Tíminn - 18.10.1977, Side 15

Þriðjudagur 18. október 1977

15
Fermingarbörn
áriö 1978
Slðast liðinn sunnudag voru
siðustu fermingar þessa árs i
sumum söfnuðum borgarinn-
ar. Og nú er þegar farið að
huga að fermingarundirbún-
ingi fyrir næsta ár.
Prestar prófastsdæmisins
auglýsa hér með þá tima, sem
þeir óska eftir að fá væntanleg
fermingarbörn til viðtals i
fyrsta skiptið. En börn, sem
fædd eru árið 1964 eiga rétt á
fermingu á næsta ári, það er
árið sem þau verða 14 ára
gömul.
Fermingarundirbúningi
prestanna á aö vera hagað I
megindráttum á sama hátt.
Spurningatimar eru vikulega
fyrir hvert barn, og er börnun-
um skipað i hópa, sem aldrei
eru fjölmennari en venjulegar
bekkjardeildir i skóla.Þar fyr
ir utan er eðlilegt að ætlast til
þess.að fermingarbörnin sæki
reglulega guðsþjónustur safn-
aðanna. Við sldrnina eru for-
ráðamenn barna hvött til þess
að veita þeim uppeldi i sam-
ræmi við eðli skirnarinnar,
þ.e. kristilegt uppeldi, en að
auki er söfnuðurinn allur lýst-
ur samábyrgur. Ekki sizt þess
vegna er þess óskað, að for-
ráðamenn fermingarbarn-
anna fylgi þeim i kirkju og
taki þátt i umræðufundum
með prestunum eða ræði við
þá á annan hátt um ferming-
una sem eðlilegt framhald
skirnarinnar.
Ég leyfi mér þvi hér með að
vekja athygli fermingarbarn-
anna og forráðamanna þeirra
á meðfylgjandi tilkynningum
prestanna, og sé einhver i vafa
um það, hvaða söfnuði hann
tilhey rir, er hægt að fá um það
upplýsingar á Hagstofunni eða
hjá undirrituðum.
Ólafur Skúlason
dómprófastur.
Aðalfund
ur FEF
Aðalfundur Félags einstæðra
foreldra verður haldinn að Hall-
veigarstöðum miðvikudagskvöld-
ið 19. okt. og hefst kl. 21. Jóhanna
Kristjónsdóttir form. FEFflytur
skýrslu stjórnar. Starf FEF sl. ár
hefur mjög einkennzt af þvi að
hraða endurbótum og viðgerðum
við húseign félagsins I Skerja-
firði, sem notuö verður sem neyð-
arhúsnæði handa félögum með
börn. Verður væntanlega unnt að
taka hluta hússins f notkun um
áramót. Einnig hefur verið unnið
að athugunum á skatta- og
tryggingamálum, dagvistunar-
málum o.fl. og mun það verða
rakið I skýrslu FEF. Þá veröa
lagðir fram endurskoðaðir
reikningar félagsins og loks
verður kosin ný stjórn.
Að loknum aðalfundarstörfum
verður skemmtiefni og kaffi og
meðlæti.
Tíminner
peníngar
Auglýsid
iTímanum
Augiýsingadeild Tímans
EG*EGJGJ
Ritstjórn, skrifstofa og afgreiðsla
r
David Grahám Fhillips:
j
41
SUSANNA LENOX
G
JónHélgason

„Ekki svo — svo hræðilega ung. Ég er hér um bil
seytján ára", svaraði hún og skimaði sitt á hvað einsog
hún væri að hugsa um að hlaupast brott.
,,Þér eruð eins og barn og þó er eitthvað f ullorðinslegt
við yður", hélt hann áfram. Einlægleg, tilgerðarlaus
rödd hans sefaði hana. „Ég gæti trúað því að þér hafið
orðið fyrir barðinu á lífinu".
Hún kinkaði kolli og starði niður í grasið.
Svo sagði hann eftir stutta þögn: „Heyrið mig! Hafið
þér ekki strokið að heiman — í hreinskilni sagt?"
Hún leit á hann bænaraugum. „Spyrjið mig ekki",
svaraði hún.
,, Það dytti mér ekki í hug", svaraði hann svo vingjarn-
lega að hún fékk aukið traust á honum, „ef... Ja, líf ið er
ekki neinn leikur og það eru víða þúfur í vegi. Ég hef
stundum komizt í klípu og ég hef ávallt orðið harla feg-
inn ef einhver rétti mér hjálparhönd. Og ég vildi gjarna
gjalda eitthvað af þeirri þakkar skuld sem ég er í við
aðra — ef þér viljið leyfa mér það. Við eigum alltaf
ógreiddar einhverjar skuldir haldið þér það ekki?
Þetta voru falleg orð. En það var raddblærinn sem
snart hana dýpst. Hún fól andlitið í höndum sér og gaf
tilfinningum sínum lausan tauminn. Hann tók tóbaks-
bréf og sígarettupappír upp úr vasa sínum, vafði síga-
rettu og kveikti í henni. Réttá eftir þurrkaði hún sér um
augum og leit sneypulega til hans. En hann var
skilningsríkur og samúðarfullur.
„Nú liður yður betur".
„Miklu betur", sagði hún. Og hún hló. „Ég hef líklega
ekki eins gott taumhald á mér og vera ætti".
„Sjáið þér eftir því að haf a strokið að heiman?"
„Ég á ekki neitt heimili," svaraði hún blátt áfram.
„Og lifandi vil ég ekki fara aftur þangað sem ég var".
Það var svo mikil alvara og þungi í þessum orðum að
hann setti hljóðan. Hann horfði þegjandi í endann á
sigarettunni sinni, eins og hann væri að ráðgast við hana.
Loks spurði hann:
„Hvert ætlið þér?"
„Ég veit það ekki vel", sagði hún eins og þetta væri
eitthvert aukaatriði.
Hann hristi höfuðið. „Ég sé að þér hafið ekki neina
hugmynd um hvað þér eruð að gera".
„O, ég flýt einhvern veginn. Ég er hraust og ég get
lært".
Hann leit rannsakandi á hana nærri því hryggur í
bragði. „Já, þér eruð hraust", sagði hann. „En ég veit
ekki hvort þér eruð nógu hraust".
„Ég hef aldrei á ævi minni orðið veik".
„Það var ekki það, sem ég átti við... Ég er ekki viss um
aðég viti það einu sinni sjálf ur hvað ég átti við".
„Er mjög erfitt að komast til Chicago?" spurði hún.
„Það er auðveldara að komast til Cincinnati".
Hún hristi höfuðið einbeitt. „Það kemur ekki til mála
að ég fari þangað".
„Nú. Komið þér frá Cininnati?"
„Nei —enég — ég hef veriðþar".
„Og þér voruð tekin og flutt heim aftur?"
Hún kinkaði kolli. Þessi ungi maðurhlautað vera mjög
slyngur, fyrst hann var svona getspakur.
„Hve mikla peninga hafið þér?" spurði hann skyndi-
lega.
Otti hans við að henni myndi þykja hann of hnýsinn
var sprottinn af því að hann vanmat einlægni hennar.
„Égáenga peninga "svaraði hún. „Ég gleymdi budd-
unni minni. I henni voru þrjátíu dalir".
Hann sá á svipstundu að hún var barn og ekkert annað.
„Þetta get ég ekki skilið", sagði hann. „Hve lengi hafið
þér verið hér?"
„í allan dag. Ég kom hingaðsnemma í morgun".
„Og þér hafið ekki bragðað mat?"
„Jú-jú. Ég fann fáein egg. Ég á tvöeftir."
Tvö egg — og enga peninga og enga vini — og það
kona! Og samt sem áður var hún hin vonbezta. Hann
brosti með tárin í augunum.
„Þér megið ekki segja neinum að þér hafið séð mig",
bætti hún við.
Hann leit á hana, hún á hann. Þegar hann hafði horft
nógu lengi í andlit henni brosti hann hughreystandi.
„Það skal ég ekki gera", svaraði hann og nú vissi hún,
að hún gat treyst honum.
Hún varp öndinni léttar og talaði nú við hann eins og
gamlan tryggðavin. „Ég verð að fara langt langt burt.
Ég legg af stað undir eins og dimmir".
„ Hvert?"
„Niður að fljótinu". Og augu hennar Ijómuðu.
„Fljótinu? Hvað ætlið þér að gera þangað?"
„Það veit ég ekki", svaraði hún sigrihrósandi.
En hann skildi hana. Honum var sjálf um ævintýraþrá í
blóð borin. En þessi unga stúlka þetta stúlkubarn —
peningalaust, fyrirhyggjulaust, reynslulaust, aleitt —
bauð hungurvofunni byrginn með aðeins tvö egg milli
handanna. Hvað skyldi verða um hana?... „Eruð þér
hrædd?" spurði hann.
„Við hvað?" sagði hún hæglátlega.
Þetta var skef jalaust oflæti fávizkunnar en þó varð
hann þess var — ekki þóttist verða þess var heldur varð
þess í raun og veru var — að hún bjó yf ir hugarstyrk sem
var samanslunginn bæði kjarki og stöðugleyndi. Nei, hún
myndi kannski þjást og farast — en hún mundi berjast
fram í dauðann og hún mundi ekki hræðast. Og hann
dáðist að henni og öfundaði hana.
„O, ég klóra mig einhvern veginn fram úr þessu",
sagði hún borginmannlega. Allt í einu fannst henni ekki
lengur neitt skelfilegt að tala um það sem yfir hana
hafði dunið. „Ég er ekki gömul", sagði hún og hafði nú
skyndilega yfirbragð fulltíða konu, „en ég hef margt
lært".
„Þér eruð viss um að það haf i ekki verið glapræði af
yður að — að hlaupast brott?"
„Ég gatekki gertannað", svaraði hún. „Ég stend ein
uppi í heiminum. Það er enginn, nema — nema.... Ég
gerði ekkert, en þau sögðu, að ég hefði sett smánarblett
á þau, og þau ..." Það var eins og eitthvað lokaði háls-
inum á henni, og hún leit niður og sótroðnaði. „Þeir giftu
mig — og hann — ég hafði varla séð hann fyrr — hann
...." Hún reyndi að segja þetta viðbjóðslega orð, sem
henni bjó í huga, en gat það ekki.
„ Hann gekk að eiga yður — eigið þér við það?" sagði
ungi maðurinn lágt.
Stúlkan hrökk saman. „Já", svaraði hún. „Og svo
hljóp ég burt".
Svo undarlegur, svo fáséður, svo átakanlegur var
svipur hennar, að hann kom snöggvast engu orði upp.
Það fór hrollur um hann, er hún starði svona fram fyrir
sig uppglenntum augum. Hvaða ógnir báru henni eigin-
lega fyrir augu? hugsaði hann. Til þess að hrifa hana úr
þessari leiðslu, sagði hann það, sem honum datt fyrstí
hug:
„Hvenær var þetta?"
Sýnin virtist hverf a smám saman, og hún leit undrandi
á hann.,, Hvenær? Það var í nótt", sagði hún, eins og hún