Tíminn - 21.04.1977, Blaðsíða 12

12
Fimmtudagur 21. april 1977
Hugleiðing
um
föstudaginn
langa
r
Pólýfónkórinn, undir stjórn
Ingólfs Guöbrandssonar, kvaddi
islenzka tónleikagesti meö
þrennum tónleikum í Háskóla-
bíói 7. til 9. april sl. Jafnframt
mörkuöu tónleikarnir 20. ártiö
kórsins, sem Ingólfur stofnaöi
og hefur stýrt slöan meö sivax-
andi veg og metnaöi. 1 þessum
dauöa fyrir aldur fram felst ó-
þolinmæöi, þvíMaósegir : „Þaö
er ekki erfitt aö gera eitthvaö
smávegis einhverjum til góös.
Hitt er erfitt, aö vinna góö verk
alla ævina og gera aldrei neitt
illt, aö vinna án afláts I þjónustu
almiigans, æskulýösins og bylt-
inarinnar, og standa hvlldar-
laust I haröri baráttu áratugum
saman. Ekkert er erfiöara!”
(Afmæliskveöja til félaga Vú
Júsjang, er hann var sextugur
15. jan. 1940). En vér treystum
þvl aö þrátt fyrir allt muni kór-
inn ekki deyja, heldur risa upp
aftur til eilifs llfs, og muni oss
auönast næsta ár aö hlýöa á tón-
leika Pólýfónkórsins undir
stjórn Ingólfs Guöbrandssonar.
Vér beinum þvi til oröunefndar
og fjárhagsyfirvalda aö gera
þaö sem til þarf aö velta steini
skilningsleysis og fátæktar frá
gröf hins dauöa (þegar þar aö
kemur) svo til upprisu megi
koma.
Tónleikarnir á föstu-
daginn langa.
A efnisskránni voru 3 verk:
Glorla eftir A. Vivaldi
(1675-1741),Magniflcat eftir J.S.
Bach (1685-1750) og Glorla eftir
F. Poulenc (1899-1963).
betta voru glæsilegir tónleik-
ar, eins og boöaö haföi veriö.
Enda hlaut þaö aö vekja athygli
þegar I upphafi Gloria in exelsis
Deo, hve undurfagran tón kór-
inn hefur. En þaö er aöall Pólý-
fónkórsins aö syngja hreint.
Eöa, svo þessi hugsun sé oröuö
meö postullegum oröum Thors
Vilhjálmssonar i tónleikaskrá:
„Hér er söngur sem gengur til
hugar og hjarta, hófstilltur vel
og fágaöur — andstæöur öskr-
inu, hrekkur undan harkinu og
sigrar þaö þó”. En auk þessa
kvaö viö nýjan tón, því yfir
þessum tónleikum var meiri
röskleikabragur en stundum áö-
ur — meira líf. Pólýfónkórinn
er þvi ennþá aö vaxa og þrosk-
ast, og þess vegna væri píslar-
vætti hans á þyrnum stráöri
braut fátæktarinnar, og eillfur
dauöi á krossi skilningsleysis
f járhagsy firvalda ennþá
hörmulegri en ella mundi. (Aö
vfsu hlýtur þaö aö hvarfla aö
sumum aö hér sé á feröinni
kröfuharöur plslarvottur, sem
ætlar aö leggja upp laupana af
fátækt um leiö og hann fer I 30
milljóna ítaliuför.)
Auk kórsins (148 söngvarar)
og 50 manna hljómsveitar tóku
þátt I tónleikunum 4 einsöngv-
arar: Ann-Marie Connor frá
Bretlandi (sópran), Elísabet
Erllngsdóttir (sópran) Sigriöur
Ella Magnúsdóttir (alt), Keith
Lewis frá Nýja Sjálandi (tenór)
og Hjálmar Kjartansson
(bassi), alls 202 listamenn. Svo
viöamikill flutningur er vitan-
lega afar vandasamur (sjá
mynd) svo fullkomlega takist og
kemur þar margt til: Háskóla-
bíó er ekki gallalaus hljóm-
leikasalur — lægri raddirnar
vilja hverfa, en hinar hærri ber-
ast betur, og þar aö auki er ekki
sama hvar setiö er i salnum,
sem bæöi er breiöur og langur.
Suma þá agnúa, sem mér þóttu
vera á annars mjög svo full-
komnum flutningi, mátti rekja
til hins ójafna hljómburöar I
salnum, nefnilega þá, hve á-
berandi sópranarnir i kórnum
voru miöaö viö hinar raddirnar,
og hve misvel heyröist I ein-
söngvurunum. Nú veit ég raun-
ar ekki aö hve miklu leyti þaö er
yfirleitt á færi stjórnenda aö
hafa hemil á einsöngvurum —
viö höfum öll heyrt talaö um
„primadonnur”, sem engu tauti
veröi viö komiö — en hitt var
greinilegt (a.m.k. frá mlnu
sjónarhorni), aö Ann-Marie
Connor og Hjálmar sungu lang-
-sterkast, Elisabet og Keith
Lewis talsvert veikar, en Sigrlð-
ur Ella veikast. Þetta kom aö
sjálfsögöu minna aö sök I ein-
söngsarlum en I hópsöng, en
mest harmaöi ég þaö hve söng-
ur Sigrlöar Ellu fluttist illa, þvl
hana met ég mest allra söng-
kvenna. Mér er sagt aö þessa
hafi ekki gætt I upptökunni, sem
útvarpað var, en hvort tveggja
er, aö rödd Sigriöar liggur full-
hátt fyrir althlutverkiö, og alt-
röddin berst ekki vel I Háskóla-
bíói.
En nú er þess aö gæta, aö Há-
skólabló er ekki eini ófullkomni
hljómleikasalurinn I heiminum,
og meðal annarra slíkra uggir
mig aö séu hinar 7 höfuökirkjur
á Itallu, sem kórinn hyggst
sækja I sumar. Að visu er ég ó-
kunnugur þar I landi, en maöur
nokkur sem marga pólýfóntón-
leika hefur heyrt I brezkum
tónlist
dómkirkjum segir mér, aö
bergmáliö sé þar tekiö i þjón-
ustu söngsins — stærö (smæö)
kórsins og flutningsmáti sé
„stllaöur upp á þaö”. Þess
vegna gæti brugöið til beggja
vóna meö pólýfón handa 202. Þvl
„Hvaö þýöir oröiö pólýfón?
Fjölhljómandi raddir sem flétt-
ast, þar ómar allt 1 sátt, þá
verður hver tónn aö vera réttur,
allar raddir hreinar sér og sam-
stilltar hverri hinna, allt bæöi
gottsér og samgott” (T.V. Itón-
leikaskrá).
Mér fannst annars Gloría
Poulencs skemmtilegust, þótt
sumum þætti tónskáldiö fjalla
full-alvörulaust um Himnaföö-
urinn og hans nánustu, og
Ann-Marie Connors söng glæsi-
lega. Hljómsveitin var hins veg-
ar með hrjúfasta móti, en kór-
inn sýndi á sér nýja hliö og
gleöilega, meö talsveröum á-
tökum og styrkleikabreyt-
ingum.
Magnificat Bachs, sem raun-
ar er merkilegasta tónlistin
þeirra sem þarna var flutt, tókst
aö mlnum dómi sizt af ýmsum
ástæöum, og meöal annars
skorti talsvert á heildarsvip
verksins vegna þess hve löng
hlé voru milli hinna mörgu (og
stundum örstuttu) þátta.
Hver er sinnar gæfu
smiður
Þótt þessi verk væru öll og til
samans miklu veigaminni en
t.d. H-moll messan sem flutt
var I fyrra, veröur ekki um þaö
deilt, aö tónleikar þessir voru
mikiifenglegir enda kunnu á-
heyrendur vel aö meta þá, og I
hléinu ræddu menn um hljóö-
færasmiöina snauöu I Cremóna
og Reykjavlk. Af einhverri til-
viljun var þarna óvenjulega
margt fyrirmanna: forsetinn,
biskupinn, þingmenn (þ.á.m.
fjárveitinganefnd), borgar-
stjórn, o.s.frv. — menn sem
flestir eru svo kröfuharöir I list-
um aö þeir sjást.aldrei á tón-
leikum nema þegar heimsfræg-
ir hlutir eru I frammi haföir.
Og enn eru ósögö 7 orö (á ttal-
lu) áöur en Ingólfur Guöbrands-
son, getur meö sanni sagt „Nú
er fullkomnaö”. Vonandi veröa
með I þeirri för guöspjalla-
mennirnir Thor og Egill, aö
skrá og vitna um þau stórmerki
sem þar veröa.
Aö slöustu óska ég Ingólfi
Guöbrandssyni og Pólýfónkórn-
um til hamingju meö þessa tón-
leika, óska þeim sigurgöngu um
dómkirkjur ítaliu („tslendingar
gætu veriö mesta söngþjóö ver-
aldar” — I.G i söngskrá), og
hlakka til að heyra tónleika 21.
starfsárs næsta vetur.
17.4. SigurðurSteinþórsson
SAAATÖK ALDRAÐRA
Aðalfundur
verður haldinn i dag sumardaginn fyrsta
að Hótel Sögu Súlnasal kl. 8.30.
Dagskrá.
1. Venjuleg aðalfundarstörf.
2. Kynning á byggingaráfanga við
Flyðrugranda.
Stofnað byggingasamvinnufélag.
Skúli Pálsson lögfræðingur mun útskýra
lögin og svara fyrirspurnum.
Verkfræðingarnir Björn Ólafsson og Hall-
dór Sveinsson munu kynna framkvæmda-
áætlun, áætluð verð ibúða og skiptingu
sameignar.
Stjórnin.
Rafstrengnrinn til Eyja:
Veður hamlar viðgerð
gébé Reykjavlk — Svo sem
skýrt hefur veriö frá I Timan-
um, bilaöi rafstrengurinn til
Vestmannaeyja i slöustu viku.
Aö sögn Sæmundar Vilhjálms-
sonar yfirverkstjóra viö rafveit-
una I Eyjum hefur þurft aö
grlpa til smáskömmtunar á
mestu annatimunum, sem eru á
matmáistlmum, um hádegi og
kvöld. — Þaö hafa oröiö smá-
truflanir á diselstöövunum, sem
viö höfum, en þaö hefur þó ekki
veriö mikiö, sem viö höfum
þurft aö skammta fólki raf-
magn, sagöi hann.
Samkvæmt mælingum fannst
bilunin I rafstrengnum tæpa
1800 metra noröur af Vest-
mannaeyjum, og staöfesti kaf-
ari, sem fór þar niöur, þessar
mælingar. Oráök bilunarinnar
er enn meö öllu ókunn. Danskir
sérfræöingar bíöa nú I Eyjum
eftir aö veöur batni, en I gær var
SA-stinningskaldi á bilunar-
staönum og ekki hægt aö vinna
aö viðgerö. — Þaö þarf aö vera
alveg dauöur sjór svo aö viögerö
geti fariö fram, en hún ætti ekki
aö taka nema þrjá sólarhringa,
ef viö fáum gott veður, sagöi
Sæmundur.
Varöskipiö Arvakur hefur
þegar verið útbúiö öllum
nauösynlegum tækjum og út-
búnaöi, og bíöur i Eyjum, eftir
aö veöur batni, sv.o aö viðgerö
geti fariö fram og raf-
strengurinn flutt rafmagn á ný.
Eins og áöur hefur komiö
fram eru þaö ein túrblna og
fimm dlselstöövar, sem sjá
Vestmannaeyingum fyrir raf-
magni þessa dagana, og kostar
þá um eina milljón á dag, aö fá
rafmagn frá þessum stöövum.