Fréttablaðið - 29.05.2006, Blaðsíða 61

MÁNUDAGUR 29. maí 2006 21
Nígería er eitt af stærstu löndum
Afríku. Þegar þjóðin fékk frelsi
frá arðránsveldum, var hún svo
lánsöm að fá Abú Bakar Balefa
fyrir forsætisráðherra. Hann var
einstakur heiðursmaður, sem vildi
þjóð sinni allt það besta.Hann hóf
þegar að undirbúa þjóðnýtingu
auðlinda landsins.
Böl Nígeríu var þá og er trú-
lega enn, ættbálkadeilur af verstu
gerð. Það nýttu löndin sem áttu
þar hagsmuna að gæta. Sérstak-
lega var þeim sárt að geta ekki
haldið áfram að stela olíunni. Lagt
var á ráðin um hallarbyltingu, sem
endaði með því að Balefa var
myrtur. Þar með missti þjóðin
nýfengið sjálfstæði sitt í hendur
innlendra kúgara, sem drottnuðu í
skjóli útlendra arðræningja.
Ennþá nær þetta auðlindaríka land
ekki endum saman og hefur ekki
bolmagn til að brjóta niður sjórán
við strendur sínar. Hvaða öfl
stjórna slíku ríki?
Á Ísland er hægt er að telja þá
þingmenn á fingrum annarrar
handar sem að einhverju leyti
hafa látið sér kjör láglauna stétta,
aldraðra og öryrkja varða, utan í
orði. Enn eina ferðina fyrir kosn-
ingar, fóru flestir flokkarnir með
sömu gömlu klisjuna um hvað þeir
vilji gera mikið til að fyrrnefnt
fólk, sitji við sama borð og aðrir.
Að undanskildum einum flokki,
fóru þeir í kringum umhverfis- og
heilbrigðismál eins og köttur um
heitan graut.
Með hjálp valdhafa og þögulu
samþykki næst stærsta flokksins,
fara útlendir auðhringar sínu fram
á hálendi landsins. Í framhaldi af
skemmdarstarfseminni, sem er
yfirþyrmandi og skelfir hugsandi
fólk, reisa þeir forljót risamann-
virki fyrir eiturspúandi starfsemi
sína. Fögrum fjörðum, umhverf-
inu og heilnæmu lofti er fórnað
fyrir hergagnaframleiðendur, sem
ekki fá inni hjá öðrum þjóðum.
Álrisinn Alcoa er jafn illræmdur
umhverfissóði og Impregilo, sem
virkjar fyrir hann. Báðir auð-
hringarnir láta sig litlu varða nátt-
úru og vellíðan fólks. Fréttir utan
úr heimi sanna það.
Löngu er ljóst að valdhöfum er
illa við verkalýðsfélög og sést það
vel á lögunum sem tóku gildi 1.
maí og opna flóðgáttir útlendinga í
vinnu. Engar ráðstafanir eru gerð-
ar til að koma í veg fyrir atvinnu-
leysi, eða hvað verður um fólkið
þegar vinnan þrýtur. Þetta munu
gráðugir atvinnurekendur nýta
sér. Meðan valdsmenn leggja land-
ið í sölurnar fyrir eigin frama,
lifnar verðbólgudraugurinn og
ógnar skuldurum húsnæðislána og
öðrum lántakendum. Skuldir þjóð-
arinnar eru að verða henni ofviða.
Laun umönnunarfólks og fjöldans
sem er lægst launaður, eru svo
svívirðileg, að fólkið hefur ekki
efni á að hvíla sig. Glæpatíðni og
vímuefnaneysla hefur aldrei verið
meiri. Lögin eru svo illa gerð og
götótt að óhugnanlegustu morð-
ingjar, eins og eiturlyfjasalar,
hlæja að þeim og fara sínu fram.
Dauðsföll hafa aukist hjá öldruð-
um vegna skorts á þjónusturým-
um og lélegrar skipulagningar og
stjórnunar. Heilsugæslan hefur
verið á stöðugu flakki með aðstöðu
sína og er úr tengslum við starfs-
konur og skjólstæðinga. Þeir vita
aldrei hvað nýr dagur færir þeim í
síbreytilegu starfsmynstri
gæslunnar og eiga nú verra með
að ná til læknis en áður. Strangari
dómar eru við búðarhnupli en
nauðgunum. Súlustaðir eru enn
reknir þrátt fyrir hættuna sem af
þeim stafar og óljósa stöðu dans-
kvennanna.
Engir þingmenn eru með frum-
vörp sem taka á vandamálunum
og halda frekar uppi sýndarskær-
um sín á milli, eins og um þann
sjálfsagða hlut, að RÚV verði
áfram í eigu þjóðarinnar. Ótrúlega
stór hluti þingmanna er ávallt þög-
ull. Þannig setja þeir ekki starf
sitt í hættu með óþarfa afskipta-
semi, enda bera fæst orð, minnsta
ábyrgð. Eða hvað? En hvað getur
þjóðin sagt þegar framsóknar-
maðurinn, sjálfur forsætisráð-
herrann, er yfir sig hrifinn af
stöðu þjóðmála? Allt er eins og
best verður á kosið, segir hann,
enda séu flokksmenn hans með
atvinnu- og velferðarmálin á sinni
könnu. Þá hlýtur honum að þykja
misréttið við hæfi og ekkert við
því að gera. Reyndar sagðist hann
fyrir tveimur árum, vera ósáttur
við eftirlaunafrumvarpið og hét
að því yrði breytt. Nú segir hann
það torsótt við að eiga og jafnvel
ómögulegt. Lögin stórhækkuðu
laun ráðherra, þingmanna og
hæstlaunuðu opinberu starfs-
mannanna og veita þessu fólki rétt
til launa á tveimur stöðum sam-
tímis frá ríkinu. Það þýðir, að
hætti maður sem sendiherra og
verði þingmaður eða eitthvað
annað, hefur hann tvöföld laun í
háum klasa. Þetta er réttlæti
þeirra sem stjórna Íslandi um
þessar mundir í hnotskurn. Hvaða
öfl ráða slíku ríki?
Hvaða öfl stjórna Íslandi?
UMRÐÆÐAN
ÍSLENSKT
ÞJÓÐFÉLAG
ALBERT JENSEN
TRÉSMIÐUR
Engir þingmenn eru með
frumvörp sem taka á vanda-
málunum og halda frekar uppi
sýndarskærum sín á milli...
Undirritaður vill byrja á að þakka
Fréttablaðinu fyrir að fylgjast vel
með íþróttamálum sem ekki falla
undir hina hefðbundnu íþrótta-
fréttadálka, stefnumálum íþrótta-
hreyfingarinnar og umræðu um
rekstrarstyrki til barna- og ungl-
ingastarfs svo eitthvað sé nefnt.
Að gefnu tilefni vil ég þó gera
athugasemd við frétt blaðsins á
fimmtudaginn um styrki til
íþróttafélaga í Reykjavík.
Fyrirsögn fréttarinnar býður
upp á að lesendur misskilji raun-
verulega stöðu mála. Reyndar
kemur skýring á innihaldinu fram
í myndtexta fyrir ofan og í grein-
inni sjálfri en fyrirsagnir eru oft
það sem lesandinn grípur fyrst.
Aðalatriði málsins er að öll félög í
borginni njóti jafnræðis varðandi
tímafjölda í íþróttamannvirkjum í
borginni miðað við umfang starf-
semi sinnar. Sum félög æfa í
húsum sem þau reka sjálf með
styrkjum frá Reykjavíkurborg en
Íþróttabandalag Reykjavíkur sér
um að greiða þessa styrki miðað
við sameiginlegar reglur ÍBR og
ÍTR um styrki til æfinga og
keppni.
Flest þessara félaga ásamt
þeim sem ekki hafa eigin mann-
virki æfa einnig í húsum sem
Reykjavíkurborg á og rekur eða í
mannvirkjum í eigu einkaaðila.
Um þessa notkun gilda sömu regl-
ur og áður var getið um en engar
greiðslur eiga sér stað til félag-
anna. Hinsvegar eru bókfærðir
styrkir til félaganna fyrir alla
notkun í íþróttamannvirkjum.
Eins og fram kom í greininni er
Ungmennafélagið Fjölnir að æfa
mikið í Egilshöll enda mannvirkið
í Grafarvogi sem er heimahverfi
félagsins. Tímarnir í Egilshöll eru
mjög dýrir miðað við aðra íþrótta-
aðstöðu í borginni og þess vegna
er bókfærður styrkur til Fjölnis
miklu mun hærri en til annarra
félaga. Fjölnismenn eru því í raun
ekki að fá hæsta styrkinn heldur
að æfa í dýrasta mannvirkinu. Það
er kjarni málsins.
Höfundur er framkvæmdastjóri
Íþróttabandalags Reykjavíkur.
Millifærslur ekki
styrkur
FRÍMANN ARI FERDINANDSSON
SKRIFAR UM STYRKI TIL ÍÞRÓTTAFÉLAGA
Aðalatriði málsins er að öll
félög í borginni njóti jafnræðis
varðandi tímafjölda í íþrótta-
mannvirkjum í borginni miðað
við umfang starfsemi sinnar.