Tíminn - 26.10.1977, Page 13

Tíminn - 26.10.1977, Page 13
Miðvikudagur 26. október 1977 13 17.30 Tónleikar. Tilkynn- ingar. 18.45 Veðurfregnir. Dagskrá kvöldsins. 19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til- kynningar. 19.35 Láglaunastefna eða hvað? Guðjón B. Baldvins- son fulltrúi flytur erindi. 20.00 Einsöngur:Ólafur Þor- steinn Jónsson syngur is- lenzk lög. Ölafur Vignir Al- bertsons leikur á pianó. 20.20 Sumarvaka. a. Prest- kosningadagur dýr. Frá- saga eftir Torfa Þorsteins- son bónda i Haga i Horna- firði. Guðjón Ingi Sigurðs- son les. b. „Ljóð á langveg- um” eftir lngólf Jónsson frá Prestbakka Höskuldur Skagfjörð les. c. Kimileg til- svör Guðmundur Magnús- son les stuttar frásagnir i samantekt Jóhannesar Sig- urðssonar. d. Brennur. Sig- þór Marinósson les frásögn Björns Haraldssonar i Austurgörðum i Keldu- hverfi. e. Kórsöngur: Karlakór K.F.U.M. syngur. Söngstjóri: Jón Halldórs- son. Séra Garðar Þorsteins- son syngur einsöng. 21.30 Útvarpssagan: „Vikur- samfélagið” eftir Guðlaug Arason. Sverrir Hólmars- son les (17). 22.00 Fréttir 22.15 Veðurfregnir. Kvöldsag- an: „Dægradvöl” eftir Benedikt Gröndal Flosi Ólafsson les (21). 22.40 Nútimatónlist. Þorkell Sigurbjörnsson kynnir. 23.25 Fréttir. Dagskrárlok. sjónvarp Miðvikudagur 26. október 18.00 Símon og kritarmynd- irnarBreskur myndaflokk- ur. Þýöandi Ingi Karl Jóhannesson. Sögumaður Þórhallur Sigurðsson. 18.10 Kinverskir fjöllist- amenn Siðari myndin frá f jölleikahúsi I Kina, þar sem börnogfullorönirleika listir si'nar. 18.30 Konungsgersemar Bresk fræðslumynd um sögu hestsins. Frá ómunatið hafa hestar þjónað mannin- um dyggilega i hernaði og til flutninga. Þótt hesturinn hafi ekki jafn hagnýtt gildi nú sem fyrr, nýtur hesta- mennska samt mikilla vin- sælda viða um heim. Þýð- andi og þulur Ellert Sigur- björnsson. 19.00 On We Go. Ensku- • kennsla. 1. þáttur endur- sýndur. 2. þáttur frum- sýndur. Hlé 20.00 Fréttir og veður 20.30 Nýjasta tækni og visindi Umsjónarmaöur ömdlfur Thorlacius. 20.55 Húsbændur og hjú (L) Breskur myndaflokkur. Tiðindi af vígstöðvunum Þýðandi Kristmann Eiðs- son. 21.45 Trio Per-Olaf Johnson Bertil Melander, Ingvar Jdnasson og Per-Olaf John- son leika trió fyrir flautu, lágfiölu og gitar eftir Francesco Molino. Stjórn upptöku Tage Ammendrup. 22.00 Til fjarlægra staða Sovésk fræðslumynd. Ferð- ast er með járnbrautarlest frá Moskvu til Leningrad og þaðan austur til Kyrrahafs- strandar. Viða er staldrað við á leiöinni, skoöað dýralif og sérstæð náttúrufegurð, byggingalist o.fl. Þýöandi Hallveig Thorlacius. 22.30 Undir sama þaki tslenskur framhalds- myndaflokkur i léttum dúr. Endursýndur annar þáttur, Dagdraumar. 22.55 Dagskrárlok SÚSANNA LENOX var eitthvað upphaf legra heldur en hár Fjólu Anstruth- er. Andlit hennar sem var mjög barnslegt hlaut fyrir skömmu síðan að hafa verið ávalt og fallegt. Nú var það að verða hrukkótt. Tennur hennar, sem einnig höf ðu eitt sinn verið faílegar, voru farnar að láta á sjá, eins og ein- ar sex gu!lfyllur»í framtönnunum sýndu greinilega. Ung- frú Konnemora svaraði biðjandi augnatillit Súsönnu með ekki óvingjarnlegri hneigingu. „Hamingjan hjálpi þér, Bob", sagði hún hlæjandi. „Ertu að stofna okkur öllum í voða með því að stela börnum?" Burlingham gerði sig líklegan til þess að hlæja en hætti snögglega við það og skotraði augunum rannsakandi til Súsönnu „Nei, þetta er allt í lagi", sagði hann og baðaði út annarri hendinni. En raddblærinn var ekki í samræmi við orðin. Hann saug vindilinn tvisvar, nefndi svo nöfn karlmannanna: Elvert Eshwell og Gregor Tempest. Hárið á Eshwell var litað svart, skipt í miðju og greitt slétt til beggja hliða. Hár Tempests var silfurgrátt, hrokkið og óbælt. Eshwll var holdugur, Tempest magur og hafði þessi stóru tindrandi augu sem vitna um við- kvæma lund. „Jæja, ungfrú Sackville", sagði Burlingham. „Nú skulum við fara upp á þilfar og tala saman. Hvað fáum við annars að borða í dag, Fjóla?" „Sama draslið og vant er", svaraði Fjóla og þerraði svitann af andliti sínu og hálsi með handklæði sem jafn- framt var diskaþerra. „Flesk og baunir — kartöfur — ferskjugrautur". „Vertu kát", sagði Burlingham. „Eftir morgundaginn gengur okkur áreiðanlega betur". „Þetta hef ur klingt síðan við lögðum af stað", svaraði Fjóla önuglega. „Þegiðu í öllum hamingjubænum, Fjóla", drundi Esh- well. „Þú er alltaf sínöldrandi". Káetan var ekki alveg eins breið og báturinn sjálfur. AAilli þilsins og borðstokksins var bil nógu breitt til þess að hægt var að komast af framþiljum á afturþiljur. I káetuþakið og afturþil jurnar var fest firnagildri stjórnar. Þegar Súsanna kom út á afturþiljurnar með Burlingham varð henni litið á manninn sem við stjórnar- árina stóð — feitan góðlegan prakkara í bláköflóttri skyrtunni er flakti frá brjóstinu svo að skein í gráa hrokkna lóna. Burlingham kallaði hann Pat. En það var rétt að hún leit snöggvast á hann og hún heyrði alls ekki kesknisorðin sem þeir Burlingham létu falla hvor um annan. Hún mændi yf ir bakkann Indiana-megin þar sem agnarlítið sveitarþorp kom i augsýn milli trjálunda ogblómlegra akra rétt niðri við fljótið. Hún vissi, að þetta var Lækjarbyggðin. Uppi á ási norðan við þorpið var stórt, rautt múrsteinshús með hvítum svölum. Fyrir f raman það var léttikerra og hestur spenntur fyrir hana. Hún sá, að það var argt fólk á svölunum og þar á meðal einn dökkklæddur karlmaður— eflaust læknirinn. Tárin streymdu f ram í augun á henni og hún sneri sér undan til þess að Burlingham sæi það ekki. Og við sjálfa sig sagði hún: „ Vertu sæll, vinur minn. Fyrirgef ðu mér — f yrirgef ðu mér". 13 Á afturþiljum var vinnuborð og tveir ruggustólar. Burlingham renndi augum yf ir gróðursæla árbakkana til beggja handa, settist á annan stólinn og benti Súsönnu að setjastá hinn. „Seztu væna min", sagði hann. „Og segðu mér svo að þú sért að minnsta kosti átján ára og hafir ekki strokið að heiman. Þú heyrðir auðvitað hvað Konne- mora sagði". „Ég strauk ekki að heima", sagði Súsanna og roðnaði upp í hársrætur. „Ég veit ekkert um þína hagi og ég ætla ekki að for- vitnast neitt um þá", hélt Burlingham áfram þvi að hon- um fannst óþægilegt grunnt á hættulegri hreinskilni hjá stúlkunni. „Ég kæri mig ekki um að verið sé að skyggn- ast inn í fortið mína, og það skalt þú öðrum gera sem þú vilt að þeir geri þér. Þú komst til mín og vildir komast í leikf lokkinn. Ég réði þig til mín. Þú skilur það". Súsanna kinkaði kolli. „Þú sagðist geta sungið — eitthvað lítils háttar". „Sannarlega aðeins lítils háttar", svaraði stúlkun. „Nóg, ef laust. Það hef ur lengi verið snöggi blettrinn á okkur, að okkur hefur vantað stúlku til þess að syngja danslög. Kanntu einhver danslög. Ekki allt of háfleyg. Ekki of háfleyg. Það er almúginn sem við verðum að reyna að gera til geðs, og almúginn vill ekki nema það bezta — með öðrum orðum það einfaldasta — það sem nærtökum á hjartanu. Þú kannt vænti ég ekki „Um mið- næturskeiðið á brúnni ég beið"?" „Nei — það syngur Rut", svaraði Súsanna og stokk- roðnaði. Burlingham lét eins og hann sæi það ekki. „Fjöllin blá austur í Elsass"?" „Jú, en það lag er svo gamalt". „Einmitt. Það er ekkert hægt að nota á leiksviðinu, fyrr en þaðer orðið nógu gamalt. Leikhúsgestir kæra sig ekki um að heyra annað en það, sem þeir kunna utan að. Þeir koma til þess að sjá — ekki til þess að heyra. Það gerir þeim gramt í geði, ef þeir neyðast til þess að hlusta. Skilurðu það?" „Nei" sagði Súsanna. „AAér þykir það leiðinlegt, og ég skal hugsa • um og reyna að skilja það". „Þú skalt ekki fást um það", sagði Burlingham. „Pat!" „Já, húsbóndi minn", svaraði maðurinn við stjórnár- ina, en leit þó hvorki við né tók út úr sér pípuna. „Náðu í fiðluna þína". Pat skorðaði árina og arkaði f ram káetuþakið. AAeðan hann var fjarverandi sagði Burlingham: „Hann er hræðilegur svampur, hann Pat— lítið skárri en Eshwell og miklu verri en Tempest og Fjóla, það er að segja Tempest. En venjulega stendur hann samt sæmilega í sinni stöðu. Hann er stýrimaður hér á bátnum, hann er hljómsveitin, hann festir upp auglýsingar og hann getur allt gert. Ó, hann er perla. Hann hefur lokið námi í Trinity-háskólanum í Dublin, hann hefur verið flæking- ur, betlari, ölstofulandeyða — alls staðar skarað fram úr. Hann hefur drukkið meira áfengi heldur en vatn er hérna i fljótinu". Pat kom nú aftur og staðnæmdist við árina með fiðlu sína. Burlingham lét Súsönnu skilja það, að hún skyldi standa meðan hún syngi lagið, „ og ef yður kann að hætta til þess að missa vald á röddinni í návist annarra, þá minnizt þess, að það er þitt daglegt brauð að leysa hlut- verk þitt vel af hendi. Þú skalt alis ekki skeyta neitt um neðan hjá hyskinu". Þetta fann Súsanna, að var hollt ráð — bæði í þetta skipti og síðar. Hún stóð nú þarna tiltölulega ófeimin frammi fyrir hinum góðlátlega og vingjarnlega vinnu- veitanda sínum og Pat, sem svarf og sagaði fiðluna og söng hið hátíðlega Ijóð um „meyna grátnu og guggnu" og „gestinn, sem kom hér í vor" og „hinkraði um stund við hliðið og hlustaði á Ijóðin mín", en hvarf síðan á braut, er hann hafði unnið ástir hennar. Og eftir það sá hún

x

Tíminn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.