Fréttablaðið - 17.02.2008, Blaðsíða 15

SUNNUDAGUR 17. febrúar 2008
Gunnarsson?
metta auðveldlega fjögurra manna
fjölskyldu með grjónum og mjólk.
Börn elska sushi
Umræðan undanfarna viku hefur
snúist að nokkru leyti um andúð
Íslendinga á útlendingum. Teljið
þið að rasismi sé meira áberandi
nú eða er þetta bara að koma upp
á yfirborðið? Og hver er eftirlætis
„útlenski“ veitingastaðurinn
ykkar á landinu?
Egill: Útlendingum hefur auðvit-
að fjölgað og rasisminn eykst
yfirleitt í samræmi við það. Ég
tek því fagnandi að hér séu fleiri
útlendingar. Við erum fremur
einsleit og dauf þjóð. Engu að
síður er samt barnalegt að halda
að einhverjum mislíki þetta ekki.
Oddný: Ég held að í grunninn
séum við mjög umburðarlynd
þjóð. Við sjáum að Gay Pride er
stærri hátíð en þjóðhátíðardagur-
inn okkar.
Egill: Jú, það er alveg rétt.
Oddný: Og forsetafrúin okkar er
gyðingur af erlendum uppruna.
Við kusum einstæða móður for-
seta árið 1980. Svona gæti ég
haldið endalaust áfram. Straumar
að utan er það allra jákvæðasta
sem komið hefur fyrir íslenskt
samfélag.
Egill: En eftirlætis útlenski veit-
ingastaður – allir veitingastaðir á
Íslandi eru útlenskir! Við yrðum
mun fljótari að telja upp þá
íslensku.
Oddný: Já – þá Ask og Blástein í
Árbæ.
Egill: Og Múlakaffi.
Oddný: Þessi spurning segir allt
sem segja þarf um þau jákvæðu
áhrif sem hér er að finna erlendis
frá.
Egill: En mér finnst sushi ógeðs-
lega gott.
Oddný: Þar eru við sko sammála.
Sushibarinn er æði.
Egill: Já, mjög. Svo förum við
strákurinn minn í Iðuhúsið og
borðum sushi af færibandinu
þegar mamma hans er í burtu.
Oddný: Krakkar elska sushi.
Egill: Já, sérstaklega laxabitana.
Oddný: Ég er líka mjög hrifin af
taílensku stöðunum – Krua Thai
og Ban Thai fyrir fínni tilefni.
Fátt slær út Ingva Hrafn á húninum
Nokkur skref inn í borgarmálin.
Atvik vikunnar er að margra mati
þegar Vilhjálmur lét fjölmiðla bíða
í tæpa tvo klukkutíma eftir sér,
dreifði svo blaðamannamúgnum
og tæklaði þá einn í einu. Hver er
eftirminnilegasta bið Íslandssög-
unnar? Ef þið væruð að stjórna
sjónvarpsútsendingu þar sem biðin
yrði löng eftir aðalatriðinu – hvað
mynduð þið gera til að stytta sjón-
varpsáhorfendum stundir?
Og hvert er eftirlætisatvikið ykkar
úr farsa síðustu vikna og mánaða?
Oddný: Það er náttúrlega þegar
við biðum eftir Þorgeiri ljósvetn-
ingagoða. En ólíkt biðinni í Valhöll
hafði Þorgeir eitthvað að segja
okkur þegar hann kom loks undan
feldinum.
Egill: Ég held það jafnist náttúr-
lega ekkert á við Ingva Hrafn á
hurðinni í Höfða hér um árið.
Þegar hann lýsti hurðarhúninum í
smáatriðum meðan beðið var eftir
Reagan og Gorbatsjov. Það var
alveg hilaríus. Gísli Marteinn og
Hanna Birna í kjallaranum slá það
ekki út. En til að stytta sjónvarps-
gestum stundir í langri bið – ég
myndi fá Sinfóníuhljómsveitina.
Klassíska tónlist í sjónvarpið –
alvöru hámenningu – það mætti
alveg sjást meira af slíku í sjón-
varpinu. Við þurfum ekki að
snobba svona mikið niður á við.
Oddný: Já, þú segir nokkuð. Ég sá
einhvern veginn fyrir mér að ég
þyrfti að fylla upp í þennan tíma
sjálf.
Egill: Þú hefðir þá getað talað aftur
á bak.
Oddný: Það er satt.
Egill: Vissirðu að maður þarf að
vera mjög gáfaður til að geta talað
aftur á bak?
Oddný: Já, takk. Ég er hjartanlega
sammála þér um það. En ég held
ég taki undir með Agli – rigga upp
góðri músík. En kannski samt bara
litlum kammerhópi. Bæði til að
spara... Sinfó og kammerhópur er
munurinn á Agli og mér! Og
kannski aðeins minna tilstand
fyrir sjónvarpsfólkið. Eftirlætis-
atvikið mitt undanfarinna vikna er
heimspekilegar vangaveltur Kjart-
ans Magnússonar í Silfri Egils um
skilgreiningu þess hvenær samtal
verður að þreifingum. Er þetta til
dæmis samtal, viðtal eða kaffi-
húsaspjall?
Egill: Af því að ég er í fjölmiðlum
eru það tveir blaðamannafundir
sem sitja í mér. Annars vegar
þegar nýjasti meirihlutinn tók við
og Ólafur F. móðgaðist strax á
þriðju spurningu. Og svo er það
náttúrlega þessi dæmalausi blaða-
mannafundur í Valhöll þar sem
menn ímynduðu sér að hægt væri
að hleypa mönnum inn í goggunar-
röð fram eftir degi. Ég spyr bara
eins og margir aðrir: Hvar var
Kjartan Gunnarsson?
Oddný: Hefði hann afstýrt þessu?
Egill: Já.
Að lokum. Valentínusardagur-
inn var fjórtánda þessa mánaðar.
Ef þið væruð par – hvað mynduð
þið gefa hvort öðru í Valentínusar-
gjöf.
Egill: Ég gef ekkert á Valentínusar-
daginn. Ég veit ekki einu sinni
hvenær hann er! Verð ég? Ég
myndi þá bara kannski gefa Val-
dísi Gunnarsdóttur eitthvað. Hún
er svona Valentínusarkona.
Oddný: Já, hún skóp eiginlega Val-
entínusardaginn í íslensku samfé-
lagi.
Egill: Ég á konu sem er alveg sjúk
í demanta.
Oddný: Heldurðu að ég sé týpa til
að vilja helst demanta?
Egill: Nei … ég held nú ekki. Ljóða-
bók er full væmið en gjöfin yrði
held ég að vera einhvers staðar á
milli demanta og ljóðabókar.
Kannski stór vöndur af liljum?
Oddný: Í þessari kuldatíð myndi
ég gefa Agli hitapoka með heitu
vatni frá Orkuveitu Reykjavíkur.
Það er rómantísk íslensk gjöf. En
hana gæti ég gefið alla daga árs-
ins. Valentínus kemur því máli
ekkert við.
FR
ÉTTA
B
LA
Ð
IÐ
/STEFÁ
N
LÚMSKUR SPARNAÐUR Oddný Sturlu-
dóttir veitti Agli Helgasyni nýja innsýn í
sjálfan sig þegar hún leiddi hann í allan
sannleik um það að hann kynni í raun
að spara. Egill myndi hins vegar splæsa
í sinfóníuhljómsveit næst þegar einhver
þyrfti að bíða lengi eftir blaðamanna-
fundi en Oddný myndi láta góða kamm-
er sveit nægja.