Tíminn - 06.02.1983, Qupperneq 26

SUNNUDAGUR 6. FEBRÚAR 1983
Reimsókn
„MÚSÍKIN
ERSAM
BÆRILEG
LÍFINU
SJÁLFU? ...”
Nauðsynlegt að hafa
frjálsa leikhópa
- Það er sem sagt ekki leikarans að
velja sér hlutverk?
„Nei, það er fyrst og fremst leikstjór-
ans, og í samráði við leikhússtjórann.
Það væri svo sem nógu gaman ef leikarar
gætu valið sér leikrit og síðan valiö
leikstjóra. En í leikhúsi eins og Þjóð-
leikhúsinu getur þetta ekki gengið
þannig, þctta er svo stórt fyrirtæki. Það
þarf að vera búið að skipuleggja allt
leikárið meira og minna að hausti og það
væri ekki vinnandi vegur ef allir ættu að
ráða. Það er hins vegar hægt í leikhúsi
eins og t.d. Alþýðuleikhúsinu þar sem
þetta er miklu minna mál, enda fyrirtæk-
ið ekki eins þungt í vöfum.
Það er nauðsynlegt að hafa frjálsa
leikhópa við hlið stofnanaleikhúsanna
til að gefa ungu fólki sem er nýskriðið
út úr skóla tækifæri til að spreyta sig og
fá reynslu og enn fremur geta slíkir
hópar verið vaxtarbroddur íslenskrar
leiklistar. Þeir geta leyft sér meiri
tilraunastarfsemi sem er bráðnauðsyn-
legt að hafa með.
Þó ég hafi ekki starfað sem leikari hjá
Alþýðuleikhúsinu þá er ég félagi þar og
mér finnst mjög hressandi að vera í
tengslum við það og fylgjast með því
sem þar er að gerast.
Mér finnst líka sjálfsagt að allsherjar-
fundur sem við köllum í Alþýðuleikhús-
inu haldi sínu valdi þó auðvitað sé í lagi
að fámennari ráð taki léttvægar ákvarð-
anir án þess að þurfa að leggja þær undir
allsherjarfund. En þegarkemuraðmeiri
háttar ákvörðunum eins ogverkefnavali,
„Það vefst nú í fyrsta lagi fyrir manni
hvernig á að halda á hljóðfærinu, maður
er stífur og fær harðsperrur í axlirnar.
Auk þess er mjög erfitt að ná tón úr
hljóðfærinu, en skrækir sem skerast
gegnum merg og bein eru alkunnir hjá
byrjendum.“
„Við höfum sko fengið að kynnast
því“, segja Gróa og Edda með þjáning-
arsvip en Finnur brosir vandræðalega.
„Ég tek þessu námi af mikilli alvöru,“
heldur Finnur áfram, „ og er í einkatím-
um hjá systur Eddu, Helgu Þórarinsdótt-
ur víóluleikara sem er mjög góður
kennari, ogsíðan kennir HaukurTómas-
son mér tónfræði. Ég hef hugsað mér að
reyna að komast utanskóla inn í
tónfræðadeild tónlistarskólans því ég
hef líka hug á að læra tónsmíðar.
Ég lærði á píanó þegar ég var barn og
spilaði þá svona létta klassík eins og
krakkar gera en ég þurfti eiginlega að
byrja alveg upp á nýtt að læra nótur. En
ég hef mjög gaman af þessu námi og eyði
öllum frístundum mínum núna í músík.“
I báðum herbúðum
tónlistarmanna
- Hvorf finnsf þér poppið eða klassík-
in skemmtilegra?
„Ég er nú eiginlega í báðum herbúð-
um því ég var poppari og rokkari í mörg
ár. Hins vegar hef ég gert mjög lítið af
því að spila djass, ég náði rétt aðeins í
endann á djasskynslóðinni.
■ Flugið er eitt af þeim áhugamálum Finns sem hafa orðið að víkja fyrír fiðlunni
- en þama er hann nýlentur á Reykjavíkurflugvelli eftir flug á einshreyfilsvél frá
Ameríku.
■ Edda í hiutverki sínu í Hjálparkokkunum sem Þjóðleikhúsið sýnir um þessar mundir, ásamt Herdísi Þorvaldsdóttur.
■ í stofunni á Bókhlöðustígnum, en þau keyptu húsið árið sem hann Fróði fæddist, 1975. Tímamyndir: Róbert.
stefnumótun og þess háttar finnst mér
að allsherjarfundur eigi að ráða. Annars
er hætta á að leikhúsið verði eins og
stofnanaleikhús og það er einmitt það
sem við viljum foröast."
Einlit leikstjórn í sjónvarpi
- Hefurðu leikið mikið fyrir sjónvarp-
ið?
„Nci, ekki mikið, en ég lék í Vér
morðingjar eftir Guðmund Kamban
undir stjórn Erlings Gíslasonar sem
sjónvarpið sýndi 1973. Mér finnst árang-
ur leiklistardeildar sjónvarpsins ákaflega
misjafn, og alltof einlit leikstjórnin. Það
er til fullt af góðum leikstjórum sem
manni finnst eiginlega dálítið sorglegt að
sjá ekki til þarna. En það vill brenna við
að þeir sem einu sinni komast inn í
sjónvarpið festist þar, annað hvort sem
leikarar eða leikstjórar. Mér finnst Iíka
sjálfsagt að íslenska sjónvarpið hlynni
að íslenskri leikritun, það hefur líka gert
það.
- Hver er munurinn á því að leika í
leikhúsi og í sjónvarpi?
„Það getur nú verið misjafnt að leika
í leikhúsum, til dæntis er tvennt ólíkt að
leika á stóra sviðinu í Þjóðleikhúsinu og
litla sviðinu í Þjóðleikhúskjallaranum.
Að sumu leyti minnir vinnan á litla
sviðinu pínulítið á það að vinna fyrir
framan kvikmyndavél, því það er allt
miklu nær og maður notar í rauninni
töluvert aðra tækni. Maðurgetur ímynd-
að sér þrjú stig í leikaðferðum. Það er
þá fyrst kvikmyndavélin þar sem t.d.
getur verið nóg að lyfta annarri auga-
brúninni til að koma til skila ákveðinni
hugsun, það þarf í rauninni mjög lítið
að gera. A litla sviðinu má maður síðan
stækka hlutina aðeins, þarna eru kannski
áttatíu áhorfendur og fjarlægðin ekki
svo mikil. Á stóra sviðinu er tæknin
orðin talsvert mikið önnur, því þá þarf
að koma því sem maður segir, aftur á
aftasta bekk í 600 manna húsi og þá er
heldur ekki nóg að lyfta bara annarri
augabrúninni til að koma einhverju
ákveðnu til skila, heldur verður maður
að nota allan líkamann."
„Þarf ekki að hafa á tilfinn-
ingunni að barnið mitt sé
lyklabarn...“
- Hvernig gengur þér að samræina
atvinnu og heimilislíf?
„Mér gengur það sæmilega enda er
vinnan að mörgu leyti þægileg. Ég vinn
svona fjóra til sex tíma að deginum, og
síðan á kvöldin þegar sýningar eru og
þá er alltaf einhver heima, annað hvort
Finnur eða Gróa, sem er 17 ára dóttir
hans og stjúpdóttir mín. Ég þarf því ekki
að hafa það á tilfinningunni, að barnið
mitt sé lyklabarn. ”
Leikið á fiðlu og píanó
Finnur og Edda spiluðu mjög fallegan
dúet! eítir Bach saman fyrir undirritaða
og Ijósmyndara, Finnur á fiðlu og Edda
á píanó.
- Nú ertu þekktari sem poppari en
klassíker Finnur, hvenær byrjaðirðu að
læra á fiðlu?
„Ég byrjaði fyrir tveimur árum. Það
leist nú engum á þetta uppátæki í
hálffertugum manninum. Því er nefni-
lega haldið fram að maður verði að byrja
fimm ára, eða a.m.k. mjög ungur, að
læra á fiðlu, því að fiðlan er fremur
óaðgengilegt hljóðfæri fyrir byrjendur.
En ég hef einsett mér að afsanna þessa
kenningu!"
- Hvernig lýsa byrjunarörðugleikarn-
ir sér?