Tíminn - 28.08.1977, Blaðsíða 12

12
Sunnudagur 28. ágúst 1977
Ein gömul á leift til þess aft skipta um föt. Hún fer úr þunga kjólnum sfnum Ipfnupils
ar.” — Fá þeir eins mikift aft
gera? „Oftmeira”. — Eru allar
stúlkurnar háftar melludólg?
,,Já, það eru þær vel flestar. En
sumir „Júllar” stofna til venju-
legra sambanda við þær, þannig
að þær geta unnið sér inn auka-
pening íleyni.” —Og spara þær
þá til mögru áranna? „Það
kemur fyrir, en oftast lifa þær
fyrir liðandi stund, eyða tak-
markalaust i leigubila, hár-
greiðslustofur, veitingahús og
föt. Hrein fiðrildi. Jú, það eru til
konur, sem geyma til elliár-
anna, en þær eru fáséðar. Úrval
er vandfundið i stéttinni.
Enn einsýn: Skiptipörin, sem
hittast i Boulogne skóginum,
blikkast á með billjósum og aka
siðan irólegheitum hlið við hlið
um Lattre de Tassigny torgið.
Menn talast við, kynnast
svolitið, og ef vel likar er förinni
heitið heim eða á annan betri
stað, þar sem halda skal upp á
alltsaman. Mörg pörhika við að
fara i i'búðir sinar i þessum
erindagjörðum og nota þvi
skóginn. Mannskepnan er svo
pempieg! Ekki er óalgengt, að
skiptiparið sé alls ekki gift.
Piparsveinn hefur náð sér i
gleðikonu og kallar hana kon-
una sina. Mótparið getur beitt
sömu svikunum. En fyrst allir
eru kátir??
— Hverniger hægtað klekkja
á skiptipörunum? spyrjum við
lögregluna. „Það er hreint ekki
hægt. Hjón eru i fullum rétti til
þessaðhitta önnur hjón og fara
á afvikinn stað til þess að gera
það, sem þeim sýnist. Við reyn-
um þó að gera þeim erfittfyrir,
það er allt og sumt. Við sektum
fyrir að aka of hægt t.d.” — Ó
kænski lagabókstafur! En það
má kannske segja, að sektir séu
áhrifamiklar i skiptipara- og
gláparatilfellum. Viðkomandi
neyðist til þess að gefa upp nafn
og heimilisfang. Hann fær sfðan
senda ákæru, og það gæti verið
óþægilegt að láta eiginkonu
komast i þau plögg. „Hvað
varst þú að gera ljúfurinn i
Boulogne skóginum i fyrrinótt
kl. 2 á 10 kilómetra hraða?”
Gleðikonur, kynvillingar,
skiptipör, glaparar, en þetta er
ekki allt. Boulogne skógurinn er
óendanlega frumlegur þegar
kynlif er annars vegar. Bifreið
staðnæmist. Ljdsin i loftinu
kvikna. Fimm, tiu, fimmtán
gaurar hópast aðum leið. Inni i
bifreiðinni er ung kona, ekki
gleðilegri iútlitien ég eða þú og
hún reynir að æsa mennina upp
(hlifið mér við að lýsa atriðinu
nánar. Notið imyndunaraflið!)
Allir gaurarnir virðast ánægðir.
Siðan brennirsú klæðalitla aftur
af stað. Stundum eru „sýn-
ingarstúlkurnar” með maka
með sér og þykir sh'kt ekki siðra
Annað fyrirbrigði eru meinlæta-
glápara-eiginmenn, en þeir
elska að horfa á konu sina i
mökum við annan mann. Þeir
dulbúast sem rónar eða flæking-
ar, en eru oftast virðulegir herr-
ar i daglega lifinu.
En Boulogne skógur er ekki
virtur viðlits fyrr en upp úr
klukkan 11 á kvöldin. En takið
eftir lesendur minir!, það þýðir
ekkert fyrir ykkur að ætla að
droppa inn i Boulogne skóginn
endrum og eins. Þið verðið að
vera fastagestir, ef þið ætlið að
sjá eitthvað að ráði. Skógurinn
opinberar sig ekki fyrir ókunn-
ugum. Annað hvort verða menn
að kanna stigu upp á eigin spýt-
ur, eða treysta á þá heppni, að
hitta mann á borð við Hróa hött.
Sjálfum lánaðist mér sú heppni.
Við erum á leið i eftirlitsferð
með þremur laganna vörðum úr
höfuðstöðvum lögreglunnar i 16.
hverfi. Einn er einkennisklædd-
ur. Foringi fararinnar er
kallaður Max. — Ekki er það
hans rétta nafn? „Nei, hjá
vændiskonunum heiti ég Max,
Pési, Sæti, hinn mikli og margt
fleira. í 13 ár hef ég þrætt skóg-
inn,og þar er ég jafn þekktur og
hvitrefurinn..
Gottog vel. Köllum hann Max
Hérerum aðræða leggjalangan
gallaklæddan, laglegan og bros-
mildan lögreglumann, sem hef-
ur ráð undir rifihverju, veit allt
og þekkir allt. A þrettán árum
hefur hann þróað með sér sjötta
skilningarvitið. Hann kemst á
slóð villibráðarinnar með hjálp
kleenex tætlna, sem skin á i
tunglsljósinu likt og lýsisteinar
ævintýranna. Hann hefur
arnarsjón, og nú kemur hann
auga á eitthvað inni i skóginum,
sem ég myndi bara rugla saman
við hin trén. Við förum eftir
Marskálka-breiðgötunni. Stöðv-
um skyndilega. Rífum upp bil-
dyrnar og eru ekki tvær villi-
bráðirkomnar i netið. Þær æpa
hvorki upp né mótmæla. Hvað
hefði slikt lika haft að segja?
„Tekurðu okkur fastar?” „Já,
stúlkur minar, gjörið þið svo
vel”. Það var farið með þær á
lögreglustöðina i Auteuil, þar
sem þær fyrirhittu þrjár lags-
konur sinar. Stúlkurnar kveiktu
sér isigarettuog röbbuðu kæru-
leysislega saman um ekki neitt.
Eitt veiðidýra okkar er feit
gleraugnagláma, tannlaus og .
sihlæjandi. Hin er óeðlilega
ljóshærð, útötuö i varalit eftir
erfiðan vinnudag, hringmörgog
fótastoðir klæddar nælonsokk-
um.....Sú er karikyns, seg
irMax við mig. Hin hefur stund-
að skóginn i tiu ár. Þegar hún
kom fyrst var hún mjög falleg.
„Stráksi” er leiðinleg, eða ætti
ég að segja tóm.” Hin forna feg-
urð hlær. Max og félagar hans
opna „starfsmannaskrána ”.
Nöfn kynvillinganna eru undir-
strikuð með rauðu. Og nú er
fyrst gáð að þvi, hvort viðkom-
andi stúlkur skuldi frá fyrri tið.
Svo reynist ekki. Sú feita og
kynvillingurinn hafa allt á
hreinu. Stúlkunni er gert að
greiða 7200 krónur, kynvilling-
urinn fær 10.000 kall vegna
dulargervisins. Þær kveðja og
stinga af. Við höldum áfram
gangandi meðfram Signubökk-
um. Pör íbilum risa allsnarlega
upp úr sætunum og sitja stif
þegar við göngum fram hjá.
Max segir stúlkurnar fylgjast
með, jafnvel i miðri vinnu. Við
snúum aftur að lögreglubilnum
og höldum áfram akstri um völ-
undarhúsið. A krókaleiðum
ýmsum slökkvum við billjósin,
ökum lúshægt og notum hand-
hemla. Allti einu stanzar billinn
Háu 1 jósin lýsa upp litinn bil og i
ljós kemur ung kona, dýrðlega
falleg. „Guð er þetta lögregl-
an?” hrópar hún upp. „Verið
óhræddar”, segir Max, „má ég
sjá skilrikin ykkar”. Þau af-
henda skilriki, og eru þá ekki á
ferð hér hjónakorn. „Farið héð-
an” segir Max við þau, „þetta
er allt of hættulegur staður. Alls
konar afbrigðilegt fólk er hér á
ferð eingöngu i'þvi skyni, að ná i
hrekklaust fólk eins og ykkur,
sem getið ekki fengið ykkur
sæmilega sæl i herbergiskomp-
unum niðri i bæ. Arásarseggim-
ir svifast einskis. Þeir myndu
drepa manninn og nauðga kon-
unni. Trúið mér strax, svo að
þið lendið ekki i neinu siðar.
Nóttin líður. Við veiðum. Á
breiðstrætum og þröngum
götum, alls staðar eru tugir ef
ekki hundruðir bila. Inni i skóg-
inum læðast skuggar. Hér og
þar dettum við ofan á pútna-
hreiður eða kynvillinga. Og hið
skrýtna af öllu er, að enginn
flýr, þá einu sinni hann hefur
verið uppgötvaður. Þarna eru
t.d. fjórar stúlkur, sem hisja
“upp um sig brækurnar. Þær
hafa þá sérgrein að taka niður
um sig fyrir framan gapandi
billjós.
„Heyrðu góði, þú aftur! og ég
sem borgaði i fyrradag” segir
ein. „Og ég á föstudaginn”,
gellur i annari. „Þetta er ósann-
gjarnt”, segir sú þriðja. Max
skoðar kvittanirnar og kemst að
sannleikanum. „Jæja þá, stelp-
ur minar, farið þá, en verið
stilltar....” „Bæ, hjartað mitt,
þú ert ofsalega sætur i þér.”
Og þær brosa þakklátar að
skilnaði og láta brækurnar enn
fljúga. Ég spyr foringjann, af
hverju hann hafiekki tekið þær
með sér. „Það er ekki vinnandi
vegur að sekta alla i skóginum
á einni nóttu. Við tökum stikk-
prufur og stúlkurnar borga vel
flestar reglulega. Þeim finnst
það sanngjarnt sjálfur og lita
eiginlega á það sem óskrifuð lög
stéttar sinnar. Ég segi við Max,
að sennilega elski stúlkurnar
hann.... „Púff, láttu þér ekki
koma slikt til hugar. Þær
myndu gjarnan vilja koma mér
fyrir kattarnef.... En i 13 ár hef
ég þekkt þær, og — má ég leyfa
mér að segja, unnið með þeim.
Hvað þýðir þá að belgja sig
út?” —En þér eruð svo einstak-
lega vingjarnlegur við þær?
„Ég er ef til vill ekki vingjarn-
legur, en ég er frjálslegur. Það
ergóðregla. Ég vorkenni stúlk-
unum meira en ég ásaka þær.”
Gömul sannindi. Fyrst vændis-
skepnan æðir um skóginn
ódrepanlég og óhrekjanleg, þvi
að væri hún hrakin færi hún
bara eitthvað annað, er betra
að temja hana en gera hana óða.
Max „elskar” ekki vændiskon-
urnar „sinar”. En hann þekkir
þær vel! Hann er eins og kenn-
ari vandræðabama, sem leggur
ekkert upp úr öðru enaga.Hann
fræftir ekki, hegnir ekki, heldur
bekknum aðeins saman.
Við röbbum aðeins við tvo
kynvillinga. Annar þeirra er
kviknakinn undir gegnsæjum
fjólubláum kjól, afar ljótum.
Siðan höldum við innar i skóg-
inn. Max beitir lampa sinum i
eitt kjarrið. Fjórir svartir boss-
ar stökkva á fætur. „Verið
óhræddar,, segir Max, þetta er
bara ég.” Stúlkurnar svara
með sinum sjarmerandi
afrikanska ú-ú hreimi. „0, ert
þetta þú halú. Ætlarðu að taka
okkur fastar nú. Við sem höfum
ekkerthaftaðgerú.”Ég ersenj,
sagt staddur, blm. sjálfur, i
miðjum Boulogneskógi klukkan
þrjú um nótt méð þremur svört-
um smámellum, sem eru áhaf-
lega hrifnar af þvi að kynnast
mér. En þvi miður hefst nú
dauðaleit að brók einnar, og
Max leitar hátt og lágt. Ég gæti
þeirra á meðan, og þær grát-
biðja mig um að fá að kikja,
hvort ekki séu einhverjir
viðskiptavinir sem biði. Sem
betur fer finnst brókin fljótt,
annars hefði ég farið á taugum.
Viðskiptavinir voru jú allt i
kring.
Við förum með þær á lög-
reglustöðina, þar sem stigvél-
aður kynvillingui1, tálgaður eins
og spýta, hlýðir á skegg sitt
vaxa. Annar öskrar i sifellu, að
það sé nú meiri óheppnin að
hafa komizti lögregluhendur þá
nóttina, — réttáður en hann ætl-
aði I ferðalag. Ég spyr hann,
hvort hann sé að fara i fri. „ Já,
elsku vinur, ég er að fara i
sólarferð til Sousse i Túnis”. —
Gekk vel i nótt?” „Já, ástin
min, ég komst i fullt af tözkum !
Sjáðu, hér er afraksturinn.”
Hann bendir á seðlabunka og
gefur mér langt nef um leið. A
meðan hlæja dökku stúlkurnar,
greiða hár sitt og skemmta sér
við að blásaupp smokka. Maður
gæti haldið, að hér væru á ferð
átta ára stelpukjánar. Enginn
kippir sér upp við þetta i
biðsalnum. Þetta er aðeins dag-
legt þrauð.
Sýnirnar taka aldrei enda.
Ferð okkar um skóginn var
æ skugglegril meðal þess-
ara trjáa, tungls, stúlkna,
ófreskja, bifreiða, glápara,
aumingja, bréfþurrkna, kókain-
sprautna.... Vændiskonurnar
sprauta sig með kókaini, en þó
er slikt algengara með kynvill-
inga, Vændi, kynvilla, eiturlyf,
þrjú viti. Glæpir fylgja i kjöl-
farið. I ár hefur litil negrastúlka
verið kyrkt.
I dögun um kl. hálf sex varð
himininná liteins og eðalsteinn,
siðan varð hann bleikur sem
skömmin. Við Saint-Cloud beið
röð af leigubilum eftir árrisul-
um viðskiptavinum. Sex
hundruð vændiskonur! Hver
þeirra hefur um 40 þúsund krón-
ur á dag og samtals gerir það
þvi 24 milljónir daglega eða 14,4
milljarða á mánuði. Boulogne-
skógurinn er sannarlega
stærsta, fegursta og auðugasta
vændishús jarðarinnar.
Það erekki aðeins fina fólkið i
16. hverfinu, sem kvartar yfir
undanlátsemi lögreglunnar.
Mikill fjöldi manna á daglega
leið i hin 80 sendiráð og sendi-
herrabústaði, sem staðsetteru á
þessum slóðum. Við bætum hér
við kvörtunum húsmæðra, sem
þurfa hvað eftir annað að horfa
upp á börn sin koma heim með
litlu fingurna fasta i' smokk.
„Sjáðu mamma, hvað ég fann”.
Þennan hóp kalla ég A. I B-
flokki er fólk, sem af siðferðis-
ástæðum fyrirlitur vændi. Ég
,,Þarna standa þær við veginn. Spikfeitar,
Breiðar. Voldugar. Og i svo stuttum buxum
að sést í rasskinnarnar”