Fréttablaðið - 01.11.2007, Qupperneq 46

Bloggheimar sprungu
nánast í loft upp einu
sinni sem oftar þegar
fregnir bárust af
endurútgáfu bókar-
innar Tíu litlir
negrastrákar.
Margir þeirra sem
eru fylgjandi útgáf-
unni virðast halda að öll
hysterían snúist um notkun
orðsins negrastrákar og nota þau
rök að bókin hefði allt eins getað
verið um Kínverja, stelpur, tígris-
dýr eða eskimóa.
Gauti B. Eggertsson skrifaði um
málið eina þá bestu grein sem ég
hef lesið í langan tíma undir heitinu
„Einn lítill negrastrákur“. Greinin
birtist í Fréttablaðinu í gær og er
skyldulesning. Þar lýsir Gauti því
hvers vegna hann muni ekki lesa
þessa hundrað ára gömlu bók fyrir
nýfæddan son sinn og klykkir út
með þeim orðum að hann muni í
staðinn heimsækja Jim Crow
Museum of Racist Memorabilia að
16 árum liðnum ásamt syninum,
opinbert safn í Bandaríkjunum sem
helgað er mann- og kynþáttahatri,
þar sem bókin „Ten Little Niggers“
leynist á meðal safngripa. Ég ætla
að herma eftir Gauta ef að því
kemur að ég eignast barn.
Þetta er reyndar í annað skiptið á
skömmum tíma sem ég er vakin til
umhugsunar um hversu nauðsyn-
legt það er að vera á varðbergi
gagnvart kynþáttafordómum og
afleiðingum þeirra. Ég sá heimild-
armyndina „A girl like me“ um dag-
inn. Myndin er eftir 17 ára stelpu,
Kiri Davis, sem ákvað að endur-
framkvæma svokallað dúkkupróf
sem sálfræðingurinn Kenneth
Clark framkvæmdi fyrstur fyrir
rúmum 50 árum síðan. Kiri fór með
tvær nákvæmlega eins dúkkur á
leikskóla í Harlem-hverfi í New
York – nákvæmlega eins að öðru
leyti en því að önnur dúkkan var
hvít en hin svört. Hún spurði 21
svart barn hvor dúkkan væri fal-
legri og hvora dúkkuna þau myndu
frekar vilja leika sér með. Fimmt-
án þeirra völdu hvítu dúkkuna. Af
hverju? „Af því hún er hvít,“ sögðu
börnin öll sem eitt. Niðurstöðurnar
eru eins í dag og fyrir fimmtíu
árum. Afar sorglegt en satt.