðsóknina.
Þessir piltar afklæddu konung, néru skrokk hans,
kembdu hár hans og báru í það ilmsmyrsl, þeir þvoðu
líka og bjuggu um veika fótlegginn. En enginn hinna
ungu manna var fær um að róa hann það kvöld, sem
Anna af Cleves kom, ekki einu sinni Tom litli Culpeper.
Hann var fátækur frændi Howards, Tom var afar
aðlaðandi, Hinrik þótti líka vænna um hann, en alla hina.
Tom bauð ekki við fótasárinu hann bjó um það af kven-
legri mildi.
Alla nóttina geisaði Hinrik: „Konan kemur hingað, ég
verð að draga hringinn á fingur henni og brosa, ég
neyðist að öllum líkindum til að kyssa hana. Ég neyðist
til að þola nærveru hennar í svefnherbergi mínu, hún
mun breiða úr stórum skrokknum í rúminu mínu. Ég
„Þil getur stilaö bréfiö á jóla-
sveininn ef þú vilt..en mér félli
betur ef þú sendir þaö beint til
afa.”
DENNI
DÆMALAUSI