Tíminn - 15.01.1978, Qupperneq 10

10
Sunniidag«r 1S. Janúar 1S78
Vatnselgur i Almannagjá og kvlsl á milli skara.
Þingvellir í
vetrarbúningi
Flestir,aö minnsta kosti mjög
margir þekkja Þingvelli aö
sumarlagi — i sólskini eða regni
eftir atvikum. Þeir kannast við
Þingvelli, þegar niður öxarár-
foss bcrst um gjána og vellina,
móajurtirnar vefa dúk sinn um
gömlu tóftirnar, þar sem lit-
klæðahöfðingjar fornaidar
höfðu nokkurra daga vist með
förueyti, og sýslumannanefnur,
sem voru nógu heimarikar i
héraði, bukkuðu sig og beygðu
fyrirdönskum amtmönnum eða
umboðsmönnum. Þeir kannast
við Þingvelli þegar mosinn i
hrauninu er mjúkur eins og dún-
beður, silfrið i Peningagjánni
sýnist ótrúlega nærri djúpt i
blátæru vatni og köngullærnar
eru i óðaönn að hyggja að vef
sinum i gjám og kjarri.
En það er lika vetur á Þing-
völlum, og stundum er þar
meira aðsegja harður vetur. En
vetur á Þingvöllum á lika sina
fegurð — hljóða og kyrrláta feg-
urð: öxárfoss i klakaböndum,
hvit snjóbreiðan um hraun og
velli, isilagt vatnið og fjalla-
hringurinn eins og umgerð um
þögnina, sem talar seiðandi
máli til þess, sem vanastur er
skröltiog skarkala á strætum og
verkstöðum.
Hvað hugsuðu þeir á svona
kyrrlátum vetrardöguin, gamli
Pétur, sauðamaður Þingvalla-
klerks, eða sonur hans, Simon —
För eftir mink, sem litiö hefur á vökina til þess aö sjá hvort þar væri Þingvallakirkja er ekkineitt stórhýsi. En hún sómir sér samt á sfnum stað.
veiöilegt.